ឥទ្ធិពល​របស់​សន្មតិ​ក្នុង​លោក​នេះ​ខ្លាំង​ណាស់តែ​វាជា​សំបក​របស់​មនុស្ស​ទេមិនមែន​ជាខ្លឹម​របស់​មនុស្ស​ឡើយ។សេចក្ដី​សំខាន់​របស់​កាំបិត​នៅ​ត្រង់​មុតមិនមែន​នៅ​ត្រង់​ដង​ទេទោះ​បី​កាំ​បិត​នោះ​មាន​ដង​មាសតែ​បើ​មិន​មុត​ក៏​ប្រើ​ឲ្យ​បាន​ប្រយោជន៍​ជាកាំបិត​មិន​កើត​ដែរ។ មនុស្ស​ម្នាក់​​រវល់​តែ​ស្វែង​រក​មាសរក​ពេជ្រ​មក​ប្រដាប់​ដង​កាំ​បិតបណ្ដោយ​ឲ្យ​កាំ​បិត​ច្រែះ​ស្នឹម​ខូចមុខ​លែង​មុតតែ​ម្នាក់​ទៀត​ព្យាយាម​សំលៀង​មុខ​កាំបិត​ជានិច្ចឯ​ដង​កាំបិត​វិញគ្រាន់​តែ​ជា​ឈើ​សម្រាប់​ចាប់​ឲ្យ​ល្មម​ដៃ​ប៉ុណ្ណោះក្នុង​សេចក្ដី​នេះអ្នក​សំលៀងកាំបិត​ទើប​បាន​ដឹង​អំពី​សារៈ​សំខាន់​របស់​កាំបិត​ពិត​ប្រាកដ។ការ​ចេះ​ដឹងនិង​ការ​ប្រព្រឹត្តល្អព្រម​ទាំង​សេចក្ដី​ស្ងប់​គឺ​ជាសារៈ​ខ្លឹមសារ​នៃ​ជីវិតដូច្នេះ​ទើប​គួរ​ស្វែង​រក​ខ្លឹម​សារ​ទាំង​នេះ​មក​ប្រដាប់​ជីវិតទើប​ជីវិត​មាន​ខ្លឹមសារ​ពិត​ប្រាកដ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅមេរៀនជីវិត រៀប​រៀង​ដោយលោកគ្រូអគ្គបណ្ឌិតប៊ុតសាវង្ស ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

សុត្ត​ន្ត​បិ​ដកខុទ្ទក​និ​កាយឧ​ទានបិ​ដក​លេខ​៥២(ទំ​ព័រ​៣៤៧) ខ្ញុំ​បាន​ស្តាប់​មក​យ៉ាង​នេះ។សម័យ​មួយព្រះ​មាន​ព្រះភាគទ្រង់​គង់​លើ​ប្រា​សាទ​របស់​មា​គា​រមា​តា​ក្នុង​បុព្វា​រាមជិត​ក្រុង​សា​វត្ថី។សម័យ​នោះ​ឯងចៅ​ស្រី​ដែល​ជា​ទី​ស្រ​ឡាញ់​ពេញ​ចិត្តរបស់​នាង​វិ​សា​ខា​មិ​គារ​មា​តាធ្វើ​មរ​ណ​ភាព។គ្រា​នោះវិ​សា​ខា​មិ​គា​រ​មា​តាមាន​សម្ពត់​សើមមាន​សក់​សើមចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទាំង​ថ្ងៃ​ត្រង់

ជន​សូត្រទី២បិ​ដក​៤១ទំព័រ​១៣៥-១៣៦ កាល​បើ​ផ្ទះ​ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះជន​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បាន​ជញ្ជូន​ភាជន៍​ណា​ចេញ​ផុត(អំ​ពី​ផ្ទះ)ឬ​ទ្រព្យ​ណា​ក្នុង​ផ្ទះ​នោះ(ដែល​គេ​ជញ្ជូន​ចេញ​ហើយ)ភ្លើង​ឆេះ​មិន​បានទ្រព្យ​នោះរមែង​បាន​ជា​ប្រ​យោជន៍​របស់​គេយ៉ាង​ណាសត្វ​លោក​ដែល​ត្រូវ​ភ្លើង​ជ​រានិង​មរណៈ​ឆាប​ឆេះគួរ​ប្រ​ញាប់​ជញ្ជូន​ទ្រព្យ​ចេញ​ឲ្យ​ផុត(អំ​ពី​ផ្ទះ​គឹ​រាង​កាយ)ដោយ​ការ​ឲ្យ​ទាន

