រឿងកិន្នរ

Audio

រឿងកិន្នរ
( ចាក ត. តេ. )
( គុណនៃពាក្យសុភាសិត )

តាមដំណឹងថា កាលពីព្រេងនាយ មានព្រានម្នាក់នៅក្នុងក្រុងពារាណសី តែងសញ្ចរទៅក្នុងព្រៃហេមពាន្ត ហើយចាប់បានកិន្នរពីររូបជាប្តីប្រពន្ធ នាំយកទៅថ្វាយព្រះចៅពារាណសី ទ្រង់ក៏ទទួលដោយអណរដ៏ខ្លាំង ហើយមានព្រះបន្ទូលសួរថា បពិត្រព្រះសម្មតិទេព កិន្នរនេះចេះច្រៀងសូរសៀងសម្លេងពិរោះក្រៃលែង និងចេះរាំរេតាមកាលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យ មនុស្សទាំងឡាយច្រៀងនិងរាំសូម្បីតែជ្រិសបន្តិចក៏គ្មាន ។

ព្រះរាជាក៏ប្រទានបៀវត្សជាច្រើនដល់ព្រាននោះ ហើយត្រាស់ប្រើឲ្យកិន្នរនោះច្រៀងរាំ ដើម្បីកំសាន្តព្រះរាជហឫទ័យ ។ កិន្នរទាំងឡាយនោះទុកជាព្រះរាជាត្រាស់ប្រើបង្ខំដូចម្តេច ក៏មិនព្រមច្រៀងរាំសោះ ខ្លាចឃ្លៀងឃ្លាតចាកការពិតហើយក្រាបទូលថា ប្រសិនបើទូលព្រះបង្គំទាំងពីររូបច្រៀងទៅមិនត្រឹមត្រូវតាមព្យព្ជានៈ សម្លេងច្រៀងនោះនឹងក្លាយទៅជាសោគម្រក់មែនពិត ទ្រង់នឹងតិះតៀលឬសម្លាប់ទូលព្រះបង្គំពុំខាន ព្រោះហេតុនោះបើទូលបង្គំច្រៀងច្រើន មុសាវាទក៏មានច្រើន ។

ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះពិរោធក្រេវក្រោធក្រៃពេក ក៏ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យសម្លាប់កិន្នរនោះ ហើយចំអិនយកសាច់មកជាព្រះក្រយាស្ងោយ ។ កិន្នរីឮសម្តីនោះហើយគិតថា " អើព្រះរាជាខ្ញាល់ហើយហ្ន ! ទៀងតែសម្លាប់អញដោយពិត តើធ្វើបែបណាទៅអេះ ទើបជីវិតអញរួចចាកមច្ចុសង្រ្គាមក្នុងពេលភ្លាមៗនេះ ក៏ពោលគាថានេះថ្វាយព្រះសណ្តាប់ថាៈ

សតំ សហស្សានទុពា្ភសិតានំ
កលម្បិ នាគ្ឃតិ សុភាសិតស្ស
ទុព្ភាសិតំ សង្កមានោ កិលេស
តស្មា តុណ្ហី កិម្បុវិសោ ន ពាល្យ ។

រយនៃទុព្ភាសិតទាំងឡាយទាំពាន់ ក៏មិនដល់នូវចំនិតនៃសុភាសិតសូម្បីមួយ ឋានៈទូលបង្គំរង្កៀសក្នុងទុព្ភាសិតហើយរមែងសៅហ្មងពិត ព្រោះហេតុនោះកិន្នរឈ្មោលនៅស្ងៀម ក៏មិនមែនដោយហេតុនៃខ្លួនល្ងង់ទេ ។

