images/articles/631/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៥ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៩,៣៣១ ដង)
រឿងរុក្ខទេវតា
( ចាក ព្យ. តិ. )
( អ្នកមានទ្រព្យ មានយសស័ក្តិ គួរក្សាអ្នកក្រឥតយសស័ក្តិ )
ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តសោយរាជសម្បត្តិក្នុងក្រុង
images/articles/451/2020-07-22_14_23_08-indian_kill_pig_-_Google_Search.jpg
ផ្សាយ : ០៥ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៩,៣៩២ ដង)
ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់បានប្រារឰ នូវបុរសសម្លាប់ជ្រូកម្នាក់ ឈ្មោះ ចុន្ទសូករិក ។ នាយចុន្ទសូករិកនេះ ជាមនុស្សគ្មានសីលធម៌ ប្រាសចាកមេត្តាចិត្ត គិតតែពីកាប់សម្លាប់ជ្រូក យកសាច់លក់ចិញ្ចឹមជីវិត ឣស់រយៈពេល ៥៥ ឆ្នាំ គាត់មិនដែលបានធ្វើបុណ្យ ឲ្យទានបន្តិចសោះ, ថ្ងៃដែលគាត់បានឃើញបាបកម្ម ដ៏កាចសាហាវ របស់គាត់នោះ គឺថ្ងៃដែលគាត់ជិតនឹងស្លាប់... គាត់មានសេចក្តីក្តៅក្រហល់ក្រហាយ ឣន្ទះឣន្ទែង វារទៅមក បីដូចជាភ្លើង ក្នុងឣវិចីនរក ដុតរោលទាំងរស់ រើបម្រះននៀល ដូចជាសត្វជ្រូក ដែលគាត់សម្លាប់ ដោយយកទឹកក្តៅច្រក ក្នុងមាត់ ដើម្បីសម្លាប់ យ៉ាងនោះឯង ។
គាត់ទទួលទុក្ខវេទនាបែបនេះ រហូតដល់ទៅ ៧ ថ្ងៃ ទើបបានធ្វើមរណកាល ទៅកើតសោយទុក្ខវេទនា នៅក្នុងឣវិចីនរក ។ នៅពេលដែលនាយចុន្ទសូករិក កំពុងតែទទួល នូវទុក្ខវេទនា រវាង ៧ ថ្ងៃនោះ, ភិក្ខុទាំងឡាយ បាននិមន្តទៅ ដើម្បីបិណ្ឌបាត្រ នៅក្បែរផ្ទះគាត់ ហើយបានឮនូវសម្លេងស្រែកទួញយំ ដូចជាជ្រូកស្រែក ទើបនាំយករឿងនេះ ទៅក្រាបទូលដល់ព្រះសាស្តា ។
ព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ថា “សម្លេងនោះ គឺមិនមែនជាសម្លេងជ្រូកស្រែកទេ គឺជាសម្លេង របស់នាយចុន្ទសូករិក” ហើយទ្រង់ត្រាស់នូវព្រះគាថានេះ ថា ៖
ឥធ សោចតិ បេច្ច សោចតិ
បាបការី ឧភយត្ថ សោចតិ
សោ សោចតិ សោ វិហញ្ញតិ
ទិស្វា កម្មកិលិដ្ឋមត្តនោ ។
បុគ្គលឣ្នកធ្វើបាប តែងសោកស្តាយ ក្នុងលោកទាំងពីរ គឺសោកស្តាយ ក្នុងលោកនេះផង ក្នុងលោកខាងមុខផង, បុគ្គលនោះ តែងសោកស្តាយក្តៅក្រហាយ ព្រោះឃើញឣំពើសៅហ្មងរបស់ខ្លួន ។
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/461/Untit53452345led-1.gif
ផ្សាយ : ០៥ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៤,៦២៦ ដង)
នៅក្នុងភទ្រកប្បយើងនេះ ផែនដីដែលមានឈ្មោះថា ភទ្រកប្ប គឺមានព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធត្រាស់ដឹង ៥ព្រះអង្គ។ ហើយចំពោះផែនដីដែលមានព្រះពុទ្ធត្រាស់ដឹង ៥ព្រះអង្គនេះគឺថាជាការកម្ររកបានណាស់
images/articles/529/11xtpic.jpg
ផ្សាយ : ០៥ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២០,៨២៦ ដង)
រឿងគុត្តិលមាណព
(ចាក វិ. ខុ)
(ចំណេះវិជ្ជាពិតប្រាកដ ជាឃ្លាំងនៃសិរីក្នុងលោក)
ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ មានព្រះមហាក្សត្រិយ៍មួយព្រះអង្គ ព្រះនាមព្រហ្មទត្តសោយរាជសម្បត្តិក្នុង ក្រុងពារាណសី ។
images/articles/1061/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៤,៩៤៤ ដង)
រឿងយកមកប្បាជិហារិយ៍
(ចាក ធ. ខុ..)
(អនួតហួសប្រមាណ ជាគ្រឿងទំលាយបង់នូវចរិយាល្អ)
រឿងរ៉ាវនេះកើតមានឡើងនៅក្រុងរាជគហៈ ។ សេដ្ឋីដំណាលថាក្នុងសម័យមួយរាជគហសេដ្ឋី បានចាត់ចែងឲ្យគេយកសំណាញ់ទៅហ៊ុំព័ទ្ធកន្លែងលេងទឹកមួយដើម្បីកាពារគ្រឿងអលង្ការកុំឲ្យរសាត់តាមទឹកនឹងការពារសេចក្តីអន្តរាយណាមួយដែលកើតមានឡើង ។លំដាប់នោះមានឈើចន្ទន៍ក្រហមមួយដុំ មានសណ្ឋានប៉ុនក្អមអណ្តែតតាមទឹកមកជាប់នឹងសំណាញ់ ។ សេដ្ឋីបានឲ្យគេស្រង់រើសយកទៅទុកឯផ្ទះ ។
