30
ថ្ងៃ សុក្រ ទី ២៩ ខែ មីនា ឆ្នាំថោះ បញ្ច​ស័ក, ព.ស.​២៥៦៧  
ស្តាប់ព្រះធម៌ (mp3)
ការអានព្រះត្រៃបិដក (mp3)
ស្តាប់ជាតកនិងធម្មនិទាន (mp3)
​ការអាន​សៀវ​ភៅ​ធម៌​ (mp3)
កម្រងធម៌​សូធ្យនានា (mp3)
កម្រងបទធម៌ស្មូត្រនានា (mp3)
កម្រងកំណាព្យនានា (mp3)
កម្រងបទភ្លេងនិងចម្រៀង (mp3)
បណ្តុំសៀវភៅ (ebook)
បណ្តុំវីដេអូ (video)
ទើបស្តាប់/អានរួច






ការជូនដំណឹង
វិទ្យុផ្សាយផ្ទាល់
វិទ្យុកល្យាណមិត្ត
ទីតាំងៈ ខេត្តបាត់ដំបង
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
វិទ្យុមេត្តា
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុគល់ទទឹង
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុវត្តខ្ចាស់
ទីតាំងៈ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុសំឡេងព្រះធម៌ (ភ្នំពេញ)
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុមង្គលបញ្ញា
ទីតាំងៈ កំពង់ចាម
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
មើលច្រើនទៀត​
ទិន្នន័យសរុបការចុចលើ៥០០០ឆ្នាំ
ថ្ងៃនេះ ៥៩,២៤១
Today
ថ្ងៃម្សិលមិញ ១៨០,១៣៣
ខែនេះ ៦,២៣៧,១៧៥
សរុប ៣៨៥,៥២៣,៨៦៨
រឿងនិទានអប់រំចិត្ត
images/articles/1184/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ២៤ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៣,៩៣៨ ដង)
រឿង​ភិម​សេន​បុរស (ចាក ភិ. ឯ.) (​ចិត្ត​របស់​បុថុជ្ជន​តែង​តែ​ប៉ោង​ផត​ដោយ​លោក​ធម៌) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ព្រះ​បាទ​ព្រហ្មទត្ត សោយ​រាជ្យ​ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី កាល​នោះ​ព្រះ​ពោ​ធិ​សត្វ​ទ្រង់​សោយ​ព្រះ​ជាតិ​ក្នុង​ត្រកូល​ឧទិច្ច​ព្រាហ្មណ៏ បាន​រៀន​សិល្បសាស្ត្រ​ចេះ​យ៉ាង​ចំណាន​សព្វ​គ្រប់ ហើយ​ពូ​កែ​ឆើត​ខាង​វិជ្ជា​បាញ់​ធ្នូ​ទើប​អ្នក​នគរ​ហៅ​ថា "​ចុទ្បធនុគ្គ​បណ្ឌិត" ។
images/articles/1144/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២២,៨៣០ ដង)
រឿង​ធម្មបាល​កុមារ (ចាក ម. ទ.) (ការ​ស្លាប់​មាន​ពិត តែ​អ្នក​រក្សា​ធម៌​តែង​មាន​អាយុ​វែង) ក្នុង​បឋម​ពោធិកាល សម្តេច​ព្រះ​មាន​ជោគ បាន​ស្តេច​ទៅ​កាន់​ក្រុង​កបិល​ពស្តុ ជា​លើក​ដំបូង ទ្រង់​គង់​ក្នុង​និគ្រោធារាម ។ ពេល​នោះ​ព្រះ​បាទ​ សិរីសុទ្ធោទន​មហារាជ ជា​ព្រះ​រវរាជ​បិតា បានចង្ហាន់ប្រគេន​ព្រះ​អង្គ​ និង​ព្រះ​សង្ឃ​ខី​ណា​ស្រព​២​ម៉ឺន​អង្គ​ជា​បរិវារ ទើប​មាន​បន្ទូល​សំណេះ​សំណាល​ថា​
images/articles/1145/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២២,០២៣ ដង)
រឿង​បិបួលិ​មាណព (ចាក អ. ក.) (ឧបនិស្ស័យ​ដាស់​តឿន​ហើយ ចំណង​ឃរ​ពន្ធន៍​គង់​របូត​ឯង) ក្នុង​ក្រុង​រាជ​គ្រឹះ មាន​មាណព​ម្នាក់​ឈ្មោះ​បិបួលិ អាយុ​២០​ឆ្នាំ មាន​បុណ្យ​វាសនា​ជា​អស្ចារ្យ ជា​បុត្រ​កបិល​ព្រាហ្មណ៍ ។ ថ្ងៃ​មួយ​មាតាបិតា គិត​រក​ភរិយា​ឲ្យ​ ទើប​បញ្ជូន​ព្រាហ្មណ៍​៨​នាក់ បាន​យក​គ្រឿង​បណ្ណាការ ដើរ​សំដៅ​ទៅ​នគរ​សាគល ។ ក្នុង​នគរ​នោះ មាន​ធីតា​ម្នាក់​ឈ្មោះ​នាង​ភទា្ទ​កាបិលានី មាន​អាយុ​១៦​ឆ្នាំ
images/articles/1150/______________________________.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១២,៤៣៧ ដង)
រាហុលសូត្រ បិដក​លេខ ៥៥ ទំព័រ ១០៧ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ត្រាស់​សួរ​ព្រះ​រាហុល​ថាៈ កច្ចិ អភិណ្ហសំវាសា នាវជានសិ បណ្ឌិតំ ឱក្កាធារោ មនុស្សានំ កច្ចិ អបចិតោ តយា ។ អ្នក​មិន​មើល​ងាយ​អ្នក​ប្រាជ្ញា ព្រោះ​តែ​នៅ​រួម​គ្នារឿយ​ៗ ទេ ឬ​បុគ្គល​អ្នក​ទ្រោល​គប់​ភ្លើង បំភ្លឺ​ដល់​ពួក​មនុស្ស អ្នក​កោត​ក្រែង​ដែរ ឬ ។ ព្រះ​រាហុល​ដ៏​មាន​អាយុ​ក្រាប​ទូល​ថាៈ ទាហំ អភិណ្ហសំវាសា អវជានាមិ បណ្ឌិតំ ឱក្កាធារោ មនុស្សានំ និច្ចំ អបចិតោ មយា ។ ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​មិន​មើល​ងាយ​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ព្រោះ​តែ​នៅ​រួម​គ្នារឿយ​ៗ ទេ បុគ្គល​អ្នក​ទ្រោល​គប់​ភ្លើង​ដល់​ពួក​មនុស្ស ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​កោត​ក្រែង​ជា​និច្ច ។ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​ត្រាស់​ប្រទាន​ឱវាទ​ដល់​ព្រះ​រាហុល​ថាៈ បញ្ច កាមគុណេ ហិត្វា បិយរូបេ មនោរមេ សទ្ធាយ ឃរា និក្ខម្ម ទុក្ខស្សន្តករោ ភវ ។ អ្នក​ចូរ​លះ​នូវ​កាម​គុណ ៥ មាន​សភាព​ដជាទី​ស្រឡាញ់ ជា​ទី​ត្រេកអរ នៃ​ចិត្ត ចេញ​ចាក​ផ្ទះ​មក​បួស​ដោយ​សទ្ធា​ហើយ អ្នក​ចូរ​ធ្វើ​នូវ​ទី​បំផុត​នៃ​ទុក្ខ​ចុះ ។ មិត្តេ ភជស្សុ កល្យាណេ បន្តញ្ច សយនាសនំ វិវិត្តំ អប្បនិគ្យោសំ មត្តញ្ញូ ហោហិ ភោជនេ ។ អ្នក​ចូរ​គប់​រក នូវ​កល្យាណ​មិត្ត និង​ទី​ដេក ទី​អង្គុយដែល​ស្ងប់​ស្ងាត់ មិន​មាន​សំឡេង​គឹក​កង ចូរ​ជា​អ្នក​ស្គាល់​ប្រមាណ​ក្នុង​ភោជន ។ ចីវរេ បិណ្ឌបាតេ ច បច្ចយេ សយនាសនេ ឯតេសុ តណ្ហមាកាសិ មា លោកម បុនរាគមិ ។ អ្នក​កុំ​ធ្វើ​បំណង ក្នុង​បច្ច័យ​ទាំង​នេះ គឺ​ចីវរប្បច្ច័យ បិណ្ឌបាតប្បច្ច័យ​សេនាសនប្បច្ច័យ និង​គិលាន​ប្បច្ច័យ​ឡើយ កុំ​ត្រឡប់​មក​កាន់​លោក​ទៀត​ឡើយ ។ សំវុតោ បាតិមោក្ខស្មី ឥន្ទ្រិយេសុ ច បញ្ជសុ សតី កាយគតា ត្យត្ថុ និព្វិទាពហុលោ ភវ ។ អ្នក​ចូរ​សង្រួម​ក្នុង​បាតិមោក្ខផង ក្នុង​ឥន្ទ្រិយ​ទាំង​៥ ផង ចូរ​មាន​ស្មារតី ប្រព្រឹត្តទៅ​ក្នុង​កាយ ចូរ​ជា​បុគ្គល​ច្រើន​ដោយ​សេក្តី​នឿយ​ណាយ ។ និមិត្តំ បរិវជ្ជេហិ សុភំ រាគូបសញ្ហិតំ អសុភាយ ចិត្តំ ភាវេហិ ឯកគ្គំ សុសមាហិតំ អនិមិត្តញ្ច ភាវេហិ មានានុសយមុជ្ជហ តតោ មានាភិសមយា ឧបសន្តោ ចរិស្សសីតិ ។ អ្នក​ចូរ​លះ​នូវ​សុភនិមិត្ត ដែល​ប្រកប​ដោយ​រាគៈ ចូរ​ចម្រើន​ចិត្ត​ដោយ​អសុភ ឲ្យ​ជា​ចិត្ត​មូល​តែ​មួយ តាំង​មាំ​ដោយ​ប្រពៃ មួយទៀត ចូរ​ចម្រើន​នូវ​អិមិត្តមូល​តែ​មួយ តាំង​មាំ​ដោយ​ប្រពៃ មួយ​ទៀត​ ចូរ​ចម្រើន​នូវ​អនិមិត្តវិបស្សនា ចូរ​លះ​នូវ​អនុស័យគឺ​មានះ​លំដាប់​ត​អំពី​នោះ អ្នក​នឹង​ប្រព្រឹត្តស្ងប់​រម្ងាប់ ព្រោះ​លះ​បង់​មានះ ។ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ទ្រង់​ទូន្មាន ព្រះ​រាហុល​ដ៏​មាន​អាយុ​ជា​រឿយ​ៗ ដោយ​គាថា​ទាំង​នេះ ដោយ​ប្រការ​យ៉ាង​នេះ ឯង ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវ​ភៅៈ ទានកថា រៀបរៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយ​អត្ថតបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1157/__________________________________________.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៤៤,៧៣១ ដង)
