ស្វែងរក

សូមរង់ចាំ! ៥០០០ឆ្នាំកំពុងទាញទិន្នន័យ...

Articles: (2013)

សតិប្បដ្ឋាន

Public date : 03, Apr 2024 (14,422 Read)

នៅក្នុងជីវិតគ្រប់ព្រះអង្គគ្រប់គ្នាមិនមានធម៌អ្វីនៅពេលណាកន្លែងណាដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់មិនបានត្រាស់ក្នុងសតិប្បដ្ឋាននោះទេព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ឲ្យដឹងនូវធម៌ទាំងពួងដោយពាក្យថាបជានាតិ។នៅក្រុងញូដេលីនៃប្រទេសឥណ្ឌាសព្វថ្ងៃមានកន្លែងដែលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធសម្តែងសតិប្បដ្ឋានសូត្រពុទ្ធបរិស័ទតែងថ្វាយបង្គំនមស្ការឯចំណែកសតិប្បដ្ឋានគឺកាយវេទនាចិត្តធម៌ដែលជាទីតាំងនៃសតិរលឹកសិក្សាមានគ្រប់ព្រះអង្គគ្រប់គ្នាគ្រប់ពេលវេលាគ្រប់កន្លែង។ សតិរលឹកដឹងស្គាល់ធម៌ដែលកំពុងប្រាដកគឺជាការនមស្ការព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធដ៏សំខាន់ក្រៃលែងជាងការសូត្រធម៌នមស្ការនិងការថ្វាយបង្គំដោយកាយទៅទៀត។"អ្នកចម្រើនសតិប្បដ្ឋាន"ពាក្យនេះគ្រាន់តែជាវោហារប៉ុណ្ណោះដោយបរមត្ថគឺសតិថ្នាក់សតិប្បដ្ឋានកើតឡើងដោយមានបច្ច័យគ្រប់គ្រាន់។ បច្ច័យយ៉ាងសំខាន់នៃសតិថ្នាក់សតិប្បដ្ឋានមាន២ចំណុចដូចតទៅ: ១-ក្នុងជីវិតប្រក្រតីមានធម៌បរមត្ថគឺរូបធម៌និងនាមធម៌ស្រេចស្រាប់ដែលព្រះអង្គត្រាស់ប្រាប់ឲ្យសិក្សាឲ្យឃើញឲ្យដឹងថាជាតួធម៌ពោលគឺមិនមែនដឹងធម៌អ្វីដទៃទៀតឡើយ។ធម៌ដែលត្រូវដឹងគឺធម៌ពួកកាយពួកវេទនាពួកចិត្តពួកធម៌គ្រប់ព្រះអង្គគ្រប់គ្នាមានហើយគ្រប់ទ្វារទាំង៦មានទ្វារភ្នែកជាដើម។ត្រូវស្តាប់ឲ្យរឿយៗស្តាប់ហើយស្តាប់ទៀតយល់ឡើងៗធម៌ដែលគប្បីដឹងគឺខណៈនេះឯង។ ២-សិក្សាសង្កេតពិនិត្យចំពោះតួធម៌ពិតៗកុំឲ្យមានតែបញ្ហាបរិយត្តិគឺត្រូវឃើញលក្ខណៈនៃសភាវធម៌ដោយបញ្ញាដ៏ប្រពៃ។តាមពិតចំណុចមួយនេះក៏នៅលើបច្ច័យដូចគ្នាដែរព្រោះយោនិសោមនសិការដែលជាតួសិក្សាសង្កេតពិនិត្យត្រូវតាក់តែងដោយការសន្សំបុណ្យ។ស្តាប់ធម៌ជាមួយគ្នាតែផលសម្រេចខុសគ្នាត្រង់នេះគឺយើងត្រូវយល់ដល់តួយោនិសោមនសិការមានតិចមានច្រើនមានខ្លាំងមានខ្សោយតាមឧបនិស្ស័យបុណ្យបារមីរៀងៗខ្លួន។ ដោយបរមត្ថអ្នកចម្រើនសតិប្បដ្ឋានអត់មានទេដូច្នេះទើបអត់មានចាប់ផ្តើមអ្វីទាំងអស់ក្រៅពីស្តាប់ព្រះធម៌ឲ្យយល់ថាធម៌ទាំងពួងគឺនាមរូបមិនគួរប្រកាន់ថាជាខ្លួននិងថាជារបស់ខ្លួនឡើយ។ការដែលបានស្តាប់យល់ហើយក៏ជាបច្ច័យឲ្យសតិថ្នាក់សតិប្បដ្ឋានកើតឡើងបញ្ញាដឹងច្បាស់ជាតួបរិញ្ញាប្រព្រឹត្តទៅក្នុងការកំណត់ដឹងនូវរូបធម៌នាមធម៌តាមសេចក្តីពិត។ ទាំងពីរចំណុចនេះទី១ហៅថាបរតោឃោសៈគឺជាបរតោឃោសៈដ៏ល្អនិងកម្របំផុតព្រោះទាក់ទងនឹងការត្រាស់ដឹងនៃព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ,ទី២ហៅថាយោនិសោមនសិការ។កាលណាបើទាំងពីរចំណុចនេះបានជាបច្ច័យនៃសតិប្បដ្ឋានហើយទើបបានជាឧបការដល់សតិប្បដ្ឋានប្បដិបត្តិនោះៗសូម្បីរូបជ្ឈានដែលបានបទដ្ឋាននៃវិបស្សនាក៏ត្រូវតែមានចំណុចពីរនេះជាដាច់ខាត។យោនិសោមនសិការមានតាំងពីកុសលថ្នាក់ស្តាប់រហូតដល់កុសលថ្នាក់វិបស្សនានិងអរិយមគ្គ។យោនិសោមនសិការនេះដែលអាចសម្រេចដល់ថ្នាក់វិបស្សនាទៅបានក៏ត្រូវអាស្រ័យបរតោឃោសៈដ៏អស្ចារ្យគឺព្រះធម៌ទេសនារបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធនោះឯង។ ក្នុងមិគជាលសូត្រគម្ពីរឧទានបដិកលេខ៥២ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ប្រកាសថាកល្យាណមិត្តជាប្រធានដ៏សំខាន់ដែលនាំឲ្យមានសីលមានកថាវត្ថុមានព្យាយាមនិងមានបញ្ញាចាក់ធ្លុះ។ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាកំពូលកល្យាណមិត្តនៃពុទ្ធបរិស័ទព្រោះព្រះអង្គបានប្រកាសឲ្យសត្វលោកបានស្តាប់ថានេះជាទុក្ខនេះជាការរលត់ទុក្ខ។កាយវេទនាចិត្តធម៌ដែលមិនទៀងគឺជាទុក្ខសត្វបុគ្គលជាអ្នកមានទុក្ខដទៃទៀតមិនមានឡើយការកំណត់ដឹងទុក្ខមិនមែនជាសត្វគ្រាន់តែជាសង្ខារធម៌នេះគឺបរិញ្ញាជាតួកំណត់ដឹង។បរិញ្ញានេះហៅថាបហានបរិញ្ញា។អវិជ្ជារលត់អស់ទុក្ខរមែងមិនមានការមិនកើតឡើងនៃទុក្ខគឺព្រះនិព្វាន។ការជាក់ច្បាស់នូវព្រះនិព្វានរៀងៗខ្លួនដោយបច្ចវេក្ខណញ្ញាណ។ ស្រង់ចាកពីសៀវភៅ"ព្រះថេរីគាថាភាគ២" រៀបរៀងដោយលោកគ្រូអគ្គបណ្ឌិតប៊ុត-សាវង្ស។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

