រឿង​អគ្គិទត្ត​បុរោ​ហិត (ចាក ធ. ខុ.) (បុព្វសិក្ខា នឹង​បុព្វ​ចរិយា​ទុល​ជា​សរ​សរក​ទី​ដៅ​នៃ​ដំណើរ ប៉ុន្តែ​បុគ្គល​ណាក៏​ដោយ កាល​បើ​គ្មាន​បច្ច័យ​វិសេស​ជួយ​បង្ហើប​មុខ នៃ​ឧត្តម​គតិ​ផង​ទេ​មិន​អាច​នឹង​ស្វែង​រក​ឃើញ​ទី​បំផុត​នៃ​ជាតិ​បាន​ឡើយ ) មាន​សេចក្តី​ដំណាល​ថា មាន​បុរោហិត​ម្នាក់​ឈ្មោះ​អគ្គិទត្ត​ជា​សហសេវិក​របស់​ព្រះ​បាទ​កោសល នៅ​ក្នុង​ដែន​កោសល ។

រឿង​នាង​ចិញ្ចមាណវិកា (ចាក ធ. ខុ.) (ការ​ពោល​ដាក់​ទោស​កំហុស​ទៅ​លើ​អ្នក​ដទៃរមែង​ត្រូវ​ត្រឡប់​បាន​មក​ខ្លួន​វិញ) សេចក្តី​ថា ក្នុង​បឋម​ពោធិកាល ព្រះ​កិត្តិនាម​នៃ​ព្រះ​មរម​សាស្តា​ល្បី​ល្បាញ​ខ្ចរ​ខ្ចាយ​សព្វ​ទិស​ទី ពួក​ទេវតា នឹង​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​បាន​សម្រេច​នូវ​អរិយធម៌ ដោយ​បាន​ស្តាប់​ធម្ម​ទេសនា​ព្រះ​អង្គ​ម្លោះ​ហើយ​លាភសក្ការះ​កើត​ឡើង​ដល់​ព្រះ​អង្គប្រៀប​ដូច​ទឹក​ដែល​ហូរ​ចូល​កាន់​មហាសមុទ្រ រី​ឯ​ពួក​និគ្រណ្ឋតិរ្ថិយ​ត្រូវ​សាប​សូន្យ​ចាក​លាភ​សក្ការះ ប្រៀប​ដូច​ជា​អំពឹល​អំពែក​ចេញ​រស្មី​នៃ​ព្រះ​អាទិត្យ ។ ដោយ​លាភសក្ការះ​សាប​សូន្យ​យ៉ាង​នេះ ពួក​តិរិ្ថយ​ទៅ​ជា​អាក់​អន់​ស្រពន់​តូច​ចិត្ត ទើប​ប្រជុំ​គ្នា​ក្បែរ ផ្លូវ​ធំ​មួយ​ពិភាក្សា​រក​មធ្យោបាយ ដើម្បី​បន្តុះ​បង្អាប់​ព្រះ​កិត្តិនាម នៃ​ព្រះ​បរមសាស្តា​ដោយ​សេចក្តី​ថា " ព្រះ​សមណគោតម ជាព្រះ​ពុទ្ធ​អ្នក​ត្រាស់​ដឹង​នូវ​សព្វ​ញ្ញត​ញ្ញាណ ឯពួក​យើង​ក៏​ត្រាស់​ដឹង​ដូច​គ្នា​ដែរ ទាន​ដែល​គេ​ឲ្យ​ដល់​ព្រះសមនគោតម​ឈ្មោះ​ថា​បាន​ផលា​និសង្ស​ច្រើន បើ​ឲ្យ​ដល់​យើង​ផង ក៏​មាន​ផលានិសង្ស​ច្រើន​ដូច​គ្នា​ចុះ​ហេតុ​ដូចម្តេច បាន​ជា​គេ​ឲ្យ​តែ​ព្រះ​សមណគោតម​គេ​មិន​ឲ្យ​ពួក​យើង? បើ​ដូច្នេះ​យើង​គិតរកមធ្យោបាយ​យ៉ាង​ណា​ដើម្បី​បំផ្លាញ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ព្រះ​សមណគោតម​គា្រនេះ​ម្តង" ទើប​សម្រច​ចិត្ត​គិតឃើញ​ឧបាយ​មួយ​ថា " អើ ! អ៎ា ! នៅ​ក្រុង​សាវត្ថី​មាន​ស្រ្តី​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ចិញ្ចមាន​វិកា