ប៉ុន្តែសេដ្ឋីនោះជាមជ្ឈត្តិជន មិនជាអ្នកសម្មាទិដ្ឋី ឬមិច្ឆាទិដ្ឋិឡើយ គាត់បានគិតថាខ្លឹមចន្ទន៍ក្នុងផ្ទះអញក៏មានច្រើនដែរ តើអញយកខ្លឹមចន្ទន៍នេះទៅធ្វើអ្វីទៀតគាត់គតថា ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ មានអ្នកបួសជាច្រើនបានដើរឃោសនាថា " យើងជាព្រះអរហន្ត ! យើងជាព្រះអរហន្ត ! គ្រប់ៗតែគ្នាហើយអញមិនដឹងឲ្យជាក់ច្បាស់ថា តើពួកណាជាព្រះអរហន្ត ពួកណាមិនមែនជាព្រះអរហន្តទេ? បើដូច្នោះអញនឹងជួលជាងឲ្យក្រឡឹងខ្លឹមចន្ទន៍នេះធ្វើជាបាត្រ ហើយចងព្យួរកំពស់ ៦០ហត្ថ រួចអញប្រកាសឃោសនាថា " បើលោកអង្គណាប្រាកដជាព្រះអរហន្តមែន សូមហោះតាមអាកាស ហើយយកបាត្រនេះចុះ យើងខ្ញុំព្រមទាំងបុត្រ នឹងថ្វាយខ្លួនជាឧបាសក បាសិកា " ។ សេដ្ឋីបានជួលជាងឲ្យធ្វើតាមគំនិតដែលខ្លួនបានគិតទុក រួចប្រកាសឃោសនាដូចមានគំនិតមែន ។
ដំណឹងនេះបានផ្សាយទូទៅពេញទីក្រុងនិងខេត្តក្រៅ រហូតដល់ពួកមហាគ្រូ៦រូបមាននិគណ្ឋនាបុត្រជាដើម ។ ហើយពួកគ្រូទាំងនោះទៅអង្វរសូមបាត្រពីសេដ្ឋីៗថា "នឹងប្រគេន ប្រសិនបើលោកអាចហោះតាមអាកាសបាន? ។ និគណ្ឋនាដបុត្រអង្វរមហាសេដ្ឋីថា សព្វបើគ្រាន់តែបាត្រឈើប៉ុណ្ណឹង មិនបាច់ឲ្យយើងហោះតាមអាកាសមកយកទេ សូមលោកសេដ្ឋីប្រគេនតែម្តងមក! ។ ទុកជាអង្វរយ៉ាងណាក្តី រាជគហសេដ្ឋីនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់នូវពាក្យដដែល ។ ឯនិគណ្ឋនាដបុត្រព្រមទាំងកូនសិស្សគណចេះតែលួងលោមអង្វរសេដ្ឋីៗ នៅតែប្រកែកមិនព្រមប្រគេន ។ ថ្ងៃមួយនិគណ្ឋនាដបុត្រ បានពិចារណាគ្នាថា " យើងសំដែងអាការះដូចជាចង់ហោះឡើងព្ធដ៏អាកាស ហើយអ្នករាល់គ្នាប្រញាប់ចាប់ដៃយើងទាញហើយនិយាយថា លោកគ្រូ! កុំបង្ហាញគុណវិសេសដល់សាធារណជន ព្រោះហេតុតែបាត្រឈើនេះ ព្រោះគុណវិសេសនេះ យើងបានមកដោយព្យាយាមមាំណាស់! ។ គិតគ្នារួចហើយ និគណ្ឋនាដបុត្រព្រមទាំងសិស្សក៏បានធ្វើដូចពាក្យសន្មត់ដែលខ្លួនបានកំណត់ទុកតែមិនអាចធ្វើឲ្យសេដ្ឋីប្រគេនបាត្របានឡើយ ។ និគណ្ឋនាដបុត្រនេះ ព្យាយាមសូមបាត្រសេដ្ឋីអស់រយះវេលា៦ថ្ងៃតែពុំបានសម្រេចសោះ ។
លុះដល់ថ្ងៃទី៧ ព្រះមហាមោគ្គលានត្ថេរ នឹងបណ្ឌោលភារទ្វាជត្ថេរ រៀបចំឃ្លុំចីពរស្ពាយបាត្រ ដើម្បីទទួលបិណ្ឌបាត្រក្នុងរាជគហះបានឮពួករបាំនិយាយគ្នាថា "នែវើយគ្នាយើង! កាលពីដើមគ្រូទាំង៦រូបដើរឃោសនាថា " ពួកយើងជាព្រះអរហន្ត! ពួកយើងជាអ្នកបានសម្រេចនូវគុណវិសេសជាន់ខ្ពស់ " ដើម្បីសុំបាត្រខ្លឹមចន្ទន៍ពីរាជគហសេដ្ឋីតែរាជគហសេដ្ឋីបានប្រកាសថា " បើលោកអាចហោះតាមអាកាសមកយកបានសូមលោកយកចុះ " ។
សេដ្ឋីបើកឃោសនាអស់វារៈ៦ថ្ងៃហើយឥឡូវថ្ងៃនេះហើយជាថ្ងៃដែលបញ្ជាក់ឲ្យយើងដឹងថាព្រះអរហន្តក្នុងលោកនេះមិនមានទេ" ។ព្រះមហាមោគ្គលានត្ថេរ បានឮពាក្យដំណេះដំនៀលពីពួកអ្នករបាំហើយ មានពុទ្ធដីកាទៅនឹងបិណ្ឌោលការទ្វារជត្ថេរថា នែភារទ្វារជះដ៏មានអាយុ! លោកបានឮពួកអ្នករបាំទាំងនេះពោលពាក្យបោកបោះមកលើពុទ្ធសាសនា ឬទេ? នែលោក! លោកក៏មានឬទ្ធិច្រើន ខ្ញុំក៏មានឬទ្ធិច្រើនចូរលោកហោះទៅយកបាត្រនោះមក ! " "នែអាវុសោមោគ្គលាន! លោកជាច្បងជាភិក្ខុអ្នកមានឬទ្ធិទាំងអស់ សូមលោកហោះទៅយកបាត្រនោះមកបើលោកមិនទៅយកខ្ញុំនឹងយកឥឡូវ" " អើភារទ្វាជះចូរលោកយកចុះ! " ។ បិណ្ឌោលភារទ្វាជត្ថេរ បានយកអភិញ្ញា ៦ បង្កើតឲ្យជាចត្តជ្ឈាន ហើយត្បៀតថ្មភ្នំមួយដុំទំហំបីគាវុតហើយប្រទិក្សិណក្រុងរាជគហះអស់វារះ៧ជុំ វិស័យដូចប៉ុយគរ ដែលប៉ឹងតាមខ្យល់ ។ ដុំថ្មនោះហាក់ដូចជានឹងគ្របទីក្រុងទាំងមូលមិនឲ្យត្រូវពន្លឺព្រះអាទិត្យ ។
ពួកជនក្នុងក្រុងឃើញថ្មហាក់ដូចជានឹងធ្លាក់គ្របទីក្រុងទាំងមូល ក៏ស្រែកផ្អើលឆោឡោឡើងថា " ថ្មនឹងធ្លាក់សង្កត់យើងហើយ ! ថ្មនឹងធា្លក់សង្កត់យើងហើយ! " ពួកខ្លះចង្អេរគ្របក្បាលកូនចៅ ខ្លះចូលក្នុងរូងឈើ ខ្លះពួនក្រោមផ្ទះ ។ ឯព្រះបិណ្ឌោភារទ្វាជះលុះហោះក្រឡឹងទីក្រុងបាន៧ជុំផ្ទាត់ថ្មឲ្យទៅនៅកន្លែងដើមវិញ ហើយទើបបង្ហាញខ្លួន ។
ក្នុងគ្រានោះពួកមហាជនផ្អើលភ្លួកភ្លឹកឆោឡោ ដោយឃើញព្រះថេរៈ ទើបនិយាយអង្វរថា ៖ "បពិត្រព្រះភារទ្វាជះ សូមទានមេត្តាចាប់ថ្មឲ្យជាប់កុំទំលាក់លើយើងខ្ញុំព្រះករុណាឡើយ!" ។ ព្រះថេរះនិមន្តចុះលើដំបូលផ្ទះសេដ្ឋី សេដ្ឋីឃើញព្រះថេរះបាននិយាយនិមន្តឲ្យចុះមកគង់ក្នុងផ្ទះ ប្រគេនចង្ហាន់មានរសជាតិ៤មុខ ហើយឲ្យគេយកបាត្រខ្លឹមចន្ទន៍មកប្រគេនព្រះថេរះ ។ ឯពួកមហាជនទាំងឡាយ ដែលមិនឃើញព្រះថេរះសំដែងបាដិហារិយះ ចេះតែអង្វរឲ្យលោកសំដែងបាដិហារិយះឲ្យមើលព្រះថេរះក៏ចេះតែសំដែងបាដិហារិយះឲ្យមើលជាលំដាប់ ។ ពួកមហាជនណាដែលពុំទាន់ឃើញ ក៏ចេះតែដើរហែហមចោមរោមលោកអង្វរឲ្យព្រះថេរះសំដែងទៀត ។ ដំណឹងនេះមិនស្ងប់ស្ងាត់ ក៏ចូលទៅដល់ព្រះស្រោតានៃព្រះអរហន្តសម្មាសម្ពុទ្ធ ។