លាភបលិពោធ បច្ច័យ៤ឈ្មោះ​ថាលាភសួរ​ថាបច្ច័យ៤នោះ​ជា​បលិពោធ​បាន​យ៉ាង​ណា​ខ្លះ?ឆ្លើយ​ថាក៏​ក្នុង​ទី​ដែល​ភិក្ខុ​មាន​បញ្ញា​ទៅមនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​រមែង​ថ្វាយ​បច្ច័យមាន​បរិវារ​ច្រើន(​ក្នុង​ទី​ដែល​ទាយក​និមន្ត​បុណ្យ)។កាល​លោក​អនុមោទនាសម្ដែង​ធម៌​ដល់​មនុស្ស​ទាំង​នោះរមែង​មិន​បាន​ឱកាស​បំពេញ​សមណធម៌។ តាំង​ពី​អរុណរះ​ឡើង​រហូត​ដល់​បឋមយាមនៅ​ច្រឡូក​ច្រឡំ​ជាមួយ​មនុស្ស

មនុស្ស​យើង​ម្នាក់ៗត្រូវ​ការ​សភាព​ត្រជាក់​ចិត្ត​ចង់​បាន​នូវ​សេចក្ដី​ស្ងប់​ចិត្តហើយ​គិត​ធ្វើ​យ៉ាង​ណាឲ្យ​ខ្លួន​បាន​សប្បាយចិត្តជារៀងរាល់ថ្ងៃបុគ្គល​ខ្លះ​គិត​ដូច្នេះ​ហើយ​ក៏​ទៅ​ដើរ​លេង​តាម​ឆ្នេរ​សមុទ្រ​ខ្លះព្រៃភ្នំខ្លះទៅកាន់​ប្រាសាទ​បុរាណ​ខ្លះទៅកាន់ឧទ្យាន​ផ្កាតូចធំខ្លះទៅកាន់ស្រុក​ឆ្ងាយ​ជិត​ខ្លះទៅ​មើល​ល្បែង​របាំ​ច្រៀងរាំខ្លះស្ដាប់​តន្ត្រីខ្លះជិះយានជំនិះ​តាមដងវិថី​តូចធំ​ខ្លះ​ទៅកាន់​ទីផ្សារ​លក់​ទំនិញ​ខ្លះ​រហូត​ដល់ហ៊ាន​បរិភោគ​ទឹកស្រវឹងទៀត​​ផងគឺ​ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្លួន​បាន​សប្បាយបានត្រជាក់ចិត្ត​រួច​ផុត​អំពី​គំនរ​ភ្លើង​គឺ​សេចក្ដី​ទុក្ខសោកប៉ុន្តែ​ការ​ដើរ​ទស្សនា​ទាំង​អស់​នេះ​មិន​អាច​បាន​ធូរ​ស្រាល​អំពី​សេចក្ដី​ទុក្ខ​សោក​បាន​ឡើយឬ​បើ​បានធូរ​ស្រាល​ខ្លះ​នោះ​ក៏​បាន​បន្តិចបន្តួច​ប៉ុណ្ណោះ​ប្រៀប​ដូច​ជា​ថ្នាំ​ស្ពឹក​ដែល​គេ​ចាក់​ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​ឈឺ​ក្នុងរយៈ​ពេល​ខ្លីគឺ​១ម៉ោង២ម៉ោង​ឬ១ថ្ងៃ​ប៉ុណ្ណោះដូច្នេះ​ការ​ដើរ​គ្រប់​ទីកន្លែង​មិនមែន​ជា​ដំណោះ​ស្រាយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ធូរ​ស្រាល​បានត្រជាក់​ចិត្ត​ដូច​ជា​ការ​ធ្វើ​ទាន​រក្សា​សីល​ចំរើន​មេត្តា​ចិត្ត​ព្រោះ​ការ​រក្សា​សីល​ជាដើមទើប​អាច​រំលត់​នូវ​សភាព​ក្ដៅ​ក្រហាយ​ក្នុង​ចិត្ត​បានគប្បី​ជ្រាប​ថា​សេចក្ដី​សុខមិនមែន​នៅ​ឆ្ងាយ​អំពី​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន​ទេហើយ​សេចក្ដី​ទុក្ខក៏​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ដែរដូច្នេះ​ការ​ត្រាច់​ទៅ​កាន់​ទីឆ្ងាយៗក៏​មាន​ចិត្ត​រួម​ដំណើរ​ទៅជាមួយ​ដែរដូច្នេះ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ក៏​វា​មាន​នៅ​ក្នុងទី​នោះ​បើ​មាន​បញ្ញា​នោះ​ឯង​ក៏​រំលត់​នូវ​សេចក្ដី​ទុក្ខ​នោះ​បាន។ -មនត្រជាក់ទេបើ​នៅ​តែ​ឱប​ភ្លើង -មិនត្រជាក់​ទេបើ​នៅ​តែ​ប្រកាន់ -មិនត្រជាក់​ទេបើនៅតែ​ជាប់ជំពាក់ ​-មិនត្រជាក់ទេបើ​នៅ​តែ​ខឹង​ក្រោធ​ច្រើន -មិនត្រជាក់ទេបើ​នៅ​តែ​មាន​គំនិត​ខូច -មិនត្រជាក់ទេបើ​នៅ​តែ​មាន​គំនិត​យល់​ខុស -មិនត្រជាក់ទេបើ​នៅ​តែ​ច្រណែន​អ្នក​ដទៃ -មិនត្រជាក់ទេបើ​នៅ​តែ​ទ្រុស្ដ​សីល -មិនត្រជាក់ទេបើ​មិន​មាន​បញ្ញា នត្ថិសន្ដិបរំសុខំ ពុំមានសេចក្ដី​សុខ​ដទៃក្រៅអំពី​សេចក្ដី​ស្ងប់​ឡើយ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅមេត្តាចិត្ត រៀប​រៀង​ដោយកែវវិមុត្ត ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

