images/articles/429/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ០៤ ឧសភា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៥០,៧៧៤ ដង)
តំណាលមកថា អ្នករបាំម្នាក់ដើរចាប់កូនសេកមកហ្វឹកហាត់។ នាងនៅអាស្រ័យភិក្ខុនី វេលាទៅក៍ទៅ (តែខ្លួន) ភ្លេចកូនសេក ពួកសាមណេរី ក៍ចាប់វាមកចិញ្ចឹមទុក ។ ដាក់ឈ្មោះឲ្យថា ពុទ្ធរក្ខិត (រក្សាពុទ្ធ)។
វាឆ្លើយថា អ្វីចា ម៉ែម្ចាស់
images/articles/445/Untitle53463456d-1.gif
ផ្សាយ : ០៤ ឧសភា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២៤,២៤២ ដង)
…ព្រះនន្ទនេះត្រូវបានព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធនាំយកទៅបួស ហើយព្រះនន្ទក៏បានបួសតាមព្រះម្ចាស់បង មិនហ៊ានប្រកែកដោយការគោរពដល់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ
images/articles/914/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៧២,៣៥៤ ដង)
រឿងព្រះបាទបទុមរាជ
( ចាក ចូ. ធា. )
( ស្ត្រីក្បត់បើទុកជាស្វាមីបង្ហូរឈាមខ្លួន ឲ្យផឹកក៏នៅតែក្បត់ )
កាលកន្លងទៅហើយ ព្រះរាជក្រុងពារាណសី មានរាជបុត្រា ៧ ព្រះអង្គ ។ ព្រះពោធិសត្វទ្រង់សោយព្រះជាតិជារាជបុត្រច្បងព្រះនាមបទុមរាជកុមារ ។ ព្រះចៅក្រុងពារាណសីជាព្រះរាជបិតា ទ្រង់ព្រះចិន្ដាថា ព្រះរាជកុមារទាំងនោះមុខជានាំគ្នាសម្លាប់អញ ដណ្ដើមយករាជសម្បត្តិតែសព្វខ្លួនពុំខាន
images/articles/911/Untitled-1.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៦៧,០៥៨ ដង)
រឿងស្វាពោធិសត្វ
( ចាក វា. ឯ. )
( អ្នកមានសតិស្មារតីវាងវៃ តែងឈ្នះសត្រូវទាំងពួង )
ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តសោយរាជ្យសម្បត្តិ ក្នុងនគរពារាណសី ។ កាលនោះព្រះពោធិសត្វទ្រង់សោយព្រះជាតិ ជាស្វាមានរូបធំស្រមូវមានកំលាងខ្លាំងដូចដំរីស្ករ បានដើរទៅមាត់ស្ទឹងឃើញកោះមួយ ដែលបរិបូណ៍ដោយរុក្ខជាតិមានផ្លែ ក៏
images/articles/1111/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៦,៤៨៦ ដង)
រឿងអសោកមហារាជ
(ចាក គ. ម.)
(ឥន្ទ្រីយ៍ស្រគត់ស្រគំ អាចធ្វើមនុស្សមិច្ឆាទិដ្ឋិឲ្យជ្រះថ្លាបាន)
ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទពិន្ទុសារ ជាព្រះអសោកមហារាជ នានគរបាដលីបុត្ត ព្រះអង្គធ្លាប់រាប់អានពួកព្រាហ្មណ៍មិច្ឆាទិដ្ឋិ ហើយតែងនិមន្តមកឲ្យឆាន់ក្នុងដំណាក់ ៦ម៉ឺនរូបរាល់ពេល ។ សូម្បីព្រះអសោកជាព្រះរាជឱរសរជ្ជទាយាទ បានទទួលគ្រងសម្បត្តិជំនួសព្រះបិតាកាលណា
images/articles/1113/345rwefe55654yy45.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៥,២២៤ ដង)
រឿងឧបាសកត្រចៀកខ្មូរ
(ចាក ធ. ខុ.)
(អ្នកណារក្សាធម៌ ធម៌តែងរក្សាអ្នកនោះវិញ)
សម័យថ្ងៃមួយ ព្រះមហាកច្ចានៈដ៏មានអាយុ លោកគង់នៅលើភ្នំបុវត្តៈក្នុងនគរកុរឃរត្រង់អវន្តិជនបទ មានឧបាសកត្រចៀកខ្មូរម្នាក់ឈ្មោះ សោណៈជ្រះថ្លានឹងធម្មកថារបស់ព្រះថេរៈចង់បួស ព្រះថេរៈឃាត់ថា ម្នាលសោណៈ ការប្រព្រឹត្តធម៌ដ៏ប្រសើរនេះ ជាការលំបាកមានភត្តតែមួយពេល ដេកនៅតែម្នាក់ឯងរហូតអស់មួយជីវិតគាត់មានសេចក្តីជ្រះថ្លាខ្លាំងណាស់ក្នុងផ្នួស អត់ទ្រាំមិនបានក៏ចូលទៅអង្វរករសុំបួសគ្រប់៣ដង នៅក្នុងប្រទេសក្ខិណាបថជាប្រទេសមានភិក្ខុតិច លុះបួសហើយ បាន៤វស្សាចង់ទៅនមស្ការថ្វាយបង្គំព្រះសាស្តា ទើបលាព្រះឧបជ្ឈាយ៍ទៅតាមបណ្តាំរបស់លោកទៅដល់ជេតពន ចូលទៅថ្វាយបង្គំព្រះសាស្តាព្រះអង្គទ្រង់ធ្វើបដិសណ្ឋារកិច្ច ហើយទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យនៅក្នុងគន្ធកុដិជាមួយព្រះអង្គ លុះយប់ជ្រៅបន្តិចកន្លងទៅព្រះសាស្តាទ្រង់អារាធនាឲ្យធ្វើបទសរភញ្ញថ្វាយព្រះអង្គស្តាប់ក្នុងបច្ចូសម័យ ។