មិននិយាយកុហក

Public date : 03, Apr 2024 (13,294 Read)

សីលទី៤នេះព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ហាមមិនឲ្យនិយាយកុហកហើយឲ្យនិយាយតែពាក្យពិតមានប្រយោជន៍ជាពាក្យពិរោះទន់ភ្លន់សុភាពរាប់សារដើម្បីអោយមនុស្សសាងប្រយោជន៍ដោយពាក្យសម្ដីនិងសាងមិត្តភាពរវាងគ្នានិងគ្នាព្រោះមានការជឿទុកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ការមិននិយាយកុហកគឺជាការឲ្យនូវការពិតត្រង់ដល់អ្នកដទៃឲ្យនូវការមិនវង្វេងភាន់ច្រឡំអ្នកដែលនិយាយពាក្យពិតគឺមានសំដីដូចជាផ្កាមានក្លិនក្រអូបឲ្យតែរបូតចេញពីមាត់កាលណាអ្នកផងតែងរើសយកជាគ្រឿងប្រដាប់កាយដូចជាវាចារបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធថ្វីបើពេលវេលាកន្លងទៅជាង២៥៤០ឆ្នាំទៅដោយក៏ដោយក៏នៅតែមានក្លិនក្រអូបដដែលនៅតែមានមនុស្សម្នាជាច្រើនត្រូវការប្រាថ្នាចង់ស្ដាប់ព្រោះជាវាចាពិតឥតក្លែងក្លាយ។ គួរហាត់និយាយតែវាចាល្អៗមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកស្ដាប់ដែលជាវាចាសុភាសិតព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់បង្រៀនឲ្យមនុស្សនិយាយនូវវាចាល្អ៥យ៉ាងគឺៈ ១-ស្គាល់ពេលវេលាដែលគួរនិយាយ។ ២-និយាយពាក្យពិតតាមដែលដឹងប៉ុន្តែត្រូវស្គាល់កាលស្គាល់បុគ្គលស្គាល់បរិស័ទដែលត្រូវនិយាយ។ ៣-និយាយពាក្យពិរោះសុភាពរាបសារមិនទ្រគោះបោះបោក។ ៤-និយាយពាក្យមានប្រយោជន៍ធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ស្ងប់រំងាប់ចិត្តសូម្បីតែនិយាយបន្តិចបន្តួចក៏ដោយ។ ៥-និយាយប្រកបដោយចិត្តមេត្តាពិតៗចិត្តមានមេត្តាគឺជាចិត្តសប្បុរសជាចិត្តមិនចង្អៀតចង្អល់ជាចិត្តធំទូលាយតែងអនុគ្រោះនូវប្រយោជន៍ដល់សត្វលោកចង់ឲ្យសត្វលោកបាននូវសេចក្ដីសុខរួចផុតចាកក្ដីទុក្ខទាំងពួង។ សូមអោយមនុស្សគ្រប់គ្នាធ្វើខ្លួនឯងអោយជាឧបមាថាអាត្មាអញមិនត្រូវការពាក្យកុហកអំពីអ្នកដទៃយ៉ាងណាអ្នកដទៃក៏មិនត្រូវការពាក្យកុហកអីអាត្មាអញយ៉ាងនោះដែរដូច្នេះអាត្មាអញត្រូវតែជាអ្នកមានសីលគឺវៀរចាកការនិយាយកុហកធ្វើឲ្យជាទីទុកចិត្តនៃអ្នកដទៃការនិយាយពាក្យពិតគឺជាការចូលរួមចំណែកក្នុងការកាត់បន្ថយនូវរឿយច្របូកច្របល់ក្នុងសង្គមជាតិធ្វើឲ្យជាតិរុងរឿងក៏ដោយសារពលរដ្ឋមាននូវសច្ចៈធម៌។ សច្ចំវេអមតាវាចាព្រះពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថាជាពាក្យមិនស្លាប់ព្រោះសច្ចៈពិតមានឫទ្ធិចំណាប់អ្នកផងចង់ស្ដាប់ហើយជឿទុកចិត្ត។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅជីវិតពិតជាត្រូវការព្រះធម៌ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

ហាមឃាត់មិត្តកុំឲ្យប្រព្រឹត្តធ្វើនូវអំពើអាក្រក់

Public date : 03, Apr 2024 (10,705 Read)

បាបានិវារេតិហាមឃាត់មិត្តកុំឲ្យប្រព្រឹត្តធ្វើនូវអំពើអាក្រក់ប្រៀបដូចជាជួយឃាត់ផ្លូវកុំឲ្យទៅតំបន់ខ្មាំងសត្រូវឬទៅកាន់ចំការមីនដូច្នោះដែរ។បុគ្គលគប្បីលះបង់នូវអំពើអាក្រក់ទាំងឡាយដូចជាពួកឈ្មួញដែលមានទ្រព្យច្រើនមានគ្នាតិចគេចវាងយ៉ាងឆ្ងាយអំពីផ្លូវដែលមានចោរប្លន់ឬក៏ដូចជាបុគ្គលដែលស្រលាញ់ការរស់ចៀសវាងនូវថ្នាំពិសយ៉ាងនោះឯង។ បុគ្គលអ្នកចម្រើនបញ្ញាបានឃើញនូវភពបីដូចជាព្រៃដែលមានចោរប្លន់ក៏ប្រញាប់រូតរះជំរះផ្លូវទៅកាន់ព្រះនិព្វានដែលជាផ្លូវគេចចេញអំពីភពបី។ការយកឈ្នះលើខ្លួនឯងដែលជាអ្នកធ្វើអាក្រក់សៅហ្មងដោយកិលេសមាយាពុតត្បុតក្រេវក្រោធឃោរឃៅទើបជាការប្រសើរចំណែកការឈ្នះលើអ្នកដទៃមានអ្វីនឹងប្រសើរទៅបាននុះព្រោះថាកាលបើបុគ្គលអប់រំខ្លួនបានល្អហើយមានប្រក្រតីសង្រួមជាប់ជានិច្ចដូច្នេះសូម្បីទេវតាគន្ធព្វមារព្រមទាំងព្រហ្មក៏មិនអាចធ្វើនូវជ័យជំនះនៃបុគ្គលនោះឲ្យត្រឡប់ទៅជាបរាជ័យវិញបានឡើយ។ អ្នកស្រែអាចធ្វើប្រឡាយទឹកបង្ហូរទឹកអំពីទីទួលមកទីទាបតាមការពេញចិត្តអ្នកធ្វើព្រួញរមែងពត់ព្រួញឲ្យត្រង់ជាងឈើធ្វើរទេះរមែងដាប់ចាំងអារឈូសនូវឈើនោះៗឲ្យត្រង់ឬឲ្យកោងតាមដោយទព្វសម្ភារៈដែលត្រូវធ្វើបណ្ឌិតកាន់យកនិមិត្តទាំងអស់នេះមកជាអារម្មណ៍ក្នុងការពិចារណាក៏ធ្វើការទូន្មានចិត្តឲ្យសម្រេចបានព្រោះថាទឹកក្ដីឈើធ្វើព្រួញក្ដីឈើធ្វើរទេះក្ដីសុទ្ធតែមិនមានចិត្តប៉ុន្តែគេអាចបង្ហូរពត់ឲ្យត្រង់និងចាំដាប់នូវវត្ថុនោះៗបានតាមប្រាថ្នាឯចំណែកមនុស្សមានទាំងកាយមានទាំងចិត្តដោយពិតដូចម្តេចមិនអាចធ្វើចិត្តរបស់ខ្លួនឲ្យប្រព្រឹត្តទៅក្នុងអំណាចហើយបំពេញនូវធម៌ស្ងប់បាននោះព្រោះហេតុដូច្នេះទើបបណ្ឌិតអាចទូន្មានខ្លួនឯងបានការទូន្មានខ្លួនឯងបានទើបជាមនុស្សប្រសើរគឺប្រសើរក្រៃលែង។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅមនុស្សនិងការងារ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

ជីវិតជារបស់ក្ដៅ

Public date : 03, Apr 2024 (10,801 Read)