សេចក្តីអស្ចារ្យរបស់ព្រះមានព្រះភាគ បិដកលេខ៧៧ទំព័រ១៤ ព្រះសារីបុត្រមានប្រាជ្ញាច្រើនជាអ្នកឈ្លាសក្នុងសមាធិនិងឈានឋិតនៅលើភ្នំឡិជ្ឈកូដឃើញព្រះលោកនាយក។សម្លឹងមើលព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ប្រសើរជាងរតនៈហាក់ដូចជាដើមរាំងភ្នំដែលមានផ្ការីកស្គុះស្គាយដូចព្រះចន្ទកណ្តាលអាកាសឬដូចជាព្រះអាទិត្យត្រជាក់។ឃើញព្រះលោកនាយកមានរស្មីផ្សាយចេញមួយព្យាមរុងរឿង

ធាតុភាជនីយកថា បិដកលេខ៧៧ទំព័រ២៣៦ ព្រះមហាគោតមជាជិនស្រីប្រសើរទ្រង់និព្វានក្នុងនគរកុសិនារាព្រះធាតុផ្សាយទៅក្នុងប្រទេសនោះតាមចំណែកគឺព្រះធាតុមួយចំណែកបានទៅព្រះបាទអជាតសត្តុមួយចំណែកបានទៅក្រុងវាសាលីមួយចំណែកបានទៅក្រុងកបិលព័ស្តុមួយចំណែកបានទៅដែនអល្លកប្បកៈមួយចំណែកបានទៅក្រុងរាមគ្រាមមួយចំណែកបានទៅ

សច្ចភាព​នៃ​ជីវិត -ការ​កើត​មក​ជា​មនុស្សហើយ​ជា​អ្នក​មាននូវ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ស្ដុកស្ដម្ភគឺ​ជា​ផល​នៃ​កុសល​កម្មដែល​ឲ្យ​បដិសន្ធិ​មក​បាន​ទទួល​ផលដែល​ច្រើន​ទៅ​ដោយ​កុសល​វិបាក។ -ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​លើ​លោក​នេះវា​មិន​មែន​ជា​របស់​ជន​កំណាញ់​នោះ​ទេតែ​បុគ្គល​កំណាញ់​ដែល​វង្វេង​មិន​ស្គាល់​ការ​ពិតចេះ​តែសំគាល់​ថា​របស់​អញ។អញ​ជា​អ្នក​មានជា​សេដ្ឋីជាគហបតី។ពិត​មែន