លុះចប់បទសរភញ្ញហើយ ព្រះអង្គទ្រង់អនុមោទនាយ៉ាងក្រៃលែងចំពោះសោណភិក្ខុនោះហើយទ្រង់ប្រទានសព្ទសាធុការពរថា សាធុ សាធុ ។ ចាប់តាំងពីពួកទេវតា នាគនឹងគ្រុឌ ដែលឋិតនៅលើដីរហូតដល់ព្រហ្មលោក ក្នុងកុរឃរនគរ ចម្ងាយ ១២០ យោជន៍ពីវត្តជេតពន ក៏បានឲ្យសព្ទសាធុការពរយ៉ាងខ្លាំង ។ គ្រានោះមហាឧបាសិកាសួរថានរណាឲ្យសាធុការពរនេះ? ទេវតាប្រាប់ថាម្នាលប្អូនស្រីខ្ញុំណានាង ចុះលោកជាអ្វី? ខ្ញុំជាទេវតាឋិតក្នុងផ្ទះនេះពីមុនក៏លោកមិនឲ្យសាធុការពរដល់ខ្ញុំ ស្រាប់តែថ្ងៃនេះក៏ឲ្យដូច្នេះ ព្រោះហេតុអ្វី? ទេវតាប្រាប់ថា ខ្ញុំមិនឲ្យសាធុការពរដល់នាងទេ ។ បើដូច្នោះលោកឲ្យដល់នរណា? ខ្ញុំឲ្យដល់កុដិកណ្ណសោនត្ថេរជាបុត្ររបស់នាងចុះកូនខ្ញុំធ្វើអ្វីបានជាលោកឲ្យសាធុការពរ? ។
ទេវតាប្រាប់ថា កូននាងគង់នៅក្នុងគន្ធកុដិជាមួយនឹងព្រះសាស្តាក្នុងថ្ងៃនេះ ហើយសម្តែងធម៌ថ្វាយព្រះអង្គៗទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ធម៌កូនរបស់នាង ទ្រង់ជ្រះថ្លាឲ្យសាធុការពរ ព្រោះហេតុនោះហើយ បានជាខ្ញុំឲ្យសាធុការពរនេះដល់កូនរបស់នាងព្រោះថាគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ទទួលសាធុការពររបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធតាំងពីទេវតាដែលឋិតនៅលើផែនដីរហូតដល់ព្រហ្មលោក ។
មហាឧបាសិកាសួរថា បពិត្រលោកទេវតា កូនខ្ញុំសម្តែងធម៌ថ្វាយព្រះសាស្តាឬ? ឬថាព្រះអង្គសំដែងធម៌ដល់កូនខ្ញុំ? ទេវតាប្រាប់ថាកូននាងសម្តែងធម៌ថ្វាយព្រះអង្គ។ កាលទេវតាប្រាប់ដូច្នោះ នាងឧបាសិកាកើតបីតិទាំង៥ផ្សាយទៅសព្វសរីរទាំងមូល ។ លំដាប់នោះនាងឧបាសិការគិតត្រិះរិះថា បើកូនរបស់អញនៅក្នុងគន្ធកុដិជាមួយព្រះសាស្តា ហ៊ានសម្តែងធម៌ថ្វាយព្រះអង្គមុខជាអាចសម្តែងធម៌ដល់អញដែរ កាលបើលោកនិមន្តមកវិញ អញនឹងនិមន្តឲ្យសម្តែងមិនខាន ។
ចំណែកព្រះសោណត្ថេរកាលព្រះសាស្តាទ្រង់ប្រទានសាធុការពររួចហើយ គិតថាកាលនេះជាកាលគួរដើម្បីនឹងក្រាបទូលពាក្យបណ្តាំដែលព្រះឧបជ្ឈាយ៍របស់អាត្មាអញផ្តាំមក ហើយក៏ទូលសុំពរ ៥ ប្រការនឹងព្រះមានព្រះភាគ ដើម្បីឧបសម្ប័ទដោយគណះសង្ឃ៥ អង្គ មានព្រះវិន័យធរជាប្រធានក្នុងបច្ចន្តជនបទទាំងឡាយ ព្រះអង្គក៏ទ្រង់ប្រទានពរទាំង៥ប្រការនោះរួចនៅក្នុងសំណាក់ព្រះសាស្តាអស់ពីរបីថ្ងៃ លុះរលឹកព្រះឧប្បជ្ឈាយ៍ ក៏ចូលទៅថ្វាយបង្គំលាព្រហសាស្តាចេញពីវត្តជេតពនត្រឡប់ទៅសំណាក់ព្រះឧប្បជ្ឈាយ៍វិញតាមលំដាប់ ។
លុះដល់ថ្ងៃព្រឹកឡើងព្រះថេរៈនាំសោណត្ថេរទៅបិណ្ហបាត បានទៅឈរនៅត្រង់មុខទ្វារផ្ទះមហាឲ្យបាសិកាជាមាតា ។ គាត់ឃើញកូនមានចិត្តត្រេកអរថ្វាយបង្គំអង្គាសភត្តដោយផ្ចិតផ្ចង់ ហើយសួរថា លោកកូនលោកបាននៅក្នុងគន្ទកុដិជាមួយនឹងព្រះសាស្តា ហើយបានសំដែងធម៌ថ្វាយព្រះអង្គស្តាប់មែនឬទេ? ។ ព្រះថេរៈសួរថា ញោមការនេះនរណានិយាយប្រាប់ញោម? មាតាទូលថា បពិត្រលោកកូន ទេវតាដែលអាស្រ័យនៅក្នុងផ្ទះនេះបានឲ្យសាធុការពរយ៉ាងខ្លាំងៗ ខ្ញុំព្រះករុណាបានសួរថានរណានេះ ?
ទេវតាប្រាប់ថា ខ្ញុំជាទេវតានៅក្នុងផ្ទះនេះ ព្រោះហេតុនោះខ្ញុំព្រះករុណា បានគិតថាបើលោកកូនហ៊ានសំដែងធម៌ថ្វាយព្រះអង្គបាន មុខជាអាចហ៊ានសំដែងធម៌ដល់ខ្ញុំព្រះករុណាដែរ ។ លំដាប់នោះមាតានិយាយថា កូនសំដែងធម៌អ្វីថ្វាយព្រះសាស្តា ចូរកូនសំដែងធម៌នោះឲ្យខ្ញុំព្រះករុណាស្តាប់ផងហើយ ឲ្យគេធ្វើរោងមួយធំរួចកំណត់ថ្ងៃនឹងសំដែងធម៌ ។ ព្រះថេរៈក៏ទទួលនិមន្តតាមពាក្យសុំរបស់មាតា គាត់ថ្វាយទានចំពោះភិក្ខុសង្ឃទុកស្រ្តីបំរើម្នាក់ឲ្យនៅចាំផ្ទះ រួចនាំជនជាបរិស័ទទៅស្តាប់ធម៌កូនគាត់ក្នុងបារាំ ដែលកេតាក់តែងធ្វើស្រេចនោះ ។
នៅពេលនោះស្រាប់តែមានពួកចោរ ៩០០ នាក់ ដើរគយគន់ចាំមើលឲ្យតែនាងឧបាសិកានោះ ចេញពីផ្ទះទៅផុតនឹងចូលទៅលួច ។ ចំណែកផ្ទះនាងឧបាសិកានោះមានកំពែងព័ទ្ធ ៧ ជាន់ មានក្លោងទ្វារ៧ជាន់ គេដាក់ឆ្កែកាចៗឲ្យនៅចាំគ្រប់កន្លែងទាំងអស់ រួចជីស្នាមភ្លោះត្រង់កន្លែងដែលទឹកធ្លាក់ចុះពីដំបូលផ្ទះ ដាក់សំណភក់ពេញ ហើយសណនោះត្រូវក្តៅរលាយដូចទឹកពុះ ដល់ពេលយប់រឹងគគ្រាត ថែមទាំងមានចំរូងដែក ដ៏ធំៗបោះដាក់គ្មានសល់កន្លែង ។
មានការរក្សាដូចរៀបរាប់មកនេះពួកចោរមិនអាចនឹងចូលទៅលួចបាន ដោយសារនាងឧបាសិកានៅក្នុងផ្ទះនោះផង ស្រាប់តែក្នុងថ្ងៃនោះ វាដឹងថាមហាឧបាសិកាមិននៅ វាជីករូងទម្លាយចូលទៅក្នុងផ្ទះតាមចំណែកខាងក្រោមសំណភក់ នឹងចំរូងដែកលុះចូលទៅមិនឃើញមហាឧបាសិកា វាប្រើមេចោរម្នាក់ប្រាប់ថា បើមហាឧបាសិកនោះឮដំណឹងថាពួកយើងចូលទៅផ្ទះនេះ គាត់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ចូរអ្នកឯងសម្លាប់នឹងដារនេះឲ្យស្លាប់ ។