រឿង​មុសាវាទិព្រាហ្មណ៍ (ចាក អ. កក្កា) (បើ​ដេញ​ទាន់​អ្នក​និយាយ​កុហក គួរ​តែ​ជាន់​កែង​ឲ្យ​បាន) ក្នុង​អតីត​កាល មាន​ការ​លេង​មហោស្រព​យ៉ាង​សប្បាយ​រីរាយ​ជា​អស្ចារ្យ ។ នាគ គ្រុឌ​នឹង​ទេវតា​ទាំង​ឡាយ​ដែល​នៅ​លើ​ផែនដី ក៏​មក​មើល​មហោស្រព​នោះ​ដែរ ។ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ សូម្បី​តែ​ទេវបុត្រ​ទាំង​៤​អង្គ ឋាន​តាវតិង្ស ក៏​ប្រដាប់​នូវ​ផ្កា​រពៅ​ធ្វើ​ជា​ឆ្នូត​ក្បាល មក​ឋិត​ព្ធ​ដ៏​អាកាស​លើ​ព្រះ​រាជ​លាន មើល​មហោស្រព​ ដែល​គេ​លេង​ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី​នោះ ។ ផ្កា​រពៅ​ទិព្វ​ទាំង​អស់​ដែល​ទេវបុត្រ​ត្រាប់​នោះ មាន​ខ្លិន​ពិដោរ​ក្រអូប​ឈ្ងុយ​ឈ្ងប់​ផ្សាយ​ទៅ​គ្រប​ដណ្តប់​លើ​ពារាណសី​នគរ ដែល​ប្រកប​ដោយ​យោជន៍​១២ ។ មនុស្ស​ក្នុង​នគរ​នោះ ក្រឡេក​ឃើញ​ទេវបុត្រ​ប្រដាប់​ដ៏​ល្អ​ដូច្នោះ ក៏​ស្រែក​សុសុំ​រៀង​ៗ​ខ្លួន។ ឯ​ទេវបុត្រ​ទាំង​៤​អង្គ​នោះ​ប្រាប់​ថា បុគ្គល​ទ្រុស្ត​សីល​មិន​សម​នឹង​ប្រដាប់​នេះ​ទេ បើ​បុគ្គល​ណា​មាន​សីល ទើប​សម​នឹង​យក​ផ្កា​នេះ​​ទៅ​ដ្រាប់​ប្រាណ​បាន​ហើយ ពោល​គាថា​មួយ​ៗ​ម្នាក់ ទេវបុត្រ​ទី​១​ពោល​ថាៈ កាយេន​ យោ នាវហរេ វា​ចាយ​ ន មុសា កណេ ឃសោ ​លទ្ធា ន មជ្ជេយ្យ សវេ កក្កា​រុមរហតិ ។ បុគ្គល​ណា​មិន​លួច​ទ្រព្យ​គេ​ដោយ​កាយ មិន​ពោល​កុហក​ដោយ​វា​ចា មិន​ស្រវឹង​ព្រោះ​បាន​យស ផ្កា​រពៅ​នេះ​ទើប​គួរ​ដល់​បុគ្គល​នោះ ។ ទេវបុត្រ​ទី​២​ពោល​ថាៈ ធម្មេន វិត្តមេសេយ្យ ន និកត្យា ធនំ ហវេ កោគេ លទ្ធា​ ន មជ្ជេយ្យ សវេ ។ បុគ្គល​ណា​ស្វែង​រក​ទ្រព្យ​តាម​ធម៌ មិន​ពោល​កុហក​ប្រវ័ញ្ច​យក​ទ្រព្យ​អ្នក​ដទៃ​មិន​ស្រវឹង​ព្រោះ​បាន​ភោគៈ ផ្កា​រពៅ​នេះ​ទើប​គួរ​ដល់​បុគ្គល​នោះ ។ ទេវបុត្រ​ទី​៣​ពោល​ថាៈ យស្ស ចិត្តំ អហាលិទ្ធំ សទ្ធា​ច អវិរោកគិនី ឯ​កោ សាធុំ ន ភុញ្ជេយ្យ សវេ កក្ការុមរហតិ ។ បុគ្គល​ណា​មាន​ចិត្ត​មិន​ស្មើ ដោយ​សំពត់​ជ្រលក់​រមៀក មាន​សទ្ធា​មិន​នឿយ​ណាយ មិន​បរិភោគ​វត្ថុ​មាន​រស​ឆ្ងាញ់​តែ​ម្នាក់​ឯង ផ្កា​រពៅ​នេះ​ទើប​គួរ​ដល់​បុគ្គល​នោះ ។ ទេវបុត្រ​ទី​៤​ពោល​ថាៈ សម្មុខា វា បរម្មុខា វា យោ សន្តេ ន បរិភាសកិ យថាវាទី តថាការី សវេ កក្កា​រមរហតិ ។ បុគ្គល​ណា​ក្នុង​ទី​ចំពោះ​មុខ​ក្តី កំបាំង​មុខ​ក្តី មិន​ជេរ​សប្បុរស​ទាំង​ឡាយ​ ពោល​យ៉ាង​ណា​ធ្វើ​យ៉ាង​នោះ បុគ្គល​នោះ​គួរ​ប្រដាប់​ផ្កា​រពៅ​នេះ។ ក្នុង​ទី​បំផុត​នៃ​គាថា​ទេវបុត្រ​ទាំង​៤​អង្គ​នោះ​មាន​បុរោហិត​ម្នាក់គិត​ថា​អញ​មិន​មាន​គុណ​នេះ​សូម្បី​មួយ​ឡើយ តែ​គួរ​ពោល​កុហក​ហើយ​សុំ​ផ្កា​រពៅ​នេះ​យក​ប្រដាប់​ប្រាណ​កាល​បើ​មាន​ហេតុ​យ៉ាង​នេះ​ពួក​មនុស្ស​ស្គាល់​នូវ​អញ​ថា​ជា​មនុស្ស​បរិបូណ៍​ដោយ​គុណ លុះ​គិត​រួច​ហើយ ក៏​ធ្វើ​តាម​យោបល់​នោះ​ឯង ។ ទេវបុត្រ​ក៏​ឆ្នូត​ផ្កា​ទាំង​៤​ដល់​ព្រាហ្មណ៍នោះ ហើយ​វិល​ទៅ​កាន់​ទេវ​លោក​វិញ ។ ពេល​ដែល​ទេវបុត្រ​ទាំង​នោះ​វិល​ទៅ​ទេវលោក​វិញ បុរោហិត​យក​ផ្កា​នោះ​មក​ពាក់​លើ​ក្បាល​ក៏​ស្រាប់​តែ​ឈឺ​ជា​ពន់​ពេក វិស័យ​ដូច​គេ​យក​ដែក​កណ្តា​ដ៏មុត​មក​ខារ​ក្បាល​ឬ​ដូច​ជា​កៀប​ដោយ​យន្ត​ជា​វិការះ​នៃ​ដែក។ បុរោហិត មាន​សេចក្តី​វេទនា​ជា​មហិមា ឈឺ​ចាប់​ពេញ​សារពាង្គកាយ​កើត​ក្តី​ក្តៅ​ក្រហាយ​ព្រោះ​តែ​ខ្លួន​ពោល​កុហក​ស្រែក​យំ​ក្តែង​ៗ​ប្រាប់​មហាជន​ថា ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ពោល​មុសា​វាទ​សុំ​ផ្កា​នេះ​យក​ពាក់​លើ​ក្បាល​ដោយ​ស្មាន​ថា​ផ្កា​ប្រសើរ​ តែ​មិន​ដូច​ការ​ស្មាន​នោះ​ក្បាល​ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​ពាក់​ផ្កា​នេះ​វេលា​ណា ក៏​ឈឺ​ចាប់​ចុក​ជា​ខ្លាំង ដូច្នេះ​សូម​អ្នក​ទាញ​យក​ផ្កា​នេះ​ចេញ​ពី​ក្បាល​ខ្ញុំ​មួយ​ភ្លែត ។ ទោះ​ជា​មហាជន​អាណិត​អាសូរ​ខំ​ទាញ​ចេញ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ ក៏​នៅ​តែ​ទាញ​មិន​រួច​ព្រោះ​អ្វី? ព្រោះ​ទោស​នៃ​មុសា​វាទ ។ មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ក៏​នាំ​គ្នា​សែង​បុរោហិត​នោះ​យក​ទៅ​ផ្ទះ ។ បុរោហិត​ឈឺ​ចាប់​អស់​សពាង្គកាយ​ពេញ​មួយ​អាទិត្យ​ទើប​ជ្រាប​ដំណឹង​នោះ​ដល់​ព្រះ​រាជា ព្រះ​អង្គ​ក៏​ចាត់​ចែង​ឲ្យ​គេ​ធ្វើ​មហោ​ស្រព​ឡើង ដើម្បី​ឲ្យ​ទេវបុត្រ​ទាំង​៤​នោះ​មក​មើល​ម្តង​ទៀត ហើយ​សុំ​ឲ្យ​ដោះ​យក​ផ្កា​នេះ​ចេញ ។ លុះ​ទេវបុត្រ​មក​មើល​មហោ​ស្រព​ក៏​ព្រះ​រាជា​ត្រាស់​បង្គាប់​ពួក​រាជ​បុរស​នាំ​យក​បុរោហិត​មក​ ឲ្យ​សូម​ស្មាលា​ទោស ។ ទេវបុត្រ​ក៏​តិះ​ដៀល​បុរោហិត​នោះ​ក្នុង​កណ្តាល​មហាជន​ថា អ្នក​ឯង​ជ​មនុស្ស​ទ្រុស្ត​សីល​មិន​សមនឹង​ប្រដាប់​ដោយ​ផ្កា​នេះ​ទេ តែ​អ្នក​ឯង​មាន​គំនិត​អាក្រក់​ថា អញ​នឹង​បោក​ទេវបុត្រ​៤​នេះ​យក​ផ្កា​ឲ្យ​បាន នេះ​ហើយ​ជា​ផល​នៃ​មុសាវាទ​ដេល​អ្នក​ត្រូវ​តែ​ទទួល​លុះ​តិះ​ដៀល​រួច​ហើយ ក៏​យក​ឆ្នូត​ផ្កា​នោះ​ចេញ​ពី​ក្បាល​បុរោហិត ទើប​ត្រឡប់​ទៅ​ទេវលោក​វិញ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ប្រជុំជា​តក វាយ​អត្ថបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1159/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៣២,២៥៣ ដង)
រឿង​សាធិនរាជ (ចាក សា. ប.) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ ព្រះ​បរម​ពោធិសត្វ​របស់​យើង កើត​ជា​ស្តេច​ព្រះ​នាម​សាធិន សោយ​រាជ្យ​សម្បត្តិ នៅ​នគរ​មិថិលា ព្រះ​អង្គ​បាន​សាង​សាណ​ទាន​៦​ខ្នង ហើយ​តែង​បរិចាគ​ព្រះ​រាជ​ទ្រព្យ​៦​សែន​រៀង​ៗ​រាល់​ថ្ងៃ ឲ្យ​ជា​ទាន​ដល់​ស្មូម​យាចក​ទាំង​ឡាយ ព្រម​ទាំង​បាន​រក្សា​និច្ច​សីល នឹង​ឧបោសថ​សីល​តាម​កំណត់​នៃ​ឧបោសថ​កាល ឯ​ជន​អ្នក​នៅ​ក្នុង​នគរ​មិថិលា​នោះ
images/articles/1161/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១២,០២៦ ដង)
រឿង​គោបាល​មាតាទេវី (ចាក អ. ឯ.) (សាប​ព្រោះ​ពូជ​ក្នុង​ស្រែ​ល្អ តែង​បាន​ផល​តាម​គាប់​ចិត្ត) មាន​និគម​មួយ​ឈ្មោះ​តេនឡិ ថិត​នៅ​ក្បែរ​ផ្លូវ​ទៅ​កាន់​ក្រុង​ឧជ្ជេនី​នៅ​ក្នុង​និគម​នោះ​ មាន​ធីតា​សេដ្ឋី​ពីរ​នាក់ ម្នាក់​ជា​ស្ត្រី​កំសត់​ទុគ៌ត ពេល​ឥត​ពី​មាតា​បិតា​ទៅ នៅ​អាស្រ័យ​នឹង​មេដោះ តែ​ជា​ស្រ្តី​មាន​សភាព​សមរម្យ​ មាន​ទៀត​ជា​ស្ត្រី​ឥត​មាន​សក់​តែ​មាន​សម្បត្តិ មាន​ឈ្មោះ​ថា និក្កេសី ។
images/articles/1162/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៤,១៣៩ ដង)
រឿង​នាន​រោហិណ៌ (ចាក ធ. ខុ.) (បុណ្យ​រមែង​សម្រេច​តាម​បំណង​អ្នក​ធើ្វ ដែល​បាន​តាំង​បា្រថ្នា) មាន​សេចក្តី​ដំណាល ព្រះ​ងនុវុទ្ធ​ដ៏​មាន​អាយុ បាន​នាំ​ភិក្ខុ​ជា​បរិថវារនមន្តមក ក៏​នាំ​គ្នា​មក​ថ្វាយ​បង្គំ បាត់​តែ​នាង​រោហិណី​ជា​ប្អូន​បង្កើត​មិន​ឃើញ​មក​ថ្វាយ​បង្គំ ។ ព្រះ​ថេរៈ​ក៏សួរ​ដំណឹង​បាន​ជ្រាប​ដោយ​ព្រះ​ញាតិ​វង្ស​ប្រាប់​ថា នាង​មាន​សេចក្តី​អៀន​ខ្មាស់​ជា​ពន់​ពេក​
images/articles/1163/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៧,៤២៩ ដង)
រឿង​អ្នក​ផឹក​សុរា (ចាក ម. អ.) (​អ្នក​ប្រមឹក​តែង​ហិន​ហោច​ទ្រព្យ​នឹង​វិនាស​ប្រាណ​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ ព្រះ​បរមពោធិសត្ថ​របស់​យើង​ទ្រង់​យោន​យក​កណើត​ជា​សេដ្ឋី​មាន​ទ្រព្យ​៤០​កោដិ កប់​ទុក​ក្នុង​ផែនដី តែង​បរិច្ចាក​ទាន​ជាដើម​ដល់​ស្មូម​យាចក​ដែល​មក​សុំ​ច្រក​ល្ហក លុះ​ពេល​អស់​ព្រះជន្ម​ក៏​បាន​ទៅ​កើត​ជា​សក្កទេវរាជ ។ ឯ​សេដ្ឋី​ពោធិសតថ​នេះ​មាន​កូន​ប្រុស​តែ​មួយ​គត់ ។
images/articles/1883/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២៤,៥៩៣ ដង)
