អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៥ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៩,៧៦៦ ដង)
អាឡវិកាសូត្រ
|
|
|
អាឡវិកាសូត្រ
បិដកលេខ ៣០ ទំព័រ ១
ខ្ញុំបានស្តាប់មក យ៉ាងនេះ ។ សម័យមួយព្រះមានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពន របស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ជិតក្រុងសាវត្ថី ។ គ្រានោះ ភិក្ខុនីឈ្មោះអាឡវិកា ស្លៀកស្បង់ប្រដាប់ដោយបាត្រនិងចីវរ ក្នុងបុព្វណ្ហសម័យ ចូលទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី ដើម្បីបិណ្ឌបាត លុះត្រាច់ទៅបិណ្ឌបាត ក្នុងក្រុងសាវត្ថីហើយត្រឡប់មកអំពីបិណ្ឌបាតវិញ ក្នុងបច្ឆាភត្ត ក៏មានសេចក្តីត្រូវការដោយទីស្ងាត់ ហើយចូលទៅកាន់អន្ធវ័ន ។
គ្រានោះ មារមានចិត្តបាប មានប្រាថ្នា ដើម្បីញ៉ាំងភ័យ សេចក្តីតក់ស្លុតនិងសេចក្តីព្រឺរោម ឲ្យកើតឡើងដល់អាឡវិកាភិក្ខុនី មានប្រាថ្នាឲ្យនាងឃ្លាតចាកសេចក្តីស្ងប់ស្ងាត់ ហើយក៏ចូលទៅរកអាឡវិកាភិក្ខុនី លុះចូលទៅដល់ហើយ បានពោលគាថានឹងអឡវិកាភិក្ខុនីថាៈ នត្ថិ និស្សរណំ លោកេ កី វិវេកេន កាហសិ តុញ្ជស្សុ កាមរតិយោ មាហុ បច្ចានុតាបិនីតិ ។ ធម្មជាតិជាគ្រឿងរលាស់ចេញ ក្នុងលោក មិនមានទេនាងនឹងធ្វើនូវប្រយោជន៍ អ្វី ដោយសេចក្តីស្ងប់ស្ងាត់ ចូរនាងបរិភោគ នូវសេចក្តីត្រេកអរក្នុងកាកម នាងពុំមានសេចក្តីក្តៅក្រហាយ ក្នុងកាលជាខាងក្រោយឡើយ ។ គ្រានោះ អាឡវិកាភិក្ខុនីមានសេចក្តីត្រិះរិះ យ៉ាងនេះថាអ្នកនេះជាអ្វីហ្ន៎ ជាមនុស្សឬ ជាអមនុស្ស បានជាពោលនូវគាថា ។ ទើបអាឡវិកាភិក្ខុនី មានសេចក្តីចូលចិត្តដូច្នេះថា នេះពិតជាមារមានចិត្តបាបមានប្រាថ្នាដើម្បីញ៉ាំងភ័យ សេចក្តីតក់ស្លុត និងសេចក្តីព្រឺរោមឲ្យកើតឡើងដល់អាត្មាអញ ប្រាថ្នាឲ្យអាត្មាអញឃ្លាតចាកសេចក្តីស្ងប់ស្ងាត់ បានជាពោលនូវគាថា ។ លុះអាឡវិកាភិក្ខុនី ស្គាល់ច្បាស់ថា នេះជាមារ មានចិត្តបាប ដូច្នេះហើយ ក៏ពោលគាថា ទាំងឡាយ នឹងមារមានចិត្តបាបថាៈ អត្ថិ និស្សរណំ លោកេ បញ្ញាយេ មេ សុផុស្សិតំ បមត្តពន្ធុ បាបិម ន ត្វម ជានាសិ តំ បទំ ។ ធម្មជាតិជាគ្រឿងរលាស់ចេញ ក្នុងលោក មានយើងបានពាល់ត្រូវដោយបញ្ញា ម្នាលមារមានចិត្តបា មានផៅពង្សជាអ្នកប្រមាទ អ្នកមិនដឹងនូវបទនោះទេ ។ សត្តិសូលូបមា កាមា ខន្ធាសំ អធិកុដ្ឋនា យំ ត្វម កាមរតឺ ព្រូសិ អរតិ មយ្ហ សា អហូតិ ។ កាមទាំងឡាយ ឧបមាដោយលំពែងស្រួច ខន្ធទាំងឡាយជាកន្លែងសម្រាប់មុតនៃកាមទាំងឡាយនោះ អ្នកពោលនូវសេចក្តីត្រេកអរក្នុងកាមណា សេចក្តីត្រេកអរក្នុងកាមនោះ ជាសេចក្តីមិនត្រេកអររបស់ខ្ញុំទេ ។ លំដាប់នោះ មារមានចិត្តបានដឹងថា អាឡវិកាភិក្ខុនីស្គាល់អញហើយក៏មានសេចក្តីទុក្ខ តូចចិត្ត បាត់អំពីទីនោះទៅ ។ អត្តបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ជំនួយសតិ រៀបរៀងដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