មេចោរនោះទៅឈរនៅក្នុងទីជិតនៃមហាឧបាសិកានោះ ។ ពួកចោរក៏អុធប្រទីបខាងក្នុងផ្ទះហើយបើកទ្វារបន្ទប់ដែលទុកកហាបណះ ។ នាងទាសីឃើញពួកចោរក៏រត់ទៅជម្រាបមហាឧបាសិកាថាមានពួកចោរចូលទៅក្នុងផ្ទះ បើកទ្វារដែលដាក់កហាបណះ ។ មហាឧបាសិកាប្រាប់ថាពួកចោរអញ្ជើញយកវត្ថុដែលពួកអ្នកឯងរកឃើញទៅចុះ ខ្ញុំកំពុងស្តាប់ធម៌ទេសនារបស់កូនខ្ញុំចូរកុំធ្វើសេចក្តីអន្តរាយដល់ធម៌របស់ខ្ញុំ នាងឯងទៅផ្ទះវិញប្រាប់យ៉ាងនេះចុះ ។ ឯពួកចោរបើកបន្ទប់កហាបណះយកអស់រលីង រួចទៅបើកបន្ទប់ដាក់ប្រាក់ទៀត ។ នាងទាសីរត់ទៅជំរាបមហាឧបាសិកានិយាយប្រាប់ដូចពេលមុន ។ វាទៅបើកបន្ទប់ដាក់ប្រាក់យកអស់ទៀត រួចទៅបើកបន្ទប់ដាក់មាសទៀត ។ នាងទាសីរត់ទៅជម្រាបមហាឧបាសិកាម្តងទៀត ។
លំដាប់នោះគាត់ហៅនាងទាសីមកប្រាប់ថា នាងឯងមកកន្លែងអញច្រើនដងហើយ មិនស្តាប់ពាក្យអញសោះ ទោះបីប្រាប់ថាវាចង់យករបស់អ្វី ឲ្យវាយកទៅចុះកុំមកធ្វើឲ្យខូចការស្តាប់ធម៌របស់អញ ឥឡូវនេះនាងឯងត្រឡប់ទៅវិញទៅ បើមកទៀតអញនឹងធ្វើទោសនាងឯង ម្តងនេះអញអត់ទោសអោយ នាងទាសីក៏ទទួលស្តាប់ធ្វើតាមបង្គាប់ ។ មេចោរឮមហាឧបាសិកានិយាយដូច្នោះ ក៏គិតថារន្ទះបាញ់បំបែកក្បាលជនណាដែលយកទ្រព្យស្ត្រីនេះមិនខាន លុះគិតដូច្នេះហើយ ក៏រត់ទៅប្រាប់ពួកចោរទាំងនោះថា នែពួកយើង កុំយកទ្រព្យមហាឧបាសិកានេះ ចូរទុកទៅវិញឲ្យនៅតាមប្រក្រតីឆាប់ៗពួកចោរទាំងនោះក៏ដាក់កហាបណះប្រាក់នឹងមាសតាមកន្លែងដើមវិញតាមពាក្យដែលមេចោរប្រាប់ ។
តាមធម្មតាធម៌តែងរក្សានូវជនអ្នកប្រព្រឹត្តធម៌ ព្រោះហេតុនោះហើយ បានជាព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថាៈ
ធម្មោ ហវេ រក្ខតិ ធម្មចារី
ធម្មោ សុចិណ្ណោ សុខមាវហាតិ
ឯសានិសំសោ ធម្មេ សុចិណ្ណេ
ន ទុក្កតី តច្ឆតិ ធម្មចារី ។
ធម៌ហ្នឹងឯង តែងរក្សាបុគ្គលអ្នកប្រព្រឹត្តធម៌ ធម៌ដែលគេសន្សំដោយល្អរមែងបានសេចក្តីសុខ នេះជាអានិសង្ឃក្នុងធម៌ដែលគេសន្សំដោយល្អ បុគ្គលអ្នកប្រព្រឹត្តធម៌រមែងមិនទៅកាន់ទុគ្គតិភូមិទេ ។
ពួកចោរបានទៅឈរស្តាប់ធម៌ទេសនា ព្រះថេរៈកំពុងសំដែងធម៌លុះដល់ពេលជិតភ្លឺលោកបញ្ចប់ធម៌ទេសនាចុះពីធម្មាសនៈវិញ ។ ខណះនោះមេចោរក្រាបក្បាលទៀបជើងមហាឧបាសិកាសុំខមាទោសនឹងគាត់ៗសួរថាចុះអ្នកមានការណ៍ដូចម្តេច? មេចោរប្រាប់ថាខ្ញុំបានចងគំនុំបម្រុងនឹងសម្លាប់លោកស្រី ។ មហាឧបាសិកានិយាយថា បើដូច្នោះខ្ញុំអភ័យទោសឲ្យ ឯពួកចោរឯទៀតក៏និយាយសុំទោសដូចមេចោរដែរ ហើយនិយាយអង្វរថា បើលោកស្រីអភ័យទោសឲ្យខ្ញុំសូមលោកស្រីមេត្តាអង្វរករឲ្យព្រះថេរៈជាបុត្ររបស់លោកស្រី ឲ្យខ្ញុំសុំបួសក្នុងសំណាក់លោកផង ។
មហាឧបាសិកាថ្វាយបង្គំ ហើយនិយាយថា បពិត្រលោកកូន ពួកចោរទាំងនេះជ្រះថ្លាចំពោះគុណរបស់ខ្ញុំផង ចំពោះធម្មកថារបស់លោកផង ហើយសុំបួស ហេតុនេះសូមលោកកូនបំបួសពួកចោរទាំងនេះផង ។ ព្រះថេរៈពោលថាប្រពៃហើយៗ ប្រាប់ឲ្យកាត់សំពត់ដែលពួកចោរទាំងនោះស្លៀកជ្រលក់ដីស្អិតពណ៌ក្រហម រួចបំបួសពួកចោរទាំងនោះឲ្យតាំងស៊ប់នៅក្នុងសីល ។
តាំងពីបួសរួចហើយព្រះថេរៈឲ្យរៀនកម្មដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា ពួកភិក្ខុទាំង៩០០អង្គ រៀនកម្មដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា ឡើងទៅលើភ្នំមួយអង្គុយនៅក្រោមម្លប់ឈើមួយដើម ខំស្មឹងស្មាធ៍សមណធម៌ ។ពេលនោះព្រហសាស្តាកំពុងគង់នៅក្នុងជេតវនមហាវិហារចម្ងាយ១២០ យោជន៍ទ្រង់ប្រមើលឃើញភិក្ខុទាំងនោះ ព្រះអង្គទ្រង់កំណត់ធម្មទេសនាតាមចរិកនៃភិក្ខុទាំងនោះ ហើយផ្សាយពន្លឺរស្មីត្រាស់សម្តែងគាថា ហាក់ដូចជាគង់សម្តែងក្នុងទីចំពោះមុខថាៈ
ភិក្ខុណាមានកិរិយានូវប្រកបដោយមេត្តាជ្រហថ្លា ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា អ្នកនោះរមែងបាននូវព្រះនិព្វានដ៏ស្ងប់ ជាគ្រឿងចូលទៅរម្ងាប់សង្គារហើយនៅជាសុខ ។ ម្នាលភិក្ខុអ្នកចូរស្តារនូវទូកគឺអត្តភាពនេះ ទូកគឺអត្តភាពនេះ បើអ្នកស្តារហើយ រមែងដល់នូវទូកគឺអត្តភាពនេះ ទូកគឺអត្តភាពនេះ បើអ្នកស្តារហើយ រមែងដល់នូវត្រើយ គឺព្រះនិព្វានឆាប់ហេតុនេះចូរអ្នកកាត់រោគៈទោសៈ មោហៈ ចេញតពីនោះទៅអ្នកនឹងបានដល់ព្រះនិព្វានពុំខាន ។
