images/articles/2394/ewrcfsevfe4stg45tvgersdfgeir.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៧៣៤ ដង)
សេចក្តីច្រណែន កើតព្រមជាមួយនឹងទោសចិត្តជាអកុសលដ៏ធ្ងន់មួយប្រភេទដែលសង្កត់អ្នកទូលរែកវា ឲ្យស្រុតទៅកាន់ទីទាប វាជារោគសង្គមមួយប្រភេទដែលមានពាសពេញពិភពលោក អស់កាលជានិច្ចមកហើយ និងមានតទៅទៀត ប៉ុន្តែរោគនេះមាននៅតែក្នុងបុថុជ្ជប៉ុណ្ណោះ ។
លក្ខណៈនៃការច្រណែន គឺ៖
- មិនត្រេកអរនឹងអ្នកដទៃបានលាភ យស សរសើរ សុខ ប៉ុន្តែពេញចិត្តត្រង់ដែលអ្នកដទៃបានតិចឬតូចជាងខ្លួន ឬអត់បានតែម្តង ។
- ចាប់កំហុស នឹងរកចំណុចខ្វះខាតរបស់អ្នកដទៃក្នុងពេលដែលអ្នកដទៃនោះបានទទួលការសរសើរផ្សេង ៗ មានសេចក្តីដឹងខ្លួនថាមិនពេញចិត្ត ។
- ការប្រចណ្ឌ គឺជាការច្រណែនហ្នឹងឯង គ្រាន់តែទៅតាមបែបហួងហែងប្រុសស្រីដោយកាមរាគៈ ។
ថ្នាំបំបាត់រោគច្រណែននេះឯង ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធត្រាស់ហៅថា មុទិតា ។ ថ្នាំមុទិតានេះត្រូវផ្សំគ្នាដូចខាងក្រោមនេះ
- ត្រេកអរនឹងការមានបានរបស់អ្នកដទៃ ដោយយល់ត្រូវតាមការពិតថា មនុស្សម្នាក់ ៗ ប្រព្រឹត្តទៅតាមកម្មរៀង ៗ ខ្លួន ។ ចំពោះភាពល្អប្រសើរដែលជាផលរបស់បុណ្យ គួរតែត្រេកអរ ឲ្យពរ ឲ្យជ័យបន្ថែមទៀត សូមឲ្យបុគ្គលនោះ ៗ បានសុខជាមួយនឹងសម្បត្តិរបស់ខ្លួនចុះ ។
- ទឹកចិត្តស្មោះត្រង់ មិនមានបំណងបែងចែកដោយគិតថា គេគួរតែឲ្យមកយើងខ្លះ ព្រោះយើងជាបុគ្គលជាប់ពាក់ព័ន្ធយ៉ាងនេះមួយ យ៉ាងនោះមួយ ដូច្នេះឡើយ ។ មិនមានគុំស្អប់នឹងអ្នកដទៃ ព្រោះហេតុអ្នកដទៃនោះមិនមានឲ្យអ្វីដល់ខ្លួនឡើយ ។
គប្បីយកការត្រេកអរនឹងការមានបានរបស់អ្នកដទៃ មកផ្សំជាមួយនឹងទឹកចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយលេបចូលទៅក្នុងចិត្តឲ្យពេញ ។ កាលបើដូច្នេះ ចំហាយថ្នាំមុទិតានឹងផ្សាយចេញមកតាមរយៈទឹកមុខ អាកប្បកិរិយា និង ពាក្យសម្តី ។ មនុស្សដែឡនិយាយដោយចិត្តមុទិតាធ្វើឲ្យអ្នកស្តាប់ត្រជាក់ចិត្តជ្រះថ្លា គិតថា សម្បត្តិរបស់ខ្លួនទងប៉ុន្មាន មានតម្លៃមិនស្មើនឹងទឹកចិត្តបែបនេះឡើយ ។ មនុស្សទាំងឡាយដ៏ចម្រើន មានចិត្តបង្អោនមកជាមិត្តជាមួយនឹងអ្នកដែលមានចិត្តមុទិតានោះឯង ។ បរិយាកាសពេញទៅដោយភាពស្និទ្ធស្នាល ស្រទន់ដូចមេឃស្រទំ ផ្សំដោយខ្យល់ត្រជាក់ ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ គតិធម៌
រៀបរៀងដោយៈ លោកគ្រូ អគ្គបណ្ឌិត ប៊ុត សាវង្ស
វាយអត្ថបទដោយៈ ឧបាសក សូត្រ តុលា
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2398/45VTWF54ERTG4FERG4FTeyg4e5rdhd5gr.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៨៣៤០ ដង)
កាលមុនពុទ្ធសម័យ
មុនព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ឧប្បត្តិឡើងក្នុងលោកសភាពទស្សនវិជ្ជានិងសីលធម៌នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាបានធ្លាក់ចុះក្នុងការច្របូកច្របល់វិកវរយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយ
១- ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាអ្នកដឹកប្រជាជនបានប្រៀនប្រដៅឲ្យធ្វើពលិកម្មសព្វយ៉ាងដែលផ្ទុយស្រឡះអំពីសីលធម៌។ ពួកនេះឲ្យពិឃាតសត្វចតុប្បាទដើម្បីបូជាព្រះអាទិទេពបួងសួងសុំសេចក្ដីប្រោសប្រណីឲ្យបានសេចក្ដីសុខ។
២- ពួកគ្រូក្នុងលទ្ធិព្រាហ្មណ៍ពន្យល់ថាព្រះអាទិទេព ព្រះអង្គទ្រទ្រង់នូវអានុភាពសព្វយ៉ាង ហើយតែគាប់ព្រះហឫទ័យនឹងជនណានោះមុខជានឹងបានទៅកាន់ឋានសួគ៌ពុំខានក្រោយពេលមរណៈកាល។
៣- ប្រជាជនជាន់ដើមដែលលិចលង់ទៅក្នុងក្ដីល្ងង់ខ្លៅជាច្រើន ចេះតែនាំគ្នាជឿឈ្លក់ក្នុងចិត្តតាំងពីអ្នកក្រីក្ររហូតដល់ទៅព្រះមហាក្សត្រិយ៍ ម្ល៉ោះហើយកាលសម្លាប់សត្វក៏សឹងមានធ្វើរាល់រាត្រី ពីព្រោះតែលទ្ធិសាសនានោះឯង។
៤- ចំណេរក្រោយមកមនុស្សទាំងឡាយ ហាក់ដូចជាភ្ញាក់ខ្លួនចំពោះតម្លៃនៃពលិកម្មនេះកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ទើបលេចផុសអ្នកចេះដឹងណែនាំឲ្យទាត់ចោលនូវអំណាចពួកព្រាហ្មណ៍ហើយល្បងបំបែកទស្សនវិជ្ជា និងសីលធម៌បែបថ្មីដោយផ្សំតាមអធ្យាស្រ័យរបស់ខ្លួនឡើង។
