ឧបាសកនិទ្ទេស សម្តែងអំពីនាមថា ឧបាសក និងធម៌របស់ឧបាសកផ្សេង ៗ មានសីលជាដើម ជនដែលមាននាមប្បញ្ញត្តិថា “ឧបាសក” នោះ ដោយហេតុដែលបានចូលទៅជិតដល់ព្រះរតនត្រ័យ ជាទីពឹងទីរឮកដូចពុទ្ធភាសិតដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់ត្រាស់សម្តែងចំពោះមហានាមសក្យរាជថា “ម្នាលមហានាម គ្រហស្តឯណាមួយ បានដល់ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃជាទីពឹងទីរឮក គ្រហស្តនោះឯង

ធាតុភាជនីយកថា បិដកលេខ ៧៧ ទំព័រ ២៣៦ ព្រះមហាគោតម ជាជិនស្រីប្រសើរ ទ្រង់និព្វានក្នុងនគរកុសិនារា ព្រះធាតុផ្សាយទៅក្នុងប្រទេសនោះ តាមចំណែក គឺព្រះធាតុមួយចំណែក បានទៅព្រះបាទអជាតសត្តុ មួយចំណែកបានទៅក្រុងវាសាលី មួយចំណែកបានទៅក្រុងកបិលព័ស្តុ មួយចំណែកបានទៅដែនអល្លកប្បកៈ មួយចំណែកបានទៅ ក្រុងរាមគ្រាម មួយចំណែកបានទៅ

កុរិធម្មចរិយា កាលតថាគតជាស្តេច ឈ្មោះធនញ្ជ័យ នៅក្នុងឥន្ទបត្តបុរីដ៏ឧត្តម ប្រកបដោយកុសលធម៌ ១០ ។ ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ នៅក្នុងដែនកាសិង្គៈ ចូលទៅរកតថាគត សូមដំរីដ៏ប្រសើររបស់តថាគត ជាដំរីនាំឲ្យបានទ្រព្យ ដែលគេសន្មតថា ជាសត្វមង្គល ដោយពាក្យថា ជនបទ ( នៃយើងខ្ញុំព្រះអង្គ ) មិនមានភ្លៀងទុរ្ភិក្ស អត់ឃ្លានខ្លាំងណាស់ សូមព្រះអង្គប្រទានដំរីប្រសើរ ដែលមានសម្បុរ

នេមិរាជចរិយា កាលដែលតថាគតកើតជចាស្តេចធំឈ្មោះនេមិ ជាបណ្ឌិត អ្នកត្រូវការដោយកុសល នៅ ក្នុងក្រុងដ៏ប្រសើរឈ្មោះមិថិលា ។ កាលនោះតថាគតបានឲ្យគេ ស្ថាបនាសាលាបួនខ្នង មានមុខ ៤ ហើយញុំាងទានឲ្យប្រព្រឹត្តទៅដល់ពួកម្រឹគបក្សីនិងមនុស្សជាដើម ក្នុងសាសនានោះ ។ តថាគតបានធ្វើនូវសម្ពត់សម្រាប់ស្លៀកដណ្តប់ ទីដេក បាយ ទឹកនិងភោជន ឲ្យជារបស់ប្រព្រឹត្តទៅមិនដាច់

ឥស្សាការច្រណែន ការ​រលឹក​ក៏​ជា​សភាវៈ​ពិត មនោវិញ្ញាណ​តាម​ផ្លូវ​ចិត្ត​គឺ​មនោវិញ្ញាណ​ធាតុ​ដែល​ដឹង​រឿង ថា​គេ​បាន​លាភ ហើយ​ក៏​ជា​បច្ច័យដល់​ឥស្សា គឺ​សេចក្ដី​ច្រណែន តែ​សេចក្ដី​ពិត​នោះ គឺ​គ្មាន​អ្វី​ក្រៅ​អី​រូប​ធម៌ និង​នាម​ធម៌​ឡើយ ប្រសិន​បើ​បញ្ញា​បាន​អប់រំ​ចម្រើន​ដឹង​ហើយ ក៏​ត្រឹម​តែ​ជា​មនោវិញ្ញាណ​ធាតុ បើ​សតិសម្បជញ្ញៈ​កំណត់​ដឹង​ត្រឹម​តែ​សភាវៈ​ពិត​ទៅ ហើយ​សេចក្ដី​ច្រណែន