ចូរកាត់ឱរម្ជាគ្គិយសំយោជនះ៥តទៅទៀតផង ចូរលះបង់ឧទ្ធម្ភាគ្គិយសំយ្វោនះ ៥ផងចូរចម្រើនឥន្ទ្រិយ៥តទៅទៀតផង បើអ្នកលះបានហើយ ឈ្មោះថាជាអ្នកកន្លងផុតកិលេសជាគ្រឿងចូលទៅរម្ងាប់សង្ខារហើយនៅជាសុខ ។ ម្នាលភិក្ខុអ្នកចូរស្តារនូវទូកគឺអត្តភាពនេះទូកគឺអត្តភាពនេះ បើអ្នកស្តារហើយ រមែងដល់នូវត្រើយ គឺព្រះនិព្វានឆាប់ហេតុនេះចូរអ្នកកាត់រោគះ ទោសះ មោហះ ចេញតពីនោះទៅអ្នកនឹងបានដល់ព្រះនិព្វានពុំខាន ។ ចូរកាត់ឳរម្ជាគ្គិយសំយោជនះ៥ផង ចូរលះបង់ឧទ្ធម្ភាគ្គិយសំយោ្វនះ៥ផង ចូរចម្រើនឥន្ទ្រិយ៥តទៅទៀតផង បើអ្នកលះបានហើយ ឈ្មោះថាជាអ្នកកន្លងផុតកិលេសជាគ្រឿងជាប់ជំពាក់ទាំង៥តថាគតឲ្យឈ្មោះថា អ្នកមានអន្លុងកន្លងផុតអស់ហើយ ។
ម្នាលភិក្ខុចូរអ្នកពិនិត្យចូរកុំធ្វេសប្រហែស ចិត្តរបស់អ្នកចូរកុំវិលទៅរកកាមគុណវិញអ្នកកុំប្រមាទហើយលេបនូវដុំលោហះនោះឡើយកុំអោយភ្លើងឆេះហើយកន្ទក់កន្ទេញថានេះជាទុក្ខឡើយ ។ ឈានមិនមានដល់បុគ្គលឥតប្រាជ្ញារីបញ្ញាមិនមានដល់បុគ្គលដែលឥតឈាន ឈានក្តី បញ្ញាតិ រមែងមានក្នុងបុគ្គលណា បុគ្គលនោះឈ្មោះថាជាអ្នកឋិតនៅក្នុងទីជិតព្រះនិព្វាន ។
សេចក្តីត្រេកអរមិនមែនជារបស់មនុស្សទេ រមែងមានតែចំពោះតែភិក្ខុដែលចូលទៅនៅក្នុងទីស្ងប់ស្ងាត់ មានចិត្តស្ងប់រម្ងាប់ ព្រោះបានឃើញធម៌ច្បាស់ដោយខ្លួនឯង ។ ភិក្ខុណាពិចារណាការកើតឡើងនឹងការសូន្យទៅវិញនៃខន្ធទាំងឡាយក្នុងពេលណាៗ ភិក្ខុនោះរមែងបានបីតិ នឹងបាមោជ្ជនៅពេលនោះៗ បីតិនឹងបាមោជ្ជនោះជាអមតធម៌របស់អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ ។
គុណធម៌ប្រការនេះ គឺការគ្រប់គ្រងនូវឥន្ទ្រីយ១ សេចក្តីសណ្តោស ១នឹងការសង្រួមក្នុងព្រហបាតិមោក្ខ១ ជាខាងដើមក្នុងព្រះនិព្វាននោះ តែងមានចំពោះភិក្ខុដែលមានប្រាជ្ញាក្នុងសាសនានេះ បើដូច្នោះចូរអ្នកគប់រកកល្យាណមិត្ត អ្នកចិញ្ចឹមអាជីពដោយត្រឹមត្រូវ មិនខ្ជិលច្រអូស គប្បីជាអ្នកប្រព្រឹត្តនូវបដិសណ្ឋារក្នុងអាចារះជាអ្នកឈ្លាសក្នុងអាចារះជាអ្នកមានបាមោជ្ជច្រើន អ្នកនឹងធ្វើឲ្យជាក់ស្តែងនូវទីបំផុតនៃសេចក្តីទុក្ខមិនខាន ។
ភិក្ខុ ៩០០ អង្គដែលកំពុងអង្គុយស្មឹងស្មាធ៍សមណធម៌ ក៏បានសម្រេចព្រះអរហត្តផល ព្រមទាំងបដិសម្ភិទាញាណ ក្នុងពេលជាទីបញ្ចប់ ធម៌ទេសនារបស់ព្រះអង្គ ហើយហោះទៅលើអាកាសទាំងអស់បានកន្លងផុតផ្លូវលំបាកចំនួន ១២០ យោជន៍ ហើយពោលសរសើរគុណរបស់ព្រះសម្ពុទ្ធរួចថ្វាយបង្គំទៀបព្រះបាទាព្រហសាស្តា ។
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1143/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២២,០៧៦ ដង)
រឿងព្រាហ្មណ៍ភារទ្វាជ
(ចាក អ. ព្រា.)
(អរិយសាវក មិនដែលព្រឺដោយពាក្យគម្រាមអ្នកដទៃឡើយ)
ក្រុងរាជគហៈ មានព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ឈ្មោះភារទ្វាជ ជាមនុស្សមិច្ឆាទិដ្ឋិឥតមានសទ្ធា ឥតមានសេចក្តីជ្រះថ្លា និងរឹងត្អឹងប្រហែលដង្គត់ឈើដើមគគីរ បើមានជនណាពោលថា ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ គាត់តែងយកដៃខ្ទប់ត្រចៀកជានិច្ច ។ ឯប្រពន្ធគាត់ឈ្មោះធនញ្ជានីជាអរិយសាវិកា មានសទ្ធា មានសេចក្តីជ្រះថ្លា
images/articles/1140/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៣,១៥៨ ដង)
រឿងព្រះអសោកនឹងអគ្គមហេសី
(ចាក គ. ម.)
(អានិសង្សនៃការប្រគេនទឹកឃ្មុំនឹងចង្អុលបង្ហាញផ្លូវ)
កាលកន្លងទៅហើយ ក្នុងក្រុងពារាណសី មានឈ្មួញទឹកឃ្មុំម្នាក់អង្គុយលក់រានផ្សារ ។ គ្រានោះមានព្រះបច្ចេកពុទ្ធមួយកើតរោគដំបៅ មានព្រះបច្ចេកពុទ្ធនោះ ទើបចុះពីភ្នំគន្ធមាទន៍មកកាន់ក្រុងពារាណសី ។ ពេលនោះមានកុម្តទាសីម្នាក់ ដើរកាន់ក្អមសំដៅទៅស្ទឹង បានជួបនឹងព្រះបច្ចេកពុទ្ធអង្គនោះ ក៏ទូលសួរតាមដំណើរ
images/articles/1139/56terethhhrrr.jpg
ផ្សាយ : ១៩ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១២,២៤៦ ដង)
រឿងសញ្ចីវមាណព
(ចាក ស. ឯ.)