មាន​រូប​សម្បុរ​ល្អះល្អ​ឆើត​ឆាយ​គួរ​ជា​ទី​ប្រតិព័ទ្ធ​សេ្នហា​នៃ​ជន​ទាំង​ពួង មាន​រស្មី​ចេញ​ពី​ខ្លួន​ដូច​ទេព​កញ្ញា ទាំង​ប្រាជ្ញា​ក៏​ឈ្លាស​វៃ ល្មម​ឲ្យ​យើង​ពឹង​ពាក់​យក​ជា​ការ​បាន បើ​អញ្ចឹង​ពួក​យើង​ត្រូវ​ជួល​នាង ព្រម​ទាំង​ប្រាប់​ឧបាយកល​ផ្សេង​ៗ​ឲ្យ​នាង​ធ្វើ​តាម ។ លុះ​គិត​គ្នា​សេ្រច​ហើយ ក៏​ចាត់​ការ​តាម​សេចក្តី​សម្រេច​ចិត្ត​នោះ​នាង​ចិញ្ចមាណ​វិកា​កាល​បើ​បាន​ទទួល​វង្វាន់​ពី​ពួក​តិរ្ថិយ​ហើយ ក៏​ទទួល​ភារៈ​ធ្វើ​តាម​បញ្ជា​ពួក​តិរ្ថិយ ដោយ​សម្តែង​មាយា​ដូច​ត​ទៅ​នេះ ៖ ថ្ងៃ​មួយ ក្នុង​ពេល​ដែល​ព្រះ​បរម​សាស្តា​កំពុង​សម្តែង​ធម្មទេសនា​ក្នុង​វត្ត​ជេតពន ប្រោស​ពុទ្ធ​បរិស័ទ នាង​ចិញ្ចមាណវិកា​ដណ្តប់​សំពត់​ពណ៌​ដូច​មេ​ភ្លៀង ដើរ​តម្រង់​ទៅ​កាន់​វត្ត​នោះ សម្តែង​​អាការៈ​ហាក់​ដូច​ជា​នាង​មាន​ទី​លំនៅ​តែ​ក្នុង​វត្ត​ហ្នឹង​ឯង ។ កាល​បើ​មាន​មហាជន​សួរ នាង​ប្រាប់​ថា ខ្ញុំ​ជា​មហេសី​ព្រះ​សមណគោតម " ។ នាង​ចិញ្ច​មាណវិកា​តែង​ដើរ​ចេញ​ចូល​ក្នុង​វត្ត​ជេតពន​អស់​វារៈ ២ទៅ​៣​ខែ លុះ​ដល់​ខែ​ទី​៤ ទៅ​ទី​៥ នាង​យក​កំណាត់​សំពត់​រុំ​ពោះ​នាង​រួច​ទទូ​សំពត់​ក្រហម សម្តែង​អាការៈ​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ ដើរ​ឃោសនា​ប្រាប់​ពួក​ជន​អន្ធពាល​ថា នាង​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ​ជា​មួយ​ព្រះ​សមណគោតម ពួក​ជន​អន្ធពាល​ល្ងង់​ខ្លៅ ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ស្តួច​ស្តើង​ក៏​ជឿថា​ជា​រឿង​ពិត​មែន ។ លុះ​ដល់​ខែរ​ទី​៨​ទី​៩ ជួល​ជាង​ឲ្យ​ឆ្លាក់​ឈើ​ឲ្យ​មាន​សណ្ឋាន​មូល រួច​ចង​ភ្ជាប់​នឹង​ផ្ទៃ​ពោះ ធ្វើ​ហាក់​ដូច​ជា​ពោះ​កាន់​តែ​ធំ​ឡើង​ៗ ជិត​គ្រប់​ខែ​ហើយ នាង​ជួល​ឲ្យ​គេ​ដំ​សាច់​ខ្នង​ជើង​ឲ្យ​មាន​សាច់​ដូច​ជា​ស្ត្រី​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ រួច​ដើរ​សន្សឹម​ៗ​ចូល​ទៅក្នុង​ចំណោម​ពុទ្ធ​បរិស័ទ​ដែល​កំពុង​ស្តាប់​ធម៌​ស្រែក​ប្រកាស​ឡើង​ថា​នែ​សមណគោតម! លោក​នៅ​សម្តែង​ធម៌​យ៉ាង​ម៉េច​ទៀត? ខ្ញុំ​មាន​កូន​ព្រោះ​លោក​រួម​រស់​មេត្រី​ប្រពៃណី​ជា​មួយ​ខ្ញុំ ម្តេច​ក៏​លោក​មិន​រក​ផ្ទះ​សម្បែង​អុស​ភ្លើង​ទុក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ប្រសូត​កូន បើ​មិន​ធ្វើ​ខ្លួន​ឯង​ទេ គួរ​តែ​ប្រើ​អ្នក​ណា​ធ្វើ​ក៏​បាន​ដូច​ជា​អនាថ​បណ្ឌិក ឬ​នាង​វិសាខា​ជា​ដើម លោក​បាន​តែ​រួម​រស់​ត្រេក​ត្រអាល​កាម​រោគ​ជា​មួយ​ខ្ញុំ តែ​ដល់​ខ្ញុំ​មាន​ផ្ទៃ​ពោះ លោក​មិន​ចេះ​ថែរក្សា​ទេ នែ​! នៅ​សំដែង​ធម៌​ដល់​ណា​ទៀត! "​ គ្រា​នោះ​ព្រះ​សាស្តា​បង្អាក់​ធម្មទេសនា​ រួច​ទ្រង់​មាន​ពុទ្ធ​ដិកា​ថា​ " អើ​នាង​! យើង​ទាំង​ពីរ​នាក់​គត់​តែ​ដឹង​ថា" រឿង​នេះ​ជា​រឿង​ពិត ឬ ពុំ​ពិត​នៅ​ថ្ងៃ​ក្រោយ " ចូរ​នាង​ជ្រាប​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ចុះ​ ។ លំដាប់​នោះ​ដោយ​អំណាច​បារមី​នៃ​ព្រះ​សាស្តា ក៏​ក្តៅ​ដល់​អាសនា​របស់​ព្រះ​ឥន្ទ្រ ព្រះ​ឥន្ទ្រ​ក៏​តំណែង​ខ្លួន​ជា​បុរស​មួយ​ឈរ​កាន់​ផ្លិត​បក់​ថ្វាយ​ព្រះ​សាស្តា ហើយ​បក់​ខ្លាំង​ៗ ត្រាតែ​សំពត់​រុំ​ពោះ​នាង​ចិញ្ចមាណវិកា​បើក​ប៉ើង​អស់​ពី​ខ្លួន​ ។ ពួក​មហាជន​ឃើញ​ដូច្នេះ កជេរ​ប្រទេច​ផ្តាសា​ថា​" នែ​មេកឡកណ្ណី ! មេចោឆន្ទា ! ហង​ឯង​បាន​តែ​បង្ខូច​កិត្តិនាម​ព្រះ​សាស្តា​យើង​" រួច​យក​ដំបង​ដេញ​ឲ្យ​ចេញ​ពី​ទី​ប្រជុំ​នោះ​ភ្លាម ។ ចិញ្ចមាណវិកា គ្រាន់​តែ​ចេញ​ផុត​ពី​ព្រះ​ភ័ក្ត្រ​ព្រះ​សាស្តា​មក​ ស្រាប់​តែ​ផែនដី​ស្រូប​ទម្លាក់ ទៅ​ក្នុង​គំនរ​ភ្លើង​អវិចីរ​មហានរក ។ ឯ​ពួក​តិរ្ថិយ​រឹត​តែ​លិប​រស្មី​ថែម​ទៀត ឯ​លាភសក្ការះ​រឹត​តែ​កើត​ឡើង​ៗ ដល់​ព្រះ​សាស្តា ។ក្នុង​ពេល​ជា​មួយ​នោះ​ព្រះ​សាស្តា​ទ្រង់​សំដែង​ថា​"​ អ្នក​ណា​ក៏​ដោយ បើ​មិន​ទាន់​ឃើញ​ទោស​កំហុស​តូច​ធំ​របស់​អ្នក​ដទៃ​ទេ មិន​ត្រូវ​ទំលាក់​កំហុស​ផ្តេសផ្តាស​ដល់​គេ​ទេ ត្រូវ​ពិចារណា​មើល ឬ​យក​ការណ៍​ឲ្យ​ច្បាស់​សិន "រួច​សម្តែង​រឿង​មហាបទុម​កុមារ​ដូច​តទៅ​៖ សេចក្តី​ថា ក្នុង​កាលនោះ នាង​ចិញ្ចមាណវិកា​នេះ ជា​ស្ត្រី​រួម​ប្តី​ជា​មួយ​មាតា​មហាបុទុម​កុមារ (ជា​ទេពី​ចុង) នៃ​ព្រះ​រាជា​មួយ​អង្គ​ ។ ថ្ងៃ​មួយ ក្នុង​ពេល​ដែល​ព្រះ​រាជា​យាង​ទៅ​ក្រសាល​ព្រៃ​ផុត​ទៅ​ នាង​បាន​លួង​លោម​មហាបុទុមកុមារ​ឲ្យ​ធ្វើ​សន្ថវកិច្ច​ជា​មួយ​នាង​ តែ​មហាបុទុម​កុមារ​ពុំ​ព្រម ។ នាង​ក៏​សម្តែង​អាការៈ​ហាក់​ដូច​ជា​អាក់​អន់​ស្រពន់​ចិត្ត​ក្លែង​ទោស​ថា មហាបុទុ​កុមារ​សង្កត់​សង្កិន​បង្ខំ​ខ្លួន​ដោយ​អសទ្ធម្ម ថ្វាយ​ស្វាមី​ក្នុង​គ្រា​ដែល​យាង​មក​ដល់ ។ ក្នុង​ខណះ​នោះ​ព្រះ​រាជា​ទ្រង់​ពិរោធ ក៏​ចាត់​ប្រើ​ពេជ្ឈឃាត​ឲ្យ​ចាប់​បទុមកុមារ​ទៅ​ទម្លាក់​ក្នុង​ជ្រោះ សម្រាប់​ទម្លាក់ចោរ​ តែ​ទេវតា​ដែល​អាស្រ័យ​នៅ​ក្បែរ​ជ្រោះ​បី​ទ្រ ហើយ​យក​ទៅ​ដាក់​ឲ្យ​គង់​ឯ​ពិភព​នាគ ។ នៅ​ក្នុង​ពិភព​នាគ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន បទុមកុមារ​ក៏​ទៅ​បួស​ជា​ឥសី​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ហេមពាន្ត បាន​សម្រេច​ឈាន នឹង​អភិញ្ញ ។ ថ្ងៃ​មួយ​ថ្មើរ​ព្រៃ​ម្នាក់​បាន​ជួប​នឹង​បទុមតាបស ក៏​នាំ​ដំនឹង​នោះ​ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះ​មហាក្សត្រ ។ ព្រះ​មហាក្សត្រ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ទ័យ​អាល័យ​បុត្រ​ទ្រង់​យាង​ទៅ​និមន្ត​បទុតាបស​ឲ្យ​មក​សោយ​រាជ្យ​វិញ តែ​បទុមតាបស​នា​ទូន្មាន​ឲ្យ​ព្រះ​បិតា​គ្រប់​គ្រង​រាជ្យ ដោយ​ទស​ពិធរាជ​ធម៌​ចុះ កុំ​ឲ្យ​ប្រកាន់​អគតិ​ដោយ​មិន​បាន​ពិចារណា​ជា​មុន ។ ឯ​ព្រះ​មហាក្សត្រ​យាង​ត្រឡប់​មក​នគរ​វិញ​មាន​ព្រះ​ឳង្ការ​ជា​មួយ​មហាមាត្យ​ថា កូន​យើង​មាន​អចារៈ​សមរម្យ​យ៉ាង​នេះ មិន​គួរ​បើ​យើង​ធ្វើ​ដូច្នេះ​សោះ អ្នក​ណា​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​យើង​មាន​ទោស​ដល់​ម្លឹង ? មហាមាត្យ​ក្រាប​ទូល​ថា មាន​តែ​ព្រះ​ទេពីចុង​ទេ ! " ។ព្រះ​រាជា​ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​ចាប់​ទេពីចុង យក​ទៅ​ប្រហារ​ជីវិត​ក្នុង​គ្រានោះ​ហើយ​សោយ​រាជ្យ​ដោយ​ធម៌​រហូត​មក