តើអ្វីជាជីវិត?ភ្នែកត្រចៀកច្រមុះអណ្ដាតកាយចិត្តរូបសំលេងក្លិនរសផោដ្ឋព្វៈអម្មារម្មណ៍និងវេទនាទាំងឡាយដែលសោយតាមទ្វារភ្នែកទ្វារត្រចៀកទ្វារច្រមុះទ្វារអណ្ដាតទ្វារកាយគឺជាតួជីវិតជារបស់ក្ដៅ។តើក្ដៅព្រោះអ្វី?ក្ដៅព្រោះភ្លើងកិលេសគឺរាគៈទោសៈមោហៈ។ នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះបើទោះជាគ្មានអ្នកណាប្រាប់ក៏យើងអាចដឹងបានថាសត្វលោកកំពុងរស់នៅក្នុងកំដៅហើយកំដៅនេះមានកំនើនកើនជាងមុន១ដងជា៥ដងឯណោះ។សភាពទាំងអស់នេះក៏ព្រោះតែភ្លើងរាគៈទោសៈមោហៈអាស្រ័យនៅក្នុងចិត្តរបស់សត្វលោកកាន់តែមានចំហេះខ្លាំងឡើងៗដោយហេតុថាសត្វលោកកាន់តែឆ្លាតមានល្បិចកលពិសពុលក្នុងការផ្ដុំភ្លើងតណ្ហាឲ្យកាន់តែមានកម្លាំងខ្លាំងឡើងៗជាលំដាប់។ សត្វលោករឹតតែគ្មានដឹងគ្មានជំនឿគ្មានប្រកាន់យកថាការពន្លត់ភ្លើងរាគៈទោសៈមោហៈគឺជាចំណុចដ៏ត្រជាក់ដ៏កំពូលរបស់ជីវិតនោះទេផ្ទុយមកវិញគេច្រើនតែស្វែងរកសេចក្ដីសប្បាយរីករាយលើបញ្ចកាមគុណដែលជាការពង្រីកភ្នក់ភ្លើងឲ្យកាន់តែធំដោយគំនិតបញ្ឆេះច្រើនជាងគំនិតពន្លត់។ សកលលោកបានក្លាយទៅជាលោកដែលមានកំដៅទាំងមនុស្សទាំងសត្វទាំងសកលធាតុក៏ព្រោះតែមនុស្សក្នុងពិភពលោកនាំគ្នាស្ទាបអង្អែលនូវបញ្ចកាមគុណនាំគ្នាបំរើសេចក្ដីសប្បាយបោកប្រាស់ប្រកបដោយចិត្តពោរពេញទៅដោយរាគៈទោសៈមោហៈលើសពីសម័យមុន១ជា១០ដងឬ១ជា២០ដងក៏អាចថាបាន។ សព្វថ្ងៃនេះមនុស្សបាននាំគ្មាពពាក់ពពូនជំពាក់ជំពិនលើអំពើដុតកំដៅខ្លួនឯងគឺនាំគ្នាថ្ងូរនាំគ្នាជូរចត់ក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួនគេនាំគ្នាបង្កើតកិលេសរបស់ខ្លួនគេប្រាថ្នាលើកខ្លួនរបស់គេជាម្ចាស់ពិភពលោក។ជាងនេះទៅទៀតគំនិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗតែងមានការប្រកាន់យកនូវរបស់មិនទៀតជាទុក្ខជាអនត្តាថាជារបស់ទៀតជាសុខជាអត្តា។ ប៉ុន្តែការប្រកាន់និងគំហើយរបស់គេទាំងនោះលទ្ធផលចុងក្រោយគឺសំណើចលាយទំនួញសំអប់លាយសំឡាញ់សម្លូតលាយកំណាចជាដើមដែលផ្លាស់ប្ដូរគ្នាទៅវិញទៅមកឥតឈប់ឈរស្ថិតក្រោមលក្ខណៈដុតបំផ្លាញខ្លួនឯងដោយវិធីផ្សេងៗយ៉ាងមុខគួរឲ្យសង្វេគខ្លោចផ្សាដោយគ្មានដឹងខ្លួនឡើយ។សូមមេត្តាពិចារណានូវពុទ្ធភាសិតមួយកន្លែងទៀតដូចខាងក្រោមៈ មិនមានភ្លើងអ្វី(ក្ដៅ)ស្មើដោយរាគៈ មិនមានចង្រៃអ្វី(ឲ្យទោស)ស្មើដោយទោសៈ មិនមានសំណាញ់អ្វី(ស្មុគ្រស្មាញ)ស្មើដោយមោហៈ តាមពុទ្ធភាសិតខាងលើនេះស្ដែងឲ្យយើងឃើញកាន់តែច្បាស់ថាសូម្បីតែភ្លើងពិតៗក៏មិនអាចមានកំដៅស្មើដោយភ្លើងរាគៈបានឡឡើយ។ដូច្នេះនរកក្នុងលោកនេះគឺជានរកកាចសាហាវជាងនរកស្រុកខ្មោចព្រោះភ្លើងដ៏ក្ដៅគឺរាគៈទោសៈមោហៈនេះវាជាក្បាលម៉ាស៊ីនដឹកនាំឬបង្កើតឲ្យមានរកស្រុកខ្មោច។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅតើនរកមានដែរឬទេ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