(សង្គ្រោះអសប្បុរស នឹងវិនាសខ្លួនដោយពិត)
កាលកន្លងទៅហើយ មានមាណពម្នាក់ឈ្មោះសញ្ជីវះ បានសិក្សាមន្តវិជ្ជាការជាមួយនឹងសិស្ស៥០០រូបក្នុងសំណាក់អាចារ្យទិសាបាមោក្ខ នាក្រុងពារាណសី។ សញ្ជីវមាណពបានសុំលោកអាចារ្យរៀនមន្តប្រស់សត្វស្លាប់ ឲ្យរស់មកវិញ។ លុះមន្តវិជ្ជាសាស្ត្របានសម្រេចហើយ ថ្ងៃមួយមាណពនោះ បានចូលទៅរកអុស ក្នុងមហាវ័នជាមួយនឹងសិស្សនានា បានប្រទះខ្លាស្លាប់១ ក៏ពោលប្រាប់គេថា ភឿនទាំងឡាយ ចាំមើលខ្ញុំប្រស់សាកមើលចុះ រួចគេរត់ឡើងដើមឈើទាំងអស់គ្នាទៅ ។ សញ្ជីវមាណពក៏តាំងរាយមន្តប្រស់ខ្លានោះ ហើយយកម្រាមដៃផ្ទាត់ផង ។
ខ្លាក៏រស់ឡើងភ្លាម ហើយស្ទុះទៅខាំមាណពនោះស្លាប់ទើបដួលគ្រុបទៅវិញ ។ ខ្លានឹងមាណពក៏ស្លាប់ក្នុងទីជាមួយគ្នា ក្នុងពេលនោះឯង ។ សិស្សទាំងឡាយ ក៏នាំរឿងនោះ មកជម្រាបអាចារ្យៗ ក៏ពោល ថានែអ្នកទាំងឡាយ ជនណាដែលបានលើកដំកើង សង្គ្រោះអសប្បុរស ហើយធ្វើសក្ការះរាប់អានក្នុងទីមិនសមគួរ ជននោះតែងតែបានសេចក្តីទុក្ខលំបាកវិនាសខ្លួនប្រាណ សាបសូន្យ ចាកជីវិតដូចជា សញ្ជីវមាណពនេះជាកំណត់ព្រោះអសប្បុរស មើលមិនឃើញអ្នកសង្គ្រោះទេ ទើបពោលគាថា តទៅទៀតថាៈ
អសន្តំ យោ បគ្គណ្ហាតិ អសន្តមូបសេវតិ តមេវ
ឃាសំ កុរុតេ ព្យគ្ឃោ សញ្ជីវកំ យថា ។
អ្នកណាលើកដំកើងនឹងគប់រកអសប្បុរស អសប្បុរសនោះ តែងតែធ្វើអ្នកដំកើង ឲ្យទៅជាចំណីរបស់ខ្លួនដូចខ្លានឹងមាណពឈ្មោះសញ្ជីវះ ។
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1187/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២២,២១៩ ដង)
រឿងអ្នកប្រមឹក
(ចាក ម. អ.)
(ទោសនៃការសេពគប់ជនពាល និងផឹកសុរា)
ពីអតីតសម័យ ក្នុងក្រុងពារាណសី មានមាណពម្នាក់ជាកូនអ្នករក្សានិច្ចសីល ។ មាណពនោះចូលចិត្តដើរជាមួយនឹងអ្នកលេងទាំងទ្បាយ ដែលមានវ័យស្រករគ្នា ។ អ្នកលេងទាំងទ្បាយ តែងបបួលមាណព ឲ្យផឹកស្រា តែមិនព្រមសោះថ្ងៃមួយគិតគ្នាថា បើមាណពនោះមិនផឹកស្រា មុខជាមិនចេញថ្លៃឲ្យពួកយើងទេ
images/articles/1185/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ២៥,១៩២ ដង)
រឿងមិគលុទ្ទកប្រេត
(ចាក បេ. ខុ.)
(ទោសបាណាតិបាត និងគុណរបស់មិត្រ)
កាលកន្លងទៅហើយ ក្នុងក្រុងរាជគ្រឹះ មានព្រានម្រិគម្នាក់ ជាមិត្រនឹងធម្មឧបាសក ។ ព្រាននោះសម្លាប់ម្រិគទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ឥតមានបង្អង់ពេលវេលាណាមួយទ្បើយ ។ ឧបាសកជាមិត្រ ចេះតែនិយាយលួងលោមអង្វរឲ្យឈប់សម្លាប់ ព្រានមិនព្រមតាម ។
ឧបាសកចេះតែឧស្សាហ៍និយាយមិនឈប់ មិនធុញទ្រាន់ដល់យូរៗទៅព្រាននោះក៏និយាយប្រាប់ឧបាសកថា ម្នាល់សម្លាញ់ ខ្ញុំមានសេចក្តីរាប់អានសម្លាញ់ក្រៃពេក ខ្ញុំឈប់សម្លាប់សត្វក្នុងវេលាយប់ជូនអ្នកចុះ ឧបាយសកឮហើយ ទទួលថា សាធុ ! ៗ ខ្ញុំត្រេកអរណាស់ ក្នុងវេលាយប់ដែលអ្នកឈប់នោះ អ្នកត្រូវតាំងចិត្តរលឹកចំពោះគុណព្រះរតនត្រ័យ កុំរលឹកដល់ការនេសាទរបស់អ្នក ។
ព្រានធ្វើតាមបានទាំងអស់ តែដល់វេលាយប់ទៅដកអន្ទាក់ ដកលប់ជាដើមទុកក្នុងទីមួយហើយ ដម្កល់ចិត្តក្នុងគុណព្រះរតនត្រ័យ ដល់វេលាថ្ងៃ ទើបទៅនេសាទតាមធម្មតា ។
សម័យក្រោយមក ព្រាននោះស្លាប់ទៅ កើតជាវេមានិកប្រេត នៅក្បែរភ្នំគិជ្ឈកូដ ពេលថ្ងៃរងទុក្ខវេទនា មានឆ្កែទាំងដេញខាំស៊ីអស់សាច់នៅសល់តែឆ្អឹង ដល់វេលាយប់ក្លាយខ្លួនជាទេវបុត្រ សោយសម្បត្តិទិព្វ នៅក្នុងវិមានមាស មានអ្នកបំរើរាប់រយនាក់ ។ ផ្លាស់ប្តូរសោយផងសុខទុក្ខ ៗ តែយ៉ាងនេះជាដរាបរាល់ពេលវេលា ។
ជួនជាថ្ងៃមួយនោះព្រះនារទត្ថេរ លោកនិមន្តទៅក្បែរភ្នំនោះ បានឃើញហើយ សួរដំណឹងសព្វគ្រប់ ទើបនាំដំណឹងនោះទៅកាន់សំណាក់សម្តុទ្ធ ក្រាបទូលតាមដំណើរ ។ ព្រះសម្តុទ្ធបរមគ្រូ ទ្រង់ប្រារព្ធរឿងបេ្រតនោះជាហេតុ ហើយសំដែងធម៌ទេសនា ដើម្បីជាប្រយោជន៍មគ្គផលសុខចំរើន ដល់ពុទ្ធបរិស័ទទាំងទ្បាយ ។
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1203/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៤៤,៣៧៤ ដង)
រឿងបុត្តខាទករាជ
(ចា. ម. អ.)
