Reading Article
Public date : 01, Dec 2022 (17,522 Read)
ការវេរចង្ហាន់
|
|
|
ការវេរចង្ហាន់
ការវេរចង្ហាន់ជាពិធីកម្មមួយដ៏ល្អដែរ។ រាល់ពេលធ្វើបុណ្យកុសល នៅវេលាថ្ងៃជិតត្រង់ពុទ្ធបរិស័ទតែងធ្វើការវេរចង្ហាន់។ ការវេរចង្ហាន់ទុកដូចជាសុន្ទរកថា ទូលព្រះសង្ឃឲ្យបានជ្រាប និង តាំងចិត្តរបស់ខ្លួនក្នុងការបំពេញទាននេះ។ ក្នុងការវេរនោះ មានពាក្យថា ប្រកបដោយធម៌ បានមកដោយធម៌ កើតឡើងដោយធម៌។ បានសេចក្ដីថារបស់ដែលបានយកមកធ្វើទាននេះពុំមែនបានពីការលួចប្លន់ ឬ សម្លាប់សត្វយកមកធ្វើបុណ្យទេ គឺបានមកប្រកបដោយធម៌។ ការពោលដូច្នេះ ដើម្បីកុំឲ្យព្រះសង្ឃមានសេចក្ដីសង្ស័យ អំពីចង្ហាន់ដែលយកមកប្រគេននេះ ព្រោះព្រះសង្ឃអាចឆាន់សាច់បានមិនត្រូវអាបត្តិ ដោយការបរិសុទ្ធិដោយហេតុ៣យ៉ាង គឺ មិនឃើញគេសម្លាប់ មិនបានឮសត្វស្រែកពេលគេសម្លាប់ និងមិនបានសង្ស័យថាគេសម្លាប់ដើម្បីខ្លួន។ ក្នុងធម៌វេរនោះ បានបន្តទៀតថា ខ្ញុំព្រះករុណាសូមឧទ្ទិសកុសលជូនក្រុមគ្រួសារ ដែលចែកស្ថានទៅមានមាតាបិតាជាដើម។ នេះចាត់ជាការប្រគេនដោយវាចា និង បញ្ជាក់អំពីគោលបំណងនៃការធ្វើកុសលនេះ។ ប៉ុន្តែបើគេប្រគេនមិនវេរក៏គ្មានទាស់អីដែរ ព្រោះបុណ្យកុសលមានការធ្វើទានជាដើម កើតឡើងពីចេតនាលះបង់ នូវមច្ឆរិយៈក្នុងផ្លូវចិត្ត។ ក្នុងការវេរនេះ មានបញ្ហាមួយដែលពុទ្ធបរិស័ទ អនុវត្តតៗគ្នាមកដោយសារសៀវភៅ "គិហិប្រតិបត្តិ" សរសេរថាភិក្ខុ១ អង្គវេរជាបុគ្គល ពី២ អង្គទៅ ៣ អង្គ វេរជាគណៈ ពី៤អង្គឡើងទៅទើបវេរជាសង្ឃ។ នេះជាការភាន់ច្រឡំ ព្រោះការធ្វើទាននេះ កើតពីចេតនាកម្មពុំមែនបញ្ញត្តិកម្មទេ។ ពាក្យថាធ្វើទានចំពោះសង្ឃមានន័យថា ក្រាលចិត្តទូទៅមិនចំពោះអង្គណាមួយ។ ដូចជាការដាក់បាត្រចំពោះព្រះសង្ឃ ១ អង្គដែលនិមន្តមកបិណ្ឌបាត ក្រាលចិត្តទូទៅមិនចំពោះអង្គណា ជាព្រះសង្ឃដែលនិមន្តមកអំពីទិសទាំង ៤។ ការក្រាលចិត្តបែបនេះ ជាការធ្វើទានចំពោះព្រះសង្ឃហើយ មិនគិតពីចំនួនព្រះសង្ឃឡើយ ទោះបីភិក្ខុមានចំនួនប៉ុន្មានក៏ដោយ។ ត្រង់ចេតនាបែបនេះ ភិក្ខុប៉ុន្មានអង្គក៏ចាត់ថាជាសង្ឃដែរ។ មានអ្នកខ្លះនិមន្តចំពោះភិក្ខុមួយអង្គៗ ជាច្រើនវត្តមកផ្គុំគ្នាធ្វើជាសង្ឃ ពុំអាចទៅជាសង្ឃកើតទេ ពីព្រោះមានចិត្តចំពោះបុគ្គលរួចទៅហើយ។ ចំពោះព្រះសង្ឃ ៤ អង្គ ឬ ៤ អង្គឡើងទៅ ជាបញ្ញត្តិកម្មដែលព្រះពុទ្ធបានបញ្ញត្តិចំពោះព្រះសង្ឃ សម្រាប់បំពេញកិច្ចការរបស់សង្ឃដែលហៅថា សង្ឃកម្ម។ ឧទាហរណ៍ ប្រះសង្ឃ ៤ អង្គ អាចធ្វើឧបោសថសំដែងបាតិមោក្ខបាន។ ព្រះសង្ឃ ៥ អង្គអាចធ្វើកឋិនកម្មបាន។ ព្រះសង្ឃ ២០ អង្គ ក្នុងមជ្ឈិមប្រទេសដែលសំបូរព្រះសង្ឃ អាចបំបួសកុលបុត្រជាភិក្ខុជាដើម។ ហេតុដែលសង្ឃកម្មមានចំនួនព្រះសង្ឃតិចជាងគ្នានេះ គឺ យោលទៅតាមទំហំការងារ។ បើការងារនោះមានទំហំតូច ត្រូវការព្រះសង្ឃក៏មានចំនួនតិច ដូចជាការធ្វើឧបោសថកម្ម ការសម្ដែងបាតិមោក្ខជាដើម។ បើការងារនោះសំខាន់ខ្លាំង ក៏ត្រូវការព្រះភិក្ខុសង្ឃជា សមាជិកអង្គប្រជុំមានចំនួនច្រើនអង្គ ហើយត្រូវពិគ្រោះ ពិភាក្សាគ្នាឲ្យបានល្អិតល្អន់ ដូចជាការបំបួសកុលបុត្រជាដើម។ ដូច្នេះបញ្ជាក់ថា ចំនួនព្រះសង្ឃចាប់ពី ៤ អង្គ និង ៤ អង្គឡើងទៅនោះ សម្រាប់ធ្វើជាអង្គប្រជុំ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះសង្ឃ ពុំមែនសម្រាប់សង្ឃទាននោះឡើយ។ នេះជាបញ្ញត្តិកម្ម ដែលព្រះពុទ្ធបានបញ្ញត្តិ ដើម្បីឲ្យព្រះសង្ឃអនុវត្តសម្រាប់បំពេញកិច្ចការងារ របស់សង្ឃ។ ចំណែកសង្ឃទាន គឺទានចំពោះព្រះសង្ឃនោះ គឺចេតនាកម្ម ជាចេតនារបស់អ្នកធ្វើទាន ក្រាលចិត្តទូទៅមិនចំពោះភិក្ខុអង្គណាមួយ។ ព្រះពុទ្ធមិនបានសម្ដែងថាធ្វើទានឲ្យកើតជាសង្ឃទាន ត្រូវតែមានភិក្ខុចំនួនប៉ុណ្ណេះ ប៉ុណ្ណោះឡើយ។ ដោយសារការភ័ន្តច្រឡំ យកបញ្ញត្តិកម្មរបស់សង្ឃកម្មមកធ្វើជាចេតនាកម្មរបស់សង្ឃទាននេះហើយ បានជាសៀវភៅ "គិហិប្រតិបត្តិ" សរសេរដូចបានពោលមកហើយ។ ពុទ្ធសាសនាបានបើកសិទ្ធិសេរីភាព ទោះបីអ្នកធ្វើទាន ដោយការស្រឡាញ់ពេញចិត្តក្ដី ដោយក្រាលចិត្តទូទៅ ដែលហៅថា សង្ឃទានក្ដី ក៏ស្រេចតែទឹកចិត្តពុទ្ធបរិស័ទ ធ្វើទៅតាមសទ្ធារបស់គេ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ អមិសទាននិងធម្មទាន រៀបរៀងដោយ ឈុន គឹមអៀត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