ព្រះបរមសម្ពុទ្ធទ្រង់មានព្រះពុទ្ធដីកា នឹងព្រះអានន្ទថា អានន្ទ! សំដែងបដិហារិយហោះយកបាត្រខ្លឹមចន្ទន៍ ដែលរាជគហសេដ្ឋីព្យួរព្ធដ៏អាកាស ហើយពួកមហាជនចោមរោមចង់ឃើញបដិហារិយនេះទៀត" ។
ព្រះបរមគ្រូទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ដូច្នោះ ទ្រង់ហៅព្រះបិណ្ឌោលភារទ្វាជះមកសាកសួរសព្វគ្រប់ទ្រង់ត្មិះតិះដៀលដោយប្រការផ្សេងៗ ទើបទ្រង់បញ្ញត្តិសិក្ខាបទលែងឲ្យសារកអង្គដទៃសំដែងបដិហារិយតទៅទៀត ។ ឯពួកតិរ្ថិយឮថាព្រះបរមគ្រូបញ្ញត្តិសិក្ខាបទចំពោះសាវក ពីរឿងធ្វើបាដិហារិយដូច្នោះ តាំងដើរអាក្រោសឃោសនាបន្តុះបង្អាប់ដោយប្រការផ្សេងៗ ចំពោះពុទ្ធសាសមណ្ឌលថា " ឥឡូវឮថាព្រះសមណគោតមបញ្ញត្តិសិក្ខាបទហើយពួកសាវក នឹងមិនហ៊ានប្រព្រឹត្តល្មើសសិក្ខាបទនេះទេទាំងព្រះសមណគោតមក៏មិនល្មើសកន្លងដោយព្រះអង្គឯងដែរនេះជាឳកាសល្អរបស់យើង ហើយសាវកព្រះសមណគោតមបង្ហាញធម៌ជាន់ខ្ពស់ដល់មហាជនព្រោះតែបាតឈើឯពួកយើងមិនធ្វើដូចសាវកព្រះសមណគោតមទេឥឡូវនេះពួកយើងនឹងធ្វើបាដិហារិយ ប្រជែងនឹងព្រះសមណគោតមគ្រានេះម្តង" ។
គ្រានោះព្រះរាជានាមពិម្ពិសារទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ការឃោសនារបស់ពួកតិរិ្ថយ ទ្រង់យាងទៅក្រាបទូលព្រះសាស្តាពីរឿងពួកតិរិ្ថយចង់ធ្វើបាដិហារិយប្រជែងនឹងព្រះអង្គ ព្រះសម្ពុទ្ធក៏ទ្រង់ទទួលថានឹងធ្វើផ្ចាញ់ផ្ចាលពួកតិរិ្ថយទាំងនោះដែរ តែព្រះចៅពុម្ពាសារទ្រង់ទូលសួរថា " ចុះក្រែងព្រះអង្គបញ្ញត្តិសិក្ខាបទមិនឲ្យសាវកធ្វើហើយ ព្រះអង្គនឹងធ្វើដូម្តេចបាន? " ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា អើមហារាជ ! តថាគតសូមសួរមហារាជសិនថា មហារាជមានស្វាយមួយដើមក្នុងសួន ដែលមានផ្លែមីរដេសដាស ហើយប្រជារាស្រ្តព្រះអង្គបេះយកមកបរិភោគ តើព្រះអង្គមានដាក់ទ័ណ្ឌកម្មដែរឬទេ? ហើយបើមហារាជបេះសោយខ្លួនព្រះអង្គតើគួរដាក់ទណ្ឌកម្មដែរឬ? ព្រះបាទពិម្ពាសារទូលតបថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ! បើខ្ញុំព្រះអង្គបេះសោយដោយខ្លួនឯងមិនមានទោសទេ តែបើប្រជារាស្ត្របេះវិញនោះ ទើបខ្ញុំព្រះអង្គត្រូវដាក់ទោស ។
បពិត្រមហារាជ!ពិតមែនហើយអំណាចរបស់ព្រះអង្គលាតក្រាលលើអាណាចក្របាន៣០យោជន៍គឺព្រះអង្គមានអំណាចអាចដាក់ទណ្ឌកម្មដល់ប្រជារាស្ត្រណាម្នាក់ដែលប្រព្រឹត្តល្មើសនឹងព្រះរាជបញ្ញត្តិ ដោយការបេះផ្លែស្វាយរបស់ទ្រង់ទៅបរិភោគ ផ្ទុយទៅវិញ បើព្រះអង្គបេះមកសោយនោះ ពុំអាចដាក់ទណ្ឌកម្មខ្លួនឯងទេ រឿងនេះមានឧបមាដូចតថាគតដែរ គឺបើសាវកណាមួយប្រព្រឹត្តកន្លងសិក្ខាបទ ដែលតថាគតបញ្ញាត្តិហើយ ត្រូវមានទោសរីឯតថាគតជាអ្នកបញ្ញាត្តិមិនមានទោសទេ ដូច្នោះតថាគត អាចនឹងធ្វើបដិហារិយ ផ្ចាញ់ផ្ចាលពួកតិរ្ថិយទាំងនោះបាន មិនទាស់ខុសឡើយ ។
ឯពួកតិរិ្ថយឮថា ព្រះបរមសម្ពុទ្ធទ្រង់បញ្ញាត្តិសិក្ខាបទចំពោះតែសាវកហើយព្រះអង្គនឹងធ្វើបដិហារិយដោយព្រះអង្គឯង ទើបប្រជុំគ្នាថា "ពួកយើងវឹកហើយ ព្រោះព្រះសមណគោតមនឹងធ្វើបដិហារិយជាមួយយើង ។ តាំងពីនោះមកពួកតិរ្ថិយ ចេះតែដើរតាមប្រកិតជាប់នឹងព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធយាងទៅបិណ្ឌបាត ក៏ដើរតាមទៅ ហើយ ប្រកាសឃោសនាថាពួកខ្លួននឹងធ្វើបាដិហារិយប្រណាំងប្រជែងជាមួយព្រះសមណគោតម ។ រីពួកមហាជនដែលចង់ឃើញឬទ្ធិបារមី នៃពួកតិរ្ថិយ នឹងព្រះបរមសម្ពុទ្ធក៏ចេះតែដើរហែមហម ដើម្បីរង់ចាំមើលបាដិហារិយនេះ ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់កំណត់ថានឹងធ្វើបាដិហារិយ នៅក្រុងសាវត្ថីកំណត់៤ខែទៀត ។ លុះដល់ថ្ងៃកំណត់ថានឹងធ្វើហើយ បួកតិរ្ថិយ បានអង្គាសឃោនាឧបដ្ឋាករបស់ខ្លួនចំនួន ១០០០ រៀលមួយផ្ទះ ដើម្បីចាត់ចែងធ្វើរោងក្រសាលប្រក់ព្រំដោយគ្រឿងផ្កាគ្រប់យ៉ាង សំរាប់ធ្វើបាដិហារិយ ។
គ្រានោះព្រះចៅសេនទិកោសល ឃើញពួកតិរ្ថិយធ្វើរោងក្រសាល ទើបចូលទៅទូលសួរព្រះសម្ពុទ្ធថា ទ្រង់នឹងធ្វើរោងសម្រាប់អង្គព្រះសម្ពុទ្ធបាដិហារិយ តែព្រះអង្គទ្រង់ហាមឃាត់ ហើយទ្រង់សម្រេចព្រះទ័យថ្វាយព្រះចៅបសេនទិកោសលថា តថាគតនឹងធ្វើបាដិហារិយក្រោមដើមអម្ពព្រឹក្ស ក៏បបួលញាតិសិស្សគណរបស់ខ្លួនកាប់រំលំដើមអម្ពរព្រឹក្សចោសអស់ ដោយហោចទៅសូម្បីតែឈើអម្ពរព្រឹក្សនោះទើបនឹងដុះក្នុងថ្ងៃនោះក៏ដកចោលអស់ដែរ ។