ក្នុងបណ្ដាលអ្នកចេះដឹងទាំងនោះមានពួកចវិកៈដែលមិនជឿថាស្លាប់ទៅកើតទៀត។ ពួកនោះដែលជាអ្នកវត្ថុធាតុនិយមយល់ថា មនុស្សកើតឡើងហើយត្រូវស្លាប់ទៅវិញដូចជាវត្ថុធាតុឯទៀតដែលយើងធ្លាប់ឃើញស្រាប់ហើយដែរ។
ឧទាហរណ៍ ដូចយ៉ាងក្អមទឹកដែលកើតអំពីស្នាដៃស្មូនឆ្នាំង គ្រាន់តែតាំងនៅមួយពេលកាលមួយកាលហើយក៏បែកធ្លាយទៅវិញ ក្អមនេះបែកធ្លាយយ៉ាងណា មនុស្សដែលកើតមកក៏រស់នៅតែមួយកាល ហើយស្លាប់បាត់បង់ទៅវិញយ៉ាងដូច្នេះដែរ។
ការយល់ថាមនុស្សស្លាប់ហើយមិនកើតវិញនោះ នាំបង្កើតទៅជាគំនិតរកតែសេចក្ដីសប្បាយក្នុងការរស់នៅជាមនុស្ស ម្លោះហើយតែងតែនាំគ្នាផឹកស៊ីប្រព្រឹត្តអនាចារពេញបន្ទុកឥតរវល់អើពើនឹងធ្វើអំពើជាបុណ្យកុសលសោះឡើយ។ លុះមនុស្សទាំងឡាយនាំគ្នាប្រព្រឹត្តអបាយមុខពេញទីទៅ ក៏កើតទៅជាការចាក់សម្លាប់គ្នាដណ្ដើមយកសេចក្ដីសប្បាយតែរៀងខ្លួនឥតកោតញញើតសោះតែម្ដង។ ឯសីលធម៌របស់សង្គមក៏ដុនដាបធ្លាក់ចុះឥតឧបមាទៅ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ប្រជុំត្រ័យរ័ត្ន
រៀបរៀងដោយ ឆាយ ការ៉ាណូ
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2399/ert45fetf54etfe54t54gftertdg5erdbtrvtdfgbrtvdfg.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៧៣០៣ ដង)
ការលួចទ្រព្យដែលគេបូជាចំពោះបូជនីយវត្ថុ
សម្រាប់អ្នកដែលលួចទ្រព្យដែលគេបូជាចំពោះបូជនីយវត្ថុ ដែលមានម្ចាស់មើលថែទាំ រមែងជាអទិន្នាទាន ចំណែកការលួចទ្រព្យដែលគេបូជាចំពោះបូជនីយវត្ថុ ដែលមិនមានម្ចាស់មើលថែទាំរក្សា រមែងមិនជាអទិន្នាទាន ព្រោះលោកអ្នកចងក្រងគម្ពីរសារត្ថទីបនីដីកា និងកង្ខាវិតរណីដីកា បានវិនិច្ឆ័យថា
ទេវតាយ បន ឧទ្ទិស្ស ពលិកម្មំ ករោន្តេហិ រុក្ខាទីសុ លម្ពិតសាដកេ វត្តព្វមេវ នត្ថិ តញ្ច ខោ អារក្ខកេហិ អបរិគ្គហិ តេយេវ បរិគ្គហិតំ បន គហេតុំ ន វដ្តតិ។
ប្រែថា ការកាន់យកសំពត់ដែលព្យួរលើដើមឈើជាដើម ដែលមនុស្សទាំងឡាយធ្វើពលិកម្មដល់ទេវតានោះ រមែងមិនមានទោស តែសេចក្ដីនេះសំដៅយកសំពត់នោះមិនមានអ្នករក្សាហួងហែង ទើបសមគួរកាន់យកបាន តែបើសំពត់នោះមានអ្នករក្សាហួងហែង រមែងមិនសមគួរ។
ការលួចបូជនីយវត្ថុមានអ្នករក្សា
បូជនីយវត្ថុ មានព្រះពុទ្ធរូបព្រះសារីរិកធាតុជាដើម មានអ្នករក្សាថែទាំ ប៉ុន្តែស្ថានទីតាំងនោះមិនសមរម្យ គឺស្មោកគ្រោកមិនស្អាត កាលបើមានបុគ្គលណាម្នាក់មានសទ្ធាកសាងនូវទីកន្លែងស្អាតសមរម្យ ហើយបាននាំយកបូជនីយវត្ថុនោះទៅតម្កល់ទុកសម្រាប់គោរពដោយចិត្តជ្រះថ្លា មិនមែននាំយកទៅដោយថេយ្យចិត្តទេ សូម្បីមិនបានសុំអនុញ្ញាតអំពីអ្នករក្សា ក៏មិនឈ្មោះថា អទិន្នាទានឡើយ ឧទាហរណ៍ដូចសក្កទេវរាជព្រះអង្គជាសោតាបន្នបុគ្គល បាននាំយកព្រះចង្កូមកែវអំពីភ្នួងសក់របស់ទោណព្រាហ្មណ៍ ដើម្បីកសាងចេតិយតម្កល់ទុកសម្រាប់គោរពបូជាក្នុងភពតាវត្តិង្សរហូតសព្វថ្ងៃនេះ មានឈ្មោះថា ចូឡាមណីចេតិយ។
ការកាន់យករបស់សក្កទេវរាជនេះ មិនឈ្មោះថា អទិន្នាទាន ព្រោះទ្រង់បានពិចារណាឃើញថា ទោណព្រាហ្មណ៍មិនអាចនឹងធ្វើសក្ការៈបូជានូវព្រះចង្កូមកែវនេះឲ្យសមគួរបានឡើយ។
ទោសច្រើន ឬ ទោសតិចរបស់អទិន្នាទាន
បើវត្ថុដែលលួចបានមកនោះ មានតម្លៃច្រើន ក៏មានទោសច្រើន បើវត្ថុដែលលួចបានមកនោះ មានតម្លៃតិច ក៏មានទោសតិច តែបើវត្ថុដែលលួចមកនោះ មានតម្លៃស្មើគ្នាក៏ត្រូវវិនិច្ឆ័យតាមម្ចាស់ទ្រព្យ អ្នកមានគុណធម៌ឬមិនមានគុណធម៌ បើម្ចាស់ទ្រព្យជាអ្នកមិនមានសីល ក៏មានទោសតិច បើម្ចាស់ទ្រព្យជាអ្នកមានសីល មានគុណធម៌ ក៏មានទោសច្រើនតាមលំដាប់។ ការលួចទ្រព្យរបស់ព្រះខីណាស្រព គឺព្រះអរហន្ត រមែងមានទោសច្រើនក្រៃលែង។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ សីល៥ជាធម៌របស់មនុស្ស
រៀបរៀងដោយ មេត្តាបាលោ ទឹម សឿត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2405/322w3.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៤៣២៧ ដង)
