ព្រះសាស្ដាកាលគង់នៅក្នុងវត្តជេតវ័នទ្រង់ប្រារព្ធកុដុម្ពិកៈដែលមានបិតាស្លាប់មួយរូបបានត្រាស់ធម្មទេសនានេះមានពាក្យផ្ដើមថាឯថលក្ខណសីតាចដូចនេះ។
សេចក្ដីពិស្ដារថាកុដុម្ពិកៈនោះកាលបិតាធ្វើកាលកិរិយាហើយត្រូវសេចក្ដីសោកគ្របសង្កត់ទើបបោះបង់កិច្ចទាំងពួងបណ្ដោយទៅតាមសេចក្ដីសោកសៅ។ព្រះសាស្ដាទ្រង់ប្រមើលមើលសត្វលោកក្នុងបច្ចូសសម័យ(ក្នុងវេលាជិតភ្លឺ)ទតឃើញឧបនិស្ស័យសោតាបត្តិផលរបស់កុដុម្ពិកៈនោះព្រឹកឡើងទើបស្ដេចត្រាច់ទៅដើម្បីបិណ្ឌបាត្រក្នុងក្រុងសាវត្ថីសោយក្រយាហារស្រេចហើយទ្រង់បញ្ជូនភិក្ខុទាំងឡាយឲ្យត្រឡប់ទ្រង់កាន់យកសមណបច្ឆាមួយរូបទៅកាន់ផ្ទះរបស់កុដុម្ពិកៈនោះកាលព្រះសាស្ដាត្រាស់ហៅកុដុម្ពិកៈដែលថ្វាយបង្គំហើយអង្គុយចុះដោយពាក្យដ៏ពីរោះទើបត្រាស់ថាកិំសោចសិឧបាសកម្នាលឧបាសកអ្នកសោយសោកព្រោះអ្វី?កាលកុដុម្ពិកៈទូលថាអាម,ភន្តេ,បិតុសោកោមំពាធតិករុណាព្រះអង្គដ៏ចម្រើន!សេចក្ដីសោកព្រោះបិតាកំពុងបៀតបៀនខ្ញុំព្រះករុណាព្រះសាស្ដាត្រាស់ថាម្នាលឧបាសកបណ្ឌិតក្នុងកាលមុនបានដឹងលោកធម៌៨ប្រការតាមសេចក្ដីពិតកាលបិតាធ្វើកាលកិរិយាហើយក៏មិនបានប្រសព្វសេចក្ដីសោកសូម្បីបន្តិចបន្តួចឡើយកុដុម្ពិកៈក៏ក្រាបទូលអារាធនាទើបទ្រង់នាំអតីតនិទានមកត្រាស់ថាៈ
អតីតេពារាណសិយំទសរថមហារាជានាមក្នុងអតីតកាលព្រះរាជាព្រះនាមទសរថមហារាជទ្រង់លះបង់នូវអគតិសោយរាជ្យសម្បត្តិប្រកបដោយធម៌ក្នុងក្រុងពារាណសី។ព្រះអគ្គហមេសីដែលជាធំជាងស្ត្រី១៦,០០០របស់ព្រះបាទទសរថមហារាជនោះប្រសូតព្រះឱរស២ព្រះអង្គព្រះធីតា១ព្រះអង្គ។ព្រះឱរសច្បងព្រះនាមថារាមបណ្ឌិតព្រះឱរសទីពីរព្រះនាមថាលក្ខណកុមារព្រះធីតាព្រះនាមថាសីតាទេវី១។ក្នុងកាលជាចំណែកខាងមុខព្រះអគ្គមហេសីទ្រង់សោយព្រះពិលាល័យ(ព្រះអគ្គមហេសីអស់ព្រះជន្ម)។ព្រះរាជាទ្រង់ដល់អំណាចនៃសេចក្ដីសោកអស់កាលដ៏យូរព្រោះការសោយព្រះពិលាល័យនៃព្រះអគ្គមហេសីនោះពួកអាមាត្យបាននាំគ្នាក្រាបទូលឲ្យទ្រង់ស្រាកស្រាន្តទ្រង់ធ្វើការបរិហារដែលគប្បីធ្វើដល់ព្រះនាងហើយទ្រង់តាំងស្ត្រីដទៃទុកក្នុងតំណែងជាអគ្គមហេសី។