លក្ខណៈទិសដៅ

Public date : 03, Apr 2024 (76,490 Read)

លក្ខណៈទិសដៅ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថាព្រះនិព្វានជាបរមធម៌ស្ងប់ពិតប្រណីតពិតផុតទុក្ខទាំងពួងជាលក្ខណៈនៃទិសដៅដែលត្រូវសម្រេចដល់ជាផលសម្រេចនៃតបធម៌។ មនុស្សមុនសម័យព្រះអង្គត្រាស់ដឹងគេធ្វើតបៈរបស់គេបាននូវអត្តាបរិសុទ្ធកាលបើអត្តាបរិសុទ្ធគេរមែងបានទៅនៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់របស់គេឬព្រះព្រហ្មរបស់គេ

លក្ខណៈព្រះពុទ្ធសាសនា

Public date : 03, Apr 2024 (64,484 Read)

លក្ខណៈព្រះពុទ្ធសាសនាព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សំដែងថាខន្តីជា-តបធម៌ឧត្ដមតបធម៌គឺធម៌ជាគ្រឿងដុតបំផ្លាញនូវកិលេសក្នុងសន្ដានចិត្តមនុស្សសម័យដើមមុនព្រះអង្គបានត្រាស់ដឹងគេនិយមធ្វើតបធម៌ច្រើនបែបច្រើនយ៉ាងណាស់ប៉ុន្តែសុទ្ធតែជារបៀបធ្វើខ្លួនឲ្យលំបាកឥតប្រយោជន៍ជាការធ្វើទារុណកម្មយ៉ាងខ្លាំងក្លាឲ្យដល់រូបកាយរបស់ខ្លួនឯងដោយយល់ថាធ្វើរបៀបនេះនឹងនាំឲ្យគេបានបរិសុទ្ធដល់ទីបំផុតនៃសាសនាឬលទ្ធិរបស់គេ។ តាមពិតកិលេសមិនមែនមានរូបកាយជាប្រភពនៃកំណើតនោះទេសូម្បីសត្វក្នុងអរូបភពក៏នៅមានកិលេសដែរប៉ុន្តែប្រភពពិតប្រាដករបស់កិលេសគឺអវិជ្ជាដែលមិនដឹងនូវក្នុងសច្ចធម៌។ អំណត់គឺសេចក្ដីអត់ធន់ជាភ្លើងដុតកំទេចនូវអវិជ្ជាព្រោះសេចក្ដីអត់ធន់ជាកម្លាំងក្នុងការញ៉ាំងកុសលធម៌ទាំងពួងឲ្យសម្រេចដូចកម្លាំងកាយរបស់បុរសដែលញ៉ាំងឲ្យការងារនោះៗមានការភ្ជួររាស់ជាដើមសម្រេចទៅបាន។សេចក្ដីអត់ធន់គឺជាវិជ្ជាមួយដ៏យ៉ាងខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតដែលសត្វលោកមិនងាយរៀនចេះប៉ុន្តែបើបុគ្គលណាប្រកបបាននូវវិជ្ជានេះបុគ្គលនោះរមែងរួចផុតអំពីការញាប់ញ័រដោយលោកធម៌ទាំង៨គឺមានលាភ១អត់លាភ១មានយស១អត់យស១សរសើរ១និន្ទា១សុខ១ទុក្ខ១។ ក្នុងជីវិតទាំងគ្រហស្ថទាំងបព្វជិតសុទ្ធតែមានសេចក្ដីលំបាកដូច្នេះទើបគ្រប់គ្នាត្រូវចេះអត់ទ្រាំគឺអត់ទ្រាំបំពេញការងារតាមតួនាទីទាំងជាការងារប្រាសចាកទោសផងឲ្យសម្រេចទៅបានជាពិសេសគឺអត់ទ្រាំបានចំពោះអារម្មណ៍ក្នុងលោករឿងរ៉ាវផ្សេងៗដែលមានជាប្រចាំក្នុងជីវិត។អារម្មណ៍ឯណាមួយក្នុងលោកអារម្មណ៍នោះគេតែងរៀនគឺរៀនទទួលយកស្មារតីរៀនទាំងអត់ស្រលាញ់អត់ស្អប់អត់វង្វេងអត់ស្រវឹងអត់តក់ស្លុតនិងរៀនលះបង់។ ចំពោះវិជ្ជាថ្នាក់ឧត្ដមក្នុងជីវិតគឺវិជ្ជាអាចទ្រាំបានឃើញអារម្មណ៍ក្នុងលោកទាំងអស់ជារបស់សម្រាប់ស្រាវជ្រាវឃើញការទ្រាំបានជាការរៀនចប់ឃើញការមិនជាប់ជំពាក់ជាសញ្ញាប័ត្រនៃការប្រឡងចេញ។ដូច្នេះលក្ខណៈសំខាន់ដែលត្រូវយល់ដឹងគឺព្រះពុទ្ធសាសនាមានការទ្រាំបានជាលក្ខណៈការទ្រាំបានគឺជាទង់ជ័យព្រះពុទ្ធសាសនា។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅមនុស្សនិងការងារ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