វាសនាបារមី យើងបានយល់ដឹងជាទូទៅថា បើអ្នកមានហើយ នឹងជាមនុស្សសម្បូរទៅដោយសេចក្តីសុខ លាភយស នឹងឋានៈមុខនាទី ។ មនុស្សដេលមានវាសនាបារមីល្អ រមែងជាទីរាប់អាន គោរពស្រឡាញ់របស់មនុស្សគ្រប់ជានថ្នាក់ បើមានបុគ្គលណាប៉ងប្រទូសស្ររ៉ាយ ឬច្រណែនឈ្នានីសគិតផ្តួលរលំ រមែងប្រព្រឹត្តទៅមិនបានឡើយ ត្រឡប់បែជាទៅចាញ់ខ្លួនឯងវិញ ។
images/articles/2406/33aw.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៤៤៤៨ ដង)
កូនជាទីស្រឡាញ់
ទ្រព្យរបស់អ្នកដទៃ មិនល្អដូចទ្រព្យរបស់ខ្លួនឯង ។ ទ្រព្យរបស់ខ្លួនឯងដែលបានទទួលពីអ្នកស្លាប់ទៅ ពោលគឺ ទ្រព្យមរតក មិនល្អដូចទ្រព្យដែលរកបានដោយកម្លាំងខ្លួនឯង ។ ទ្រព្យដែលរកបានមកដោយទុច្ចរិត មិនល្អដូចទ្រព្យដែលរកបានដោយសុចរិត ។
images/articles/2407/2qw2.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៩៣០៥ ដង)
ទានិងមាន់
មានមនុស្សពីរនាក់ឃើញទាផង ឃើញមាន់ផង ។ មនុស្សម្នាក់គិតចង់ឲ្យមាន់ក្លាយទៅជាទា គិតចង់ឲ្យទាក្លាយទៅជាមាន់ រឿងនោះវាមិនអាចប្រព្រឹត្តទៅបានឡើយ ក្នុងមួយអត្តភាពនៃសត្វទាំងពីរមុខនោះ ។ បើមនុស្សម្នាក់ទៀតឃើញទាជាទា ឃើញមាន់ជាមាន់
images/articles/2408/32raf.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៩៤០៨ ដង)
ក្បាលពស់កន្ទុយពស់
មនុស្សយើងគ្រប់គ្នាមិនត្រូវការទុក្ខ ត្រូវការតែសុខប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែព្រោះសត្វលោកត្រូវការសុខ ជាប់ជំពាក់នឹងសុខ ទើបមិនរួចទុក្ខ ។
សុខនិងទុក្ខប្រៀបដូចសត្វពស់មួយ ខាងក្បាលវាមានពិស ចូលទៅជិត វានឹងខាំ បើចាប់កន្ទុយវាពិតជាស្រួលដៃណាស់
images/articles/2410/67yg45y57yhe5rythg5rdtf.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៤៦៥៧ ដង)
រឿងបីតវិមាន
(បិដកលេខ៥៥ ទំព័រ៩៩ និងអដ្ឋកថា)
បីតវិមាននោះ មានរឿងកើតឡើងដូចម្ដេច? (មានរឿងកើតឡើងថា) កាលព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់រលត់ខន្ធបរិនិព្វានទៅ ព្រះបាទអជាតសត្តុ ទ្រង់បានដង្ហែព្រះបរមសារីរិកធាតុដែលព្រះអង្គបានទទួលចំណែក(អំពីក្រុងកុសិនារា)មក ហើយបានកសាងព្រះស្ដូប និងធ្វើបុណ្យឆ្លង ឧបាសិកាក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះម្នាក់ មានកតសរីរបដិបជ្ជនា (គឺមានការរៀបរយខ្លួនប្រាណបានត្រឹមត្រូវល្អ) តាំងអំពីព្រឹកជាស្រេច គិតថា អញនឹងបូជាព្រះស្ដូបរបស់ព្រះសាស្ដា ហើយកាន់ផ្កាននោងព្រៃ៤ទងតាមដែលខ្លួនបានមកហើយ មានចិត្តគឺកម្លាំងសទ្ធាលើកឡើងហើយ មិនបានគិតពិចារណាដល់អន្តរាយតាមផ្លូវ ដើរមានមុខ(គឺចិត្តគិត) ឆ្ពោះទៅកាន់ព្រះស្ដូបតែប៉ុណ្ណោះដើរទៅ។ ពេលនោះ មេគោមានកូនខ្ចី ក៏ស្ទុះរត់យ៉ាងលឿន ជល់គាត់វ័ធដោយស្នែង ធ្វើឲ្យដល់នូវការអស់ជីវិតទៅ។ នាងក៏ទៅកើតក្នុងឋានសួគ៌ជាន់តាវតិង្ស ដោយហេតុនោះឯង កាលសក្កទេវរាជ ទ្រង់យាងទៅដើម្បីកីឡា (ការលេង) ក្នុងឧទ្យាន នាងមានខ្លួនប្រាកដ ព្រមទាំងទេវរថ គ្របសង្កត់នូវទេពធីតាទាំងអស់ដោយរស្មីនៃសរីរៈរបស់ខ្លួន ក្នុងកណ្ដាលនៃទេពអប្សរជាស្រីរបាំពីរកោដិកន្លះ ដែលជាបរិវារ។ សក្កទេវរាជ ទ្រង់ទតឃើញនាងទេពធីតាថ្មីនោះ ទើបមានព្រះទ័យស្ងើច ស្ងប់ស្ងែង កើតអស្ចារ្យចំឡែក(មិនធ្លាប់មាន) ទ្រង់មានព្រះតម្រិះថា យី! ទេពធីតាអង្គនេះ មានទេវឫទ្ធិដ៏ធំមហិមា មានសភាពបែបនេះ ព្រោះកម្មធំក្រៃលែងដូចម្ដេចហ្ន៎!? ដូច្នេះហើយ ត្រាស់សួរ ទេពធីតានោះ ដោយគាថាទាំងនេះថា៖
ម្នាលនាងដ៏ចម្រើន (នាង)មានសំពត់លឿង មានទង់លឿង ស្អិតស្អាងដោយគ្រឿងអលង្ការលឿង មានអវយវៈលាបស្រលាបដោយខ្លឹមចន្ទន៍លឿង ទ្រទ្រង់ផ្កាឧប្បលលឿង មានប្រាសាទលឿង មានទីដេកលឿង មានឆត្រលឿង មានរថលឿង មានសេះលឿង មានវីជនី(ផ្លិត)លឿង នាងបានធ្វើអំពើដូចម្ដេចក្នុងកាលមុននៃភាពជាមនុស្ស? ម្នាលនាងទេពធីតា យើងសួរហើយ នាងចូរប្រាប់ នេះជាផលនៃកម្មអ្វី?