រឿង​នាង​កាញ្ចនទេវី កាល​ព្រះសម្ពុទ្ធ​បរមគ្រូ​បរិនិព្វាន​ហើយ ពួក​ពុទ្ធបរិស័ទ​ទាំង​ឡាយ​ក្នុង​ទេវបុត្តនគរ​នាំ​គ្នា​យក​បាត្រ ព្រះសម្ពុទ្ធ​ទៅ​បញ្ចុះ​ក្នុង​ចេតិយ​កែវ មុន​បញ្ចុះ​ក្នុង​ចេតិយ​នោះ​ព្រះរាជា​បាន​ចាត់​ចែង​ធ្វើ​ក្បួន ហែ​យ៉ាង​អស្ចារ្យ គឺ​ឲ្យ​រាជ​បុរស​ហៅ​ជាង​ទង​ជា​ច្រើន​រូប​មក​ឲ្យ​យក ដើម​ឫស្សី​១ ដើម​យ៉ាង​ធំ មក​រចនា​ស្រោប​មាស​រំលេច​ដោយ​កែវ​៧​ប្រការ យក​បាត្រ​មក ភ្ជាប់​លើ​ចុង​ឫស្សី​ហើយ​លើក
images/articles/2041/435rwerewfjktyt.jpg
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៧,៥១៤ ដង)
(​សមណេរ​សួរ​ថា​) អ្នក​ទៅ​មុន​គេ​បង្អស់​ជិះ​ដំរី​ស ឯអ្នក​ទៅ​កណ្តាល​គេ​ ជិះ​រថ​ ទឹម​សេះ​អស្ស​ត​រ ចំណែក​កញ្ញា​មក​ខាង​ក្រោយ​គេ​ ទៅ​ដោយវ​ភ្លឺ​ស្វាង​រុង​រឿង​ សព្វ​ទិស​ទាំង​ ១០ ។ ឯ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ (​ដែល​មក​ក្រោយ​គេ​បង្អស់​) មាន​ដៃ​កាន់​ដំបង មាន​មុខ​ជោក​ដោយ​ទឹក​ភ្នែក​មាន​ខ្លួន​បែក​ធ្លាយ ហើយ​ផឹក​នូវ​ខ្ទុះ​និង​ឈាម នៃ​គ្នា​និង​គ្នា​ ជា​អាហារ​ អ្នក​ទាំង​ឡាយ កាល​កើត​ជា​មនុស្ស​ តើ​បាន​ធ្វើ​អំពើ​ដូច​ម្តេច​ខ្លះ ។ (​នាង​ប្រេត​តប​ថា​) បុគ្គល​ណា​ទៅ​ដោយ​ដំ​រី​ស ដ៏​ប្រ​សើរ​មាន​ជើង​ ៤ មុន​គេ បុគ្គល​នោះ​ ជា​បុត្រ​ច្បង​របស់​ខ្ញុំ បាន​ថ្វាយ​ទាន​ហើយ​ ក៏​បាន​ជួប​សេចក្តី​សុខ​ ។ បុគ្គល​ណា​ទៅ​ដោយ​រថ​ទឹម​សេះ​ ៤ មាន​ដំណើរ​ល្អ​ក្នុង​ទី​កណ្តាល បុគ្គល​នោះ​ជា​បុត្ត​កណ្តាល​របស់​ខ្ញុំ​ ជា​អ្នក​មិន​កំណាញ់​ ជា​ម្ចាស់​ទាន​ដ៏​រុង​រឿង​ ។ នា​រី​ណា​ប្រ​កប​ដោយ​បញ្ញា​ មាន​ភ្នែក​ថ្លា​ដូច​ម្រឹគ ទៅ​ដោយ​វក្រោយ​គេ​ នា​រី​នោះ​ ជា​ធីតា​ពៅ​បង្អស់​របស់​ខ្ញុំ ជា​អ្នក​មាន​សេចក្តី​សុខ​តែង​រីក​រាយ តាម​ចំណែក​ផល​ទាន​ពាក់​កណ្តាល ។ អំពី​ជាតិ​មុន ជន​ទាំង​នុ៎ះ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា បាន​ឲ្យ​ទាន​ដល់​ពួក​សមណៈ និងព្រាហ្ម​ណ៍​ ចំណែក​យើង​ខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ​វិញ ជា​អ្នក​កំណាញ់​ ជេរ​ប្រ​​ទេច​ផ្តា​សា​ សម​ណ​ព្រាហ្ម​ណ៍ ទាំង​ឡាយ ឯ​ជន​ទាំង​នេះ លុះ​ឲ្យ​ហើយ​ទើ​ប​គេ​បម្រើ​ (​ដោយ​កាម​គុណ​) ចំណែក​ពួក​យើង​ទើប​ក្រៀម​ស្ងួត​ ដូច​ដើម​ប​បុស ដែល​ហាល​ថ្ងៃ​ដូច្នោះ ។ (​សម​ណេរ​សួរ​ថា) ភោជនា​ហារ របស់​អ្នក​ទាំង​ឡាយ ដូច​ម្តេច​ទៅ​ ទី​ដេក​ របស់​អ្នក​ដូច​ម្តេច​ទៅ ចុះ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​មាន​បាប​ធម៌​ដ៏​ក្រៃ​លែង​ ញ៉ាំង​អត្ត​ភាព​ឲ្យ​ប្រ​ព្រឹត្ត​ទៅ​ ដូច​ម្តេច​ ភោ​ជនា​ហារ​ទាំង​ឡាយ​ដ៏​ច្រើន​ មិន​មែន​ជា​របស់​តិច​តួច​ឡើយ ឥឡូវ​នេះ អ្នក​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ ព្រោះ​ប្រាស​ចាក​សេចក្តី​សុខ ។ (​នាង​ប្រេត​​តប​ថា​) យើង​ខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ សម្លាប់​​នូវ​គ្នា​នឹង​គ្នា​ ហើយ​ក្រប​ផឹក​នូវ​ខ្ទុះ​និង​ឈាម​ ទុក​ជា​ផឹក​ច្រើន​ ក៏​មិន​បាត់​ស្រេក​ឃ្លាន យើង​ខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ ក៏​នៅ​តែ​ស្រេក​ឃ្លាន​ដដែល ។ ជន​ទាំង​ឡាយ​ណា​ ជា​អ្នក​មិន​ចែក​ចាយ​ឲ្យ​ទាន ជន​ទាំង​នោះ​ លុះ​លះ​លោក​នេះ​ទៅ​ហើយ រមែង​ទៅ​កើត ក្នុង​ឋាន​យម​លោក​ តែង​ខ្សឹក​ខ្សួល​ ដូច​យើង​ខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ ជន​ទាំង​ឡាយ​ណា​ បាន​នូវ​សម្ប​ត្តិ​ទាំង​ឡាយ​ ហើយ​ តែ​ជា​អ្នក​កំណាញ់ មិន​បរិ​ភោ​គ​ផង ​មិន​ធ្វើ​បុណ្យ​ផង ។ ជន​ទាំង​នោះ​ ជា​អ្នក​មាន​សេច​ក្តី​ស្រេក​ឃ្លាន​គ្រប​សង្កត់​ ក្នុង​លោក​ខាង​មុខ​​ ក្នុង​កាល​ជា​ខា​ង​ក្រោយ​មក​ ជន​ទាំង​នោះ រមែង​ឆេះ​រោល​រាល​ក្តៅ​ ក្រ​ហាយ អស់​កាល​ជា​យូរ​អង្វែង​ ព្រោះ​បាន​ធ្វើ​នូវ​កម្ម​មាន​ផល​ជា​ទុក្ខ តែ​ទទួល​ផល​ជា​ទុក្ខ​ មាន​ផល​ដ៏​ក្តៅ​ក្រ​ហាយ ។ ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ជា​របស់​មិន​ទៀង​ ជីវិត​ក្នុង​លោក​នេះ ជា​របស់​មិន​ទៀត​ បណ្ឌិត​ដឹង​នូវ​របស់​មិន​ទៀង​ តាម​សភាព​របស់​មិន​ទៀង​ហើយ គប្បី​ធ្វើ​នូវ​ទី​ពឹង ។ ជន​ទាំង​ឡាយ​ណា​ អ្នក​ឈ្លាស​ក្នុង​ព្រះ​សទ្ធម្ម​ដឹង​ច្បាស់​យ៉ាង​នេះ ជន​ទាំង​នោះ​ឈ្មោះ​ថា​ ជា​អ្នក​មិន​ធ្វេស​ប្រ​ហែស​ក្នុង​ទាន ព្រោះ​បាន​ស្តាប់​ពាក្យ​នៃ​ព្រះ​អរហន្ត​ទាំង​ឡាយ ។ ចប់​ រឿង​នាគ​ប្រេត​ ដក​​ស្រង់​ពី​ព្រះ​ត្រៃ​បិដក​ភាគ ៥៦ ទំព័រ​ ១៤-១៧ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1223/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១២,០៨៣ ដង)
រឿង​សមុទ្ទទេវតា (ចាក ស. តិ.) (សេចក្តី​លោភ​នាំ​សត្វ​ឲ្យ​ហួង​ហែង​ហួស​ហេតុ) កាល​ពុទ្ធ​សម័យ​ព្រះ​សម្តុទ្ធ​បរម​គ្រូ ទ្រង់​រំលឹក​ដាស់​តឿន​ឧបនន្ទភិក្ខុ ដែល​មាន​សេចក្តី​លោភ​គ្រប​សង្កត់ គឺ​ធម្មតា​របស់​ភិក្ខុ​ឧបនន្ទ តែ​ដល់​រដូវ​ចូល​វស្សា​ហើយ លោក​ដើរ​ទៅ​ចូល​វស្សា​ផ្ញើរ​គ្រប់​វត្ត ដែល​លោក​អាច​ទៅ​បាន វត្ត​ខ្លះ​លោក​ទុក​ស្បែក​ជើង ខ្លះ​ដំរង​ទឹក ខ្លះ​ទ្រនាប់​ជើង ខ្លះ​ឆ័ត្រ​ជា​ដើម ឲ្យ​ចូល​វស្សា​ជំនួស​​លោក​ដល់​ចេញ​វស្សា​លោក​ទៅ​វាយ​ចំណែក​លាភ​គ្រប់​វត្ត ដែល​លោក​បាន​ទុក​របស់​ទាំង​នោះ​ ដឹក​ទាំង​រទេះ​ៗ យក​មក​ប្រមូល​ទុក​ក្នុង​កុដិ​របស់​លោក ។ ពួក​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ​ទ្រាន់​ចិត្ត នាំ​គ្នា​ទូល​ព្រះ​សម្តុទ្ធ​តាម​ដំណើរ​រឿង ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ប្រជុំ​សង្ឃ ហើយ​ហៅ​ឧបនន្ទ មក​រំលឹក​តាម​លំនាំ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ពី​បូរាជ ទើប​នាំ​អតីត​និទាន​មក​សំដែង​ថា ភិក្ខុ​ឧបនន្ទនេះ មិន​មែន​ចង់​បាន​ឥត​របប​តែ​ក្នុង​ជាតិ​នេះ​ទេ កាល​ពី​ដើម​ក៏​ដូច្នេះ​ដែរ ។ ពី​ព្រេង​នាយ​យូរ​ហើយ​ ព្រះ​ពោធិសត្វ​កើត​ជា​សមុទ្រ​ទេវតា ថែរក្សា​មហាសមុទ្រ កាល​នោះ​មាន​ក្អែក​ទឹក​មួយ នៅ​អាស្រ័យ​នឹង​សមុទ្រ​នោះ ជា​សត្វ​មាន​សេចក្តី​លោភ​ច្រើន​ មួយ​ថ្ងៃ​ៗ ហើរ​មុជ​ងើបៗ ក្នុង​ទឹក​សមុទ្រ ស្រែក​បា្រប់​ត្រី​ទាំង​ឡាយ​កុះ​ឲ្យ​ផឹក​ទឹក​ច្រើន ក្រែង​អស់​ទឹក​សមុទ្រ ។ ដោយ​សេចក្តី​ហួង​ហែង​ហួស​ហេតុ​ នេះ​ សមុទ្រ​ទេវតា​ទ្រាន់​ចិត្ត​ពេក ស្តី​តិះ​ដៀល​ឲ្យ​ក្អែក​ទឹក​នោះ​ថា​នែ ! ក្អែក​ទឹក​អប្បឥត​ប្រាជ្ញា លោភលន់​ហួស​ហេតុ ទឹក​សមុទ្រ​នេះ​ជ្រៅ​ណាស់ មិន​ចេះ​ស្រក​មិន​ចេះ​ជន់ទេ សូម្បី​ហូរ​ចាក់​ទៅ​ក្នុង​ទី​ទំនាប​ច្រើន​យ៉ាង​ណា ក៏​មិន​អស់​ដែរ យើង​នៅ​ថែរក្សា​សមុទ្រ​មក​យូរ​ហើយ មិន​ដែល​ឃើញ​អ្នក​ណា​លោភ​ហួង​ហែង​ហួស​ហេតុ​ដូច្នេះ​ទេ ។ តិះ​ដៀល​ហើយ​និម្មិត​ខ្លួន​យ៉ាង​ធំ ដេញ​ក្អែក​ទឹក​នោះ​ឲ្យ​រត់​បាក់​ទៅ ។ប្រជុំជាតក ក្អែក​ទឹក​ក្នុង​កាល​នៅ​គឺ​ភិក្ខុ​ឧបនន្ទ​សមុទ្រ​ទេវតា​គឺ​តថាគត​នេះ​ឯង ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយ​អត្ថបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1224/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២៦,៤៩៦ ដង)
