អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៧ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៣២,៤៣៨ ដង)
រឿងសត្វមៀម
|
|
|
រឿងសត្វមៀម សេចក្តីដំណាលថា ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់គង់អាស្រ័យក្នុង ឥន្ទសាលគុហានាវេទីយកបព៍ត ។ គ្រានោះមានសត្វមៀមមួយ ពេលព្រះសាស្តា ស្តេចយាងទៅបិណ្ឌបាត តែងហើរតាមពាក់កណ្តាលផ្លូវ លុះព្រះអង្គត្រលប់មកវិញ ក៏នៅទទួលពាក់កណ្តាលផ្លូវ ជារៀងរាល់ថ្ងៃដែរ ។
ថ្ងៃមួយ សត្វមៀមចុះពីភ្នំ មកថ្វាយបង្គំ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ដែលប្រថាប់កណ្តាល ប្រជុំព្រះភិក្ខុសង្ឃ ក្នុងសាយណ្ណសម័យ ហើយសំរួលស្លាប ផ្គងអញ្ជលី បន្ទាបក្បាល ឈរនមស្សការព្រះទសពល ។ ព្រះអង្គឃើញហើយ ក៏ទ្រង់ញញឹម ។ ព្រះអានន្ទត្ថេរ ទូលសួរថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ព្រះអង្គទ្រង់ញញឹម តើមានហេតុអ្វី ? មា្នលអានន្ទ អ្នកចូរមើល សត្វមៀមនេះ ញុំាងចិត្តឪ្យជ្រះថ្លា ក្នុងតថគត និងភិក្ខុសង្ឃ អន្ទោលទៅក្នុងទេវលោក និងមនុស្សលោក អស់មួយសែនកប្ប នឹងបានជាព្រះបច្ចេកពុទ្ធ មួយអង្គនាម សោមនស្ស ។ ពួករុក្ខទេវតាបានពោលថា ឪ្យសព្វសាធុការព្រម ៗ គ្នាថា ៖ ឧលូក មណ្ឌលក្ខិក វេទិយកេ មំរទិឃវាសិក
សុខិតោសិ ត្វំ អយ្យ កោសិយ
កាលុដ្ធិតំ បស្សសិ ពុទ្ធរំ ។
ហៃមៀម កោសីភ្នែកមូលម្នាស់អើយ អ្នកនៅយូរហើយលើបព្វតា នាមវេទិយកៈ ដល់នូវសុខា ឃើញពុទ្ធវរា ក្រោកក្នុងកាលគូរ ។ មៀមនេះចុះចាកទេវលោក គឺកុសលមូលដាស់តឿនហើយ នឹងបានជាព្រះបច្ចេកពុទ្ធមានវិស្សុតនាមថា សោមនស្ស មានញាណគ្មានទីបំផុត ។ ( មហា សំ - សុខ និស្សិតសាលាបាលីជាន់ខ្ពស់ ) អត្តបទនេះវាយបញ្ចូលដោយ កញ្ញា ហេង សំដាណែត ដកស្រង់ចេញពី សៀវភៅប្រជុំនិទានជាតក ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