ព្រះរាជាព្រះសណ្តាប់គាថានោះហើយ មានព្រះទ័យរីករាយចំពោះកិន្នរីយ៉ាងក្រៃលែង ហើយត្រាស់បង្គាប់ឲ្យរាជបរិវាយកកិន្នរីនោះទៅដោះលែងឯព្រៃហាមពាន្ត ហើយឲ្យចំអិនសាច់កិន្នរជាស្វាមីនោះយកមកឲ្យទាន់ពេលព្រះស្ងោយក្នុងពេកវេលាព្រឹក ។ កិន្នរឮព្រះបន្ទូលនោះហើយគិតថា ព្រះរាជានេះពិតជាសម្លាប់អញដោយហេតុមិនច្រៀងហ្នឹងឯង ធ្វើដូចម្តេចហ្ន !ទើបជីវិតអញរួចចាកមរណសង្រ្គាមក្នុងគ្រាឥឡូវហ្នឹងបាន ទើបពោលគាថាដទៃទៀតថា៖

បជ្ជុន្ននាថា បសវោ បសុនាថា អយំ បជា
តំ នាវោស្មិ មហារាជ មមំ នាថា មម ភរិយា
ទិ្វន្មមញ្ញតរំ ញត្វា មុត្តោ គច្ឆេយ្យ បព្វតំ ។

សត្វចិញ្ចឹមទាំងឡាយ មានទឹកភ្លៀងជាពំនឹង ពពួកសត្វនេះមានសត្វចិញ្ចឹមជាពំនឹង បពិត្រមាហារាជ ឯទួលបង្គំមានព្រះអង្គជាពំនឺង កិន្នរីដឹងនូវហេតុណា ហើយរួចទៅកាន់ភ្នំ ។

អធិប្បាយ៖
បពិត្រមហារាជ សត្វចិញ្ចឹមទាំងឡាយមានស្មៅជាចំណីឈ្មោះថាមានទឹកភ្លៀងជាទីពឹង ព្រោះចូលទៅជិតបរិភោគនូវរសគោ៥ ចំណែកទូលបង្គំមានព្រះអង្គជាទីពឹង ឯទូលបង្គំឈ្មោះថាជាទីពឹងរបស់ភរិយាទូលបង្គំ បើយើងខ្ញុំនៅរស់នឹងមិនសុខចិត្តលែងលះគ្នា ក៏ប្រសិនជាព្រះអង្គមានប្រាថ្នានឹងបំបែកភរិយាឲ្យទៅនៅព្រៃហេមពាន្ត សូវទ្រង់សម្លាប់ទូលបង្គំចោលជាមុន ហើយសន្សឹមព្រះអង្គបញ្ជូនឲ្យបែកគ្នាទៅចុះសោះនឹងរវល់ បើមិនដូច្នោះទេ ទូលបង្គំនឹងបែកទ្រូងស្លាប់ក្នុងពេលដែលរាជបរិពារ យកភរិយាទៅលែងឯព្រៃហេមពាន្តពុំខានឡើយ ។

ព្រះរាជាត្រេកអរចំពោះកិន្នរនោះទៀត ហើយឲ្យកិន្នរទាំងពីរញីឈ្មោលអង្គុយលើសុវណ្ណបញ្ជរ ទើបបង្គាប់ឲ្យព្រានយកទៅលែងត្រង់កន្លែងដែលចាប់យកមក ។ ព្រានក៏យកទៅលែងតាមព្រះឳង្ការ ។ កិន្នរប្តីប្រពន្ធនៅជាសុខសប្បាយដរាបដល់អស់អាយុក៏ព្រោះតែមិនពោលពាក្យជាទុព្ភាសិត ពោលពាក្យសុភាសិតតែម្យ៉ាង ។

តស្មា មរណតោ មោក្ខំ បត្ថយន្តេន ជន្តុនា
មហាយ អលិកំ សច្ចំ ភាសិតព្វំ សុធីមតា ។

ហេតុនេះសត្វដែលមានប្រាជ្ញាល្អ កាលប្រាថ្នាឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ ត្រូវលះបង់ពាក្យឡេះឡោះចេញ ហើយពោលពាក្យសត្យតែម្យ៉ាង ។

ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅប្រជុំនិទានជាតក
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)

រឿង​កិន្នរ

រឿងកិន្នរ