Reading Article
Public date : 25, Jul 2019 (10,839 Read)
បរមត្ថបញ្ហា
|
|
|
សំនួរមួយទៀត ដែលគេរមែងសួរដែរនោះគឺថា ប្រសិនបើមិនមានតួខ្លួន មិនមានអាត្ម័ន ហើយនរណាទៅជាអ្នកឃើញច្បាស់នូវ និរវាណៈ?
មុននឹងនិយាយទៅដល់ និរវណៈ ជាបន្តទៀតសូមចោទជាសំនួរមួយសិនថា " នរណាជាអ្នកគិត ប្រសិនបើមិនមានតួខ្លួន? " ។ ដូចដែលយើងបានដឹងនៅខាងដើមរួចមកហើយថា ការគិតនោះឯងជាអ្នកគិតមិនមានអ្នកគិតនៅពីខាងក្រោយការគិតនោះឡើយ ។ នៅក្នុងលំនាំដូចគ្នានេះដែរ តួបញ្ញាដែលដឹងច្បាស់នោះឯង ដែលជាអ្នកដឹងច្បាស់ មិនមានអត្តាដទៃនៅពីក្រោយការដឹងច្បាស់នោះទេ ។ ក្នុងជំពូកដែលនិយាយអំពីការកើតឡើងនៃទុក្ខ យើងបានឃើញហើយថា អ្វីក៏ដោយមិនថាជាសត្វ ជាបុគ្គល ជាវត្ថុឬជាសភាវៈ ប្រសិនបើមានការកើតឡើងជាធម្មតា រមែងមានធម្មជាតិនៃការរលត់ទៅវិញជាធម្មតា ទុក្ខ សង្សារ ឬការអន្ទោលវិលវល់ កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ មានការកើតឡើងជាធម្មតា តោងមានការរលត់ទៅវិញជាធម្មតា ។ ទុក្ខកើតឡើងព្រោះតណ្ហា ហើយរលត់ទៅវិញព្រោះបញ្ហា តណ្ហានិងបញ្ហាទាំងពីរយ៉ាងនេះមាននៅក្នុងខន្ធ ៥ តាមដែលបានសម្តែងរួចមកហើយនៅខាងដើម ។ ដោយហេតុនេះ បច្ច័យរបស់ការកើតឡើង និងបច្ច័យរបស់ការរលត់ទៅនៃតណ្ហានិងបញ្ញាមាននៅក្នុងខន្ធ ៥ នេះគឺអត្ថន័យដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះពុទ្ធវចនៈដ៏សំខាន់ដែលទ្រង់ត្រាស់ថា " ក្នុងរាងកាយនេះឯងហើយ ដែលយើងបញ្ញាត្តថា លោក ការកើតឡើងរបស់លោក ការរលត់ទៅនៃលោក និងផ្លូវនាំឆ្ពោះទៅកាន់ការរលត់ទៅនៃលោក " ។ ចំណុចនេះបានបញ្ជាក់ឲ្យយើងឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អរិយសច្ចៈ ៤ បុគ្គលអាចរកឃើញបាននៅក្នុងខន្ធ ៥ គឺខាងក្នុងរាងកាយរបស់យើងនេះឯងតែម្តង ។ (ពាក្យថា " លោក " ក្នុងពុទ្ធវចនៈបទនេះទ្រង់ប្រើជំនួសពាក្យថា " ទុក្ខ " ) ក្រៅពីនោះក៏នៅមានន័យថា មិនមានអំណាចខាងក្រៅណាមួយ (ព្រះជាម្ចាស់ឬអទិទេព) ដែលជាអ្នកសាង ការកើតនិងការរលត់ទៅនៃសេចក្តីទុក្ខ ។ ពេលបានចម្រើនទៅតាមអរិយសច្ចៈ ប្រការទី ៤ (ដែលនឹងពោលនៅខាងមុខនេះ) ក៏នឹងធ្វើឲ្យមើលឃើញនូវអាថ៌កំបាំងរបស់ជីវិត ឃើញការពិតជាក់ស្តែងនៃសភាវៈទាំងឡាយតាមសេចក្តីពិត ។ ពេលបានឃើញភាពអាថ៌កំបាំង និងបានមើលឃើញនូវសច្ចធម៌ហើយនោះ កម្លាំងទាំងពួងដែលជាអ្នកបង្កឲ្យកើតការតភ្ជាប់ (សន្តតិ) របស់សង្សារព្រោះអវិជ្ជាក៏នឹងស្ងប់រម្ងាប់ ហើយមិនអាចសាងសង្ខារបានតទៅទៀត ព្រោះមិនមានអវិជ្ជា មិនមានតម្រេក ដែលនឹងធ្វើឲ្យមានសន្តតិបន្តទៅទៀត ដូចគ្នាទៅនឹងរោគផ្លូវចិត្ត ដែលអាចព្យាបាលឲ្យជាបាន នៅពេលដែលអ្នកជម្ងឺបានយល់ច្បាស់នូវសមុដ្ឋាន (ហេតុដែលនាំឲ្យកើត ) ឬពីភាពអាថ៌កំបាំងរបស់វាបានហើយនោះ ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ " ព្រះពុទ្ធទ្រង់បង្រៀនអ្វី ? " ប្រែសម្រួលដោយ លីន កុសល ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