ដល់ថ្ងៃកំណត់ថានឹងធ្វើបាដិហារិយ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់យាងទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី នាថ្ងៃបុណ្ណមីខែអាសាធ បានជួបនឹងឧធ្យានបាល របស់ព្រះបាទពិម្ពិសារម្នាក់ឈ្មោះគណ្ឌះ កំពុងកាន់ស្វាយដើរមកដោយបំណងថានឹងយកទៅថ្វាយព្រះបាទពិម្ពិសារ ។ ឧធ្យានបាលឈ្មោះគណ្ឌ បានជួបនឹងព្រះសាស្តា គាត់គិតថា " បើអញយកស្វាយទុំនេះទៅថ្វាយស្តេចៗ ប្រគល់រង្វាន់ឲ្យអញត្រឹមតែ២៥ ឬ ១៦ កហាបណះ ប៉ុណ្ណោះ បើអញប្រគេនព្រះសាស្តាវិញ ប្រហែលជាមានផលានិសង្សច្រើន" បើអញ្ចឹងអញនឹងប្រគេនព្រះសាស្តាវិញចុះ ។
លុះគិតហើយ ទើបគណ្ឌះបង្អោនស្វាយនោះប្រគេនព្រះសាស្តា ។ ព្រះសាស្តាទទួលហើយ ទ្រង់គង់ឲ្យអានន្ទច្របាច់ស្វាយត្រង់ធ្វើជាទឹកបានឆាន់ក្នុងវេលានោះ ។ ឆាន់រួចហើយព្រះបរមសាស្តាហុចគ្រាប់ស្វាយទៅឲ្យធ្យានបាលគណ្ឌះ ដោយព្រះពុទ្ធដិកាថា នែគណ្ឌ ! ចូរឯងកប់គ្រាប់ស្វាយក្នុងទីនេះចុះ គណ្ឌធ្វើតាមព្រះពុទ្ធដីកា រួចព្រះសាស្តាទ្រង់ចាក់ទឹកលាងព្រះហស្ថលើគ្រាប់ស្វាយដែលកប់ហើយនុះ ។ ព្រះសាស្តាដកព្រះហស្ថមិនទាន់ទាំងផុតពីនោះផងស្រាប់តែគ្រាប់ស្វាយធ្លុះដុះចេញជាពន្លក ដើមប៉ុនភ្នៀងនង្គ័លភ្លាម ហើយលូតធំឡើងជាលំដាប់ ដោយបារមីនៃព្រះអង្គ ។
មែកម្ខាងៗ នៃស្វាយនោះមានប្រវែង៥០ហត្ថ ដែលមានស្លឹកម្លប់ទ្រឈឹងទ្រឈៃបែកមែកគ្រប់ទិស គឺមែកលយចេញទៅគ្រប់ទិសទាំង៤ នឹងដុះត្រង់ទៅលើមួយ ហើយចេញជាផ្កាផ្លែក្នុងមួយខណះនោះភ្លាម ។ ឯពួកសាវកដែលនិមន្តតាមលំដាប់មុនក្រោយ ក៏បានឆាន់ផ្លែស្វាយទាំងនោះតាមលំដាប់ ។ ព្រះបាទពិម្ពិសារទ្រង់ជ្រាបពត៌មាននោះ បានដាក់បញ្ញត្តិមិនឲ្យនរណាម្នាក់កាប់រំលំដើមស្វាយនោះឡើយ ។ ឯពួករបាំក៏បានស៊ីផ្លែស្វាយទាំងនោះដែរហើយស្រែកថា នែពួកតិរ្ថិយចង្រៃ អ្នកឯង ពួកអ្នកឯងចង្រៃណាស់ដើរដកកាប់រំលំស្វាយអស់គ្មានសល់ ដើម្បីកុំឲ្យព្រះអង្គធ្វើបាដិហារិយបាន ។
លំដាប់នោះ ព្រះឥន្ទ្របង្គាប់រលាហកទេវបុត្រឲ្យធ្វើជាខ្យល់បំប៉ើងបារាំពួកតិរ្ថិយវិនាសអស់ ។ ព្រះសរិយទេវបុត្រ បើកពន្លឺថ្ងៃយ៉ាងក្តៅបញ្ចាំងលើពួកតិរ្ថិយមានញើសហូរចេញជាទឹក ត្រូវប៉ះនឹងធូលីដែលហុយផង មានសភាពដូចជាគោបពាលខ្នង បែកបាក់គ្នាខ្ចាត់ខ្ចាយរត់រកច្រកតែរៀងៗខ្លួន ។
លំដាប់នោះមនាកសិករម្នាក់ជាឧបដ្ឋាករបស់គ្រូឈ្មោះបរណកស្សបះបានគិតថា ឥឡូវនេះជាកាលអញត្រូវធ្វើបាដិហារិយហើយអញនឹងទៅមើលពិធី បាដិហារិយលោកគ្រូអញ " រួចស្រាយគោលែងកាន់នឹងឆ្នាំងបបរដើរតម្រង់ទៅកន្លែងធ្វើបាដិហារិយ ស្រាប់តែជួបនឹងគ្រូបូរណបស្សបះកំពុងរត់តាមផ្លូវទើបសួរថាលោកគ្រូៗ ! លោកគ្រូរត់ទៅណា? ខ្ញុំមកក្នុងទីនេះប៉ងថានឹងមើលពិធីបាដិហារិយរបស់លោកគ្រូ ចុះលោកគ្រូរត់ទៅណាមិនបានធ្វើបាដិបារិយទេឬ? " ។
បូរណកស្សបះ តបថាមានប្រយោជន៍អ្វីដោយការធ្វើបាដិហារិយនោះ ចូរអ្នកឯងឲ្យខ្សែនឹងឆ្នាំងបបរមកអាត្មា កសិករជាឧបដ្ឋាក ក៏ប្រគេនឆ្នាំងនឹងខ្សែនោះទៅ ។ បូរណកស្សបះ ទទួលយកខ្សែនឹងឆ្នាំងបបរហើយ ដើរសំដៅទៅកំពង់ទឹកយកខ្សែម្ខាង ចង់ភ្ជាប់នឹងកឆ្នាំងចុងខ្សែម្ខាងទៀតចងភ្ជាប់នឹងកខ្លួនរួចប្រមៀលទម្លាក់ទៅក្នុងទឹក ។ ឯឆ្នាំងត្រូវទឹកចូលពេញ ក៏ទាញបូរណកស្សបះឲ្យជ្រមុជចុះដល់នូវជីវិតក្ស័យ ក្នុងគ្រានោះ ឯង ។
ឯព្របរមសាស្តាទ្រង់និម្មិតទីចង្រ្កម ដ៏មានចុងម្ខាងគ្របដល់កណ្តាប់ចក្រឡខាងកើត ម្ខាងទៀតដល់កណ្តាប់ចក្រវាឡខាងលិចឲ្យទៅជាម្លប់សម្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទរួចទ្រង់យាងចេញពីគន្ធកុដិឆ្ពោះទៅកាន់ទីចង្រ្កមនោះដោយព្រះទ័យថា ពេលនេះជាពេលគួរធ្វើបាដិហារិយហើយ " ។
ក្នុងពេលនោះ មានអនាគាមីឧបាសិកាមួយរូបឈ្មោះឃរណី ចូលទៅថ្វាយបង្គំព្រះបរមសាស្តាសុំធ្វើបាដិហារិយជំនួស ដើម្បីកុំឲ្យព្រះអង្គលំបាកព្រះកាយ ។ ព្រះសាស្តាទ្រង់សួរថា ចុះនាងនឹងធ្វើពិធីបាដិហារិយជាទឹក ហើយខ្ញុំព្រះអង្គនឹងមុជចុះក្នុងទឹកឲ្យដូចសកុណីទឹក ពីមាត់ចក្រវាឡខាងលិចទៅផុសនៅកណ្តាប់មាត់ចក្រវាឡខាងកើត មុជពីខាងជើងទៅផុសខាងត្បួង កាលបើមហាជនឃើញហើយ នឹងនឹកស្ងើចដល់ខ្ញុំព្រះអង្គថា គ្រាន់តែសាវការបស់ព្រះអង្គមានឬទ្ធិ មានអានុភាពម្លឹងទៅហើយ ចុះចំណង់បើព្រះអង្គវិញ នឹងមានឬទ្ធិអានុភាពយ៉ាងណាទៅ ? " ឯពួកតិរ្ថិយកាលបើឃើញដូច្នេះ មុខជានឹងបាក់បបខ្លបខ្លាចអំណាចរត់ខ្ចាត់ខ្ចាយអស់ពុំខាន ។