(អ្នកប្រមឹកស្រវឹងស៊ប់ មើលមិនស្គាល់កូនខ្លួនទេ)
កាលកន្លងទៅហើយ ព្រះចៅក្រុងពារាណសី ទ្រង់ជាអ្នកប្រមឹកសុរាបើវៀចាកសាច់ មិនសោយព្រះក្រយាស្ងោយទ្បើយ ។ សូម្បីពួកអ្នកនគរឃាត់ថាកុំសម្លាប់ ក៏មានរៀងរាល់ថ្ងៃឧបោសថដែរ ។
ថ្ងៃ ១៣ កើត អ្នកគ្រូរកាន់សាច់យកមកព្យួរទុកមិនស្រួល ឆ្កែក៏ពាំស៊ីអស់ ។ ក្នុងថ្ងៃឧបោសថ អ្នកគ្រូរកសាច់មិនបាន មិនហ៊ានលើកព្រះក្រយាស្ងោយទៅថ្វាយព្រះរាជាទ្បើយ ទើបយកដំណឹងនោះទៅក្រាបទូលព្រះទេពី ៗ ទតយល់ព្រះរាជបុត្រនោះហើយ នឹងស្ទុះមកឱបរឹតថើបជាមិនខាន មុខជាភ្លេចទារកសាច់ហើយ អ្នកបំបៅព្រះរាជបុត្រហើយ នឹងយកទៅឲ្យអង្គុយលើភ្លៅព្រះរាជាហើយអ្នកត្រូវលើកព្រះក្រយាស្ងោយទៅថ្វាយ ក្នុងពេលដែលព្រះអង្គកំពុងប្រទ្បែងលេងជាមួយរាជបុត្រ លុះត្រាស់ដូច្នេះហើយ ព្រះនាងក៏ធ្វើឧបាយបែបនោះ ។លំដាប់នោះឯង អ្នកគួរបង្អោនភត្តទៅថ្វាយ ព្រះរាជាកំពុងស្រវឹងស្រា ទតមិនឃើញសាច់ក្នុងភាជន៍ ត្រាស់សួរថាសាច់ទៅឯណា ? បពិត្រព្រះសម្មតិទេពថ្ងៃនេះជាថ្ងៃឧបោសថ មិនគួរព្រះអង្គសោយសាច់ទេ ។
ព្រះរាជាត្រាស់ថា អញរកសាច់បានដោយកម្រណាស់ហើយទ្រង់ចាប់ព្រះរាជបុត្រមូល ផ្តាច់ព្រះសុរងបោះទៅខាងមុខអ្នកគ្រូត្រាស់ថា ចំអិនឲ្យឆាប់មក ។ អ្នកគ្រូក៏ធ្វើតាមព្រះរាជបញ្ជាសូម្បីជនមា្នក់ មិនហ៊ានយំ ឬនិយាយថាម្តេចទ្បើយ ព្រោះខ្លាចព្រះរាជា លុះអ្នកគ្រូបង្អោនភត្តមកទ្រង់ក៏សោយជាមួយនឹងសាច់ព្រះរាជបុត្រ ហើយផ្ទុំលក់ទៅពេលភ្លឺល្អះៗត្រង់តើនទ្បើងបាត់ស្រវឹងពោលប្រាប់ស្រីស្នំថានាងចូរនាំព្រះរាជបុត្រមកឲ្យអញ ខណៈនោះ ព្រះទេពីទ្រង់ព្រះកន្សែងសោយសោក បោកព្រះកាយដួលដេកលើផែនដីលុះមានព្រះស្មារតីវិញ ក៏ត្រាស់ថា បពិត្រព្រះស្វាមី ម្សិលមិញ ព្រះអង្គសម្លាប់ព្រះរាជបុត្រយកសាច់ហើយ ជាមួយនឹងភត្តទៅហើយ ម្តេចទ្បើយទ្រង់រកព្រះរាជបុត្រទៀត ។
ព្រះរាជាទ្រង់សណ្តាប់ពាក្យនោះចប់ហើយ ក៏យំសោកស្រណោះអាទ្បោះអាល័យ ស្តាយព្រះរាជបុត្រស្ទើរនឹងក្ស័យព្រះជន្ម ទ្រង់យល់ឃើញទោសក្នុងកាលផឹកស្រាថា អញកើតទុក្ខព្រោះតែផឹកសុរានេះ ទើបយកកន្សែងមកជូតព្រះភក្រ្តអធិដ្ឋានថា ចាប់ពីពេលនេះទៅ បើអញមិនទាន់បានសម្រេចព្រះអរហត្តដរាបណា ដរាបនោះអញលែងផឹកហើយទឹកស្រានេះ ព្រោះជាមេបង្កើតសេចក្តីទុក្ខ បង្កើតវិនាសសព្វបែបយ៉ាង កាលឃើញទោសជាប្រត្យក្សយ៉ាងនេះទ្រង់ក៏លែងសោយស្រាតាំងពីថ្ងៃនោះមក ។
(មហា សំ .សុខ និស្សិតសាលាបាលីជាន់ខ្ពស់)
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1213/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៦,២៦២ ដង)
រឿងសត្វខ្លែង និងអ្នកប្រមាញ់
(ចាក ម.ប.)
(ចេះជួយយកអាសាគ្នាក្នុងគ្រាក្រ ទើបជាមិត្រល្អ)
កាលកន្លងទៅហើយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តសោយរាជ្យក្នុងក្រុងពារាណសី កាលនោះអ្នកស្រុកបច្ចន្តគ្រាម ចូលចិត្តរកស៊ីបរបាញ់សត្វយកសាច់ចិញ្ចឹមគ្រួសារ ។ នៅជិតស្រុកនោះ មានស្រះធំមួយមានសត្វ ៥ ពួកនៅអាស្រ័យគឺ ខ្លែងឈ្មោលនៅខាងត្បួងស្រះខ្លែងញីនៅខាងលិច. រាជសីហ៍នៅខាងជើង អកនៅខាងកើតអណ្តើកនៅត្រង់ដីទួលកណ្តាលស្រះ ។ ខ្លែងឈ្មោលនិយាយសុំខ្លែងញីធ្វើជាប្រពន្ធខ្លែងញីសួរថា អ្នកចង់បានខ្ញុំជាប្រពន្អនេះ តើអ្នកមានមិត្តសម្លាញ់ឬទេ ? ខ្លែងឈ្មោលថា ខ្ញុំមិនមានមិត្តសម្លាញ់ទេ។ ខ្លែងញីក៏ប្រាប់ទៅវិញថា ត្រូវអ្នករកចងមិត្តឲ្យបានគ្នាច្រើនសិន ទើបខ្ញុំព្រមទទួលយក ហើយពន្យល់ខ្លែងឈ្មោលឲ្យទៅចងមេត្រីនឹងសត្វទាំងបីគី អក អណ្តើក និងរាជសីហ៍ ។