កុរុធម្មជាតក ក្នុង​អតីតកាល​មុន​សម័យ​ពុទ្ធកាល កាល​នោះ មានព្រះរាជា​មួយ​អង្គ​ទ្រង់​ព្រះនាម ធនញ្ជយកោរព្យ គ្រប់គ្រង​រាជ​សម្បត្តិ ក្នុង​ឥន្ទបត្តមហានគរ ដែល​ជាទីក្រុង​មួយ​របស់​ដែល​កុរុរដ្ឋ​ក្សត្រ​អង្គ​នោះ ទ្រង់​តាំង​មាំ​ក្នុង​ទសពិធរាជធម៌ និង​ទ្រង់​រក្សា​កុរុធម៌ គឺ សីល ៥ ដែល​ជា​ទំនៀម​របស់​អ្នក​ដែន​កុរុនាំ​គ្នា​ប្រព្រឹត្ត​បដិបត្តិ​រឿយៗ​គ្រប់ៗ​គ្នា​មក មិន​ត្រឹម​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ព្រះរាជា​អង្គ​នោះ ទ្រង់​ឲ្យ​សាង​រោងទាន ៦ កន្លែង

ការ​សូមស្មាលា​ទោស​នឹង​ព្រះអរិយៈ បើ​មាន​ភិក្ខុ​ដទៃ​ណា​មួយ ពោល​តិះដៀល​ព្រះអរិយបុគ្គល, ភិក្ខុ​នោះ ត្រូវ​ទៅ​សូម​ស្មាលា​ទោស​នឹង​លោក, បើ​ខ្លួន​ចាស់​ជាង​កុំ​បាច់​សំពះ គ្រាន់តែ​និយាយ​សូម​ស្មាលា​ទោស​ដោយ​ពាក្យ​ថា " ខ្ញុំ​បាន​ពោលពាក្យ​ដដូច្នេះ​ខ្លះ ដូច្នេះខ្លះ ចំពោះ​លោក​ដ៏​មាន​អាយុ​ សូម​លោក​ម្ចាស់​អត់ទោស​ឲ្យ​ខ្ញុំ " ។ បើ​ខ្លួន​ខ្ចី​ជាង ត្រូវ​ក្រាប​បង្គំ​ហើយ​អង្គុយ​ច្រហោង​ប្រណម្យ​អញ្ជលី

ការ​សង្រួម​ក្នុង​បាតិមោក្ខ ធម៌​ដែល​ជា​ដើម ជា​ប្រធាន​ របស់​ភិក្ខុ ជា​គ្រឿង​ហាម​ឃាត់ គ្រឿង​ការពារ នូវ​មារយាទ​អាក្រក់ ដែល​កើត​ឡើងដោយ​កាយ ឬ​វាចា, អាចញ៉ាំង​បុគ្គល​អ្នក​រក្សា​ឲ្យ​រួច​ចាក​អបាយ​ទុក្ខ​បាន ហៅ​ថា បាតិមោក្ខ សេចក្ដី​សង្រួម, សេចក្ដី​រវាំង, សេចក្ដី​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន មិន​ហ៊ាន​កន្លង​ល្មើស​នូវ​អាបត្តិ​ទាំង​ ៧ កង​ ហៅ​ថា សំវរៈ រួម​ពាក្យ​ទាំង​ ២ ម៉ាត់​ចូល​គ្នា​ជា បាតិមោក្ខសំវរៈ ប្រែ​ថា ការ​សង្រួម​ក្នុង​ បាតិមោក្ខ ។

សុជីវធម៌​នៅ​តាម​វត្ត​អារាម វត្ត​អារាម​ជា​កន្លែង​សក្ការៈ​បូជា ជាទី​គោរព យើង​មិន​ត្រូវ​សម្តែង​​កិរិយា​មិន​គប្បី​សោះ​ឡើយ អ្នក​ជិះ​កង់​ ម៉ូតូ ទោចក្រយានយន្ត​គ្រប់​ធុន ត្រូវ​ឈប់​ដឹក បណ្ដើរ ចូល​ទៅ​ក្នុង​វត្ត ដោយ​គោរព​ ព្រោះ​មិន​ឆាប់ លឿន ឬ​យូរ​ជាង​គ្នា​ប៉ុន្មាន​ឡើយ​ ចម្ងាយ​ប៉ុណ្ណឹង។ អ្នក​ពាក់​មួក​ ទទូ​ក្រមា កន្សែង ត្រូវ​ដោះ​ចេញ​ពី​ក្បាល​នៅ​ពេល​ដើរ​ចូល​ក្នុង​វត្ត។ មិន​ត្រូវ​នាំ​គ្នា​ជជែក​ឡូឡា​ក្នុង​ទី​អារាម​ឡើយ។