អំពីការងារ ៣ មុខតាមឱវាទព្រះពុទ្ធគ្រប់ព្រះអង្គ

Public date : 03, Apr 2024 (48,054 Read)

អំពីការងារ៣មុខតាមឱវាទព្រះពុទ្ធគ្រប់ព្រះអង្គ ១-ការងារសង្រួមកាយការងារសម្រួមវាចាការងារសង្រួមចិត្តពិតជាការងារប្រចាំថ្ងៃនៃជនប្រុសស្រីទាំងគ្រហស្ថទាំងបព្វជិតព្រោះជាការបិទទ្វាការពារទប់ស្កាត់នូវបាបថ្មីៗកុំឲ្យចូលមករួមដៃជាមួយបាបចាស់កាត់បន្ថយកម្លាំងបាបដែលសន្សំក្នុងសន្តានចិត្តប្រៀបបីដូចជាបុគ្គលដែលខំព្យាយាមតមចំណីទាស់ព្រោះហេតុតែខ្លួនឯងឈឺរោគថ្លើមដូច្នោះឯង។

លក្ខណៈរបស់អ្នកបួស

Public date : 03, Apr 2024 (70,036 Read)

លក្ខណៈរបស់អ្នកបួស អ្នកបួសគឺជាអ្នកស្វែងរកសន្តិភាពឲ្យខ្លួនឯងទុកដាក់ខ្លួនជាមនុស្សធម្មតាម្នាក់មិនតម្កើងខ្លួនឯងដោយសារបានបួសមិនជំពាក់ទាក់ចិត្តនៅត្រង់ការគោរពបូជាថ្វាយបង្គំរបស់អ្នកដទៃអាស្រ័យខ្លួនជាអ្នកបួសនោះទេព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងថាអ្នកបួសដែលបៀតបៀនបុគ្គលដទៃសម្លាប់សត្វដទៃមិនមែនជាបព្វជិតមិនមែនជាសមណៈឡើយ។

ភ្លើងនរកបច្ចុប្បន្ន

Public date : 03, Apr 2024 (45,419 Read)