ខ្លែងឈ្មោលបានស្តាប់ហើយ ក៏ទៅចងមិត្តនឹងសត្វទាំងនោះបានសំរេចដូចបំណង ។ គ្រានោះ ខ្លែងទាំងពីរបានព្រមព្រៀងគ្នាជាប្តីប្រពន្ធ ធ្វើសំបុកពងលើដើមក្ទម្តដែលដុះត្រង់ដីទួលកណ្តាលស្រះនោះឯង ក្រោយមកខ្លែងញីឈ្មោលក៏បានកូនពីរ ។ថ្ងៃមួយពួកអ្នកស្រុកបច្ចន្តគ្រាម ដើរបរបាញ់សត្វក្នុងព្រៃមិនបាន ដល់ពេលយប់ ក៏នាំគ្នាទៅដេកក្រោមដើមក្ទម្ភដុតភ្លើងបង្ហុយផ្សែងបង្អើលមូស ។ ផ្សែងភ្លើងហុយទ្បើងទៅដល់សំបុកខ្លែងលើចុងក្ទម្ត កូនខ្លែងតូចៗដែលនៅក្នុងសំបុកក៏យំស្រែករំពង ។ អ្នកប្រមាញ់ឮសំលេងកូនសត្វមានសេចក្តីត្រេកអរណាស់ ដាស់គ្នាឲ្យក្រោកទ្បើង កាន់គប់ភ្លើងបំភ្លឺទៅយកកូនសត្វមកដុតស៊ី ។ ខ្លែងឈ្មោលថា អ្នកប្រមាញ់ប្រាថ្នានឹងទ្បើងមកយកូនយើងទៅស៊ីហើយ ដូច្នេះសូមអ្នកទៅឲ្យដំណឹងដល់មិត្តសម្លាញ់យើង ត្បិតយើងមានភ័យអាសន្ទដល់ហើយ ។
ខ្លែងឈ្មោល ក៏ស្ទុះម្នីម្នាទៅប្រាប់អកតាមដំណើរ អកមកជួយយកអាសា ហើយបញ្ជូនខ្លែងឈ្មោលឲ្យប្រញាប់ទៅមុន អកទៅដល់ទំលើចុងឈើមួយក្បែរដើមក្ទម្ភនោះ ឃើញអ្នកប្រមាញ់កំពុងកាន់គុបភ្លើងទ្បើងទៅរកសំបុកអក ក៏មុជទៅក្នុងស្រះឲ្យទទឹកស្លាបជោក ហើយប្រៀមទឹកពេញមាត់ ហើរទៅទទះស្លាបព្រួសទឹកពន្លត់គប់ភ្លើងនោះ ប្រមាញ់ម្នាក់កាន់គប់ទ្បើងទៅទៀតអកខំពន្លត់ដោយឧបាយនោះទៀត ដរាបដល់ពាក់កណ្តាលអធ្រាតុរងារញ័រអស់ទាំងខ្លួន ខ្លែងញីឃើញដូច្នោះក៏និយាយនឹងខ្លែងឈ្មោលឲ្យទៅប្រាប់អណ្តើកជាប្រញាប់ ។
ខ្លែងឈ្មោលប្រាប់អណ្តើកឲ្យមកជួយ អណ្តើកទទួលយកអាសាដោយសេចក្តីស្ម័គ្រ ។ គ្រានោះកូនអណ្តើក បានឮឪពុក សុំធានាទៅជួយការពារខ្លែងនោះ ។ អណ្តើកជាឪពុកឃាត់កូនមិនឲ្យទៅ ទើបទៅយ៉ាងប្រញាប់ដោយខ្លួនឯង ចុះទៅក្នុងស្រះបាភក់ និងសារាយនាំទៅបាចលើគំនរភ្លើងរលត់អស់ ។ ឯពួកប្រមាញ់បានឃើញអណ្តើកធំសំបើមដូច្នោះ ក៏និយាយគ្នាដោយត្រេកអរថា យើយកុំរវល់នឹងកូនខ្លែងល្អិតនោះ នាំគ្នាចាប់អណ្តើកធំឯណោះវិញ បើយើងបានតែមួយនេះ ល្មមឆ្អែតទាំងអស់គ្នា ។
អ្នកប្រមាញ់មិនដឹងដូចម្តេចចាប់អណ្តើកធំនោះឲ្យបានឆាប់ ក៏ស្រាតសំពត់ចុះទៅវេចខ្ចប់អណ្តើកនោះហើយ នាំគ្នាទាញចុងសំពត់ម្ខាង ប៉ុន្តែទាញមិនឈ្នះសោះ ព្រោះអណ្តើកធំពេក ក៏ត្រូវអណ្តើកអូសរហូតដល់ទឹកជ្រៅ ហេតុតែសេចក្តីលោភអ្នកទាំងនោះ ស៊ូមុជទៅតាមទាល់តែឈ្លក់ទឹកផឹកប៉ោងពោះទើបទ្បើងមកវិញរងារញ័រខ្លួនងាកទៅរកភ្នក់ភ្លើងរលត់អស់សំលៀកបំពាក់ក៏គ្នាន បានទៅអណ្តើកអស់ទៅក៏នាំគ្នាឱបដៃអស់សង្ឃឹម ហើយនិយាយថា ណ្ហើយចុះចាំថ្ងៃរះ យើងយកកូនខ្លែងស៊ីឲ្យបាន ។
ខ្លែងញីឮដូច្នោះ ប្រើខ្លែងឈ្មោលឲ្យទៅពឹងរាជសីហ៍ទៀត ។ រាជសីហ៍ ទៅដល់គល់ក្ទម្ភ ឥតឃើញមនុស្សមា្នក់សោះ ។ ខណៈនោះអក អណ្តើកនិងខ្លែងចូលទៅរករាជសីហ៍ ៗ សំដែងនូវអានិសង្ស មិត្តដល់សត្វទាំងនោះ ហើយរំលឹកគ្នាទៅទៀតថា ពីថ្ងៃនេះតទៅយើងទាំងអស់គ្នា ត្រូវរក្សាមិត្តឲ្យថិតថេរមាំមួន កុំប្រហែសធ្វេសទ្បើយ ក៏លាគ្នាទៅកាន់លំនៅរៀងៗ ខ្លួន ។
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1214/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៤៥,១១៥ ដង)
រឿងតាបសដាច់ឈាន
(ចាក មុ. ឯ.)
ក្នុងអតីតកាល ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត សោយរាជ្យក្នុងនគរពារាណសី កាលនោះព្រះពោធិសត្វ សោយព្រះជាតិនាត្រកូលព្រាហ្មណ៍មហាសាលក្នុងដែនកាសី កាលចំរើនវ័យហើយ បានសិក្សាដល់ទីបំផុតនៃវិជ្ជាក្រោយមកលះកាមគុណចេញបួសជាតាបស បានសម្រេចឈាននឹងអភិញ្ញាណស្ថិតនៅក្នុងព្រៃហេមពាន្ត ។
images/articles/1216/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ១៨ មករា ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ៤១,៥៤២ ដង)
រឿងយក្ខិនីស៊ីមនុស្ស
(ចាក តេ. ឯ.)
(សំវរធម៌ជាស្វ័យត្រាណយ៉ាងធំរបស់របស់នគរកាយ)
កាលកន្លងទៅហើយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តសោយរាជ្យក្នុងក្រុងពារាណសី មានព្រះរាជឱរស ១០០ ព្រះអង្គ ព្រះពោធិសត្វជាព្រះរាជបុត្រពៅបង្អស់ ។
សម័យមួយ ព្រះពោធិសត្វទ្រង់ព្រះចិន្តាថា អញនឹងបានរាជសម្បត្តិ ឬមិនបាន ? ទើបថ្វាយបង្គំសួរព្រះបច្ចេកពុទ្ធ ដែលតែងនិមន្តមកឆាន់រាល់ថ្ងៃ
images/articles/1222/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៥៧,៦៧០ ដង)
រឿងសង្ខព្រាហ្មណ៍
(ចាក ស. ទ.)