នាងទេពធីតានោះ ទូលប្រាប់ដោយគាថាទាំងនេះថា៖
បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន វល្លិ៍ននោងព្រៃ ជាជាតិវល្លិ៍ល្វីងដែលគេមិនត្រូវការ ខ្ញុំម្ចាស់មានចិត្តជ្រះថ្លា បាននាំផ្កាននោងព្រៃនោះ៤ទង ទៅបូជាព្រះស្ដូប ឧទ្ទិសព្រះសារីរិកធាតុរបស់ព្រះសាស្ដា ខ្ញុំម្ចាស់កំពុងតែមានចិត្តជ្រះថ្លា ប្រព្រឹត្តទៅក្នុងព្រះធាតុនោះ មិនបានក្រឡេកមើលផ្លូវជាទីមកនៃគោ គ្រានោះមេគោមកជល់ខ្ញុំម្ចាស់ ដែលមានចិត្ត(មនោរថ) មិនទាន់ដល់ព្រះស្ដូបផង(ឲ្យស្លាប់ទៅ) តែបើខ្ញុំម្ចាស់បានសន្សំបុណ្យនោះ(សម្រេចតាមបំណង) ម្លេះសមជាមានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើន លើសលប់ជាងនេះទៅទៀត បពិត្រព្រះមឃវៈជាទេវកុញ្ជរ ខ្ញុំម្ចាស់បានលះបង់នូវរាងកាយរបស់មនុស្សហើយ ទើបមកកើតជាមួយព្រះអង្គ ព្រោះកម្មនោះ។
គាថានេះ ជាពាក្យរបស់ពួកធម្មសង្គាហកាចារ្យថា ព្រះឥន្ទ្រនាម មឃវៈ ជាធំជាងពួកទេវតាក្នុងជាន់ត្រៃតិង្ស ទ្រង់ស្មើដោយដំរីកុញ្ជរ ក្នុងពួកទេវតា បានព្រះសណ្ដាប់នូវពាក្យនោះហើយ កាលទ្រង់ញ៉ាំងពួកទេវតាជាន់តាវត្តិង្សឲ្យជ្រះថ្លា ទើបបានត្រាស់ពាក្យនេះ នឹងមាតលីទេវបុត្ត។
លំដាប់នោះ សក្កទេវរាជបានសម្ដែងធម៌ដល់ពួកទេវតាមាន មាតលីទេវបុត្តជាប្រមុខ ដោយគាថាទាំងនេះថា៖
ម្នាលមាតលី អ្នកចូរមើលនូវផលនៃកម្មដ៏វិចិត្រអស្ចារ្យនេះ ទេយ្យវត្ថុសូម្បីបន្តិចបន្តួច ដែលគេធ្វើហើយ ជាបុណ្យមានផលច្រើន។
កាលបើចិត្តជ្រះថ្លាហើយ ក្នុងព្រះតថាគតសម្មាសម្ពុទ្ធក្ដីក្នុងសាវករបស់ព្រះអង្គក្ដី ទក្ខិណា មិនឈ្មោះថាមានផលតិចតួចឡើយ។
ម្នាលមាតលី អ្នកចូរមក យើងនឹងនាំគ្នាទៅបូជាព្រះសារីរិកធាតុរបស់ព្រះតថាគត ឲ្យក្រៃលែង ឲ្យអស្ចារ្យព្រោះថា ការសន្សំបុណ្យ នាំមកនូវសេចក្ដីសុខ។
ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ធរមាននៅក៏ដោយ បរិនិព្វានទៅហើយក៏ដោយ កាលបើចិត្តស្មើ ផលក៏ស្មើ ព្រោះថាសត្វទាំងឡាយ ទៅកាន់សុគតិ ដោយសារតែការតម្កល់ចិត្តឲ្យល្អជាហេតុ។
ឱ! ទាយកទាំងឡាយ តែងទៅកាន់ឋានសួគ៌បាន ព្រោះធ្វើការបូជា ចំពោះព្រះតថាគតទាំងឡាយ ព្រះតថាគតទាំងឡាយនោះ ទ្រង់កើតឡើង ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ជនច្រើនហ្ន៎!។
លុះសក្កៈជាធំជាងទេវតា ទ្រង់ត្រាស់យ៉ាងនេះហើយទើបធ្វើការខ្វល់ខ្វាយ ការលេងក្នុងឧទ្យាន ឲ្យរម្ងាប់ចុះទៅ (គឺឈប់ទៅលេងក្នុងឧទ្យាន) យាងត្រឡប់ចេញអំពីឧទ្យាននោះវិញ ហើយទ្រង់ក៏ធ្វើការបូជាអស់៧ថ្ងៃ ក្នុងព្រះចូឡាមណីចេតិយ ជាស្ថានទីដែលព្រះអង្គទ្រង់បូជារឿយៗ។ សម័យតមកព្រះអង្គបានប្រាប់រឿងនោះ ដល់ព្រះថេរៈនាមនារទៈ ដែលត្រាច់ចារិកទៅកាន់ទេវលោក ដោយគាថាទាំងនេះឯង។ ព្រះថេរៈបានប្រាប់ដល់ព្រះធម្មសង្គាហកាចារ្យទាំងឡាយ ពួកលោក ទើបបានលើករឿងនោះឡើងកាន់សង្គាយនា ដោយប្រការដូច្នោះ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ សារីរិកធាតុបូជានិសំសោ
រៀបរៀងដោយ លោក ង៉ែត សុផាន់
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2411/67h54gt45eygetd.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៥៧១៣ ដង)
