រឿងត្មាតខ្វាក់ និងឆ្មា

រឿងត្មាតខ្វាក់ និងឆ្មា
(ចាក ត. ម.)
(សំដីសប្បុរសរបស់សត្រូវប្រចាំជាតិ ជាសំដីរបស់ម្ចុរាជ)

ពីព្រេងនាយ នៅលើភ្នំគិជ្ឈកូដ ក្បែរត្រើយទន្លេគង្គាមានដើមធំ សម្បូណ៍ដោយប្រហោងព្រង់ ជាទីអាស្រ័យនៅនៃត្មាតខ្វាក់មួយឈ្មោះជរទ្គវៈ។ពួកបក្សីទាំងឡាយ ដែលអាស្រ័យនៅនាដើមជ្រៃនោះ តែងមានចិត្តអាណិតអាសូរត្មាតខ្វាក់ចាស់រេចរិលក្រចក បានរំលែកចំណីអាហារម្នាក់បន្ដិច ៗ ជួយចិញ្ចឹមឲ្យមានជីវិតរស់នៅរាល់ ៗ ថ្ងៃ។

សម័យមួយ មានឆ្មាមួយឈ្មោះទីឃិកណៈ បានចូលទៅរកចាប់កូនបក្សី ក្នុងព្រង់ជ្រៃនោះធ្វើចំណីអាហារបណ្ដាលឲ្យកូនបក្សីទាំងឡាយ កើតកោលោហលផ្អើលឆោឡោឡើង។ត្មាតខ្វាក់ឮសម្លេងនោះហើយ ក៏ស្រែកសួរថា ‌" អាណាមកឆាឆៅនៅទីនេះ " ? ឆ្មាក្រឡេកមើលទៅតាមសូរសម្លេង បានឃើញត្មាតធំសម្បើម ក៏ភ័យតក់ស្លុតគិតថា " អញគ្រោះស្លាប់ដល់ហើយពេលនេះវីរធំហើយ អញថយទៅក្រោយវិញក៏មិនបាន ណ្ហើយអញគិតចូលទៅនិយាយកុហក ថ្លែងសេចក្ដីស្និទ្ធិស្នាលនឹងត្មាតនេះសិន ដើម្បីឲ្យបានសម្រេចដូចគោលបំណង" លុះគិតហើយ ក៏ថ្លែងវាចាគួរសមថា "បពិត្រលោកអាចារ្យ ខ្ញុំសូមជម្រាបសួរ ! " ។

ត្មាតខ្វាក់សួរថា ឯងជាអ្វី? ហ៊ានមកដល់ទីនេះ មិនខ្លាចស្លាប់ទេឬ? ឆ្មាឆ្លើយថា ខ្ញុំបាទម្ចាស់ ជាឆ្មាវិឡារជាតិ ជាសត្វកាន់សីលស្លូតបូត។ ត្មាតខ្វាក់គម្រាមថា " នែ! អាសត្វចង្រៃ ចូរចេញឲ្យឆាប់ ប្រយ័ត្នស្លាប់ " ។ ឆ្មាអង្វរថា " ឈប់សិនលោកម្ចាស់ ខ្ញុំបាទជាសត្វកាន់សីល នៅក្បែរត្រើយទន្លេគង្គានេះដែរ តែងប្រព្រឹត្តមុជទឹកលាងបាប កាន់ព្រហ្មចរិយធម៌ជាប់ជានិច្ច មិនហ៊ានស៊ីសាច់ឈាម ដូចឆ្មាដទៃឡើយ ខ្ញុំបាទឮកិត្តិស័ព្ទលោកម្ចាស់ ដែលពួកហ្វូងបក្សីទាំងឡាយសសើរថា ជាអ្នកចេះដឹងច្រើន មានចិត្តធ្ងន់ក្នុងធម៌ ល្មមទុកចិត្តយកជាមិត្របានទើបខ្ញុំបាទ មានចិត្តត្រេកអរ ចង់ចូលមកត្រង់ត្រាប់ស្ដាប់ឱវាទធម៌អាថ៌អំពីលោកម្ចាស់ សូមលោកម្ចាស់អភ័យទោសទទួលខ្ញុំបាទជាបរិវារផង។

ត្មាតខ្វាក់ឆ្លើយកាត់ថា " អញមិនជឿឯងទេ ឲ្យតែឈ្មោះថា សត្វឆ្មាវិទ្យារជាតិហើយ គឺជាសត្រូវប្រចាំជាតិនឹងពួកបក្សី ពួកឯងចូលចិត្តស៊ីសាច់បក្សីណាស់ ឯងកុំថ្លែងវាចាកុហកបញ្ឆោតអញ " ។ ឆ្មាឮដូច្នោះ ភិតភ័យដាក់មុខចុះ ជើងមុខស្ទាបត្រចៀក ក្រាបសំពះ និយាយអង្វរបញ្ជាក់ថា " ខ្ញុំបានសិក្សាធម៌អាថ៌ច្រើនណាស់មកហើយ លោភៈ ទោសៈ មោហៈ បានលះបង់ចោលអស់ហើយ ខ្ញុំកាន់អហសការមិនបៀតបៀនជានិច្ច សូមលោកអាចារ្យជ្រាប តាមវាចាពិតរបស់ខ្ញុំចុះកុំច្រឡំ។

កាលឆ្មានិយាយបន្ទន់ចិត្តត្មាតខ្វាក់ឲ្យទុកចិត្ត ជឿតាមឧបាយខ្លួនហើយ ត្មាតនៅស្ងៀម ឆ្មាក៏លបៗ ចូលទៅក្នុងព្រង់ចាប់កូនបក្សីស៊ីជារាល់ ៗ ថ្ងៃ វិនាសអស់កូនបក្សីក្នុងព្រង់ជ្រៃនោះ។ ពួកមេបក្សីទាំងឡាយ កាលបើបាត់កូនអស់គ្រប់ ៗ គ្នាហើយ ក៏យំសោកសង្រេងសង្រៃរត់ឆ្លេឆ្លា ឯឆ្មាក៏រត់ចេញពីព្រង់នោះបាត់ទៅ ។ លុះមេបក្សីទាំងនោះ បានឃើញឆ្អឹងគរនៅក្បែរគង់ជ្រៃនោះ ក៏ចោទប្រកាន់ត្មាតខ្វាក់ថា ស៊ីកូនខ្លួនទើបនាំគ្នាសម្លាប់ត្មាតខ្វាក់នោះស្លាប់អសារបង់ជំនួសឆ្មាកំហូចនោះហោង។

ស្រង់ចាកសៀវភៅប្រជុំនិទានជាតក ។

ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)