រឿង​ក្អែក​ពោធិ​សត្វ (​ចាក​ ការ​. ឯ.) អ្នក​សង្រ្គោះជាតិ​ គួរ​កុំ​ស្តាយ​ជី​វិត​ ក្នុង​កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ព្រះពោ​ធិ​សត្វ​ទ្រង់​សោយ​ព្រះជាតិ​ជា​ក្អែក​ មាន​ក្អែក ៨០ ពាន់ចោម​រោមជា​បរិវា​រ​​

រឿង​កិស​វច្ឆ​តាបស (ចាក​ ស.​ ម.) មើល​ងាយ​មនុស្សសុចរិត​ ដូច​មើល​ងាយ​ទេវតា​ កាល​កន្លង​ទៅហើយ​ ព្រះពោធិសត្វ​ទ្រង់​សោយ​ព្រះជាតិ​ជាកូន​បុរោហិត​របស់ស្តេច​ក្រុង​ពារាណសី

រឿង​ទុដ្ឋ​កុមារ​ (ចាក​ ធ​. ទុ.) (ការ​ឥច្ឆាច្រណែន​ តែងដុត​សត្វលោក​) ក្នុង​ការ​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ មាន​ព្រះរាជា​មួយអង្គទ្រង់​ព្រះនាម​កិតិ្តវាសៈ​សោយរាជ​សម្បត្តិ​ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី​មាន​ព្រះរាជា​បុត្រមូយ​ព្រះអង្គទ្រង់ព្រះនាម​ទុដ្ឋកុមារ​

រឿង​នាគ​ទេវ​បុត្រ​ (ចាក​ វិ​.​ខុ.) គុណ​នៃ​ការបូជា​ផ្កា​ឈើ​ ដល់​ព្រះ​ចេតិយ​) កាល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​បរម​គ្រូ​គង់នៅវត្តជេតពនកាល​ព្រះ​មោគ្គល្លាន​ ចូល​ទៅ​ថ្វាយ​បង្គុំលា​ព្រះសម្ពុទ្ធនិមន្តទៅទេវលោក​ដើម្បី​ពិនិត្យ​មើល​ទិព្វ​សម្បត្តិ​របស់​ពួក​ទេវ​តា​ក្នុង​ឆកា​មាសួគ៏

រឿង​ខន្តី​វាទិតា​បស ( ចាក​ ខ. ច. ) ( កុំ​ធ្វើ​បាប​មនុស្ស​មាន​ខន្តី​ ប្រយ័ត្ន​ផែន​ដី​ស្រូប ) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ព្រះ​ពោធិសត្វ​របស់​យើង​សោយ​ព្រះ​ជាតិ​ជា​ព្រាហ្មណ៍​ នាម​កុ​ណ្ឌៈនៅ​ក្នុង​ក្រុង​ពារាណ​សី​ មាន​ការ​នឿយ​ណាយ​នឹង​កិច្ច​មាន​រវល់​ក្រៃ​ពេក​ក៏​ចេញ​ទៅ​បួស​ជា​តាបស នៅ​អាស្រ័យ​​ក្នុង​ហេមវត្ត​​ ហើយ​ក៏​មាន​បំ​ណង​ចង់​ឆាន់​វត្ថុ​ប្រៃ និង​ជូរ​ ក៏​

រឿង​សីល​វរាជ​កុមារ ( ចាក​ ម. ឯ.​ ) (​ ការ​មិន​ប្រ​ទុស្តតប​ តែង​មាន​ជ័យ​ជំ​នះ​ជា​ផល ) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ព្រះ​បាទ​ព្រហ្ម​ទត្ត​សោយ​រាជ្យ​សម្បត្តិ​ក្នុង​នគរ​ពា​រាណសី​ កាល​នោះ​ព្រះ​ពោធិ​សត្វ​ទ្រង់​សោយ​ព្រះ​ជាតិ​ជា​រាជ្យ​បុត្រ​ ព្រះ​នាម​សីល​វ​កុ​មារ​ កាល​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ជន្ម​វស្សា​ ១៦​ ឆ្នាំ​ ទ្រង់​បាន​ទៅ​ដល់​ទី​បំ​ផុត​នៃ​ការ​សិក្សា​វិជ្ជា​ទាំង​ពួង​ លុះ​អំ​ណេះ​អំ​ពី​ព្រះ​រាជ​បិតា​ទីវង្គត​ទៅ​

រឿង​បុត្តខាទក​រាជ ( ចា​.​ ម. អ. ) ( អ្នក​ប្រ​មឹក​ស្រ​វឹង​​ស៊ប់​ មើល​មិន​ស្គាល់​កូន​ខ្លួន​ទេ) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ព្រះ​ចៅ​ក្រុង​ពារាណ​សី​ ទ្រង់​ជា​អ្នក​ប្រ​មឹក​សុរា​​បើ​វៀរ​ចាក​សាច់ មិន​សោយ​ព្រះ​ក្រ​យា​ស្ងោយ​ឡើយ ។ សូម្បី​ពួក​អ្នក​នគរ​ឃាត់​ថា​កុំ​សម្លាប់​ ក៏​មាន​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ឧ​បោសថ​ដែរ ។ ថ្ងៃ​ ១៣ កើត អ្នក​គ្រូ​កាន់​សាច់​យក​មក​ព្យួរ​ទុក​មិន​ស្រួល ឆ្កែក៏​ពាំ​ស៊ី​អស់​ ។