ព្រះសាស្តាព្រះសណ្តាប់ហើយ ទ្រង់មិនអនុញ្ញាតឲ្យ ។ តពីនោះមកមានសាវក សវិកា ជាច្រើនសុំសេចក្តីអនុញ្ញាតធ្វើបាដិហារិយពីអង្គព្រះសម្ពុទ្ធដូចជា ចូឡអនាថិបិណ្ឌិក នាងវីវសាមណេវីព្រះជន្ម៧ឆ្នាំ ចន្ទសាមណេរព្រះជន្ម៧ឆ្នាំ ព្រះបរមសាស្តាទ្រង់សួរតាមលំដាប់ ពួកសាវកទាំងនោះក៏ឆ្លើយ ទូលពុទ្ធដីកាតាមការប៉ិនប្រសប់រៀងៗខ្លួន ។
ចុងក្រោយបំផុត ព្រះមហាមោគ្គលានត្ថេរចូលសុំធ្វើដែរ ព្រះសាស្តាទ្រង់សួរថាអ្នកធ្វើដូចម្តេច? ព្រះមហាមោគ្គលានទូលថា ខ្ញុំព្រះអង្គនឹងយកភ្នំនេរុរាជមកដាក់ត្រង់ចន្លោះធ្មេញ រួចទំពារស៊ីដូចជាបុគ្គលទំពារស៊ីគ្រាប់ស្ពៃ មូរមហាផែនដីដូចជាកន្ទេលវែង ចាប់ផែនដីបង្វិលឲ្យដូចជាកងចក្រ ជាវិការះនៃដី រួចដាក់មហាផែនដីលើបាតដៃឆ្វេង ដាក់សត្វលោកបាតដៃខាងស្តាំ រួចយកភ្នំសិនេរុរាជធ្វើជាឆត្រទ្រមហាផែនដីធ្វើឲ្យទៅឆត្របាំងលើសត្វទាំងអស់ រួចខ្ញុំព្រះអង្គដើរចង្រ្គម ឲ្យដូចជាភិក្ខុមួយអង្គបាំងឆត្រដើរចង្រ្គមដូច្នោះ ។
ព្រះបរមគ្រូទ្រង់ហាមឃាត់ថាតថាគតដឹងថាអ្នកទាំងអស់គ្នាមានអានុភាពច្រើនហើយ តែតថាគតមិនអនុញ្ញាតឲ្យទេ ព្រោះភារៈនេះតែងកើតមានដល់ព្រះពុទ្ធតាំងពីបុរាណកាលមក ។ លុះមានពុទ្ធដិកាចប់ហើយ ព្រះអង្គទ្រង់យាងទៅកាន់ទីចង្រ្កមដែលមានពុទ្ធបរិស័ទ២៤យោជន៍ជុំវិញ ចោមរោមចាំមើលពិធីបាដិហារិយ ពិធីសំដែងបាដិហារិយ ក៏បានចាប់ផ្តើមឡើង ។
បុច្ឆា ចុះពុទ្ធញាណដ្រលប្រព្រឹត្តទៅក្នុងពិធីបាដិហារិយនោះមានសភាពដូម្តេច?
វិសជ្ជនាថា ញាណរបស់ព្រះតថាគតក្នុងពិធីសម្តែងបាដហារិយនេះ មិនសាធារណ៍ដល់ពួកសាវកទេ ព្រោះថាពិធីធ្វើបាដិហារិយនេះកើតមានតែមួយដងៗ សម្រាប់ព្រះពុទ្ធគ្រប់អង្គព្រោះហេតុនោះពួកសាវកសាវិកាពុំអាចធ្វើបានឡើយ គឺមានសភាពដូចតទៅនេះ ៖
គំនរភ្លើងចេញពីព្រះកាយខាងលើ ទរទឹកចេញពីព្រះកាយខាងក្រោម គំនរភ្លើងចេញពីព្រះកាយទរទឹកចេញពីព្រះកាយខាងក្រោម គំនរភ្លើងចេញពីព្រះកាយទរទឹកចេញពីព្រះកាយខាងមុខ គំនរភ្លើងចេញពីព្រះកាយខាងស្តាំ ទរទឹកចេញពីព្រះកាយខាងមុខ គំនរភ្លើងចេញពីព្រះកាយខាងឆ្វេង ទរទឹកចេញពីព្រះកាយខាងស្តាំ គំនរភ្លើងចេញពីព្រះនាសាខាងស្តាំ ទរទឹកចេញពីព្រះនាសាខាងឆ្វេង ទរទឹកចេញពីព្រះនាសាខាងស្តាំគំនរភ្លើងចេញពីស្មាខាងស្តាំគំនរភ្លើងចេញពីព្រះហស្ថស្តាំទរទឹកចេញពីព្រះហស្ថឆ្វេង គំនរភ្លើងចេញពីព្រះហស្ថឆ្វេង ទរទឹកចេញពីព្រះហស្ថស្តាំ គំនរភ្លើងចេញពីព្រះបាទឆ្វេង ទរទឹកចេញពីព្រះបាទស្តាំ ព្រះរស្មីប្រាំមួយពណ៌ គឺខៀវ លឿង ក្រហម ស ហង្សបាទនឹងភ្លឺផ្លេកផ្សាយចេញពីសរីរះទាំងមូល ទ្រង់និម្មិតជាព្រះពុទ្ធបីអង្គទៀតគឺព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ចង្រ្កម ព្រះពុទ្ធដែលទ្រង់និម្មិតឈរ អង្គុយនឹងសឹងបើព្រះមានព្រះភាគទ្រង់សឹង ព្រះពុទ្ធនិម្មិតឈរ អង្គុយចង្រ្កម ។
នេះជាពុទ្ធញ្ញាណក្នុងការសំដែងបាដិហារិយ ។ ក្នុងការសំដែងបាដិហារិយនេះគំនរភ្លើង នឹងទរទឹកឥតមានការច្រឡូកច្រឡំគ្នាទេ គឺគំនរភ្លើង ហើយនឹងទរទឹកផ្លាស់គ្នាចេញពីព្រះកាយខាងស្តាំម្តង ខាងឆ្វេងម្តងហើយលាតត្រដាងរហូតដល់កណ្តាប់នៃចក្រវាឡទាំងមូល ។
មហាជនដែលឈរត្រៀបត្រាមានចំនួន ២៤ យោជន៍ជុំវិញបានឃើញបាដិហារិយ ដ៏អស្ចារ្យដូច្នោះហើយ បានថ្វាយសព្ទសារធុការចំពោះព្រះបរមគ្រូយ៉ាងអនេកកប្បការ ។ ក្នុងពេលសំដែងបាដិហារិយ ព្រះបរមគ្រូឆ្លៀតឳកាសសំដែងធម្មទេសនាប្រោសសត្វផង ។ ធម្មាភិសម័យគឺការត្រាស់ដឹងនូវធម៌ ក៏បានកើតប្រាកដដល់មហាជនក្នុងឳកាសនោះ ។
ឯពួកនិគ្រន្យអន្យតិរ្ថិយ កាលបើឃើញឬទ្ធីចេស្តា នៃព្រះបរមគ្រូហើយ បែរជាបាក់បបខ្លបខា្លចអំណាចបារមីនៃព្រះអង្គព្រមចុះចាញ់ក្នុងពេលនោះហោង ។