ព្រោះ​ហេតុ​នោះមុន​នឹង​ទម្លាក់​កំហុស​ទៅ​លើ​នរណា​មួយ​បុគ្គលត្រូវ​ស៊ើប​យក​ការណ៍ ឬ​ពិចារណា​មើល​ឲ្យ​សព្វ​គ្រប់​គ្រាន់ ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយ​អត្ថបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

អំណាច​នៃ​សេចក្តី​ល្អ សេចក្តី​ល្អ​មាន​អំណាច​សំ​ខាន់​ដ៏​ក្រៃ​លែង​ក្នុងខ្លួន​មនុស្ស ធ្វើ​ឲ្យ​ជា​ទី​គោរព​លើក​តម្កើង​របស់​មនុស្ស​ទាំងឡាយ ។រឹត​តែ​មាន​ច្រើន ឬរឹង​រឹត​តែ​ប្រើ​ច្រើន គឺ រឹត​តែ​ល្អនឹង​ជាពិសេស គឺ​មិន​មាន​អ្នក​ណា​មក​ទម្លាយ​បាន ។ ឯ​​ចំណែក​ខ្លួន​ឯង​វិញ​ក៏​រមែង​សប្បាយ​ចិត្ត មាន​សេចក្តី​សុខ​ក្នុង​ជី​វិត ដែល​ជា​ផល​ត្រូវ​ឃើញ​ច្បាស់​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន​ទាន់​ភ្នែក ។ រី​ឯ​អ្នក​ដទៃ​ដែល​មាន​ទំនាក់​ទំនង​សេពគប់

សាលាបាលី ឬពុទ្ធិកសិក្សា នៅប្រទេសកម្ពុជា សាលាពុទ្ធិក​សិក្សា ​ត្រូវ​បាន​បង្កើតឡើង​​នៅប្រទេសកម្ពុជា ដោយ​ក្តី​បារម្ភផ្នែក​វប្បធម៌ និង​អក្សរ​​សា​ស្ត្រនៃរាជ​ការ​ខ្មែរ និងក្តី​បារម្ភ​របស់រដ្ឋ​ការអាណា​ព្យាបាល​បារាំង​ខ្លាចបាត់​បង់ការ​គ្រប់​គ្រង មក​​​ប្រទេស​ខ្មែរដោយ​សារ​មនោ​គមន៍​វិជ្ជា និងឥទ្ធិពល​នយោបាយសៀមមកលើកុលបុត្រខ្មែរ និងបាន​ក្លាយជា​​ស្ថាប័នដ៏​សំខាន់​សម្រាប់​វប្បធម៌និង​អក្សរសាស្ត្រជាតិខ្មែរ។

ព្រះ​និព្វាន (ស្រង់​ចាក សំយុត្ត​និកាយ បិ​ដក​លេខ ៣៦ ទំព័រ​ ១០៨) សម័យ​មួយ​ ព្រះ​សារី​បុត្ត​ដ៏​មាន​អាយុ​គង់​នៅក្នុង​នាល​គ្រាមនា​ដែន​មគធៈ ។ គ្រានោះ​ឯង បរិព្វា​ជក​ឈ្មោះ​ជម្តុ​ខាទកបាន​ចូល​ទៅ​រកព្រះ​សារីបុត្ត​ដ៏​មាន​អាយុ លុះ​ចូល​ទៅ​ដល់​ហើយ ក៏​ពោល​សំណេះ​សំណាល​ជាមួយនឹង ព្រះ​សារីបុត្ត​​ដ៏​​មាន​​អាយុ លុះ​បញ្ចប់​ពាក្យ​ដែល​គួរ​រីក​រាយ​និង​ពាក្យ​ដែល​គួរ​រលឹក​ហើយ ក៏​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​ដ៏​សម​គួរ