រឿងព្រះនាគសមាលត្ថេរ
(បិដកលេខ ៧២ ទំព័រ ២៦៩ និងអដ្ឋកថា)
សូម្បីព្រះនាគសមាលត្ថេរនេះ ក៏បានបំពេញបុញ្ញសម្ភារមក ក្នុងកាលនៃព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធអង្គមុនៗ ការសន្សំបុណ្យទាំងឡាយ ដែលជាឧបនិស្ស័យនៃព្រះនិព្វាន ក្នុងភពមួយនោះ បានកើតក្នុងផ្ទះមានត្រកូល ក្នុងកាលនៃព្រះមានព្រះភាគ ព្រះនាមសិខី ពេលដែលព្រះសាស្ដាទ្រង់គង់ព្រះជន្មនៅ ដឹងក្ដីហើយនៅគ្រប់គ្រងផ្ទះ រវល់តែជាប់ជំពាក់ក្នុង(ការងារ) មិនទាន់មានសេចក្ដីជ្រះថ្លា មិនបានធ្វើកម្មគឺ ការឃើញ ការឮ និងការបូជាចំពោះព្រះអង្គឡើយ តែកាលព្រះសាស្ដាទ្រង់បរិនិព្វានហើយ ទើបញ៉ាំងចិត្តឲ្យជ្រះថ្លាក្នុងព្រះចេតិយ ដែលតម្កល់ព្រះសារីរិកធាតុនៃព្រះមានព្រះភាគអង្គនោះ ហើយបានបូជាបាដលិបុប្ឆា(ផ្កាច្រនៀង) ញ៉ាំងសោមនស្សឲ្យកើតឡើង រស់នៅរហូតអស់អាយុ។ ដោយសាមនស្សនោះឯង លុះធ្វើកាលកិរិយាអំពីអត្តភាពនោះហើយ ទើបសោយសុខក្នុងទេវលោកទាំង៦ជាន់ក្រោយមក សោយសម្បត្តិមនុស្ស ក្នុងឋានមនុស្សទាំងឡាយក្នុងពុទ្ធុប្បាទនេះ បានកើតក្នុងផ្ទះមានត្រកូលមួយ មានឈ្មោះហៅ ដែលមាតាបិតាដាក់ឲ្យថា នាគសមាលៈ ព្រោះមានសរីរៈដូចត្រួយដ៏ស្រទន់នៃដើមខ្ទឹម មានសេចក្ដីជ្រះថ្លាក្នុងព្រះភគវាបួសហើយ មិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានជាព្រះអរហន្ត។
ក្នុងកាលជាខាងក្រោយមក លោករលឹកឃើញនូវបុព្វកម្មរបស់ខ្លួន ហើយក៏កើតសោមនស្ស កាលនឹងប្រកាសនូវអំពើដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តហើយក្នុងកាលមុននោះ ឲ្យប្រាកដច្បាស់ទើបខ្លួនបានប្រព្រឹត្តហើយក្នុងកាលមុននោះ ឲ្យប្រាកដច្បាស់ទើបពោលគាថាទាំងនេះថា៖
ខ្ញុំបានរើសផ្កាច្រនៀង ដែលគេបោះចោលក្នុងផ្លូវធំ ដោយអើពើ ហើយលើកឡើងបូជា លើព្រះស្កូប(ដែលតម្កល់ ព្រះសារីរិកធាតុ) នៃព្រះសិខី ជាផៅពង្សនៃលោក។
ក្នុងកប្បទី៣១ រាប់អំពីភទ្ទកប្បនេះទៅ (ព្រោះតែហេតុ) ខ្ញុំបានធ្វើកម្មឯណាហើយក្នុងកាលមុខ ខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ទុគ្គតិឡើយ នេះជាផលនៃការបូជាព្រះស្ដូប។
ក្នុងកប្បទី១៥ រាប់អំពីភទ្ទកប្បនេះទៅ ខ្ញុំបានជាស្ដេចចក្រពត្តិឈ្មោះ បុប្ផិយៈ (ភូមិយៈ) បរិបូណ៌ដោយរតនៈ៧ប្រការមានកម្លាំងច្រើន។
បដិសម្ភិទា ៤ វិមោក្ខ៨ និងអភិញ្ញា៦ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់ហើយ ទាំងព្រះពុទ្ធសាសនា (សាសនារបស់ព្រះពុទ្ធ) ខ្ញុំក៏បានប្រតិបត្តិហើយ។
បានឮមកថា ព្រះនាគសមាលត្ថេរមានអាយុ បានសម្ដែងនូវគាថាទាំងនេះ ដោយប្រការដូច្នេះ។
នាគសមាលត្ថេរាបទាន និង អដ្ឋកថា
ឈ្មោះវិសុទ្ធជនវិលាសិនី ចប់
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2422/1ered.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៩៤៩៤ ដង)
សម័យថ្ងៃមួយ មានមាណពក្នេងម្នាក់បានចូលទៅរកព្រះសម្ពុទ្ធ ហើយចេះតែយំឥតឈប់សោះ ។ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សួរថា “នែ! មាណព តើមានបញ្ហាអ្វី” ?
