អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៦ សីហា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២០,៣៣៥ ដង)
រឿងយមលោកនិងទេវលោក
|
|
|
រឿងយមលោកនិងទេវលោក
( ចាក អ. ម. ) ( អានិសង្សនិងទោស របស់កុសលាកុសលកម្ម) កាលព្រះសម្ពុទ្ធបរមគ្រូ ទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តជេតពន នាទីក្រុងសាវត្ថី ។កាលនោះព្រះមហាមោគ្គល្លានដ៏មានអាយុ ជាអ្នកមានឫទ្ធិច្រើន មានបំណងចង់ទៅមើលស្ថាននរក បានចូលទៅថ្វាយបង្គំលាព្រះសម្ពុទ្ធជាបរមគ្រូ ក៏និមន្តទៅយមលោកពិនិត្យមើលស្ថានភាពទីកន្លែងនរក តាំងពីនរកតូចៗ រហូតដល់នរកធំឈ្មោះអវីចិ។
លោកនិមន្តទៅដល់ទីណាសត្វនរកក៏បានស្បើយទុក្ខក្នុងទីនោះ ដោយអំណាចឫទ្ធិរបស់លោក ។ មហានរកឈ្មោះអវីចិ កាលបើព្រះមោគ្គល្លាននិមន្តទៅដល់ហើយ គំនរភ្លើងក៏វិនាសបាត់ទៅ មានផ្កាឈូកប៉ុនកង់រទេះផុះឡើង លោកក៏ឡើងគង់លើផ្កាឈូកនោះ ។ ពួកសត្វនរកទាំងឡាយ បានចូលទៅចោមរោមថ្វាយបង្គំសួរថា លោកម្ចាស់និមន្តមកអំពីទីណា ? ។ ព្រះមោគ្គលា្លនប្រាប់ថា អាត្មាមកពីស្ថានមនុស្សលោក ។ សត្វនរកទាំងឡាយ បានឮដូច្នេះហើយក៏ផ្តាំទៅញាតិមិត្ររបស់ខ្លួនថា សូមលោកម្ចាស់ប្រាប់ដល់មាតា បិតា បុត្រ ភរិយា ញាតិមិត្រ របស់ខ្ញុំព្រះករុណាផង ខ្ញុំព្រះករុណាជាកូន ជាឪពុកម្តាយ ជាមីងមា ធ្លាក់ទៅកើតក្នុងស្ថាននរកសោយទុក្ខវេទនាជាយូរយារណាស់មកហើយ មានសេចក្តីនឹករលឹកមកជាខ្លាំងណាស់ អាណិត្យធ្វើបុណ្យទានឧទ្ទិសផលបញ្ជូនឱ្យផង ។ ព្រះមោគ្គល្លានបានទទួលដំណឹងនោះហើយ ក៏ត្រឡប់មកស្ថានមនុស្សលោកវិញ។មុននឹងត្រលប់មក លោកបានយកភ្លើងអវីចិប៉ុនគ្រាប់ស្ពៃ ខ្ចប់នឹងជាយចីវរបស់លោកដោយឫទ្ធិ។ មកដល់មនុស្សស្ថានលោកបានប្រកាសប្រាប់ ញាតិមិត្រ មាតា បិតា របស់សត្វនរកទាំងនោះតាមបណ្តាំ ។ ពួកមហាជនទាំងឡាយ ដែលត្រូវជាញាតិមិត្ររបស់សត្វនរក បានដឹងដូច្នេះហើយ ក៏យំសោកបោកខ្លួនប្រាណតែសព្វខ្លួន លុះបន្ទោរបង់នូវសេចក្តីសោកនោះហើយក៏បាននិមន្តព្រះសង្ឃមានព្រះពុទ្ធជាប្រធាន មកថ្វាយទក្ខិណាទានឧទ្ទិសបញ្ជូនផលទៅសត្វនរកទាំងនោះ។ ដោយអំណាចរបស់ព្រះមោគ្គល្លាននឹងដោយសត្វនរកទាំងនោះមានចិត្តទន្ទឹងចាំតែទទួលផលផង ក៏បានទទួលដូចបំណង ។ ពេលនោះសត្វនរកទាំងឡាយ បានរួចចាកទុក្ខទៅកើតក្នុងស្ថានសួគ៌ជាច្រើន ដូចមានបាលីក្នុងគម្ពីនោះថា “តេ និរយកសត្តា ទុក្ខតោ មុញ្ចន្តិ តតោ ចវិត្វា សគ្គបទំ បូរយឹសុ” សត្វនរកទាំងនោះបានរួចចាកទុក្ខ ទៅកើតក្នុងស្ថានសួគ៌មីដេរដាសត្រៀបត្រា ។ ក្នុងពេលនោះព្រះមោគ្គល្លាន បាននិមន្តទៅស្ថានសួគ៌ទៀត ទៅពិនិត្យមើលភូមិភាគនិងសុខភាពរបស់ទេពតាក្នុងស្ថានសួគ៌ទាំង៦ជាន់។ បាននិមន្តទៅឈររេរានៅស្ថានត្រៃត្រឹង្ស ។ ពេលនោះពួកទេវតាក្នុងស្ថានសួគ៌ទាំង ៦ ជាន់ ក្តៅក្រហល់ក្រហាយនឹងចំហាយភ្លើងអវីចិដែលខ្ចប់នឹងជាយចីវនោះគ្រប់ៗ គ្នា ។ សក្កទេវរាជបានជ្រាបហេតុហើយ ទៅប្រគេនសញ្ញាដល់ព្រះមោគ្គល្លាន ព្រះមោគ្គល្លាន យល់ថាទេវតាទាំងអស់ ក្តៅក្រហាយដោយកំទេចភ្លើងដែលជាប់នឹងជាយចីវររបស់អញទេតើ ! បានជាឆ្លេឆ្លាយ៉ាងនេះ. លោកគិតថាភ្លើងប៉ុនគ្រប់ស្ពៃនេះ មានកំលាំងក្តៅខ្លាំងណាស់ បើអាត្មាអញចោលទៅលើដីផែនដីនឹងឆេះខ្ទេចខ្ទីអស់. ចោលទៅក្នុងសមុទ្រនឹងរីងខះទឹកអស់ឥតសល់ ចោលទៅព្ធដ៏អាកាសនឹងរាំងភ្លៀងអស់ ១២ ឆ្នាំ បើដូច្នោះមានតែអាត្មាអញ យកទៅចោលនៅកន្លែងអវីចិវិញ ក៏យកទៅចោលក្នុងអវីចិនោះទៅ ហើយនិមន្តទៅថ្វាយបង្គំព្រះសម្ពុទ្ធជាបរមគ្រូ ក្រាបទូលដំណឹងអំពីយមលោកនឹងទេវលោកដោយសព្វគ្រប់ ។ ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ប្រារព្ធនូវហេតុនោះហើយក៏ប្រទាននូវធម្មទេសនាដល់ពុទ្ធបរិស័ទទាំងឡាយថា “នហិ ធម្មោ អធម្មោ ច ឧភោ សមវិបាកិនា អធម្មោ និរយំ នេតិ ធម្មោ បាបេតិ សុគតឹ ” សភាវៈពីរប្រការគឺ៖ កុសលធម៌ ១ អកុសលធម៌ ១. ឱ្យផលមិនស្មើគ្នា អកុសលធម៌តែងនាំសត្វទៅនរក កុសលធម៌តែងនាំសត្វស្ថានសួគ៌ ។ លុះចប់នូវធម្មទេសនានោះហើយ ពួកពុទ្ធបរិស័ទាំងឡាយបានលុះនូវមគ្គាភិសម័យ ចំនួន ៣ ម៉ឺន ៤ ពាន់ នាក់ក្នុងវេលានោះឯង ។ វាយអត្ថបទដោយ ខ្ញុំព្រះករុណា ខ្ញុំបាទ យ៉ែម ភិរុណ ។ ដកស្រង់ចេញប្រជុំនិទានជាតកភាគ១ របស់ព្រះបាឡាត់ឧត្តមលិខិត សុង ស៊ីវ សិទ្ធត្ថោ គ្រូបង្រៀនបាលីនៅវត្តលង្កា រាជធានីភ្នំពេញ ។ អរព្រះគុណព្រះភិក្ខុ សិរីបញ្ញោ ហ៊ុល សុខារ៉ា ព្រះគ្រូចៅអធិការ វត្តកល្យាណមិត្តខ្សាច់ពោយនិងលោកអាចារ្យ ចយ ធិន ដែលបានផ្តល់សៀវភៅប្រជុំនិទានជាតកនេះ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