បាប​វគ្គ បុគ្គល​ មិន​គួរ​មើល​ងាយ​បាប​ថា មាន​ប្រ​មាណ​តិច​ នឹង​មិន​ឲ្យ​ផល​ដូច្នេះ​ឡើយ ប្រៀប​ដូច​ក្អម​ទឹក​ រមែង​ពេញ​បាន​ដោយ​តំ​ណក់​ទឹក​ដែល​ធ្លាក់​ចុះ​មក ។ បុគ្គល​ពាល​ កាល​សន្សំ​បាប សូម្បី​បន្តិច​ម្តង ៗ គង់​ពេញ​បាន​ដែរ ។ បុគ្គល​ គួរ​​ខ្លាច​ គួរ​ជៀស​វាង​នូវ​បាប​ទាំង​ឡាយ ឲ្យ​ដូច​ណាណិជ ដែល​មាន​ទ្រព្យ​ច្រើន តែ​មាន​គ្នា​តិច​ជៀស​វាង​ផ្លូវ​ដែល​គួរ​ខ្លាច ឬ​ដូច​ជា​បុ​រស​ប្រា​ថ្នា​រស់​នៅ ជៀស​វាង​ថ្នាំ​ពិស​ ដូច្នោះ​ដែរ ។

រោ​ហិ​ណី​គា​ថា ព្រះ​នាង​រោ​ហិ​ណី​ថេ​រី គ្រា​កាល​ដែល​បាន​សម្រេច​ព្រះ​អ​រហត្ត​ផល​ហើយ ក៏​ពិ​ចា​រណា​សា​ត្រ​ឡប់​ឡើង​វិញ​ ហើយ​ពោល​ជា​ឧ​ទាន​ដោយ​គា​ថា​ទាំង​ឡាយ ដែល​បិ​តា​និង​ខ្លួន​នៅ​ជា​សោ​តា​បន្នា​មុ​ន​នឹង​បួស ។ បិ​តា​សួរ​កូន​ស្រី​ថា៖ កូន​អើយ​កូន កូន​គេង​លក់​ក៏​ពោល​ថា សមណៈ កូន​ភ្ញាក់​ឡើង​គ៏​ពោល​ថា​សមណៈ កូន​សរ​សើរ​ចំ​ពោះ​ពួក​សមណៈ​តែ​ម៉្យាង​ប៉ុណ្ណោះ កូន​នឹង​ទៅ​ជា​សមណី​ដោយ​ពិត ។

ជន​សូត្រ ទី ២ បិ​ដក​ ៤១ ទំព័រ​ ១៣៥ - ១៣៦ កាល​បើ​ផ្ទះ​ ត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះ ជន​ម្ចាស់​ផ្ទះ​បាន​ជញ្ជូន​ភាជន៍​ណា​ចេញ​ផុត ( អំ​ពី​ផ្ទះ ) ឬ​ទ្រព្យ​ណា​ក្នុង​ផ្ទះ​នោះ ( ដែល​គេ​ជញ្ជូន​ចេញ​ហើយ ) ភ្លើង​ឆេះ​មិន​បាន ទ្រព្យ​នោះ រមែង​បាន​ជា​ប្រ​យោជន៍​របស់​គេ យ៉ាង​ណា សត្វ​លោក​ដែល​ត្រូវ​ភ្លើង​ជ​រា និង​មរណៈ​ឆាប​ឆេះ គួរ​ប្រ​ញាប់​ជញ្ជូន​ទ្រព្យ​ចេញ​ឲ្យ​ផុត ( អំ​ពី​ផ្ទះ​គឹ​រាង​កាយ ) ដោយ​ការ​ឲ្យ​ទាន

រឿង​សូ​ក​រប្រេត​ (​ព្រះ​នារទ​ត្ថេរ​សួរ​ថា​) កាយ​​ទាំង​មូល​របស់​អ្នក​ មាន​សម្បុរ​ដូច​មាស​ មាន​រស្មី​ភឺ្ល​ស្វាង​ សព្វ​ទិស​ តែ​មាត់​របស់​អ្នក​ដូច​មាត់​ជ្រូក តើ​អំពី​ភព​មុន​ អ្នក​បាន​ធ្វើ​អំពើ​ ដូច​ម្តេច ។ (​ប្រេត​តប​ថា​) បព្រិត​ព្រះ​នារ​ទៈ ខ្ញុំ​ជា​បុគ្គល​បាន​សង្រួម​កាយ​ តែ​មិន​សង្រួម​វា​ចា​ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ​ បាន​ជា​ខ្ញុំ​មា​សម្បុរ​បែ​ប​នោះ ដូច​លោក​ម្ចាស់​បាន​ឃើញ​ស្រាប់​ហើយ បពិត្រ​ព្រះ​នារ​ទៈ ខ្ញុំ​សូម​ទូល​រឿង​នោះ