ចូឡសុញ្ញតសូត្រ

សម័យមួយ   ព្រះដ៏មានព្រះភាគ  ទ្រង់គង់ក្នុងប្រាសាទរបស់មិគារមាតា    ក្នុងបុព្វារាម    ទៀបក្រុងសាវត្ថី ។     ក្នុងសម័យនោះ  ព្រះអានន្ទដ៏មានអាយុ  បានធ្វើវត្តចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគហើយ  ចូលទៅកាន់ទីសម្នាក់របស់លោកពេលថ្ងៃ  កំណត់ពេលវេលា  គង់អង្គុយចម្រើនសុញ្ញតា  ចូលកាន់ផលសមាបត្តិ  មានព្រះនិព្វានជាអារម្មណ៍  រួចហើយចេញចាកតាមពេលវេលាដែលបានកំណត់ ។  

លំដាប់នោះ  សង្ខាររបស់លោកប្រាកដដោយភាពជារបស់សូន្យទទេ  លោកប្រាថ្នាស្ដាប់សុញ្ញតាកថា  បានចូលគាល់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ  លុះចូលទៅដល់ហើយក៏ថ្វាយបង្គំព្រះដ៏មានព្រះភាគ     ក្រាបទូលព្រះអង្គដូច្នេះថា  បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន  សម័យមួយ  ព្រះដ៏មាន-ព្រះភាគ     គង់ប្រថាប់នៅក្នុងនគរតូចមួយ      ជានិគមរបស់ពួកសក្យ   ក្នុងសក្កជនបទ  បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន  ខ្ញុំព្រះអង្គបានស្ដាប់ក្នុងទីចំពោះព្រះភក្ត្រ បានរៀនក្នុងទីចំពោះព្រះភក្ត្រ នៃព្រះដ៏មានព្រះភាគក្នុងទីនោះថា    ម្នាលអានន្ទ   ឥឡូវនេះ   តថាគតនៅច្រើនទៅដោយ សេចក្ដីស្ងប់ស្ងាត់ជាវិហារធម៌ ។  បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន  ពាក្យនោះ  ឈ្មោះថាខ្ញុំព្រះអង្គបានស្ដាប់ដោយប្រពៃ  បានរៀនដោយប្រពៃ  បានធ្វើទុកក្នុងចិត្តដោយប្រពៃ  បានចងចាំដោយប្រពៃហើយឬ ។
    
ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ជ្រាបថា  ព្រះអានន្ទមានបំណងនឹងស្ដាប់នូវសុញ្ញតាកថា  ក្នុងសេចក្ដីនេះ  បុគ្គលខ្លះអាចនឹងស្ដាប់  តែមិនអាចនឹងរៀនបាន  បុគ្គលខ្លះទៀត  អាចនឹងស្ដាប់ទាំងអាចនឹងរៀនបាន  តែមិនអាចនឹងសម្ដែងបានឡើយ  ទើបព្រះដ៏មានព្រះភាគ  ទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងនូវសុញ្ញតាកថានេះ ដល់ព្រះអានន្ទដ៏មានអាយុ   ដោយចាប់ផ្ដើមថា  អើអានន្ទ  ពាក្យនោះ  ឈ្មោះថា  អ្នកបានស្ដាប់ដោយប្រពៃ  រៀនដោយប្រពៃ  ធ្វើទុកក្នុងចិត្តដោយប្រពៃ    ចងចាំដោយប្រពៃហើយ ។  ម្នាលអានន្ទ  កាលពីដើមក្ដី  ឥឡូវនេះក្ដី  តថាគតធ្លាប់នៅច្រើន  ទៅដោយសេចក្ដីស្ងប់ស្ងាត់ជាវិហារធម៌ ។
    
ជាបន្ត ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងព្រះសូត្រដែលមានអត្ថជាសុញ្ញតៈនេះ ឱ្យព្រះអានន្ទដ៏មានអាយុមានសេចក្ដីត្រេកអររីករាយ ។

ជំនួយសតិ២៣
ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​