លុះពិធីសំដែងបាដិហារិយ បានចប់សព្វគ្រប់ហើយ ព្រះពុទ្ធបង្កូរបណ្តូលសាស្តាទ្រង់ប្រលើលថា ព្រះពុទ្ថបូរាណកាលបើបានធ្វើបាដិហារិយរួចហើយ តែងគង់ចាំវស្សាក្នុងទីណាអេះ ! ? ទ្រង់ជ្រាបថា តាមធម្មតាបើធ្វើបាដិហារិយ ព្រះពុទ្ធគ្រប់ព្រះអង្គតែងយាងទៅគង់ចាំវស្សានាតាវតឹង្សភព ដើម្បីសំដែងព្រះអភធម្មបិដកប្រោសពុទ្ធមាតា ។ លុះទ្រង់រំពឹងដូច្នេះហើយ ទ្រង់ក៏លើកព្រះបាទខាងស្តាំដាក់ជាន់លើកំពូលភ្នំយុគន្ធរព្រះបាទឆ្វេងដាក់លើកំពូលភ្នំសិនេរុ ។
គេសួរថា ចុះភ្នំស្ថិតនៅឆ្ងាយៗម្ល៉េះ ហេតុម្តេចក៏ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ឈានជាន់បាន ? ឆ្លើយថាដោយអំណាចនៃឬទ្ធានុភាព និងបារមីរបស់ព្រះអង្គ ទើបភ្នំទាំងអស់ទទួលទ្រង់ព្រះបាទ នៅពេលដែលព្រះអង្គលើកព្រះបាទជាន់លុះឈានផុតទៅទើបភ្នំទាំងនោះទៅឋិតនៅទីដើមវិញ ។
កាលដែលអង្គព្រះបរមគ្រូយាងផុតទៅ ពួកពុទ្ធបរិស័ទមានការសោកស្តាយទន្ទក់ទន្ទេញរលឹកព្រះអង្គដោយខ្សឹកខ្សួលជាបទគាថាថា" គួរស្តាយណាស់ហ្ន៎! ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់យាងជាន់លើភ្នំគិជ្ឈកូដ ភ្នំកៃលាសនិងភ្នំយុគន្ធរទៅផុតហើយ យើងខ្ញុំលែងបានឃើញព្រះអង្គជាច្បងលើលោកទៀតហើយ! ។
ឯព្រះបរមលោកនាថទ្រង់គង់ក្នុងកណ្តាលទេវបរិស័ទសំដែងអភិធម្មបិដកប្រារព្ធគុណព្រះមាតា មានបទដើមថា " កុសលា ធម្មា អកុសលា ធម្មា អព្យាកតា ធម្មា ធម៌ទាំងឡាយជាកុសល ធម៌ទាំងឡាយជាអកុសល ធម៌ទាំងឡាយជាអព្យាក្រិត " ។ ទ្រង់សំដែងតែអភិធម្មបិដកនេះអស់វារះ៣ខែគត់ ។ លុះដល់តិថី ១៤កើតខែអស្សុជជាថ្ងៃបវារណាចេញព្រះវស្សា ព្រះបរមពុទ្ធទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅនឹងសក្កទេវរាជថាបពិត្រមហារាជ ! ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃត្រូវបវារណា ចេញវស្សាហើយតថាគតនឹងត្រូវចុះទៅកាន់មនុស្សថានវិញហើយ " ។
សក្កទេវរាជក៏បាននិម្មិតជណ្តើរ ៣ សម្រាប់ចុះចាកឋានតាវតឹង្ស គឺជណ្តើរមួយនិម្មិតអំពីមាសជណ្តើរមួយនិម្មិតអំពីកែវមណី នឹងជណ្តើរមួយទៀតនិម្មិតអំពីប្រាក់ ដែលសុទ្ធតែមានជើងតំកល់នៅទៀបទ្វារសង្កសទ្រគរ នឹងក្បាលដំកល់លើកំពូលភ្នំសិនេរុ ។ បណ្តាជណ្តើរទាំងបីនោះ ជណ្តើរមាសសម្រាប់ពួកទេវតា ជណ្តើរបា្រក់សម្រាប់ពួកមហាព្រហ្ម និងជណ្តើរកែវសម្រាប់ព្រះតថាគត ។ សេចក្តីអស្ចារ្យថា កាលព្រះអង្គយាងចុះពីឋានតាវតឹង្ស ទ្រង់ប្រថាប់លើកំពូលភ្នំសិនេរុ សម្តែងបាដិហារិយ ដើម្បីយាងចុះមកទ្រង់ញ៉ាំងព្រហ្មលោក ទេវលោក មនុស្សលោក អវិចិមហានរក និងចក្រវាឡទាំងអស់ឲ្យមានការភ្លឺស្វាង អាចមើលគ្នាទៅវិញទៅមកឃើញ ។
ក្នុងព្រះរាជដំណើរយាងចុះមកនេះ ពួកបញ្ចសិខគន្ធពទេវបុត្រដែលស្ទាត់ជំនាញខាងតន្ត្រី បានប្រគំដូរ្យតន្ត្រីបូជាព្រះអង្គនៅខាងស្តាំមាតលិសង្គាហកទេវបុត្របូជផ្កា និងគ្រឿងក្រអូបនៅខាងឆ្វេង មហាព្រហ្មបាំងក្លស់ថ្វាយ និងសុយាមះកាន់ផ្លិតបក់ថ្វាយ ។ ការយាងចុះពីឋានតាវតឹង្សប្រកបដោយពុទ្ធសិរីឥតបីប្រៀប ដ៏មានពួកទេវតាជាបរិវារចោមរោមហែហមរហូតដល់ទ្វារនគរសង្កស្សះ ។
ឯព្រះសារីបុត្តត្ថេរ និមន្តទៅថ្វាយបង្គំព្រះសាស្តារួចពោលសរសើរអំពីពុទ្ធសិរីដូចនេះថា " កាលពីមុនខ្ញុំមិនធ្លាប់បានឃើញពុទ្ធសិរីព្រះអង្គទេទាំងសម្លេងក៏ពុំធ្លាប់បានស្តាប់ ឯព្រះសាស្តាព្រះអង្គមានសម្លេងដូចព្រហ្មយ៉ាងនេះ ទ្រង់យាងចុះហើយពីថានត្រៃត្រឹង្សមកកាន់មនុស្សលោកដោយពុទ្ធដំណើរដ៏មានសិរី " រួចគ្រាបទូលអង្គតថាគតថា បពិត្រព្រះចមកុដបំផុតលោក ថ្ងៃនេះពួកមនុស្ស នឹងទេវតាទន្ទឹងមើលផ្លូវព្រះអង្គគ្រប់ៗគ្នា ។
លំដាប់នោះព្រះបរមសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា អើសារីបុត្រ ! ជាការធម្មតាទេ ព្រោះទេវតា នឹងមនុស្សតែងស្រឡាញ់ ឬ ប្រាថ្នាឲ្យតែបានជួបនឹងអ្នកប្រាជ្ញ ដែលមានគុណសម្បត្តិរបៀបនេះឯង " រួចទ្រង់សំដែងធម្មទេសនាថានរណាមួយជាអ្នកប្រាជ្ញ មានការខ្វល់ខ្វាយតែក្នុងឈាន ត្រេកអរតែក្នុងនេក្ខម្មះ ទេវតានឹងមនុស្សតែងប្រាថ្នាតែងប្រាថ្នាចង់បានចង់ជួបនឹងអ្នកនោះឯងដែលមានប្រាជ្ញាត្រាស់ដឹងព្រមទាំងស្មារតី ។ លុះចប់ធម្មទេសនា ពុទ្ធបរិស័ទទាំង៤ ក៏បានសំរេចនូវធម៌ជាន់ខ្ពស់គ្រប់ៗគ្នាក្នុងពេលនោះហោង ។
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1062/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៣,២០៥ ដង)
រឿងទីឃាវុកុមារ
(ចាក ធ. ខុ.)