“ព្រះករុណាព្រះអង្គ ពីម្សិលមិញឪពុករបស់ខ្ញុំព្រះករុណាបានស្លាប់” ។
images/articles/2423/444vered.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៩៧៧ ដង)
បុរសម្នាក់មានជម្ងឺ បានទៅរកគ្រូពេទ្យឲ្យព្យាបាលគាត់ ។ គ្រូពេទ្យពិនិត្យមើល រួចបានសរសេរសំបុត្របញ្ជាឲ្យទិញថ្នាំ ។ គាត់មានជំនឿខ្លាំងលើគ្រូពេទ្យ ។ ត្រឡប់ទៅដល់ផ្ទះវិញ គាត់បានដាក់រូបថតគ្រូពេទ្យ ក្នុងបន្ទប់តាំងសក្ការៈបូជា ។ គាត់អង្គុយគោរពរូបថតនោះ ។ គាត់ថ្វាយផ្កា ដុតធូបរួចថ្វាយបង្គំបីដង ។ គាត់យកសំបុត្រទិញថ្នាំនោះមកសូត្រថា “ពីរគ្រាប់ពេលព្រឹក ពីរគ្រាប់ពេលរសៀល ពីរគ្រាប់ពេលល្ងាច” ។ គាត់ចេះតែសូត្រ សំបុត្រទិញថ្នាំនោះរាល់ថ្ងៃពេគមួយជីវិត ព្រោះគាត់មានជំនឿខ្លាំងណាស់លើគ្រូពេទ្យ ។ ប៉ុន្តែសំបុត្រទិញថ្នាំ នៅតែឥតបានជួយអ្វីដល់គាត់សោះ ។
គាត់ចង់ដឹងឲ្យច្បាស់ដែមទៀត អំពីសំបុត្រទិញថ្នាំនោះ ក៏រត់ទៅជួបគ្រូពេទ្យហើយ សួរថា “ហេតុអ្វីបនាលោកគ្រូពេទ្យចេញសំបុត្រទិញថ្នាំនេះឲ្យខ្ញុំ ? តើវាជួយខ្ញុំយ៉ាងម៉េច?” ក្នុងឋានៈជាអ្នកចេះ គ្រូពេទ្យពន្យល់ថា “អើ ជម្ងឺរបស់អ្នកយ៉ាងនេះ នេះជាហេតុជាឫសគល់របស់ ជម្ងឺ ។ បើអ្នកលេបថ្មាំដែលខ្ញុំបានចេញសំបុត្រឲ្យទិញ វានឹងរលីងដាច់ឫសគល់ហេតុរបស់ជម្ងឺអស់ ។ កាលណាហេតុវាបានរលីងដាច់ឫសគល់អស់ហើយ ជម្ងឺនឹងបានជាសះស្បើយជាស្វ័យប្រវត្តិ” ។
បុរសនោះគិតថា “អា ! អស្ចារ្យហើយ ! គ្រូពេទ្យខ្ញុំមានប្រាជ្ញាណាស់ សំបុត្រទិញថ្នាំរបស់គាត់មានប្រយោជន៍ណាស់! “ ។ ត្រឡប់ទៅដល់ផ្ទះវិញ គាត់ចាប់ផ្តើមឈ្លោះប្រកែកជាមួយអ្នកជិតខាងថា ៗគ្រូពេទ្យខ្ញុំល្អបំផុត គ្រូពេទ្យឯទៀតសុទ្ធតែឥតប្រយោជន៍” ។ ប៉ុន្តែតើគាត់បានចំណេញអ្វី អំពីការឈ្លោះប្រកែកនោះ ? ពេញមួយជីវិត គាត់ចេះតែឈ្លោះប្រកែកឥតបានផលអ្វីសោះ ។ ប្រសិនបើគាត់លេបថ្នាំនោះទើបគាត់នឹងបានជាសះស្បើយពីជម្ងឺពីទុក្ខរបស់គាត់ ។ ទាល់តែធ្វើយ៉ាងហ្នឹងទើបថ្នាំជួយគាត់បាន ។
បុគ្គលអ្នកបានរដោះទុក្ខគ្រប់រូប ប្រៀបដូចជាជាគ្រូពេទ្យដោយករុណាធម៌ ព្រះអង្គប្រទានសំបុត្រទិញថ្នាំ និងដំបូន្មានដល់ប្រជាជនអំពីរបៀបរដោះខ្លួនឲ្យរួចផុតពីទុក្ខ បើអ្នកនោះ ចេះតែពង្រីកជំនឿខ្វាក់ចំពោះបុគ្គលនោះ ៗ ដោយបង្វែរសំបុត្រទិញថ្នាំឲ្យទៅជាគម្ពីរ រួចចេះតែប្រឹងឈ្លោះប្រែកជាមួយនិកាយដទៃទៀត ដោយអះអាងថា ការប្រៀនប្រដៅរបស់អ្នកបង្កើតសាសនារបស់ខ្លួន ខ្ពង់ខ្ពស់ជាងគេ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាខ្វល់នឹងប្រតិបត្តនិងការប្រៀនប្រដៅគ្មានខ្វល់នឹងលេបថ្នាំ ដែលគេបានចេញសំបុត្រឲ្យទិញនោះ ដើម្បីបំបាត់ជម្ងឺនោះចោលឲ្យអស់សោះ ។
ជំនឿលើគ្រូពេទ្យមានប្រយោជន៍ណាស់ វាអាចលើកទឹកចិត្ត អ្នកជម្ងឺឲ្យគោរពតាមការណែនាំរបស់គាត់ ។ ការយល់ពីគុណភាពឱសថវាមានប្រយោជន៍នោះ លើងទឹកចិត្តអ្នកឲ្យលេបឱសថ ។ ប៉ុន្តែ បើឥតលេបឱសថពិតៗទេ អ្នកមិនអាចបានជាសះស្ប់យពីជម្ងឺឡើយ ។ អ្នកត្រូវលេបឱសថដោយខ្លួនឯងផង ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ សិល្បៈនៃការរស់នៅ (វិបស្សនាកម្មដ្ឋាន )
រៀបរៀងដោយៈ ស.ន. ហ្គោឥនកា លិល្លីយុំា ហាត
វាយអត្ថបទដោយៈ ឧបាសក សូត្រ តុលា
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2426/111pic.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១០៣៦០ ដង)
ការលើកធម៌និងវិន័យជាការលើកព្រះពុទ្ធសាសនា
ការលើកធម៌និងវិន័យជាការលើកព្រះពុទ្ធសាសនា ។ អ្នកលើកព្រះពុទ្ធសាសនាគឺការលើកធម៌វិន័យទាំងអស់មាន ៥ប្រការ៖
១. ស្តាប់ព្រះធម៌ដោយសេចក្តីគោរព
២. សិក្សាព្រះធម៌ដោយសេចក្តីគោរព
៣. ទ្រទ្រង់ព្រះធម៌ដោយសេចក្តីគោរព ទ្រទ្រង់គឺការចាំទុក រក្សាទុក ដោយល្អ
៤. មិនត្រូវទុកឲ្យមានចម្ងល់ក្នុងចិត្ត ។ ត្រូវចូលទៅរកបណ្ឌិត ត្រូវរកពិភាគ្សា សាកសួរពហុសូត្រ ។
