ការ​បក​ស្រាយ​អំពី​ពាក្យ​ថា " កម្ម​ " ។ ពាក្យ​ថា​ " កម្ម​ " នៅ​ក្នុង​ភាសាបាលី​ប្រែ​ដោយ​ព្យ​ញ្ជនៈ​ (ប្រែ​តាម​រូប​ស័ព្ទ​) ថា​ " ការ​ធ្វើ " ឬ​ " ទង្វើ " ។ ដោយ​ឡែក​ក្នុង​ទ្រឹស្តី​កម្ម​របស់​ព្រះពុទ្ធ​សាសនា​​ គឺ​មាន​ន័យ​សំដៅ​តែ​ទៅ​លើ​ការ​ធ្វើ​ដែល​ប្រ​កប​ដោយ​ចេត​នា​ប៉ុណ្ណោះ​ មិន​បាន​សំដៅ​ទៅ​ដល់​ការ​ធ្វើ​គ្រប់​យ៉ាង​ ទាំង​មិន​បាន​សំដៅ​ទៅ​ដល់​ផល​របស់​កម្ម​ ដូច​ដែល​

សម័យ​មួយ​ ព្រះ​ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ទ្រង់​អធិប្បាយ​ អំពី​គោ​ល​ការណ៍​នៃ​ហេតុ​និង​ផល​ដល់​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​អង្គ​ ដោយ​សាវ័ក​ទាំង​ឡាយ​នោះ​ក្រាប​ទូល​ថា​ បាន​ឃើញ​និង​បាន​យល់​នូវ​ហេតុ​ផល​ទាំង​នោះ​យ៉ាង​ជាក់​ច្បាស់​ដូច្នោះ​មែន ។ គ្រា​នោះ​ឯង​ ព្រះ​ពុទ្ធ​អង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ " ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ​!

ព្រះ​ធម៌​ ឬ​ធម្មៈ (Dharma or Dhamma) ដែល​ព្រះ​ពុទ្ធ​បាន​សម្តែង​អស់​រយៈ​ពេល​ ៤៥ ឆ្នាំ ត្រូវ​បាន​ព្រះ​អរិយ​សាវ័ក​ ប្រមូល​ចង​ក្រង​មាន​ចំនួន​ប្រាំ​បី​ម៉ឺន​បួន​ពាន់​ (៨៤០០០) ព្រះ​ធម្ម​ក្ខន្ធ​ ។ ពួក​សាសន​វិទូ​បស្ចឹម​ប្រទេស​ ហៅ​ព្រះ​ធម៌​ថា ទស្សន​វិជ្ជា (Philosophy) ។ ព្រះ​ធម៌​នេះ​ កាល​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​គង់​ព្រះ​ជន្ម​ ជា​ធរ​មាន​នៅ​ឡើយ​ មិន​មាន​ចារឹក​ជា​អក្ស​រ​ទេ​ ។ ក្រោយ​ព្រះ​ពុទ្ធ​បរិ​និព្វាន​ ព្រះ​អរិយ​សាវ័ក​ច្រើន​អង្គ​ បាន​ធ្វើ​សង្គាយ​នា​ (ផ្ទៀង​ផ្ទាត់​) ពុទ្ធ​វចនៈ​ ហើយ​ទន្ទេញ​ចាំ​រត់​មាត់​ រក្សា​ព្រះ​ធម៌​ត​ៗ​គ្នា​ ពី​ជំនាន់មួយ ទៅ​ជំនាន់​មួយ​ទៀត​ ទុក​រហូត​មក​ដល់​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ។ លុះ​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា​កន្លង​ទៅ​ប្រមាណ​ ៥០០​ឆ្នា​ ទើប​ព្រះ​សង្ឃ​សាវ័ក​ ចារឹកព្រះ​ធម៌​ ជាលាយ​លក្ខណ៍អក្សរ​ នៅ​កោះ​​លង្កា​ (Sri Lanka) ។ ព្រះ​ពុទ្ធ​សម្តែង​ទុក​ថា​ ធម៌​ព្រះ​អង្គ​នេះ​ ហៅ​ថា​ធម្ម​វិន័យ​គឺ​ ធម្ម ១ វិន័យ​ ១ ហើយ​ចែក​ចេញ​ជា​បី​ផ្នែក​ គឺ​៖ - ព្រះ​វិនយ​បិដក​ មាន​ ១៣​ ភាគ ២,១០០០ ធម្មក្ខន្ធ ។ - សុត្តន្ត​បិដក ឬ​ ព្រះ​សូត្រ មាន ៦៤​ ភាគ ២,១០០០ ធម្ម​ក្ខន្ធ​ ។ - អភិ​ធម្ម​បិដក​ មាន​ ៣៣ ភាគ​ ៤,២០០០ ធម្ម​ក្ខន្ធ​ ។ ដោយ​សា​រ​ព្រះ​ធម៌​ទាំង​ ៨៤,០០០ ធម្ម​ក្ខន្ធ​ ចែក​ចេញ​ជា​បី​ផ្នែក​ ទើប​មាន​ឈ្មោះ​ថា​ តិបិដក​ ឬ​ ត្រៃ​បិដក​ មាន​ន័យ​ថា ឃ្លាំង​បី ។ ឃ្លាំង​បីនោះ​គឺ​ ៖ ១. ព្រះ​វិនយបិដក​ ស្តី​ពី​វិន័យ​ច្បាប់​ក្រឹត្យ​ក្រម សម្រាប់​ ភិក្ខុ ភិក្ខុនី ឧ​បាសក​ ឧ​បាសិកា ។ វិន័យ​នេះ​ចែក​ចេញ​ជា​ពីរ​គឺ​៖ ក. អាគារ​វិន័យ​ (​វិន័យ​អ្នក​មា​ន​ផ្ទះ​) ពោល​ដល់​វិន័យ​សម្រាប់​គ្រហស្ថ​ ឧ​បាសក​ ឧ​បាសិកា​ ប្រតិបត្តិ ។ ឧ​ទាហរណ៍មាន​ និច្ច​សីល​ និង​ឧ​បោសថ​សីល​ ជា​ដើម ។ ខ. អនាគារ​វិន័យ​ (​វិន័យ​អ្នក​គ្មាន​ផ្ទះ​) ពោល​ដល់​វិន័យ​សម្រាប់​ ភិក្ខុ ភិក្ខុ​នី ប្រតិ​បត្តិ ។ ឧ​ទាហរណ៍​មាន ទស​សីល (​សម្រាប់​សាមណេរ) និង​ចតុ​ប្បារិសុទ្ធិ​សីល ជា​ដើម​ ។ ២. ព្រះ​សុត្ត​ន្ត​បិដក​ ឬ​ព្រះ​សូត្រ​ ស្តី​ពី​ព្រះ​ធម៌​ដែល​មាន​ជម្រៅ​ដោយ​អ្នក ដូច​ជា​បុញ្ញ​កម្ម​ បាប​កម្ម​ សីល​ធម៌​ ។ល។ ជា​វោ​ហារ​ទេ​សនា​ (Conventional Teaching) ព្រះ​សាវ័ក​ក៏​អាច​សម្តែង​បាន​ដែរ​ ។ ៣. ព្រះ​អភិធម្ម​បិដក​ ឬ​ ព្រះ​អភិ​ធម្ម​ ស្តី​អំពី​ព្រះ​ធម៌​មាន​អត្ថ​ន័យ​ ល្អិត​សុខុម​ មាន​គម្ភីរភាព​ជ្រា​ល​ជ្រៅ ជា​បរមត្ថ​ទេសនា (Ultimate Teaching) ។ ព្រះ​ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ ថ្វី​បើ​ព្រះ​អង្គ​បាន​រក​ឃើញ​ព្រះ​ធម្ម​វិន័យ​ដោយ​ព្រះ​អង្គ​ឯង​ ទ្រង់​ពុំ​បាន​យក​ពុទ្ធភាព​ ទៅ​គ្រប​សង្កត់​ពួក​សាវ័ក​ ឲ្យ​ជឿ​នូវ​វចនៈ​ព្រះ​អង្គ​ទាំង​ងងឹត​ងងល់​ (Blind faith) ខ្វះ​ការ​ពិ​ចារណា​រក​ហេតុ​ផល​ឡើយ​ ។ ព្រះ​អង្គ​រមែង​ដាស់​តឿន​ក្រើន​រំឮក​ ដល់​ពុទ្ធ​សាសនិក​ជន​ ឲ្យ​ប្រើ​វិ​ចារណ​ញ្ញាណ ឬ​សម្មា​ទិដ្ឋិ​ ការ​យល់​ត្រឹម​ត្រូ​វ​ មុន​នឹង​ជឿ​នូវ​អ្វី​នីមួយ​ៗ​ ។ ព្រះ​ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​ទេសនា ទុក​ក្នុង​ កាលាម​សូត្រ ថា៖ ១. មា អនុ​ស្ស​វេ​ន កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​អ្វី​ដែល​ឮ​តៗ​គ្នា​ មិន​មាន​ហេតុ​ផល​ ។ ២. មា​ បរម្ប​រាយ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​នូវ​អ្វី​ដែល​គេ​និយាយ​ត​ៗ​គ្នា​ មិន​មាន​ដើម​ចុង​ ។ ៣. មា​ ឥ​តិ​កិរាយ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​នូវ​អ្វី​ដោយ​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល ។ ៤. មា បិដក​សម្ប​ទា​នេន កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​អ្វី​ ដោយ​មើល​ឃើញ​សម​តាម​គម្ពីរ​របស់ខ្លួន ។ ៥. មា តក្កហេតុ កុំ​ប្រកាន់​ជឿ​អ្វី​ ដោយ​ការ​នឹង​ដៅ ឬ​ស្មាន​យក (អនុ​មាន)​ ។ ៦. មា​ នយ​ហេតុ​ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​អ្វី​ដោយ​អាង​ការ​គ្នេរ​គ្នាន់​ ឬ​កាត់​តម្រូវ​ ។ ៧. មា​ អា​ការ​បរិ​វិ​ត​ក្កេន​ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​អ្វី​ ដោយ​អាង​ការ​ត្រិះ​រិះ​តាម​អា​ការៈ​ ។ ៨. មា​ ទិដ្ឋិ​មិ​ជ្ឈាន​ក្ខ​និ្ត​យា​ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​អ្វី​ដោយ​អាង​ថា​ត្រូវ​នឹង​ទិដ្ឋិ​របស់​ខ្លួន ។ ៩. មា​ ភព្វ​រូប​តាយ​ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​ថា អ្នក​នេះ​ជា​អ្នក​ប្រាជ្ញ​គួរ​ជឿ​តាម ។ ១០. មា​ សម​ណោ​ នោ​ គរុ​ កុំ​ប្រ​កាន់​ជឿ​ថា សមណៈ​ជា​គ្រូ​យើង​ ។ ព្រះ​បរម​សាស្តា​ទ្រង់​ប្រ​ដៅ​ទៀត​ថា​ អ្វី​ដែល​ជា​​ កុសល​ អ្វី​ដែល​ប្រ​សើរ​ ដែល​បាន​ឃើញ​ពិត​ខ្លួន​ឯង​ ចូរ​ប្រ​ព្រឹត្ត​តាម​ចុះ ។ អ្វី​ដែល​ជា​ អកុសល​ អ្វី​ដែល​មិន​ប្រ​សើរ​ ដែល​អ្នក​បាន​ឃើញ​ខ្លួន​ឯង​ ចូរ​កុំ​ប្រ​ព្រឹត្ត​ឡើយ​ ។ពាក្យ​ប្រៀន​ប្រ​ដៅ​នេះ​ ព្រះ​ពុទ្ធ​អង្គ​ទ្រង់​ទេស​នា​ទុក​យូរ​យារ​ណាស់​មក​ហើយ​ ហើយ​ស្ថិត​នៅ​តាម​សំណៅ​ដើម​ដដែល​ឃើញ​ហាក់​នៅ​ថ្មី​ៗ​ ។ ពុទ្ធ​វចនៈ​នេះ​បញ្ជាក់​ច្បាស់​ថា​ ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា​ជា​សាសនា​ ប្រ​គល់​សេ​រីភាព​ឲ្យ​បុគ្គល​ម្នាក់​ៗ​ ក្នុង​ការ​ជឿ​ ការ​និយាយ​ ការ​ធ្វើ​កា​រគិត​ ពុំ​ព្រម​ឲ្យ​ប្រើ​ជំនឿ​ ឥត​ហេតុ​ផល​ទេ​ ។ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ​ " ទ្រឹ​ស្តី​កម្ម​ផល​ " រៀប​រៀង​ដោយ​ ឈុន​-គឹម​អៀត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

ម្តង​នេះ​យើង​សាក​ល្បង​មក​ពិ​ចារ​ណា​ពី​និយម​ន័យ​ និង​ពាក្យ​អធិប្បាយ​អំពី​និរវណៈ​ តាម​ដែល​មាន​ប្រាកដ​នៅ​ក្នុង​គម្ពីរ​ភា​សា​បាលី​ជា​ន់​ដើម​ផ្សេង​ៗ​វិញ​ម្តង​ ។ " និរវាណៈ​ គឺ​ការ​រលត់​ទៅ​នៃ​ចំណង់​ (តណ្ហា​) ការ​លះ​បង់​នូវ​ចំណង់​ ការ​រលាស់​ចោល​នូវ​ចំណង់​ ការ​អស់​ទៅ​នៃ​ចំណង់​ ការ​ដាក់​ចុះ​នូវ​​ចំណង់ "

ពុទ្ធ​សាស​និក​ជន​ទាំង​ឡាយ​គួ​រ​កុំ​ច្រ​ឡំ​ពាក្យ​ ធ្វើ​បុណ្យ​ និង​ ពាក្យ​ លាង​បាប​ ។ ដូច​បាន​ជ្រាប​ហើយ​ថា​ ព្រះ​ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​លើក​យក​ទ្រឹស្តី​កម្ម​ផល​ជា​​មូល​ដ្ឋាន​ក្នុង​ពុទ្ធ​សាសនា​ ។ កម្ម គឺ​អំពើ​ដែល​មាន​ចេត​នា​ គឺ​ការ​តាំង​ចិត្ត​ជា​បច្ច័យ​ ។​ បើ​គ្មាន​ចេត​នា​ គឺ​ការ​តាំង​ចិត្ត​ អំពើ​ក៏​គ្មាន​ដែរ​ ។ អំពើ​ល្អ​ និង​អំពើ​អា​ក្រក់​ ពុំ​អាច​លុប​លាង​ ឬ​សង​គ្នា​បាន​ទេ​ ។ អំពើ​ល្អ​ រមែង​នាំ​មក​នូវ​ផល​ល្អ​ អំពើ​អាក្រក់​ រមែង​នាំ​មក​នូវ​ផល​អា​ក្រក់​ ។

ក្នុង​ផ្លូវ​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា​ ការ​ដែល​បុគ្គល​នឹង​អាច​ក្លាយ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មាន​លក្ខណៈ​សម្បត្តិ​ល្អ​ឥ​តខ្ចោះ​បាន​នោះ ចាំ​បាច់​ទាម​ទារ​ឲ្យ​មាន​ការ​ចម្រើន​នូវ​គុណ​សម្បត្តិ​ ២​​ ប្រការ​ឲ្យ​បាន​ស្មើ​ៗ​គ្នា​ គឺ​ផ្នែក​ករុណា​ និង​បញ្ញា​ ។ សេចក្តី​ករុ​ណា​ ដែល​ពោល​នៅ​ក្នុង​ទីនេះ​ គឺ​សំដៅ​ដល់​សេច​ក្តី​មេត្តា​ ការ​អា​ណិត​អា​សូរ​ សេចក្តី​អើ​ពើ​ ការ​អត់​ធន់​ និង​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​អ្នក​ដទៃ​ ក៏​ដូ​ច​ជា​គុណសម្បត្តិ​ដ៏​ប្រសើរ​ខាង​ផ្នែក​អារម្មណ៍

កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់! ពាក្យ​ថា​ គ្រួ​សារ​ជា​ពាក្យ​ដែល​មាន​សេចក្តី​ឬ​អត្ថ​ន័យ​ច្រើន​ គឺ​សំ​ដៅ​ដល់​ការ​ស្រឡាញ់​ ភាព​កក់​ក្តៅ​ ភាព​នៃ​ត្រកូល​តែ​មួយ​ជា​មួយ​គ្នា​ ។ល។​ ហើយ​តែង​ហៅ​គ្នា​ថា​ " អ្នក​ផ្ទះ​ខ្ញុំ​ " ឬ​គ្រួ​សារ​ខ្ញុំ​ជា​ដើម​ ។ សម័យ​ដែល​នៅ​ក្មេង​ៗ​ យើង​នៅ​រួម​គ្នា​ជា​គ្រួ​សារ​ មាន​សម្លេង​សើច​សប្បាយ​មាន​សម្លេង​រត់​ប្រឡែង​គ្នា​ បរិ​ភោគ​អា​ហារ​រួម​គ្នា​ និង​ធ្វើ​អ្វី​ៗ​ជា​មួយ​គ្នា​ មាន​ភាព​រស់​រវើក​ ។ ឪ​ពុក​ម្តាយ​ សូម្បី​ធ្វើ​ការ​ហត់​នឿយ​អស់​កម្លាំង​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​ លុះ​មក​ដល់​ផ្ទះ​ហើយ​គ្រាន់​តែ​ឃើញ​មុខ​កូន​ៗ​ រត់​មក​ទទួល​ ជួយ​កាន់​ជួយ​ទទួល​របស់​របរ​ និង​សាក​សួរ​ពី​ការ​ហត់​នឿយ​ប៉ុណ្ណឹង​ ម៉ែ​ឪ​ក៏​បាត់​អស់​នូវ​ការ​ហត់​នឿយ​ទៅ​ហើយ ។​ មាតាបិតា​ឃើញ​កូន​ញ៉ាំ​បាន គេង​បាន​លក់​ក៏​សប្បាយ​ចិត្ត​ ទាំង​អស់​នេះ​ឯង​ណ៎ា​កូន ដែល​គេ​ថា​ គ្រួសា​រ​មានភាព​កក់​ក្តៅ​នោះ ។ ឥឡូវ​នេះ​កូនក៏​បាន​ធំ​ៗ​អស់​ហើយ​ កូន​អើយ​ធ្វើជា​បង​ជា​ប្អូន​គ្នា​ កូន​ត្រូវ​ចេះ​ស្រឡាញ់​គ្នា​ ។ សាច់​ឈាម​ជា​មួយ​គ្នា​ យ៉ាង​ណា​ៗ​ក៏​កាត់​មិន​​បាន​ ពាក្យ​ចាស់​ពោល​ថា " កាត់​ទឹក​មិន​ដាច់ កាត់​សាច់​មិន​បាន " ដូច្នេះ​ចូរ​កូន​កុំ​ស្អប់​ខ្ពើម​ កុំ​កំណាញ់​ កុំ​ច្រណែន​ ឬ​ខឹង​ក្រោធ​គំនុំ​គុំ​កួន​អ្វី​ដល់​គ្នា​ឡើយ​ កូន​ត្រូវ​ជួយ​គ្នា​ និង​មើល​ថែ​គ្នា​វិញ​ទើប​បាន​ល្អ​ ។ បាន​មក​ធ្វើ​ជា​បង​ប្អូន​នឹង​គ្នា​ហើយ​ ស្រាប់​តែ​មក​ឈ្លោះ​ទាស់​ទែង​គ្នា​ វា​ជា​រឿង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្មាស​អៀន​ណាស់​ កូន​អើយ​ មនុស្ស​ល្អ​គេ​មិន​ឈ្លោះ​ទាស់​ទែង​គ្នា​ដូច្នេះ​ឡើយ​ ម៉្យាង​ទៀត​ កូន​ត្រូវ​គិត​ដល់​ទ្រូង​ម្តាយ​ឪ​ពុក​ផង​ណ៎ា​ កូន​ណ៎ា​ ។ គិត​ដល់​ពេល​ដែល​កូន​នៅ​តូច​ៗ​ ឈ្លោះ​គ្នា​ ហើយ​ក៏​ល្អ​នឹង​គ្នា​វិញ លេង​ចូល​គ្នា​វិញ​ដូច​ដើម​ ភ្លេច​រឿង​ចាស់​ដែល​កន្លង​ទៅ​អស់​ ហើយ​ស្រឡាញ់​គ្នា​ ព្រម​ព្រៀង​គ្នា​ មាន​អ្វី​ធ្វើ​ក៏​ជួយ​ធ្វើ​គ្នា​ ។ ល្អ​ណាស់​កូន​ មាន​រឿង​ខ្លះ​ៗ​ កាល​កូន​នៅ​ពី​តូច​នោះ​ កូន​គួរ​សិក្សា​តាម បើ​កូន​គិត​ថា​ កូន​ធំ​ហើយ​ កូន​មិន​ភ្លេច​រឿង​ដែល​ទាស់​ចិត្ត​ដូ​ច​កាល​កូន​នៅ​ពី​ក្មេង​ទេ​ តែ​កូន​ត្រូវ​កុំ​ប្រ​កាន់​គ្នា​ ។ កូន​អើយ​ ស្វាមី​ អាច​រកថ្មី​បាន​ ភរិយា​អាច​រក​ថ្មី​បាន​ កូន​ក៏​អាច​រក​ថ្មី​បាន​ដែរ​ តែ​បង​ឬ​ប្អូន​រក​មិន​បាន​ទៀត​ឡើយ​ មាន​ប៉ុនណា​ក៏​ប៉ុណ្ណឹង​ កាល​កាត់​បង​ កាត់​ប្អូន​ ក៏​ដូច​គ្នា​នឹង​ការ​កាត់​សាច់​ កាត់​ឈាម​របស់​ម៉ែ​របស់​ឪ​ដែរ​ណ៎ា​កូន ។ គ្រួ​សារ​កក់​ក្តៅ​ ម៉ែ​ឪ​កូន​ចៅ​ ត្រូវ​នៅ​ក្នុង​ធម៌ មិ​ន​តាម​កិលេស​ ចេះ​រស់​ក្នុង​ពរ​ អាយុ​បវរ​ គុណធម៌​ក្នុង​ចិត្ត​ ។ ស្រុង​-យូ​ហេង, អ្នក​ម្តាយ, លោក​ឪពុក, ស្រុង​-ចាន់​ណា, ស្រុង​-ចាន់​រតនា, ម្តាយ​មីង​ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​ សៀវភៅ " ពាក្យ​ពេចន៍​ម៉ែ​ឪ " រៀប​រៀង​ដោយ​ លោក​គ្រូ​អគ្គ​បណ្ឌិត​ធម្មា​ចារ្យ ប៊ុត​-សាវង្ស ។ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់ ឪពុក​ម្តាយ​ ក៏​ដូច​គ្នា​នឹង​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ឯទៀត​ដែរ​ គឺ​ក្រៅ​អំពី​មិន​ត្រូវ​កា​រ​ឲ្យ​ខ្លួន​ឯង​លំបាក​ហើយ​ នៅ​មិន​ត្រូវ​ការ​ឲ្យ​កូន​របស់​ខ្លួន​មាន​នូវ​សេចក្តី​លំបាក​ផង​ទៀត​ ។ មិន​មាន​ម៉ែ​ឪ​ណា​ ដែល​ប្រាថ្នា​ឲ្យ​កូន​ខ្លួន​ឯង​ក្រី​ក្រ​លំបាក​តោក​យ៉ាក​ឡើយ​ ប៉ុន្តែ​ពេល​ខ្លះ​ កូន​នៅ​តែ​មាន​សេចក្តីលំបាក​

(ពាក្យ​ពេចន៍​ម៉ែ​ឪ) កូន​ជា​ទី​ស្រ​ឡាញ់​ ការ​ស្មោះ​ត្រង់​ ប្រៀប​បី​ដូច​ជា​ទី​សម្រាប់​ស្រោច​ដំណាំ​មិន​ឲ្យ​ស្វិត​ យ៉ាង​ណា​ ជីវិត​ពិត​ជា​ស្រស់​បំព្រង​ ព្រោះ​ភាព​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ខ្លួន​ យ៉ាងនោះ​ឯង​ ។ មនុស្ស​យើង​នៅ​ជា​មួយ​អ្នក​ណា​ ធ្វើ​ការ​ងារ​ជា​មួយ​អ្នក​ណា​ ក៏​គួរ​តែ​ស្មោះ​ត្រង់​ជាមួយ​អ្នកនោះ​ ថែម​ទាំង​ស្មោះ​ចំពោះ​ការ​ងារ​ និង​ស្មោះ​ចំពោះ​ពាក្យ​និយាយ​របស់​ខ្លួន​ឯង​ទៀត​ផង​ ។