ភ្លើងនរកបច្ចុប្បន្ន ការសំដែងអំពីនរកឬក៏ស្ថានសួគ៍មិនមែនមានតែក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាទេក្នុងសាសនាដទៃក៏មាននិយាយដែរប៉ុន្តែអ្នកគោរពបូជាសាសនាភាគច្រើនតែងប្រកាន់ថានរកមានតែនៅក្នុងលោកខាងមុខឯណោះទេប៉ុន្តែមិនបានសិក្សាឲ្យយល់ចូលចិត្តថាក្នុងលោកនៃជីវិតសព្វថ្ងៃនេះឯងឋានសួគ៌ក៏មានឋាននរកក៏មានដែរ។នៅក្នុងអាទិត្តបរិយាយសូត្រព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងថា

មិនប្រព្រឹត្តខុសក្នុងកាម

Public date : 03, Apr 2024 (19,449 Read)

មិនប្រព្រឹត្តខុសក្នុងកាម ក្នុងសីលទី៣នេះមានការទាក់ទងយ៉ាងសំខាន់ទៅនឹងសុភមង្គលក្នុងរង្វង់គ្រួសារ។មនុស្សភាគច្រើនយល់ឃើញថាស្នេហាឬការស្រលាញ់តែងនាំមកនូវសេចក្ដីសុខតែក្នុងទស្សនៈនៃព្រះសម្មសម្ពុទ្ធទ្រង់ឃើញថាស្នេហាគឺជាបញ្ហាស្មុគ្រស្មាញបំផុតសម្រាប់ជីវិត។គ្រួសារខ្លះមានការលះលែងគ្នាដោយសាររឿយរ៉ាវសូម្បីបន្តិចបន្តួចព្រោះហេតុអ្វី?ព្រោះគេសំលឹងឃើញគ្នានិងគ្នាតែលើរូបសម្រស់

មិត្តរួមសុខទុក្ខ

Public date : 03, Apr 2024 (11,415 Read)

មិត្តរួមសុខទុក្ខ មិត្តល្អជំពូកទី២ជាមិត្តរួមសុខទុក្ខមានលក្ខណៈ៤យ៉ាងគឺ ១-គុយ្ហមស្សអាចិក្ខតិប្រាប់នូវអាថ៌កំបាំងរបស់ខ្លួនដល់មិត្តមនុស្សយើងម្នាក់ៗដែលនៅមានកិលេសគង់ជួបប្រទះនូវរឿងដែលនាំឲ្យកង្វល់ក្នុងចិត្តបើយើងលាក់រឿងនោះមិនឲ្យអ្នកដទៃជួយដោះស្រាយវាអាចយើងខ្លួនឯងដោះមិនចេញមានខ្លះប្រព្រឹត្តអំពើផ្ដេសផ្ដាសឲ្យដល់ខ្លួនឯងទៀតផងប៉ុន្តែបើចេះតែនិយាយប្រាប់ដល់មនុស្សមិនរើសមុខ

សន្សំថាមពល

Public date : 03, Apr 2024 (10,816 Read)

សន្សំថាមពល ដង្កូវមុននឹងទៅជាមេអំបៅវាត្រូវសន្សំកម្លាំងថាមពលទុកឲ្យច្រើនដើម្បីនឹងបានប្រើប្រាស់នូវកម្លាំងនោះក្នុងពេលដែលត្រូវប្តូរផ្លាស់រាងកាយទៅជាមេអំបៅដ៏ស្រស់ស្អាត។ ក្ដាមនៅពេលសកហើយវាត្រូវសន្សំកម្លាំងទុកដើម្បីឲ្យបានទៅជាស្នូកដែលរឹងក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួន។ ធម្មជាតិនៃសត្វទាំងពីរមុននេះដាស់តឿនឲ្យយើងដឹងថា ការប្តូរផ្លាស់ទៅកាន់ភាពរឹងប៉ឹងនិងល្អប្រសើរបាននោះគឺមនុស្សយើងត្រូវ

Page 6

© Founded in June B.E.2555 by 5000-years.org (Khmer Buddhist).

៚ [ សព្វទានំ ធម្មទានំ ជិនាតិ ] ៚
CPU Usage: 10.94