កំហឹងជាចង្កួតដ៏ឆាប់រហ័ស
ពេលស្លាប់ជាពេលអស់កម្មសិទ្ធ
ពេលនាំជីវិតចាកកាយា
ក្តីស្លាប់ឥតមានអ្នកត្រូវការ
តែមច្ចុមាមិនយោគយល់ ។
ប.ស.វ
ប្រភព
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2427/11tpic.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៨៩៣៣ ដង)
ហេតុដែលនាំឲ្យសុបិន
ពេលដែលដេកលក់មិនស៊ប់យើងក៏មានការយល់សប្ដិ ជួនកាលការយល់សប្ដិហ្នឹងច្បាស់ ជួនកាលមិនច្បាស់ ។ ការយល់សប្ដិជាការឃើញតាមមនោទ្វារ មិនឃើញតាមបញ្ចទ្វារណាមួយដូចជាភ្នែកត្រចៀកទេ ហើយក៏មានផលខ្លះដែរ មិនឥតផលទាំងអស់ទេ បើយល់សប្ដិក្នុងរឿងបុណ្យ ក៏បានបុណ្យខ្លះ បើយល់សប្ដិក្នុងរឿងបាប ក៏បានបាបខ្លះដែរ គ្រាន់តែមិនច្រើន ។
ហេតុដែលនាំឲ្យយល់សប្ដិនោះមាន៤យ៉ាង
១- ធាតុកម្រើក (គ្រុនក្ដៅក៏នាំឲ្យយល់សប្ដិ, ហូបអាហារខុស ឈឺពោះក៏យល់សប្ដិថាឈឺពោះជាដើម)
២- អ្វីដែលយើងធ្លាប់ឃើញ ធ្លាប់គិត ធ្លាប់ឮគេដំណាល (ធ្លាប់នៅស្រែ យល់សប្ដិឃើញនៅស្រែមែន, ធ្លាប់ឮគេដំណាលអំពីរឿងអ្វីមួយ ក៏យល់សប្ដិឃើញរឿងនោះជាដើម)
៣- ទេវតាបណ្ដាលប្រាប់ (ប្រាប់ឲ្យធ្វើយ៉ាងនេះសុខសប្បាយ ធ្វើយ៉ាងនោះមិនសុខជាដើម)
៤- កម្មមកបណ្ដាល (កម្មដែលធ្លាប់ធ្វើ ឬកម្មដែលធ្លាប់សន្សំពីជាតិកន្លងមកហើយ បើធ្វើរឿងអាក្រក់ច្រើន ក៏យល់សប្ដិឃើញរឿងអាក្រក់)
ហេតុទីមួយ និងទីពីរមិនសូវជាពិតទេ ។ ហេតុទី៣ មានពិតខ្លះមិនពិតខ្លះទៅតាមទេវតាល្អ ទេវតាអាក្រក់ដែលមកប្រាប់ ។ ហេតុទី៤ដែលបណ្ដាលមកពីកម្មទើបពិត ប៉ុន្តែពិតតែសាច់រឿងទេ បើឲ្យឃើញដូចក្នុងយល់សប្ដិហ្នឹងមិនពិតទេ គ្រាន់តែផលឆ្លុះបញ្ចាំងទៅខាងហ្នឹង ។
អ្នកដែលយល់សប្ដិមានបុថុជ្ជន (យល់សប្ដិច្រើន) និងបុគ្គលដែលជាអាណាគាចុះមក (យល់សប្ដិតិច) ចំពោះព្រះអរហន្តអត់មានយល់សប្ដិទេ ។ បុគ្គលដែលជាបុថុជ្ជនយល់សប្ដិច្រើនព្រោះនៅមានកិលេសច្រើន គឺនៅមានសញ្ញាវិបល្លាស, ចិត្តវិបល្លាស, ទិដ្ឋវិបល្លាស ។
ការលើកឡើងមកនេះ គ្រាន់តែឲ្យឃើញអំពីហេតុដែលនាំឲ្យយល់សប្ដិដែលវាពិតខ្លះ មិនពិតខ្លះ មិនមែនថាពិតទាំងអស់ ឬមិនពិតទាំងអស់ទេ ។
ប្រភព
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2430/12c.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៤០៨៥ ដង)
ការទទួលទានសុរា ហេតុអ្វីថាមានបាប សុរានោះទទួលទានទៅ ជាថ្នាំកែរោគក៏មាន ជាគុណឲ្យទទួលទានបាយបានក៏មាន ?
ការផឹកសុរា បានជាថាបាប, ព្រះបរមគ្រូទ្រង់ហាមពុំឲ្យសេពសុរានោះ ព្រោះជារបស់នាំឲ្យស្រវឹង នាំឲ្យខូចចិត្ត ដ្បិតមនុស្សយើងសព្វថ្ងៃនេះមានស្រវឹងនៅពេញខ្លួនហើយ ។ សេចក្ដីស្រវឹងនេះ លោភោ គឺសេចក្ដីជាប់ជំពាក់ ឬ ចំណង់ចង់បាន នេះជាស្រវឹងប្រការ ១ ទោសោ គឺសេចក្ដីក្រោធខឹង នេះស្រវឹងប្រការ ១ មោហោ គឺសេចក្ដីល្ងង់វង្វេងពុំស្គាល់ខុសត្រូវ នេះជាស្រវឹងប្រការ ១ ។
ស្រវឹងទាំងអស់នេះ តែងមាននៅសម្រាប់រូបមកហើយ ៗ មកថែមផឹកទឹកស្រវឹងចូលទៅទៀត ស្រវឹងថ្មីក៏នាំស្រវឹងចាស់ឲ្យមានកម្លាំងក្លាហានឡើង គឺខ្លួនអ្នកលោភ ក៏នាំឲ្យលោភខ្លាំងឡើង ខ្លួនអ្នកទោសៈ ឬ មោហៈមានៈទិដ្ឋិ ក៏នាំឲ្យចម្រើនទោសៈមោហៈមានះទិដ្ឋិខ្លាំងក្លាឡើង ។ មួយទៀត ពាក្យជាអាថ៌កំបាំង ឬ កេរ្តិ៍ខ្មាសជារបស់មិនគួរនាំចេញសម្ដែងប្រាប់គេនោះ ក៏អាចនាំចេញបង្ហាញគេបានទាំងអស់ ។
មួយទៀតនាំឲ្យកើតជម្លោះប្រកែក ជួនក៏ត្រូវព្រះរាជអាជ្ញា បង់ទ្រព្យធនទៅផ្សេងៗ ។ មួយទៀត ទោសសុរានេះ នាំឲ្យកើតរោគឆាប់ងងឹតភ្នែក ឆាប់ជរាគ្រាំគ្រាទ្រោមទ្រុឌ ទោសយ៉ាងនេះឯង បានថាមានបាបក្នុងលោកនេះមួយទៀត ។ ប្រាក់ដែលទៅទិញសុរានោះក្នុងមួយឆ្នាំៗ បើជាប្រមូលទុក គង់បាននៅច្រើន ទុកទិញបាយត្រីចំណីឯទៀតចែកកូនប្រពន្ធអាស្រ័យជាជាង ។
(សៀវភៅ គតិលោក)
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2431/1112tpic.jpg
