ចាលាសូត្រ

ចាលាសូត្រ
បិដកលេខ ៣០ ទំព័រ ១២

សាវត្ថីនិទាន ។ គ្រានោះ ចាលាភិក្ខុនី ស្លៀកដណ្តប់ក្នុងបុព្វណ្ហសម័យ។អង្គុយសម្រាកក្នុងវេលាថ្ងៃ ក្រោមម្លប់ឈើមួយ ។

គ្រានោះមារមានចិត្តបាប ចូលទៅរកចាលាភិក្ខុនី ។ លុះចូលទៅដល់ហើយ បានពោលពាក្យនេះនឹងចាលាភិក្ខុនី ថា ម្នាលភិក្ខុនី នាងមិនគាប់ចិត្ត នឹងអ្វី ។ ម្នាលអាវុសោ យើងមិនគាប់ចិត្ត នឹងជាតិ ។

កឹ នុ ខោ ជាតំ ន រោចេសិ

ជាតោ កាមានិ តុញ្ចតិ

កោ នុវ ខោ តំ ឥទមាទបយិ

ជាតិ មា រោច ភិក្ខុនីតិ ។

ហេតុអ្វីក៏នាងមិនគាប់ចិត្តនឹងជាតិ បុគ្គលមានជាតិរមែងបរិភោគនូវកាមទាំងឡាយ អ្នកណាបង្គាប់នាងឲ្យប្រកាន់នូវអំពើនេះថា ម្នាលភិក្ខុនី ចូរនាងកុំគាប់ចិត្តនឹងជាតិដូច្នេះ ។

ជាតស្ស មរណម ហោតិ ជាតោ ទុក្ខានិ បស្សតិ

ពន្ធំ វធម បរិក្លេសម តស្មា ជាតី ន រោចយេ ។

ចាលាភិក្ខុនីតបថា សត្វកើតហើយ រមែងមានមរណៈសត្វកើតហើយ និងសេចក្តីឧបទ្រពផ្សេងៗ ហេតុដូច្នោះ បុគ្គលមិនត្រូវគាប់ចិត្តនឹងការកើតឡើយ ។

ពុទ្ធោ ធម្មមទេសេសិ ជាតិយា សមតិក្កមំ

សព្វទុក្ខប្បហានាយ សោ មំ សច្ចេ និវេសយិ ។

ព្រះពុទ្ធទ្រង់សម្តែងធម៌ ជាគ្រឿងប្រព្រឹត្តកន្លងនូវការកើតដើម្បីលះបង់នូវទុក្ខទាំងអស់ ព្រះអង្គញ៉ាំងយើងឲ្យនៅសច្ចធម៌ ។

យេ ច រូបូបគា សត្តា យេ ច អរូបតាគិនោ

និរោធំ ធប្បជានន្តា អាគន្តារោ បុនព្តវន្តិ ។

សត្វទាំងឡាយណា កើតក្នុងរូបភពក្តី សត្វទាំងឡាយណាមានចំណែកក្នុងអរូបភពក្តី សត្វទាំងអស់នោះ កាលបើមិនដឹងនូវនិរោធទេ រមែងមកកាន់ភព ថ្មីទៀត ។

លំដាប់នោះ មារមានចិត្តបាបដឹងថា ចាលាភិក្ខុនីស្គាល់ អញហើយក៏មានសេចក្តីទុក្ខ តូចចិត្តបាត់អំពីទីនោះទៅ ។

អត្តបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ជំនួយសតិ
រៀបរៀងដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស
វាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត

ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)