អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៦ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១១,០៨៥ ដង)
ឧបមាព្រះធម៌ដូចទៅនឹងក្បូន
|
|
|
សម័យមួយ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់អធិប្បាយ អំពីគោលការណ៍នៃហេតុនិងផលដល់សាវ័ករបស់ព្រះអង្គ ដោយសាវ័កទាំងឡាយនោះក្រាបទូលថា បានឃើញនិងបានយល់នូវហេតុផលទាំងនោះយ៉ាងជាក់ច្បាស់ដូច្នោះមែន ។
គ្រានោះឯង ព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា " ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ! សូម្បីទិដ្ឋិទាំងឡាយនេះ ដែលបរិសុទ្ធនិងប្រាកដច្បាស់ដល់ម្លេះក៍ដោយ ។ បើអ្នកទាំងឡាយនេះ នៅបណ្តោយចិត្តឲ្យពាក់ព័ន្ធជាមួយ នៅឃើញថាជារបស់ដែលមានតម្លៃទាំងនៅជាប់ជំពាក់ជាមួយវានៅឡើយនោះ ។ អ្នកទាំងឡាយក៏នឹងមិនយល់ទេថា ព្រះធម៌គឺប្រៀបបីដូចជាក្បួន ដែលជាវត្ថុប្រើសម្រាប់ចម្លងពោលគឺមិនមែនសម្រាប់ប្រកាន់មាំនោះទេ " ។ ក្នុងទីឯទៀត ព្រះពុទ្ធអង្គក៏ទ្រង់អធិប្បាយនូវឧបមាដ៏ល្អឯកនេះ ហើយដែលនៅក្នុងខឧបមានោះ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ទ្រង់បានធ្វើការប្រៀបធៀបពាក្យទូន្មានប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះអង្គ (ព្រះធម៌) ថា ប្រៀបបីដូចជាក្បួនសម្រាប់ឆ្លងទឹក មិនមែនសម្រាប់ជាប់ជំពាក់ ហើយលីលើស្មាទៅជាមួយនោះឡើយ ។ " ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! ឧបមាថាមានបុរសម្នាក់កំពុងធ្វើដំណើរហើយគេបានធ្វើដំណើរមកដល់ អាងទឹកដ៏ធំល្វឹងល្វើយមួយ ។ ត្រើយខាងនេះ ពោរពេញទៅដោយអន្តរាយផ្សេងៗ ប៉ុន្តែត្រើយម្ខាងទៀត ជាទីក្សេមក្សាន្តប្រាសចាកអន្តរាយ ។ មិនមានទូកសម្រាប់ឆ្លងទៅកាន់ត្រើយដែលជាទីក្សេមក្សាន្តប្រាសចាកអន្តរាយ ។ មិនមានទូកសម្រាប់ឆ្លងទៅកាន់ត្រើយដែលជាទីក្សេមក្សាន្តនិងប្រាសចាកអន្តរាយ ហើយក៏មិនមានស្ពានណាមួយសម្រាប់ឆ្លងឡើយ ។ ហេតុដូច្នេះទើបបុរសនោះ រំពឹងក្នុងចិត្តថា ផ្ទៃសាគរនេះ ពិតជាធំល្វឹងល្វើយណាស់ ។ ត្រើយខាងនេះ ក៏ពេញទៅដោយអន្តរាយផ្សេងៗ ។ ដោយឡែកត្រើយខាងនោះ ជាទីក្សេមក្សាន្តប្រាសចាកអន្តរាយទាំងពួង ។ មិនមានទូកសម្រាប់ឆ្លងទៅត្រើយនាយ ទាំងមិនមានស្ពាន ដែលអាចឆ្លងទៅត្រើយនាយនោះបានផងដែរ ។ ហេតុដូច្នេះ ប្រហែលជាការប្រសើរ ប្រសិនបើយើងនឹងប្រមូលរួបរួមស្មៅ មែកឈើនិងស្លឹកឈើដើម្បីធ្វើជាក្បួន ហើយដោយអាស្រ័យក្បួននោះឯង យើងនឹងឆ្លងទៅត្រើយខាងនោះបានយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព ដោយប្រើដៃហើយនិងជើងរបស់យើងផ្ទាល់ " ។ " ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! គិតដូច្នោះហើយ ទើបបុរសនោះព្យាយាមប្រមូលរួបរួមស្មៅ ឈើ មែកឈើ និងស្លឹកឈើ ដើម្បីធ្វើក្បួន ហើយដោយអាស្រ័យក្បួននោះ គេបានឆ្លងទៅកាន់ត្រើយម្ខាងទៀតដោយសុវត្ថិភាព ដោយប្រើដៃនិងជើងរបស់គេផ្ទាល់ ។ បន្ទាប់ពីបានឆ្លងទៅដល់ត្រើយម្ខាងទៀតហើយ បុរសនោះគិតថា ក្បូននេះបានជួយយើងច្រើនណាស់ ហើយដោយជំនួយរបស់ក្បួននេះ ទើបយើងអាចឆ្លងមកបានយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព ដោយអាស្រ័យដៃនិងជើងរបស់យើងផ្ទាល់ ។ វាពិតជាការប្រសើរ ប្រសិនបើយើងទូលក្បួននោះនៅលើសិរសា ឬយកទៅជាមួយយើង