ផ្សាយ : ១៦ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៨៩៩០ ដង)
តាមព្រះពុទ្ធសាសនា ស្នេហ៍មុខដែលនាំឲ្យគេស្រឡាញ់ចូលចិត្ត គឺសំដីទន់ភ្លន់ ចរិយាសុភាពរាបសារ ទឹកមុខញញឹមជានិច្ច ជាមួយទឹកចិត្តប្រកបដោយមេត្តា ករុណា មានចិត្តល្អ ចេះជួយធុរៈអ្នកដទៃ ។ គាថានេះ មិនថាត្រឹមមនុស្សដែលស្រឡាញ់ចូលចិត្ត សូម្បីសត្វតិរច្ឆានក៏ចូលមកជិត យកមនុស្សនោះជាមិត្តដែរ ។ ព្រះពុទ្ធបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា មនុស្សដែលគេស្រឡាញ់ ឬស្អប់ មកអំពីអំពើរបស់ខ្លួនឯង ។
ដកស្រង់ពីសៀវភៅ តួនាទីរបស់ព្រះសង្ឃក្នុងសង្គមខ្មែរ
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2130/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៩ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១១៤៩២ ដង)
តួនាទីរបស់កូនប្រុសស្រី
កូនមាសឪពុក!!
កូនមានតួនាទីរបស់ខ្លួន ដែលត្រូវបដិបត្តិចំពោះមាតបិតាដូចខាងក្រោមនេះ ៈ
១ ‑ តាំងចិត្តសិក្សារៀនសូត្រដើម្បីឲ្យបានជាកូនចេះដឹង ។
២ ‑ ជួយធ្វើការមាតាបិតាឲ្យបានល្អជាទីបំផុត ។
៣ ‑ តម្កល់តម្កើងនូវវង្សត្រកូលឲ្យបានល្អតទៅ ។
៤ ‑ ប្រព្រឹត្តខ្លួនឲ្យល្អ ឲ្យសមគួរជាអ្នកទទួលនូវមរតក ។
៥ ‑ មាតាបិតាចិញ្ចឹមកូនឲ្យរស់មក
images/articles/2131/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៩ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១១០២២ ដង)
ការក្រែងចិត្ត
កូនជាទីស្រឡាញ់,
កាលបើកូននឹងធ្វើអ្វី មិនថានឹងធ្វើក្នុងផ្ទះរបស់ខ្លួនឯង ឬនឹងធ្វើនៅទីដទៃណា ៗ បើការងារដែលនឹងធ្វើនោះអាចប៉ះពាល់ដល់អ្នកជិតខាង ធ្វើឲ្យរំខានគេ ឬក្តៅក្រហាយចិត្ត កូនត្រូវប្រយ័ត្នឲ្យណាស់ ។ កូនកុំធ្វើអ្វី ៗតាមចិត្តចង់ ឬប្រកាន់សិទ្ធិថា ធ្វើបាននោះឡើយ កូនត្រូវចេះត្រែងចិត្តអ្នកដទៃផង ដូចជានៅផ្ទះជាប់គ្នា នៅបន្ទប់ជាប់គ្នា ឬនៅបន្ទប់ជាមួយ គ្នាជាដើម ។
images/articles/2132/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៩ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៦៣៤០ ដង)
កាមគុណ ៥ ប្រការ
(ស្រង់ចាក មជ្ឈិមនិកាយ បិដកលេខ ២១ ទំព័រ ១៦៣)
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាមគុណនេះមាន ៥ ប្រការ កាមគុណ ៥ ប្រការ តើដូចម្តេច ? គឺរូបទាំងឡាយ ដែល គប្បីឃើញដោយចក្ខុជាទីប្រាថ្នា ជាទីពេញចិត្ត ជាទីគាប់ចិត្តមានសភាព គួរឲ្យស្រឡាញ់ ប្រកបដោយកាមគួររីករាយ ១ សម្លេងដែលគប្បី ដឹងបានដោយសោតៈ ជាទីប្រាថ្នា ជាទីពេញចិត្ត ជាទីគាប់ចិត្ត
images/articles/2134/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៩ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៥៦២៧ ដង)
ការចម្រើនសមាធិ
នៅក្នុងគម្ពីរវិសុទ្ធិមគ្គ លោកពោលដោយការចម្រើនសមាធិយ៉ាងពិស្ដារ តែក្នុងទីនេះសូមពោលដោយសង្ខេបតទៅ៖
ចំណែកពាក្យឆ្លើយក្នុងបញ្ហានេះថា " សមាធិនោះគប្បីចម្រើនដូចម្ដេច "? នេះ គប្បីជ្រាបដូចតទៅនេះ សមាធិណាដែលសម្បយុត្តដោយអរិយមគ្គ ដែលខ្ញុំពោលទុកមុនហើយក្នុងសមាធិមានពាក្យថា "នេះសមាធិជា ២ ដោយ
images/articles/2135/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៩ មករា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៦៦៤៦៣ ដង)
ឥរិយាបថល្អក្នុងទីវត្តអារាម
នៅក្នុងទីវត្តអារាម គឺជាកន្លែងសម្រាប់គោរពបូជា ក្នុងគោលបំណង កសាងនូវកុសលផលបុណ្យ និងជាកន្លែងអប់រំនូវមនុស្សទូទៅមិនថាសាសន៍ខ្មែរ ឬ សាសន៍ដទៃឡើយ។ ពេលចូលមកដល់ទីវត្តអារាមត្រូវធ្វើនូវឥរិយាបថថ្លៃថ្នូរ សុភាពរាបសារ រម្យទម ទន់ភ្លន់ និងមិនត្រូវនិយាយគ្នាលឺៗ នាំឲ្យខុសសីលធម៌។ ពេលស្លៀកពាក់ចូល
