Reading Article
Public date : 24, Nov 2020 (11,732 Read)
រឿងចក្កនឧបាសក
|
|
|
រឿងចក្កនឧបាសក
(ចាក អ. សម្មា.) (ឱជារសនៃសច្ចធម៌ ចាត់ជាឱសថទិព្វក្នុងលោក) នៅសីហឡទ្វីប មានឧបាសកម្នាក់ឈ្មោះចក្កនៈ ឧបាសកនោះកាលនៅពីក្មេង ម្តាយកើតរោគក្នុងសរីរះ ហើយយកពេទ្យមកមើលរោគនោះ។ ពេទ្យប្រាប់ថា បើបានសាច់ទន្សាយស្រស់យកមកធើ្វថ្នាំ ទើបរម្ងាប់រោគនេះបាន។ ឮពាក្យពេទ្យដូច្នោះ បងក៍បង្គាប់ចក្កនៈជាប្អូនថា ចូរឯងទៅឯស្រែនុះស្វែងរកសាច់ទន្សាយស្រស់យកមកធ្វើថ្នាំ ។ គ្រានោះចក្កនៈក៏ទៅតាមបង្គាប់បងបានឃើញទន្សាយមួយកំពុងស៊ីសន្ទូងដែលលាស់ខ្ចីខៀវនៅវាលស្រែ ។ ឯទន្សាយឃើញចក្កនៈភ័យណាស់ ក៏ស្ទុះបោលទៅ ទាក់ជើងនឹងវល្លិ៍ស្មៅក៏ឮសូរកិរិកិរិ ។ ចក្កនៈឧបាសក ឮសូរសម្លេងស្រែកនោះ ក៏ចូលទៅចាប់ បំណងនឹងសម្លាប់យកសាច់ធ្វើឱសថ ឲ្យម្តាយដែកកំពុងឈឺ ស្រាប់តែមានគំនិតមួយផុសឡើងថា អញមិនគួរផ្តាច់បង់ជីវិតសត្វដទៃ ព្រោះជីវិតម្តាយអញឡើយលុះគិតដូច្នេះហើយ ក៏លែងទន្សាយនោះ ដោយពោលពាក្យប្រកបដោយសេចក្តីអាណិតអាសូរថា ទន្សាយ អ្នកទៅចុះ ចូរទំពារស៊ីស្មៅនឹងទឹកជាមួយទន្សាយទាំងឡាយក្នុងព្រហារណ្យ តាមសេចក្តីគាប់ចិត្តអ្នកចុះ យើងឥតសម្លាប់អ្នកទេ អ្នកកុំភ័យឲ្យសោះ ។ ទន្សាយក៏បោលចូលទៅក្នុងព្រៃទៅ ។ លុះចក្កនៈត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ បងក៏សួរថាឯណាទន្សាយ ? គាត់ប្រាប់តាមរឿងរ៉ាវសព្វគ្រប់បងស្តីបន្ទោសជាច្រើន ទើបគាត់ចូលទៅជិតម្តាយ ហើយពោលសច្ចវាចាថា ខ្ញុំតាំងពីកើតមកធំប៉ុណ្ណេះ មិនដែលសម្លាប់សត្វដល់ម្តងឡើយដោយសច្ចវាចានេះ សូមឲ្យរោគជាសះស្បើយមួយរំពេច ។ មាតាក៏ជាស្រឡះចាករោគក្នុងពេលដែលចក្កនៈជាកូនធ្វើសត្យាធិដ្ឋាននោះ ។ អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
