អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៣ កុម្ភះ ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ៣៤,២៤០ ដង)
ពេលកូនចម្រើនធំលូតលាស់
|
|
|
មានភាសិតនៅក្នុងហិតោបទេស បាននិយាយថា « បណ្ដាកូនទាំង ៣ ពួក គឺកូនដែលមិនទាន់កើតមួយ, កូនដែលកើតហើយស្លាប់មួយ, និងកូនដែលកើតហើយល្ងង់មួយ, កូនពីរខាងកើតធ្វើទុក្ខតែម្ដងទេ តែកូនទី៣ ធ្វើទុកឪពុកម្ដាយអស់មួយជីវិត »។
សុភាសិតនេះ ពញ្ញាក់យើងឲ្យឃើញថា « ការចិញ្ចឹមកូន ជារឿងពិបាកបំផុត » ។ នៅក្នុងពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ នាទីចិញ្ចឹមបីបាច់ ថែរក្សាកូនរបស់មាតាបិតា ហាក់ដូចជាចប់សព្វគ្រប់ នៅពេលដែលចែកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យកូនស្រី ប្រុស តាមឱកាសដែលខ្លួនយល់ថាសមគួរមួយ។ បើពិនិត្រតាមនេះ ម៉ែឪ រហ័សចែកទ្រព្យសម្បត្តិឲ្យកូន ម៉ែឪ ក៏រហ័សអស់កិច្ចរវល់ដែរ តែបើម៉ែឪណាទុកដល់ជិតខ្លួនស្លាប់ ទើបចែកទ្រព្យនោះ ម៉ែឪនោះក៏រវល់តែនឹងរឿងកូន រហូតដល់ខ្លួនស្លាប់ទើបឈប់រវល់។
ខ្ញុំឃើញ និងឮម៉ែឪជាច្រើន នៅពេលខ្លួនស្លាប់ទៅហើយ ក៏នៅតែរវល់ទៀត ដូចជានៅក្នុងជំនឿខ្មែរដែលមានជឿលើខ្មោចចូល ឬបញ្ចូលខ្មោចជាដើម ខ្ញុំតែងឃើញខ្មោចម៉ែឪនោះយំស្រែកព្រោះអាណិតកូន ខឹងកូនឬថាគាត់មិនទាន់ទៅរកភពឃើញទេ ព្រោះនៅរវល់ជាប់ជំពាក់នឹងកូន នៅតាមជួយថែរក្សាកូនជាដើម។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ បើទោះជាម៉ែឪ ឈប់រវល់ទៅហើយក្ដី ក៏កូននៅសុំប្រើដែរ ដូចជាកូនខ្លះបន់ខ្មោចម៉ែឪជួយថែរក្សាខ្លួន សុំឲ្យម៉ែឪជួយខ្លួនលេងល្បែងស៊ីសងឈ្នះ ឬសុំឲ្យមកពន្យល់លេខឆ្នោត ជាដើម។ អនិច្ចាម៉ែឪ ឡាយឡើយ! អ្នករស់សម្រាប់តែកូនទេឬ? នៅឥណ្ឌាពីអតីតកាល ជនជាតិឥណ្ឌាដែលកាន់សាសនាហិណ្ឌូ ( ព្រហ្មញ្ញ សាសនា ) បានកានប្រតិបត្តិដើរតាមវិថីជីវិតដែលគម្ពីរឧបនិស័ទកំណត់ទុកឲ្យជា ៤ លំដាប់ជីវិត ដែលហៅថា អាស្រម ៤ គឺ ១- ព្រហ្មចារី ជាវ័យដែលត្រូវសិក្សារៀនសូត្រយកនូវចំណេះវិជ្ជាទាំងឡាយ ទាំងខាងសិល្បសាស្ត្រ វិទ្យាសាស្ត្រ និងសីលធម៌សម្រាប់ជាប្រទីបក្នុងដំណើរជីវិត និងឧបករណ៍សម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនតទៅ។ លំដាប់ទី ១ នេះ មានរយះពេលពីអាយុ ៧ ឆ្នាំ ទៅដល់ ២០ ឆ្នាំ តាមដែលរយះការសិក្សាវែង ឬ ខ្លី។ ២- គ្រហស្ថ ជាវ័យដែលត្រូវយកគូស្វាមីភរិយា ចិញ្ចឹមជីវិតរកស៊ី ទុកដាក់ទ្រព្យសម្បត្តិដោយខ្លួនឯង សាងខ្លួន សាងឋានៈនៅក្នុងសង្គម មានកូនតវង្សត្រកូល ។ល។ តាមបែបបុថុជ្ជន និងគ្រហស្ថទូទៅ។ រយះនេះ មានរយះពេលខ្ទង់ពី ២៥ឆ្នាំ ដល់ ៥០ឆ្នាំ។ ៣- វានប្រ័ស្ថ ជាវ័យដែលត្រូវព្យាយាមនឹងបដិបត្តិធម៌ទៅតាមបែបព្រហ្មណ៍នៅក្នុងព្រៃ តែក៏នៅជាប់ជំពាក់នៅផ្ទះសម្បែងដែរ។ ៤- សន្យាសី ជាលំដាប់ចុងក្រោយ គឺត្រូវលះបង់កិច្ចការខាងផ្លូវលោកទាំងពួង បំពេញខ្លួនជាព្រ័ត្រ ឬបួសពនេចរ ដើម្បីស្វែងរកតម្លៃពិតនៃជីវិត។ លំដាប់នេះ គឺតែកាលចេញទៅហើយ គឺស្លាប់នៅក្នុងព្រៃតែម្ដង។ ព្រះពុទ្ធសាសនា ហាក់ដូចជាមិនបានកំណត់ថា អាយុណាដែលម៉ែឪ ត្រូវលះបង់កូនឲ្យដាច់ ដើម្បីបដិបត្តិធម៌ទេ ព្រោះអនិច្ចតាធម៌ គឺសភាពមិនទៀងក្នុងជីវិត ពុំបានរង់ចាំបុគ្គលណា ឬប្រាប់បុគ្គលណាថា ចាំអាយុប៉ុណ្ណោះ ចាំបដិបត្តិធម៌ឡើយ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ក៏យើងឃើញខ្មែរខ្លះ តែដល់អាយុចាស់ហើយ គឺ ៦០ ឬ ៧០ ឆ្នាំ ក៏តែងតៅរកនៅវត្តវ៉ា ដើម្បីភាវនាធម៌ដែរ តែតិចតួចណាស់ភាគច្រើននៅជាមួយកូនរហូតដល់ស្លាប់តែម្ដង។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ រៀបរៀងដោយ ឥន្ទបញ្ញោភិក្ខុ ហ មណីចិន្ដា ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
|