ព្រះអគ្គមហេសីថ្មីនោះជាស្រឡាញ់ជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យនៃព្រះរាជា។ក្នុងកាលជាខាងក្រោយមកសូម្បីព្រះអគ្គមហេសីនោះក៏ទ្រង់គភ៌ទ្រង់បានទទួលព្រះរាជទានគ្រឿងរក្សាគភ៌បានប្រសូតនូវព្រះឱរសព្រះញាតិវង្សបានដាក់ព្រះនាមរបស់ព្រះឱរសនោះថាភរតកុមារ។ព្រះរាជាត្រាស់ថាម្នាលនាងដ៏ចម្រើនយើងសូមឲ្យពរដល់នាងនាងចូរទទួលពរចុះដោយទ្រង់ស្រឡាញ់ក្នុងព្រះឱរស។ព្រះនាងធ្វើការទទួលហើយក្នុងពេលដែលព្រះកុមារមានព្រះជន្មាយុបាន៧-៨វស្សាទើបចូលទៅគាល់ព្រះរាជាក្រាបទូលថាបពិត្រព្រះសម្មតិទេពព្រះអង្គបានព្រះរាជទានពរដល់បុត្ររបស់ខ្ញុំម្ចាស់ឥឡូវនេះសូមទ្រង់ព្រះករុណាមេត្តាព្រះរាជទានពរនោះដល់បុត្ររបស់ខ្ញុំម្ចាស់នោះ។
កាលព្រះរាជាត្រាស់ថាម្នាលនាងដ៏ចម្រើនចូរទទួលចុះព្រះនាងទើបក្រាបទូលថាបពិត្រព្រះសម្មតិ-ទេពសូមទ្រង់ព្រះរាជទានរាជសម្បត្តិដល់បុត្ររបស់ខ្ញុំម្ចាស់។ព្រះរាជាទ្រង់ទះព្រះហស្តត្រាស់គម្រាមថានែស្រីថោកទាបនាងចូរវិនាសទៅបុត្រទាំងឡាយ២របស់យើងរមែងរុងរឿងបីដូចជាគំនរភ្លើងនាងនឹងឲ្យយើងសម្លាប់បុត្រទាំង២ហើយសូមរាជសម្បត្តិឲ្យបុត្ររបស់នាង។ព្រះអគ្គមហេសីនោះភិតភ័យហើយចូលកាន់ដំណាក់ដ៏មានសិរីសូម្បីក្នុងថ្ងៃដទៃៗក៏គង់ទូលសុំរាជសម្បត្តិប៉ុណ្ណោះនឹងព្រះរាជារឿយៗ។
ព្រះរាជាគ្រាមិនប្រទានដល់ព្រះនាងទើបទ្រង់ត្រិះរិះថាឈ្មោះថាមាតុគ្រាមជាមនុស្សអកតញ្ញូទ្រុស្តមិត្តនាងនេះនឹងក្លែងសារឬជួលឲ្យគេសម្លាប់បុត្រទាំង២របស់យើង។ព្រះអង្គទើបត្រាស់ឲ្យហៅព្រះឱរសទាំង២ចូលគាល់ទ្រង់ប្រាប់សេចក្ដីនោះមានព្រះតម្រាស់ថាម្នាលបុត្រអន្តរាយគង់នឹងមានដល់អ្នកដែលនៅក្នុងទីនេះអ្នកចូរនាំគ្នាទៅកាន់ដែននៃសាមន្តរដ្ឋឬកាន់ព្រៃនិងត្រឡប់មកវិញក្នុងពេលដែលបិតាចូលទិវង្គតគប្បីកាន់យករាជសម្បត្តិរបស់ត្រកូលចុះដូចនេះហើយត្រាស់បញ្ជាឲ្យពួកព្រាហ្មណ៍ចូលគាល់ម្ដងទៀតត្រាស់សួរនូវការកំណត់ព្រះជន្មាយុរបស់ព្រះអង្គទ្រង់ស្ដាប់ថានឹងប្រព្រឹត្តទៅដល់១២ឆ្នាំខាងមុខទើបត្រាស់ថាម្នាលបុត្រដោយកន្លងទៅ១២ឆ្នាំអំពីនេះទៅពួកអ្នកចូរនាំគ្នាមកឲ្យមហាជនលើកស្វេតច្ឆត្រថ្វាយ។
ព្រះឱរសទាំងនោះក្រាបទូលថាល្អហើយនាំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះបិតាទ្រង់ព្រះកន្សែងហើយស្ដេចចេញចាកប្រាសាទព្រះនាងសីតាទេវីទ្រង់ព្រះតម្រិះថាសូម្បីយើងក៏នឹងទៅជាមួយព្រះម្ចាស់បងថ្វាយបង្គំព្រះបិតាហើយទ្រង់ព្រះកន្សែងស្ដេចចេញទៅ។ក្សត្រទាំង៣ព្រះអង្គនោះឡោមព័ទ្ធដោយមហាជនចេញចាកព្រះនគរទ្រង់ឲ្យមហាជននាំគ្នាត្រឡប់ស្ដេចចូលកាន់ហិមវន្តប្រទេសដោយលំដាប់សាងអាស្រមក្នុងប្រទេសដែលមានទឹកនិងមូលផលាផលសម្បូរណ៍ទ្រង់ចិញ្ចឹមជីវិតដោយផលាផលបានអាស្រ័យនៅហើយក្នុងទីនោះ។ចំណែកព្រះលក្ខណបណ្ឌិតនិងព្រះនាងសីតាបានទូលសុំព្រះរាមបណ្ឌិតហើយទទួលប្ដេជ្ញាថាសូមព្រះអង្គតាំងនៅក្នុងឋានៈនៃព្រះបិតារបស់យើងខ្ញុំព្រះអង្គហេតុនោះសូមទ្រង់ប្រថាប់នៅក្នុងអាស្រមប៉ុណ្ណោះយើងខ្ញុំនឹងនាំផលាផលទំនុកបម្រុងព្រះអង្គ។ចាប់ផ្ដើមអំពីនោះមកព្រះរាមបណ្ឌិតគង់នៅជាប្រចាំក្នុងអាស្រមប៉ុណ្ណោះ។
ព្រះលក្ខណបណ្ឌិតនិងព្រះសីតាទាំង២នាំគ្នាស្វែងរកផលាផលមកទំនុកបម្រុងព្រះរាមបណ្ឌិត។កាលក្សត្រទាំង៣ព្រះអង្គនោះទ្រង់ចិញ្ចឹមជីវិតដោយផលាផលយ៉ាងនេះព្រះបាទទសរថមហារាជស្ដេចបានសោយទិវង្គតក្នុងឆ្នាំទី៩ដោយសេចក្ដីសោកសៅព្រោះ(ព្រាត់ប្រាស)ព្រះឱរស។ព្រះទេវីក៏ធ្វើសរីរកិច្ច(ថ្វាយព្រះភ្លើង)នៃព្រះរាជានោះហើយទ្រង់ត្រាស់ថាសូមពួកលោកចូរថ្វាយស្វេតច្ឆត្រដល់ភរតកុមារដែលជាបុត្រយើង។តែពួកអាមាត្យទូលថាម្ចាស់របស់ស្វេតច្ឆត្រនេះនៅក្នុងព្រៃដូចនេះហើយទើបមិនព្រមថ្វាយ។
ព្រះភរតកុមារត្រាស់ថាយើងនឹងនាំយកព្រះរាមបណ្ឌិតដែលជាព្រះភាតារបស់យើងមកអំពីព្រៃនឹងឲ្យទ្រង់លើកឡើងនូវស្វេតច្ឆត្រទ្រង់កាន់នូវបញ្ចរាជកកុធភណ្ឌ៥យ៉ាង១ព្រមដោយសេនា៤ពួកចូលដល់ទីប្រថាប់របស់ព្រះរាមបណ្ឌិតនោះឲ្យតាំងបន្ទាយក្នុងទីមិនឆ្ងាយស្ដេចចូលទៅអាស្រមជាមួយអាមាត្យ២-៣នាក់ក្នុងវេលាដែលព្រះលក្ខណបណ្ឌិតនិងព្រះនាងសីតាស្ដេចទៅព្រៃចូលទៅគាល់ព្រះរាមបណ្ឌិតអ្នកប្រាសចាកសេចក្ដីសង្ស័យប្រថាប់គង់ជាសុខហាក់បីដូចរូបមាសដែលតាំងទុកជិតទ្វារអាស្រមថ្វាយបង្គំហើយឋិតនៅក្នុងទីសមគួរមួយក្រាបទូលនូវការប្រព្រឹត្តទៅរបស់ព្រះរាជាហើយក៏ដួលចុះជិតព្រះបាទ(របស់ព្រះរាម)ទ្រង់ព្រះកន្សែងអន្លើដោយពួកអាមាត្យ។