រឿង​ប្រេត​ញី​ស៊ី​ខ្ទុះ​ឈាម (ចាក បេ. ខុ.) (ទោស​ប្រមាថ​មើល​ងាយ​ទាន​របស់​ជន​ដទៃ) សម័យ​ពុទ្ធ​កាល មាន​ភិក្ខុ ១២ អង្គ រៀន​យក​ព្រះ​កម្ម​ដ្ឋាន​អំពី​សំណាក់​ព្រះ​សាស្តា​ហើយ នាំ​គ្នា​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ​រក​ទី​ស្ងាត់ ក៏​បាន​ដល់​ព្រៃ​របោះ​មួយ ក្បែរ​ក្រុង​សាវត្ថី​នោះ បាន​ដឹង​ថា​មាន​ភិក្ខុ ១២ អង្គ​ទៅ​គង់​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ​របោះ​ជិត​លំនៅ​ខ្លួ ក៏​នាំ​ចូល​ទៅ​ថ្វាយ​បង្គំ​បវាវ​ណា​បច្ច័យ ៤ និមន្ត​មក​ទទួល​ភត្ត​ឯ​គេ​ហ​ស្ថាន​របស់​ខ្លួន ។
images/articles/1471/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១២,២៧៨ ដង)
មនុស្ស​ឆ្កួត​ឬ​វិកល​ចរិត ព្រោះ​គេ​បាត់​បង់​សតិ​សម្បជញ្ញៈ​ ឯ​សុរា​គឺ​ជា​គ្រឿង​ពង្វក់​ស្មារតី ដូច្នេះ​ទើប​មនុស្ស​ត្រូវ​វៀរចាក​ការ​ផឹក​សុរា។ តាម​ទស្សនៈ​អ្នក​ញៀន​សុរា​ខ្លះ​និយាយ​ថា ការ​ផឹក​សុរា​បន្តិច​បន្តួច​ដើម្បីឲ្យ​បាយ​ឆ្ងាញ់​មិន​មាន​ទោស​ទេ ទាល់​តែ​ផឹក​ច្រើន​ទើប​មាន​ទោស តែ​នៅ​ក្នុង​ព្រះពុទ្ធ​សាសនា​បាន​ប្រដៅ​ឲ្យ​មនុស្ស​វៀរចាក​ស្រឡះ សូម្បី​បន្តិចបន្តួច​ក៏​ដោយ ព្រោះ​សុរា​នេះគឺ​ជា​ប្រភព​នៃ​សេចក្ដី​វិនាស​ច្រើន​យ៉ាង​ដូច​ជា ១- សុរា នាំ​ឲ្យ​វិនាស​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ជីវិត​របស់​យើង​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​ត្រូវ​ការអាហារ​ដើម្បី​បរិភោគ បើ​អត់​អាហារ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់ ប៉ុន្តែ​សុរា​បើ​មិន​ផឹក​ក៏​មិន​ស្លាប់ ដូច្នេះ​អ្នក​ផឹក​សុរា គឺ​ជា​អ្នក​ចាយវាយ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ខ្ជះខ្ជាយ​ដោយ​គ្មាន​ប្រយោជន៍។ ២- សុរា នាំ​ឲ្យ​កើត​ជម្លោះ អ្នក​ផឹក​ស្រវឹង​ស្រា​ច្រើន​តែ​មាន​សំដី​តូច​ធំ​ហួស​មាឌ ហួស​ឋានៈ របស់​ខ្លួន មិន​សូវ​កោត​ញញើត​អ្នក​ណា​ឡើយ បើ​មាន​អ្នក​ណាធ្វើ​ឲ្យ​ទាស់​ចិត្ត​បន្តិច​ ក៏​បញ្ចេញ​ភ្លើង​កំហឹង​ឲ្យ​ប្រាកដ​ឡើង ដូច​ជា​ភ្លើង​ឆេះ​ចំបើង ហើយ​ស្រែក​ជេ​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ប្រការ​ផ្សេងៗ ដែល​ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​មាន​វិវាទ​ទាស់​ទែង​គ្នា។ ៣- សុរា នាំ​ឲ្យ​កើត​រោគ​ទាំង​ឡាយ សុរា​ដែល​អ្នក​ប្រមឹក​ឲ្យ​តម្លៃ​ថា​គួរ​ឲ្យ​សប្បាយ​ណាស់​នោះ តាម​ពិត​គឺ​ជា​ថ្នាំ​ពិស​ដ៏​ពន្លឹក សម្រាប់​ធ្វើ​ឲ្យ​រាង​កាយ​ចុះ​ខ្សោយ​អន់​ថយ ហើយ​នឹង​បង្ក​ឲ្យ​មាន​រោគ​ផ្សេងៗ​ដូច​ជា រោគ​ឈឺ​ក្រពះ រោគ​ស្រវាំង​ភ្នែក រោគ​ឈឺ​ថ្លើម ជា​ពិសេស​គឺ​រោគ​វិកល​ចរិត​ដែល ហៅ​ថា​(ឆ្កួត​សុរា)។ ៤- សុរា​ នាំ​ឲ្យ​ខូច​ឈ្មោះ អ្នក​ស្រ​វឹង​ស្រា តែង​ធ្វើចរិយាមារយាទ​មិន​គួរ​ឲ្យ​ចូល​ចិត្ត​ឡើយ ច្រើន​ធ្វើ​នូវ​ការ​រំខាន​ដល់​អ្នក​ផ្ទះ​ជិត​ខាង ដូច​ជា​ការ​រាំ​ច្រៀង​ស្រែក​ឡូឡា​ខុស ពេលវេលា​ជា​ដើម ដូច្នោះ​ឈ្មោះ​របស់​គេ​ត្រូវ​បាន​អ្នក​ផង​តិះដៀល ថា​ជា​មនុស្ស​ប្រមឹក។ ៥- សុរា នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​បង្ហាញ​កេរ្តិ៍ខ្មាស តាម​ធម្មតា​មនុស្ស​យើង​មាន​ការ​អៀន​ខ្មាសណាស់ ទៅ​ណា​មក​ណា​តែងស្លៀក​ពាក់​យ៉ាង​សមរម្យ លុះ​តែ​សុរា​ចូល​មក​ពង្វក់​ស្មារតី ក៏​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​លែង​ចេះ​អៀនខ្មាស​មួយ​រំពេច ជួន​កាល​អាច​ហ៊ាន​បើក​បង្ហាញ​កេរ្តិ៍ខ្មាស​ក្នុង​ទី​សាធារណៈ​ក៏​សឹង​មាន។ ៦- សុរា​ ធ្វើ​បញ្ញា​ឲ្យ​មាន​កំលាង​ថយ បញ្ញា​គឺ​ជា​ទ្រព្យ​ដ៏​វិសេស​វិសាល​សម្រាប់​មនុស្ស​គ្រប់​ៗ​គ្នា ប៉ុន្តែ​ចំពោះ​មនុស្ស​ប្រមឹក