វត្ថុដែលគួរបូជាមាន៤ប្រភេទ ១.បូជនីយបុគ្គលអ្នកដែលគួរដល់ការសំពះថ្វាយបង្គំបានដល់ព្រះពុទ្ធព្រះបច្ចេកពុទ្ធព្រះ​អរិយ​សាវ័កមាតា​បិតាគ្រូឧបជ្ឈាយា​ចារ្យអ្នក​មាន​ឧបការៈអ្នក​មាន​គុណ​ផ្សេងៗដែល​​បែង​​ចែក​​តាម​លំដាប់​​គុណ​ដូច្នេះការ​បូជាដោយ​រឭកដល់​បដិបទា​របស់បុគ្គល​ខ្ពង់ខ្ពស់គឺព្រះ​ពុទ្ធព្រះបច្ចេក​ពុទ្ធនិងព្រះ​អរិយ​សាវ័កជា​ហេតុនៃការ​ដល់នូវ​សុគតិនិងព្រះនិព្វាន

អាការរោគរបស់លោភៈមហារីកចិត្ត ១-មាយាការលាក់ពុធមាយានេះបានសេចក្ដី​ថាមិនបាន​ប្រកាស​នូវសេចក្ដី​ស្មោះត្រង់មិនមាន​នូវសច្ចភាពអាច​ប្រព្រឹត្ត​ទៅមុសាវាទក៏​បានជួន​កាល​មិន​បាន​គ្រប់​អង្គ​ជាមុសាវាទទេក៏នៅ​ក្នុងលក្ខណៈ​នៃមាយា​ដែរគឺការលាក់​បាំង​នូវកំហុស។រឿងមាយាដែល​នាំឲ្យកើត​មុសាវាទ​គឺ​មាន​ច្រើនបែបច្រើន​យ៉ាង​ណាស់​ជួន​កាលយើង​មិន​ឈឺ​ទេយើង​ចង់​ឲ្យ​អ្នក​

ក្នុងខ្លួនគ្មានមេត្តាដូចស្រុកគ្មានភ្លៀង ស្រុកឬជនបទ​មួយ​ដែលគ្មាន​ទឹកភ្លៀង​ស្រុក​នោះក៏ហួតហែង​ក្រៀមស្រពោនមិនមានសម្រស់ស្រស់បំព្រង​គួរជាទីពិចពិល​រមិលមើល​ឡើយមនុស្ស​សត្វ​ទាំងឡាយនៅក្នុងស្រុក​នោះក៏​ភៀសខ្លួន​ចេញ​ទៅ​ស្រុកដទៃ​ដែលមានភ្លៀងធ្លាក់ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត​របស់​ខ្លួន​បន្តទៀតនេះ​ជាសេចក្ដីប្រៀបធៀបឲ្យឃើញ​ថាបើក្នុងខ្លួនយើង​គ្មានចិត្ត​មេត្តា​ដល់សត្វ​ទាំងឡាយ​ទេ

សម្បទា​៤យ៉ាង​សម្រាប់​គ្រ​ហស្ថ​អ្នកគ្រប់​គ្រង់​ផ្ទះឲ្យ​មាន​ការ​ប្រ​តិ​បត្តិដើម្បី​សុខ​ចម្រើន​កើត​សុភមង្គល​ក្នុង​គ្រួសារ​គឺ៖ ១​-ឧដ្ឋាន​សម្បទាមានន័យ​ថាខ្លួន​យើង​ត្រូវ​ព្យាយាម​រក​ស៊ី​ទាំង​យប់ទាំង​ថ្ងៃ​មិន​ខ្ជិល​ច្រ​អូសប្រ​កប​ដោយ​ឧបាយ​ជា​គ្រឿង​ពិ​ចារណា​ក្នុង​ការងា​ទាំង​នោះហើយ​គួរ​ធ្វើ​គួរចាត់​ចែង។កាល​បើ​យើង​ខ្ជិល​រក​ស៊ីគិត​តែ​ពី​ដើរ​លែង​គ្មាន​ស្គាល់​ថ្ងៃ​យប់​នេះជា​ប្រ​ធាន​នៃ​សេចក្តីវិ​នាសសុភ​មង្គល​