រឿង​សច្ចវា​ទិ​នី​ ( ចាក​ ម. អ. ) ( និយាយពាក្យ​ពិត​ គង់​បាន​ទៅ​កើត​ក្នុង​ស្ថាន​ទេវ​លោក ) ពី​ដើម​មាន​ស្រ្តី​ម្នាក់​ មិន​បាន​ឲ្យ​ទា​ន មិនបាន​ធ្វើ​ការ​បូ​ជា​ មិនបាន​ស្តាប់​ធម៌ទេ​ក្នុង​មួយ​ជាតិ​នេះ​ គ្រាន់​តែ​រក្សា​ពាក្យ​សច្ចប៉ុណ្ណោះ​ លុះ​ស្លាប់​ទៅ​

រឿង​សមុទ្ទទេវតា ( ចាក​ ស​​. តិ. ) ( សេចក្តី​លោភ​នាំ​សត្វ​ឲ្យ​ហួង​ហែង​ហួស​ហេតុ ) កាល​ពុទ្ធ​សម័យ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​ប​រម​គ្រូ​ ទ្រង់​រំ​លឹក​ដាស់​តឿនឧ​បនន្ទ​ភិក្ខុ​ ដែល​មាន​សេចក្តី​​លោភ​គ្រប​សង្កត់​ គឺ​ធម្មតា​រ​បស់​ភិក្ខុ​ឧប​នន្ទ តែ​ដល់​រដូវ​ចូល​វស្សា​ហើយ លោក​ដើរ​ចូល​ទៅ​ចូល​វស្សា​ផ្ញើ​គ្រប់​វត្ត​ ដែល​លោក​អាច​ទៅ​បាន​​។

រឿង​ស្ត្រី​មាន​គូកំ​ណាន់​ ( ចាក​ ធ. ខុ. ) ( អំណាច​កាម​រោគៈ​នាំ​ឲ្យ​កើត​តម្រេក​ក្នុង​វត្ថុ​មិន​គួរ ) សេច​ក្តី​ដំណាល​ថា​ មាន​ភិក្ខុ​អ្នក​ប្រ​ព្រឹត្ត​បិណ្ឌ​បាត​មួយ​អង្គ​ រៀនកម្ម​ដ្ឋាន​ក្នុង​សំណាក់​ព្រះ​សាស្តា​ ហើយ​ចូល​ទៅ​កាន់​ឳធ្យាន​ចាស់​មួយ​ ដើម្បី​ធ្វើ​សមណ​ធម៌ ។ លំ​ដាប់​នោះ​មាន​ស្ត្រី​ម្នាក់​ មាន​រូប​រាង​ស្រស់​ល្អ​ឆើត​លើស​នារី​

រឿង​នាង​កល្យាណី ( ចាក លោ. ជា ) ( បុរស​ថោកទាប​ច្រើន​ចាញ់​បោក​ប្រាជា្ញ​ស្រី ) កាល​ព្រះសម្ពុទ្ធ​បរម​គ្រូ​កំពុង​សាង​បារមី​នៅ​ទ្បើយ ទ្រង់​សោយ​ព្រះជាតិ​ជា​កូន​សេដ្ឋី​មាន​ឈ្មោះ​ថា ធនេញ្ជយ្យ​បណ្ឌិត ភរិយា​ឈ្មោះ​នាង​កល្យាណី ជា​ស្រ្តី​ឆ្លាត​មាន​ប្រាជា្ញ​ច្រើន មាន​ចរិយា​មារយាទ​ត្រឹម​ត្រូវ​ល្អ​ជា​ទី​បំផុត

រឿង​សោម​ទត្ត​ព្រាហ្មណ៏ (ចាក ម. វា. ) (គុណ​នៃ​ការ​បូជា​ប្រយោជន៏ ចំពោះ​មិត្ត​សំទ្បាញ់ ) កាល​ព្រះ​សម្តុទ្ធ​បរម​គ្រូ ព្រះ​អង្គ​បរិនិពា្វន​ទៅ​យូរ​ហើយ ក្នុង​ក្រុង​សាវត្ថី​មាន​ព្រាហ្មណ៏​ពីរ​រូប​ឈ្មោះ​សោម​ព្រាហ្មណ៏​១. សោមទត្ត​ព្រាហ្មណ៏​១ ជា​សំទ្បាញ់​នឹង​គ្នា ។ ព្រាហ្មណ៏​ទាំង​ពីរ​រូប​នេះ​ជា​អ្នក​ចូលចិត្ត​លេង​បាស្កា​ភ្នាល់​គ្នា​ដាក់​គ្រឿង​អលង្ការ និង​សំលៀក​បំពាក់ ។