(គុណនៃការធ្វើទានចំពោះបុញ្ញក្ខេតដ៏ប្រសើរ)
ក្រុងពារាណសីកាលពីដើមមានឈ្មោះថា មោឡិនីលំដាប់នោះព្រះពោធិសត្វ កើតជាព្រាហ្មណ៍ឈ្មោះ សង្ខៈក្នុងនគរមោឡិនីបានធ្វើដំណើរទៅជួញដោយនាវា ក៏ស្រាប់តែឃើញព្រះបច្ចេកពុទ្ធមួយអង្គ កំពុងនិមន្តកាត់ដីខ្សាច់ប្រាកដដោយរងើកភ្លើង ក្នុងទីមានខ្យល់និងកំដៅដ៏ឃោរឃៅក្រៃពេក មានចិត្តជ្រះថ្លាថា បុញ្ញក្ខេតរបស់អញមកដល់ហើយតើ ទើបយកស្បែកជើង និងឆ័ត្រមកប្រគេន ហើយត្រឡប់ទៅទូតវិញ ។
ថ្ងៃទី ៧ នាវាគាត់ក៏បែកកណ្តាលសមុទ្រ ។ ព្រះពោធិសត្វ និងអ្នកបំរើម្នាក់ស៊ីស្ករ និងសប្បីដរាបដល់ឆ្អែតរៀងខ្លួន ក៏ឡើងទៅលើចុងក្តោងលោតបានប្រមាណទី១ ឧសភ ក៏ធ្លាក់ចុះក្នុងសមុទ្រនោះហែលឆ្លងទៅ ។ ព្រះពោធិសត្វហែលឆ្លងយ៉ាងនេះអស់ ៧ ថ្ងៃ ។
ពេលនោះទេពធីតាឈ្មោះមណីមេខលា ជាអាណាព្យាបាលសមុទ្រ មានបំណងនឹងស្រង់ព្រះពោធិសត្វ ក៏និម្មិតទូកជារវការះកែវដ៏ពេញដោយកែវ ៧ ប្រការ ហើយស្រង់ព្រះពោធិសត្វដាក់លើទូកនោះ តែនាងមិនអាសូរដល់ឧបដ្ឋាកព្រះពោធិសត្វសោះឡើយ ។ ព្រះពោធិសត្វ ក៏បានឲ្យចំណែកបុណ្យដែលខ្លួនបានធ្វើ ដល់បុរសនោះ ៗ ក៏បានអនុមោទនានូវចំណែកបុណ្យនោះ ទេពធីតា ក៏ស្រង់បុរសនោះដាក់លើទូកទៀត ហើយនាំទូកទៅកាន់ក្រុងមោឡិនី ក៏ឲ្យនូវទ្រព្យដល់ព្រះពោធិសត្វទាំងអស់ ហើយវិលមកវិញ ។
(មហា សំ . សុខ និស្សិតសាលាបាលីជាន់ខ្ពស់)
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1221/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ០៥ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៥៥,៩៨៨ ដង)
រឿងសច្ចវានិនី
(ចាក ម. អ.)
(និយាយពាក្យពិត គង់បានទៅកើតក្នុងស្ថានទេវលោក)
ពីដើមមានស្ត្រីម្នាក់ មិនបានឲ្យទាន មិនបានធ្វើការបូជា មិនបានស្តាប់ធម៌ទេក្នុងមួយជាតិនេះ គ្រាន់តែ រក្សាពាក្យសច្ចៈប៉ុណ្ណោះ លុះស្លាប់ទៅបានកើតក្នុងស្ថានទេវលោក សោយទិព្វម្បត្តិជាសុខសានសម្រាន្តសម្រួលកាយដោយសិរី មានបរិវារគាល់ជាច្រើន ។ គ្រាក្រោយព្រះមហាមោគ្គល្លាន មានឥទិ្ធឬទិ្ធច្រើនបានថ្វាយបង្គំទូលាព្រះបរមសាស្តាជាម្ចាស់ទៅកាន់ស្ថានទេវលោក ដើម្បីនឹងបានពិនិត្យស្ថានភាពផ្សេងៗ និងសួរបុញ្ញកម្មខ្លះៗ យកមកផ្សាយក្នុងជម្ពូទ្វីបនេះ ។កាលព្រះសាស្តាអនុញ្ញាតហើយ ក៏និមន្តទៅឋិតនៅទៀបទ្វារនៃទេពធីតាម្នាក់ ។នាងក៏ចេញមកថ្វាយបង្គំដោយសេចក្តីគោរព ។ព្រះថេរៈសួរថា នាងធ្វើបុញ្ញកម្មដូចម្តេច បានជាមានសម្បត្តិស្តុកស្តម្ភយ៉ាងនេះ?
ទេពធីតាខ្មាស់ព្រះថេរៈណាស់ ធ្វើលាក់លៀម មិនចង់ប្រាប់សោះ តែដោយលោកជំរិតសួរខ្លាំងពេក អត់ទ្រាំមិនបាន ក៏ទូលថា បពិត្រលោកម្ចាស់ដ៏ចម្រើន ខ្ញុំព្រះកុរណាឥតដែលបានធ្វើបុណ្យកុសលអ្វីនឹងគេទេ កាលកើតជាមនុស្សនោះគ្រាន់តែរក្សាសច្ចប៉ុណ្ណោះ សម្បត្តិទាំងនេះ កើតឡើងដោយពាក្យសច្ចៈ ដែលខ្ញុំបានរក្សានឹងថាកើតពីកុសលកម្មដទៃឥតអង្គីមានឡើយ ។ ព្រះថេរៈ កាលជ្រាបដំណឹងសព្វគ្រប់ហើយ ក៏ត្រឡប់ពីទេវលោកមកវិញ ចូលទៅថ្វាយបង្គំព្រះបរមសាស្តាឯវត្តជេតពន ទូលសួរថាបពិត្រសម្តេចព្រះមានព្រះភាគដ៏ចំរើន បុគ្គលដែលគ្រាន់តែរក្សានូវសច្ចះ មិនបានធ្វើបុណ្យទានអ្វីទេ ហើយបានទៅកើតក្នុងទេវលោកសោយសម្បត្តិទិព្វមានឬទេ? ព្រះសាស្តាតថា នែមោគ្គល្លាន ម្តេចក៏អ្នកចាំមកសួរតថាគត ក្រែងរឿងរ៉ាវនេះទេពធីតាបា្រប់អ្នកដោយសព្វគ្រប់ហើយដឹង? នែមោគ្គល្លានសត្វទាំងឡាយ គ្រាន់តែរក្សានូវសច្ចះខ្វះអីទៅកើតក្នុងទេវលោក សោយទិព្វសម្បត្តិមានគគោក ។(មហា សំ សុខ និស្សិតសាលាបាលីជាន់ខ្ពស់)
អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀភៅៈ ប្រជុំជាតក
វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/1096/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ២៦ សីហា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ២៦,៣៣៤ ដង)
រឿងព្រានប្រេត
(ចាក បេ. ខុ.)
(អានិសង្សនៃការឧទ្ទិសផលចំពោះពួកប្រេត)
កាលព្រះបរមលោកនាថ ព្រះអង្គគង់នៅវត្តវេឡុវ័ន មានព្រានម្នាក់សំណាក់នៅទិសាភាគនៃនគរពារាណសី ។ ព្រាននោះតែងត្រាច់ទៅព្រៃបរបាញ់សត្វម្រឹគបក្សី បានហើយឆ្អើរសាច់បរិភោគ ឯសាច់ដែលនៅសល់ពីរនោះគាត់រែកយកទៅលំនៅ ។ ចំណែកពួកក្មេងៗ បានឃើញគាត់រែកសាច់មកដល់មាត់ព្រៃដូច្នោះហើយ
