អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៦ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៥៤,៤១៨ ដង)
អានិសង្សក្នុងសេចក្តីមិនប្រមាទ
|
|
|
ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា " បពិត្រ មហាលិ មឃៈ មាណពបដិបត្តិអប្បមាទបដិបទាយ៉ាងនោះ លុះ មឃៈ មាណពនោះជាអ្នកមិនប្រមាទហើយយ៉ាងនេះ ទ្រង់សោយរាជក្នុងទេវលោកទាំង ២ ដែលឈ្មោះថា សេចក្តីមិនប្រមាទនោះ បណ្ឌិតទាំងឡាយមានព្រះពុទ្ធជាដើម សរសើរហើយ ព្រោះថាការសម្រេចគុណវិសេសដែលជាលោកិយៈ និងលោកុត្តរៈ សូម្បីទាំងអស់រមែងមានទៅបាន ព្រោះអាស្រ័យសេចក្តីមិនប្រមាទ " ដូច្នេះហើយ ទ្រង់ត្រាស់ព្រះគាថានេះថា
អប្បមាទេន មឃវា ទេវនំ សេដ្ឋតំ គតោ អប្បមាទំ បសំសន្តិ បមាទោ គរហិតោ សទា ។ មឃៈ មាណពដល់នូវភាពជាបុគ្គលប្រសើរបំផុតជាងទេវតាទាំងឡាយ ព្រោះតែសេចក្តីមិនប្រមាទ អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយ តែសរសើរសេចក្តីមិនប្រមាទ ត្មិះតិះដៀលនូវសេចក្តីប្រមាទសព្វៗកាល ។ អធិប្បាយគាថា បណ្ដាបទទាំងនោះ បទថា អប្បមាទេន គឺព្រោះតែសេចក្តីមិនប្រមាទ ដែលខ្លួនធ្វើទុក តាំងពីការសម្អាតភូមិប្រទេសក្នុងអចលគ្រាមជាដើម ។ បទថា មឃវា ជាដើម សេចក្តីថាមឃ មាណពដែលប្រាកដឈ្មោះថា " មឃវៈ " ឥឡូវនេះ ឈ្មោះថាដល់ភាពអ្នកប្រសើរជាទីបំផុតជាងទេវតាទាំងឡាយ ព្រោះភាពជាព្រះរាជានៃទេវតាទាំង ២ ជាន់ ។ បទថា បសំសន្តិ សេចក្តីថា បណ្ឌិតទាំងឡាយមានព្រះពុទ្ធ ជាដើម រមែងសរសើរសេចក្តីមិនប្រមាទតែម៉្យាង ។ សួរថា ព្រោះហេតុអ្វី ? ឆ្លើយថា ព្រោះសេចក្តីមិនប្រមាទជាហេតុនាំឲ្យបានសម្រេចនូវគុណវិសេសដែលជាលោកិយនិងលោកុត្តរៈទាំងអស់ ។ បាទព្រះគាថាថា បមាទោ គរហិតោ សទា សេចក្តីថា ចំណែកសេចក្តីប្រមាទ ព្រះអរិយៈទាំងឡាយ រមែងតិះដៀល គឺនិន្ទាហើយជានិច្ច ។ សួរថា ព្រោះហេតុអ្វី ? ឆ្លើយថា ព្រោះសេក្តីប្រមាទ ជាឫសគល់ នៃគុណវិបត្តិគ្រប់យ៉ាង ។ ពិតណាស់ ភាពជាអ្នកជួបគ្រោះអាក្រក់ក្នុងមនុស្សក្តី ការចូលដល់អបាយភូមិក្តី សុទ្ធតែមានសេចក្តីប្រមាទជាមូលទាំងអស់ ។ ក្នុងកាលចប់ព្រះគាថា សេ្តច លិច្ឆវី មានថា មហាលិ ទ្រង់តាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល ។ សូម្បីបរិស័ទដែលប្រជុំគ្នាច្រើននោះ ក៏បានជាព្រះអរិយបុគ្គល មានសោតាបន្ន ជាដើមដែរ ។ ស្រង់ចាកសៀវភៅ " អានិសង្សទីសេនាសនទាន " រៀបរៀងដោយធម្មាចារ្យ កែវ-វិមុត្ត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
