សេចក្តីលោភនាំសត្វឲ្យហួងហែងហួសហេតុ

រឿងសមុទ្ទទេវតា
( ចាក ស. តិ. )
( សេចក្តីលោភនាំសត្វឲ្យហួងហែងហួសហេតុ )

កាលពុទ្ធសម័យព្រះសម្ពុទ្ធបរមគ្រូ ទ្រង់រំលឹកដាស់តឿនឧបនន្ទភិក្ខុ ដែលមានសេចក្តីលោភគ្របសង្កត់ គឺធម្មតារបស់ភិក្ខុឧបនន្ទ តែដល់រដូវចូលវស្សាហើយ លោកដើរចូលទៅចូលវស្សាផ្ញើគ្រប់វត្ត ដែលលោកអាចទៅបាន។

វត្តខ្លះលោកទុកស្បែកជើង ខ្លះតំរងទឹក ខ្លះទ្រនាប់ជើង ខ្លះឆត្រ័ជាដើម ឲ្យចូលវស្សាជំនួសលោក ដល់ចេញវស្សាលោកទៅវាយចំណែកលាភគ្រប់វត្ត ដែលលោកបានទុករបស់ទាំងនោះ ដឹកទាំងរទេះៗ យកមកប្រមូលទុកក្នុងកុដ្ឋិរបស់លោក ។

ពួកភិក្ខុទាំងឡាយទ្រាន់ចិត្ត នាំគ្នាទូលព្រះសម្ពុទ្ធតាមដំណើររឿង ព្រះអង្គទ្រង់ប្រជុំសង្ឃ ហើយហៅឧបនន្ទ មករំលឹកតាមលំនាំព្រះពុទ្ធពីបុរាណ ទើបនាំអតីតនិទានមកសំដែងថា ភិក្ខុឧបនន្ទនេះ មិនមែនចង់បានឥតរបបតែក្នុងជាតិនេះទេ កាលពីដើមក៏ដូច្នេះដែរ ។

ពីព្រេងនាយយូរហើយ ព្រះពោធិសត្វកើតជាសមុទ្ទទេវតា ថែរក្សាមហាសមុទ្ធ កាលនោះមានក្អែកទឹកមួយនៅអាស្រ័យនឹងសមុទ្រនោះ ជាសត្វមានសេចក្តីលោភច្រើន មួយថ្ងៃៗ ហើរមុជងើបៗ ក្នុងទឹកសមុទ្ធ ស្រែកប្រាប់ត្រីទាំងឡាយកុំឲ្យផឹកទឹកច្រើន ក្រែងអស់ទឹកសមុទ្ធ ។

ដោយសេចក្តីហួងហែងហួសហេតុនេះ សមុទ្ធទេវតាទ្រាន់ចិត្តពេក ស្តីតិះតៀលឲ្យក្អែកនោះថា នែ! ក្អែកទឹកអប្បឥតប្រាជ្ញាលោភលន់ហួសហេតុ ទឹកសមុទ្ធនេះជ្រៅណាស់ មិនចេះស្រកមិនចេះជន់ទេ សូម្បីហូរចាក់ទៅក្នុងទីទំនាបច្រើនយ៉ាងណា ក៏មិនអស់ដែរ យើងនៅថែរក្សាសមុទ្ធមកយូរហើយ មិនដែលឃើញអ្នកណាលោភហួងហែងហួសហេតុដូច្នេះទេ ។ តិះដៀលហើយនិម្មិតខ្លួនយ៉ាងធំ ដេញក្អែកទឹកនោះឲ្យរត់បាត់ទៅ ។

ប្រជុំជាតក ក្អែកទឹកក្នុងកាលនោះគឺភិក្ខុឧបនន្ទ សមុទ្ធទេវតាគិតថាគតនេះឯង ។

បានដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅប្រជុំនិទានជាតក

ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)

សេចក្តី​លោភ​នាំ​សត្វ​ឲ្យ​ហួង​ហែង​ហួស​ហេតុ

សេចក្តីលោភនាំសត្វឲ្យហួងហែងហួសហេតុ