(សេចក្តីអត់ធន់ ងាយសម្រេចយោជន៍គ្រប់យ៉ាង)
កាលព្រះបាទព្រហ្មទត្តគ្រងរាជសម្បត្តិក្នុងក្រុងពារាណសី ដែនកាសី ព្រះបាទទីឃិតិគ្រងរាជសម្បត្តិក្នុងក្រុងសាវត្ថីដែនកោសល ។ គ្រានោះព្រះបាទព្រហ្មទត្តលើកពលទៅវាយក្រុងសាវត្ថីបាន ។ ព្រះបាទទីឃីតិនាំព្រះអគ្គមហេសីទៅអាស្រ័យនឹងស្មូនឆ្នាំងម្នាក់ក្នុងប្រទេស១ ជាទីបំផុតដែន ។
images/articles/1063/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១២,៣៤៨ ដង)
រឿងប្រេតញីស៊ីកូនម្តង៥
(បេ. ខុ.)
(ការស្បថទាំងបំពាន មានផលដូចសម្បថ)
កាលអង្គសម្តេចព្រះបរមសាស្តា ទ្រង់គង់សម្រេចសម្រាន្តព្រះឥរីយាបថក្នុងក្រុងសាវត្ថី មានប្រេតញីមួយរូបស៊ីកូនឯងម្តង៥ ។ កាលពីអតីតជាតិ ប្រេតញីនោះជាស្រ្តីមួយរូបដែលត្រូវជាភរិយាកុដុម្ពីម្នាក់ក្នុងក្រុងសាវត្ថីនោះដែរ តែនាងជាស្រ្តីអាឥតកូនម្នាក់សោះ ។
images/articles/1064/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២១,៤០៤ ដង)
រឿងអគ្គិទត្តបុរោហិត
(ចាក ធ. ខុ.)
(បុព្វសិក្ខា នឹងបុព្វចរិយាទុលជាសរសរកទីដៅនៃដំណើរ ប៉ុន្តែបុគ្គលណាក៏ដោយ កាលបើគ្មានបច្ច័យវិសេសជួយបង្ហើបមុខ នៃឧត្តមគតិផងទេមិនអាចនឹងស្វែងរកឃើញទីបំផុតនៃជាតិបានឡើយ )
មានសេចក្តីដំណាលថា មានបុរោហិតម្នាក់ឈ្មោះអគ្គិទត្តជាសហសេវិករបស់ព្រះបាទកោសល នៅក្នុងដែនកោសល ។
images/articles/1065/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣០,៩៣៥ ដង)
រឿងរុថកាប្រេត
(ចាក ធ. ខុ.)
(ផលល្អនិងអាក្រក់តែងជ្រៀតជ្រែកឲ្យផលតាមកម្លាំងរបស់ខ្លួន)
មានសេចក្តីដំណាលថា ក្នុងសាសនាព្រះពុទ្ធព្រះនាមកស្សបៈមានស្រ្តីម្នាក់មានសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងព្រះរតនត្រ័យ បានកសាងអារាម១ ប្រគេនព្រះភិក្ខុសង្ខឲ្យគង់នៅជាសប្បាយ ព្រមទាំងចង្ហាន់ដ៏ត្រកាលជាប្រក្រតី ។
លុះចំណេរចីរកាលតទៅ នាងក៏ធ្វើកាលកិរិយាដោយផលកម្មអកុសល ដែលនាងបានធ្វើបីជាតិមុន
images/articles/1066/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៦,០០៦ ដង)
រឿងសុជាតមាណព
(ចាក បេ.ខុ.)
(ព្រះធម៌អាចរម្ងាប់សេចក្តីសោកបានឆាប់រហ័ស)
កាលព្រះបរមសាស្តាសារពេជ្ញតាញាណ ព្រះអង្គគង់សម្រាន្តព្រះឥរិយាបធនៅក្នុងសុគន្ធកុដិនៃវត្តជេតពន មានកុដុម្ពីម្នាក់នៅក្នុងក្រុងសាវត្ថីបិតាអិច្ចកម្មទៅ កុដុម្ពីនោះមានសេចក្តីសោយសោកស្រែកយំដំឳរាយាត្រាទៅដូចជាមនុស្សឆ្កួត បានឃើញបុគ្គលណា ក៏សួរបុគ្គលនោះថាបានឃើញបិតាខ្ញុំដែរ ឬទេ?
images/articles/1067/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៤ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣១,៧៣៥ ដង)
(ចាក ធ. ខុ.)