ទៅគ្រប់ទីដែលយើងទៅ " ។ " ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! អ្នកទាំងឡាយគិតឃើញយ៉ាងដូចម្តេច ប្រសិនបើបុរសម្នាកនោះធ្វើដោយលំនាំយ៉ាងដូច្នេះ គេឈ្មោះថាធ្វើត្រឹមត្រូវឬទេជាមួយក្បួននោះ ? " ពេលភិក្ខុទាំងនោះក្រាបទូលថា " មិនត្រឹមត្រូវទេព្រះអង្គ " ។ ទើបព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ ចុះដោយអាស្រ័យនូវវិធីណាមួយ ទើគេឈ្មោះថាបដិបត្តិបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ចំពោះក្បូននោះ បន្ទាប់ពីបានឆ្លងទៅដល់ត្រើយម្ខាងទៀតហើយ ? ឧទាហរណ៍ថាបុរសនោះនឹកគិតយ៉ាងដូច្នេះថា ក្បូននេះបានជួយយើងច្រើនណាស់ ហើយដោយជំនួយរបស់ក្បូននេះ ទើបយើងអាចឆ្លងមកបានយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព ដោយអាស្រ័យដៃនិងជើងរបស់យើងផ្ទាល់ ។ វាប្រហែលជាការប្រសើរ ប្រសិនបើយើងកើយក្បូននេះទុកនឹងច្រាំងនៅទីនេះ ឬចតវាទុកឲ្យអណ្តែតទឹក ហើយទៅតាមផ្លូវដែលយើងត្រូវទៅ ទោះទីណាក៏ដោយ " ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! អ្នកទាំងឡាយគិតឃើញយ៉ាងដូចម្តេច ប្រសិនបើបុរសម្នាក់នោះ ធ្វើដោយលំនាំយ៉ាងដូច្នេះ ? គេឈ្មោះថាធ្វើត្រឹមត្រូវឬទេជាមួយនឹងក្បួននោះ ? ។ ភិក្ខុទាំងនោះទូលតបថា " ត្រឹមត្រូវហើយក្រាបទូល " ។ " ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! ក្នុងលំនាំដូចគ្នានេះដែរ តថាគតបានបង្រៀនគោលធម៌ដែលស្រដៀងទៅនឹងក្បួន ពោលគឺក្បួននោះសម្រាប់ប្រើឆ្លងទឹក មិនមែនសម្រាប់កាន់យកទៅយ៉ាងណាម៉ិច ។ ធម៌ទាំងឡាយណា ដែលតថាគតបានសម្តែងហើយដល់អ្នកទាំងឡាយ គឺប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីការធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់នូវទីបំផុតនៃសេចក្តីទុក្ខ មិនមែនសម្រាប់ប្រកាន់មាំដ៏យ៉ាងនោះដែរ ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! អ្នកទាំងឡាយដែលយល់ហើយថា ព្រះធម៌ស្រដៀងទៅនឹងក្បួន គប្បីលះបង់នូវការប្រកាន់មាំចំពោះអ្វីៗទាំងឡាយ (ធម៌) ចាំបាច់និយាយថ្វីទៅដល់ការលះបង់នូវអំពើមិនល្អទាំងឡាយ (អធម៌) នោះ " ។ តាមរយៈការប្រៀបធៀបនេះ បានបង្ហាញឲ្យយើងឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ឱវាទទូន្មានរបស់ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ គឺមានគោលដៅនាំមនុស្សឆ្ពោះទៅកាន់សេចក្តីសុខ សុវត្ថិភាព ភាពស្ងប់ ភាពត្រជាក់ត្រជុំ ព្រមទាំងកម្ចាត់បង់បាន នូវសេចក្តីទុក្ខទាំងឡាយទាំងពួង នៅក្នុងលោក (ព្រះនិព្វាន) ។ ព្រះពុទ្ធអង្គមិនបានទ្រង់ត្រាស់រឿងទាំងឡាយ ដោយគ្រាន់តែដើម្បីតបស្នងទៅនឹងការចង់ដឹងចង់ឃើញ ទៅតាមសតិបញ្ញារបស់មនុស្ស ឬដើម្បីអួតអាងអំពីព្រះប្រាជ្ញាញាណនោះឡើយ ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គទ្រង់ជាសាស្តាដែលជាអ្នកបដិបត្តិ (ត្រាស់យ៉ាងណាធ្វើយ៉ាងនោះ ) ហើយទ្រង់ត្រាស់ទូន្មានចំពោះតែអ្វីទាំងឡាយ ដែលនោះមកនូវសេចក្តីសុខនិងសេចក្តីស្ងប់ ដល់សត្វលោកទាំងឡាយប៉ុណ្ណោះ ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ "ព្រះពុទ្ធទ្រង់បង្រៀនអ្វី " បែ្រសម្រួលដោយ លីន កុសល ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