មិន​អាច​មាន​ឱកាស​ដើម្បី​បណ្ដុះ​បញ្ញាឲ្យ​កាន់​តែ​ភ្លឺ​ស្វាង​ឡើង​បាន​ទេ មាន​តែ​បាត់​បង់​ប្រាជ្ញា​ស្មារតី​បន្តិច​ម្តងៗ​ជា​ដរាប។ គ្រួសារ​ខ្លះ ប្ដី​ជាមនុស្ស​ប្រមឹក ហើយ​វា​ធ្វើ​បាប​ប្រពន្ធ​កូន​ដែល​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​អំពើ​ហិង្សា​ក្នុង​គ្រួសារ មិន​គោរព​សិទ្ធិ​គ្នា​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​ខ្លះ​ខូច​ចិត្ត​ត្បិត​ខ្មាស​អ្នក​ជិត​ខាង រហូត​ក្លាយ​ខ្លួន​ជា​ក្មេងអនាថា ឥត​ទី​ពឹង គ្មាន​គោល​ដៅ​ពិត​ប្រាកដ ព្រោះ​វិបត្តិ​ឪពុក ម្ដាយ ដែល​ជា​ហេតុ​នាំ​ឲ្យ​មាន​សភាព​មិន សុខ​ស្ងប់​ដល់​សង្គម​ជាតិ​ទាំង​មូល។ សូម​ឲ្យ​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​មាន​ចេតនា​វៀរចាក​ការ​ផឹក​ទឹក​ស្រវឹង ហើយ​យក​ពេល​វេលា​ដ៏​មាន​ តម្លៃ​បំពេញកិច្ចការ​តាម​តួនាទី​ប្រកប​ដោយ​សតិ និង សម្បជញ្ញៈ ព្រោះ​ប្រទេស​ជាតិ​ត្រូវ​ការ​ចាំ​បាច់​ណាស់​នូវ​មនុស្ស​ដែល​មាន​សតិ និង សម្បជញ្ញៈ​គ្រប់​គ្រាន់​ក្នុង​កិច្ច​បំពេញ​ការងារ​តាម​តួនាទី។ ដកស្រង់​ចេញពី​សៀវភៅ ជីវិត​ពិត​ជា​ត្រូវ​ការ​ព្រះធម៌ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1499/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៨៧,៨៩០ ដង)
អ្វី​ជា​គ្រឿង​បាំង​មិន​ឲ្យ​ឃើញ​នរក? សត្វ​លោក​ដែល​មិន​បាន​យល់​ចូល​ចិត្ត​នូវ​ព្រះសទ្ធម្ម គេ​រមែង​ជ្រប់​ងប់​ក្នុង​លោក​នេះ គេ​ខ្វល់​ខ្វាយ​ក្នុង​ជីវិត ជាប់​ជំពាក់​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ប្រាថ្នា តូច​ចិត្ត​ចំពោះ​ភាព​ក្រលំបាក​តោក​យ៉ាក តែ​គេ​ក៏​ក្ដៅ​ក្រហាយ​ពី​ព្រោះ​តែ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​​ដែល​ខ្លួន​ហួង​ហែង​រក្សា​ផង​ដែរ ​គេ​ខ្វល់​ខ្វាយ​នៅ​ក្នុង​រឿង​​ទ្រព្យ​របស់ ប៉ុន្តែ​គេ​មិន​បាន​ដឹង​ថា ទ្រព្យ​ធន​ដែល​ជា​វត្ថុ​កា​ម​ទាំង​អស់​គឺ​ជា​អន្ទាក់​ដ៏​សាហាវ​នោះ​ទេ។
images/articles/1585/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២១,១០៩ ដង)
អានិសង្ស​នៃ​ការ​រម្ងាប់​សេចក្ដី​ក្រោធ ព្រះ​សាស្ដា កាល​ដែល​ព្រះអង្គ​គង់​ប្រថាប់​នៅ​អគ្គាឡវចេតិយ ទ្រង់​បាន​ប្រារព្វ​ទេវតា​មួយ​អង្គ​ដែល​មាន​បញ្ហា​ជា​មួយ​ភិក្ខុមួយរូប ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​នូវ​ព្រះធម៌​ទេសនា​នេះ​ថា <<យោ វេ ឧប្បតិតំ កោធំ>> ជា​ដើម។ ភិក្ខុ​កាប់​ដើម​ឈើ​ដែល​ទេវតា​អាស្រ័យ​នៅ សេចក្ដី​ពិស្ដារ​ថា កាល​ព្រះ​សាស្ដា​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​នូវ​សេនាសនៈ​ដល់​
៥០០០ឆ្នាំ បង្កើតក្នុងខែពិសាខ ព.ស.២៥៥៥ ។ ផ្សាយជាធម្មទាន ៕
CPU Usage: 2
បិទ
ទ្រទ្រង់ការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំ ABA 000 185 807
   ✿ សម្រាប់ឆ្នាំ២០២៤ ✿  សូមលោកអ្នកករុណាជួយទ្រទ្រង់ដំណើរការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំជាប្រចាំឆ្នាំ ឬប្រចាំខែ  ដើម្បីគេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំយើងខ្ញុំមានលទ្ធភាពពង្រីកនិងរក្សាបន្តការផ្សាយតទៅ ។  សូមបរិច្ចាគទានមក ឧបាសក ស្រុង ចាន់ណា Srong Channa ( 012 887 987 | 081 81 5000 )  ជាម្ចាស់គេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំ   តាមរយ ៖ ១. ផ្ញើតាម វីង acc: 0012 68 69  ឬផ្ញើមកលេខ 081 815 000 ២. គណនី ABA 000 185 807 Acleda 0001 01 222863 13 ឬ Acleda Unity 012 887 987  ✿✿✿