(ផលនៃសេចក្តីប្រាថ្នាខុសគន្លងធម៌ ជាទោសក្នុងលោក)
កាលព្រះសាស្តាគង់នៅវត្តជេតពន ព្រះអង្គប្រារព្ធនឹងសេដ្ឋីម្នាក់ខេមកៈជាក្មួយអនាថបិណ្ឌិក ។ មានសេចក្តីដំណាលថា សេដ្ឋីនោះមានរូបសម្បត្តិស្អាតណាស់ ពួកស្រីៗជាច្រើនឲ្យតែបានឃើញមានសេចក្តីត្រេកត្រអាលដោយរាគៈ មិនអាចនឹងតាំងនៅតាមសភាពរបស់ខ្លួនបានឡើយ ម្ល៉ោះហើយសេដ្ឋីបុត្រនោះ ក៏ធ្លាក់ខ្លួនទៅជាអ្នកលេងសេពកាមគុណជាមួយនឹងប្រពន្ធកូនគេ ។ លំដាប់នោះពួករាជបុរសចាប់យកទៅថ្វាយព្រះរាជាៗគិតថា អញខ្មាសមហាសេដ្ឋី ហើយទ្រង់គ្មានព្រះរាជឳង្កាអ្វីបន្តិចសោះឡើយ ទ្រង់លែងទៅវិញ ។
ចំណែកសេដ្ឋីហើយ ទ្រង់គ្មានព្រះរាជឳង្កាអ្វីបន្តិចសោះឡើយ ទ្រង់លែងទៅវិញ ។ ចំណែកសេដ្ឋីបុត្រនោះក៏នៅតែមិនលះបង់សោះ ។ គ្រានោះពួករាជបុរសចាប់ទៅថ្វាយព្រះរាជាអស់២លើក៣លើក ព្រះរាជាទ្រង់លែងទៅវិញដដែល ។ លោកមហាសេដ្ឋីជ្រាបដំណឹងនោះ ទើបនាំទៅគាល់ព្រះសាស្តា ក្រាបទូលសូមព្រះអង្គសម្តែងប្រោសដល់ក្មួយដើម្បីលះបង់ឈប់ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់តទៅទៀត ។ ព្រះអង្គទ្រង់សម្តែងសំវេគកថា នឹងសម្តែងពីទោសប្រព្រឹត្តសេពប្រពន្ធកូនគេឲ្យស្តាប់ថា ៖
នរជនស្រវឹងសេពប្រពន្ធកូនគេ រមែងបានដល់នូវហេតុអាក្រក់៤យ៉ាងគឺៈ បានបាបទី១ដែលមិនបានស្រួលតាមសេចក្តីប្រាថ្នា ទី២ត្រូវគេត្មះតិះដៀល ទី៣នឹងធ្លាក់ទៅកើតក្នុងនរក ទី៤នរជននោះមិនមានបុណ្យជាអ្នកមានដំណើរអាក្រក់ ថែមទាំងសេចក្តីត្រេកត្រអាលរបស់ជនដែលភ័យនោះជាមួយនឹងស្រ្តីដែលភ័យ ជាសេចក្តីត្រេកត្រអាលមានប្រមាណតិចព្រមទាំងត្រូវព្រះរាជាដាក់ទណ្ឌកម្មថែមទៀតផងព្រោះហេតុនោះនរជនមិនគួរសេពប្រពន្ធកូនគេទេ ។ លុះចប់ព្រះធម្មទេសនានេះខេមមកសេដ្ឋីបុត្រ បានសម្រេចសោតាបត្តិផល លែងប្រព្រឹត្តអំពើអនាចារនឹងប្រពន្ធកូនគេទៀតហើយ ។
សួរថាចុះសេដ្ឋីបុត្រនោះ បានធ្វើបុព្វកម្មដូម្តេចពីជាតិមុន? ឆ្លើយថា សេដ្ឋីបុត្រនេះកើតជាអ្នកលេងចំបាប់យ៉ាងឆ្នើម ក្នុងកាលនៃព្រះពុទ្ធទ្រង់ព្រះនាមមកស្សបះគាត់បានលើកទង់ជ្រុងមាសពីរដាក់លើស្តូបប្រាក់លោហិតរបស់អញចេញ ឲ្យតែបានឃើញអញត្រូវតែត្រេកត្រអាលរីករាយជាមួយនឹងអញកុំខាន សេចក្តីប្រាថ្នា របស់គាត់ដូច្នេះឯង ជាអំពើដែលគាត់ធ្វើក្នុងបុព្វជាតិ ។
ដូច្នេះពួកស្រីៗ ទាំងកូនទាំងប្រពន្ធគេគ្រប់តែជាតិដែលខេមកសេដ្ឋីបុត្រកើត ហើយបើបានឃើញគាត់មិនអាចនឹងអត់ទ្រាំម្រេករបស់ខ្លួនឲ្យតាំងនៅតាមប្រក្រតីបានឡើយ ប៉ុន្តែពេលនេះជាទីបំផុតជាតិរបស់គាត់ហើយ ដោយសារបានជួបនិងព្រះពុទ្ធបរមគ្រូ ព្រះអង្គទ្រង់សំដែងត្រាស់ នៃការប្រព្រឹត្តអំពើអនាចារ ប្រាប់ពន្យល់ឲ្យឃើញពិតបា្រកដ បានរួចចាកផុតទុក្ខគ្រប់យ៉ាង បានឡើងឋានៈ ជាអរិយជនមានជាតិកំណើតភ្លឺស្វាងទៅក្នុងអនាគត។
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/713/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៨,៤៨១ ដង)
រឿងនហាបិតបុត្ត
( ចាក សិ. ទុ. )
( សេចក្តីស្រឡាញ់ តែងសម្លាប់សត្វលោក )
កាលកន្លងទៅហើយ មានខ្មាន់ព្រះកេសម្នាក់នៅក្នុងក្រុងវេសាលី ជាអ្នកមានសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ប្រកបកិច្ចការចិញ្ចឹមជីវិត ដោយការកាត់ព្រះកេសាព្រះមស្សុ របស់ព្រះរាជា
images/articles/714/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៣,១៩១ ដង)
រឿងរាជគហទារិកា
( ចាក វិ. ខុ. )
( គុណនៃការប្រគេននំ ដល់ព្រះមោគ្គល្លាន )
កាលព្រះសម្ពុទ្ធបរមគ្រូគង់នៅក្នុងវត្តវេឡុវន នាក្រុងរាជគ្រឹះ ។ កាលនោះមាននាងទារិកាម្នាក់ នៅក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះជាកូនរបស់ឧបដ្ឋាកព្រះមហាមោគ្គល្លាន
images/articles/722/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៩,៥២៥ ដង)
រឿងនន្ទយក្ខ
( ចាក ម. អ. )
( គុណនៃសមាបត្តិ ពូកែផុតក្នុងលោក )
ក្នុងកាលខ្លះ ព្រះអគ្គសាវកទាំងពីរអង្គសម្រាកសម្រាន្តព្រះឥរិយាបថ ក្នុងបោតកន្ទវិហារក៏មាន ។ នាកាលរាត្រីខាងខ្នើតព្រះចន្ទបានបញ្ចាំងរស្មីភ្លឺត្រចះឆើតឆាយជាទីនាំចិត្តរបស់សត្វទាំងឡាយឲ្យរីករាយ សប្បាយទូទៅគ្រប់ភូមិស្រុកទាំងអស់ ។
images/articles/723/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ២៥,០២៣ ដង)
រឿងកដ្ឋហរកៈ
( ចាក ម. អ. )
( អ្នកមានលាភ មិនស្មើអ្នកមានបុណ្យ )
ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ មានបុរសម្នាក់រកស៊ីលក់អុស នៅក្នុងក្រុងពារាណសី ។ ថៃ្ងមួយបុរសនោះចេញទៅនាំអុសអំពីព្រៃ
images/articles/728/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១២,២៥១ ដង)
រឿងនាងពុទ្ធេណី
(ចាក ម.វា.)
(តិរច្ឆាន ជាសត្វមានចិត្តស្មោះត្រង់ មិនសាំញុំាដូចមនុស្ស)
កាលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធបរមគ្រូរបស់យើងបរិនិព្វានហើយ ក្នុងកាលជាខាងក្រោយមក មានសេដ្ឋីម្នាក់មានទ្រព្យ ៨៧កោដិ នៅក្នុងក្រុងបាតលីបុត្ត។
images/articles/727/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៣ មិថុនា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៤,៤៣០ ដង)
រឿងទុគ្គតធីតា
(ចាកវិ.ខុ.)
(បាយក្តាំងមួយដុំរបស់ស្រី្តមានភ័ព្វ មានតម្លៃកាត់មិនបាន)
កាលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់គង់នៅវត្តវេឡុវ័ន មានត្រកូលមួយនៅក្នុងរាជគ្រឹះ កើតអហិវាតរោគស្លាប់អស់ នៅសល់តែកូនស្រីមួយ។
images/articles/1099/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៤ ឧសភា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៥,០២០ ដង)
រឿងព្រះវិសាខត្ថេរ
បានឮថាព្រះវិសាត្ថេរនោះ (កាលនៅជាគ្រហស្ថ) ជាកុដុម្ពីនៅក្នុងក្រុងបាដលិបុត្រ លោកនៅក្នុងនោះឯងដឹងដំណឹងថា តម្ពបណ្ណិទ្វីប (គឺកោះលង្កា) ប្រដាប់ពេញទៅដោយជួរព្រះចេតិយរុងរឿងដោយកាសាវភស្ត ក្នុងទ្វីនោះអ្នកណាៗអាចនឹងអង្គុយឬ ដេកបានក្នុងទីគ្រប់នៃទីដែលខ្លួនប្រថ្នា សប្បាយទាំងពួងគឺឧតុសប្បាយ សេនាសប្បាយបុគ្គលសប្បាយ