ព្រះរាមបណ្ឌិតទ្រង់មិនបានសោយសោកមិនបានព្រះកន្សែងឡើយ។សូម្បីអាការៈខុសប្រក្រតីនៃឥន្ទ្រិយក៏មិនបានមានដល់ព្រះអង្គឡើយ។ក្នុងវេលាដែលព្រះភរតៈប្រថាប់គង់ព្រះកន្សែងនោះជាវេលាសាយន្ហសម័យព្រះលក្ខណបណ្ឌិតនិងព្រះនាងសីតាទាំង២ព្រះអង្គទ្រង់នាំគ្នាកាន់ផលាផលស្ដេចមកដល់។ព្រះរាមបណ្ឌិតទ្រង់ត្រិះរិះថាប្អូនលក្ខណ៍និងនាងសីតានៅក្មេងខ្ចីមិនមានប្រាជ្ញាកំណត់ពិចារណាដូចយើងបានទទួលដំណឹងថាបិតារបស់របស់ខ្លួនសោយទិវង្គតដោយរហ័សកាលមិនអាចនឹងទប់ទល់សេចក្ដីសោកបានសូម្បីបេះដូងរបស់គេក៏អាចនឹងបែកទៅយើងត្រូវធ្វើឧបាយឲ្យប្អូនលក្ខណ៍និងនាងសីតាចូលទៅកាន់ត្រាំទឹកហើយយើងនឹងប្រាប់ដំណឹងនោះ។
លំដាប់នោះទ្រង់ចង្អុលបង្ហាញឧទកដ្ឋានមួយខាងមុខនៃក្សត្រទាំង២ទើបត្រាស់ថាអ្នកទាំង២ត្រឡប់មកយូរណាស់នេះជាទណ្ឌកម្មរបស់អ្នកអ្នកចូរចុះទៅត្រាំទឹកហើយឋិតនៅដូចនេះហើយទើបត្រាស់កន្លះគាថាថាៈម្នាលលក្ខណៈនិងនាងសីតាអ្នកទាំងឡាយចូរមកអ្នកទាំង២នាក់ចូរចុះទឹក។ពាក្យដែលជាគាថានោះមានអធិប្បាយថាមកនេះប្អូនលក្ខណ៍និងនាងសីតាចូរនាំគ្នាមកចូរចុះកាន់ទឹកទាំង២នាក់។ព្រះលក្ខណៈនិងព្រះនាងសីតាទាំង២ព្រះអង្គនោះចូរនាំគ្នាទៅឈរ(ក្នុងទឹក)ដោយព្រះតម្រាស់មួយគ្រាប៉ុណ្ណោះ។លំដាប់នោះព្រះរាមបណ្ឌិតកាលនឹងប្រាប់ដំណឹងរបស់ព្រះបិតាដល់ក្សត្រទាំង២ព្រះអង្គនោះទើបត្រាស់កន្លះគាថាដ៏សេសថាភរតកុមារបាននិយាយយ៉ាងនេះថាព្រះបាទទសរថទ្រង់ទិវង្គតហើយ។
ព្រះលក្ខណ៍និងព្រះនាងសីតាទាំង២ព្រះអង្គនោះបានស្ដាប់ដំណឹងថាព្រះរាជបិតាសោយទិវង្គតប៉ុណ្ណោះក៏ដល់វិសញ្ញិភាព(សន្លប់បាត់ទៅ)។(ពេលភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង)ព្រះរាមបណ្ឌិតត្រាស់ប្រាប់ម្ដងទៀតព្រះលក្ខណ៍និងព្រះនាងសីតានោះក៏សន្លប់ម្ដងទៀត។ពួកអាមាត្យជួយលើកក្សត្រទាំង២ដែលទ្រង់ដល់វិសញ្ញីដរាបដល់គ្រាទី៣ដោយអាការៈនេះចេញចាកទឹកឲ្យឋិតនៅលើដី។កាលក្សត្រទាំង២បានខ្យល់អស្សាសបស្សាសៈហើយគ្រប់អង្គនាំគ្នាអង្គុយព្រះកន្សែងសោយសោករឿយៗ។គ្រានោះព្រះភរតកុមារទ្រង់ត្រិះរិះថាព្រះភាតារបស់យើងលក្ខណកុមារនិងព្រះភគិនីសីតាទេវីស្ដាប់ដំណឹងថាព្រះបាទទសរថសោយទិវង្គតហើយមិនអាចទប់ទល់សេចក្ដីសោកបានតែព្រះរាមបណ្ឌិតទ្រង់មិនបានសោយសោកមិនបានគ្រាំគ្រាឡើយអ្វីហ្ន៎ជាហេតុនៃសេចក្ដីមិនសោករបស់ព្រះអង្គត្រូវសួរព្រះអង្គមើល។កាលព្រះភរតៈនឹងត្រាស់សួរទើបពោលគាថាទី២ថាបពិត្រព្រះរាមដោយអានុភាពអ្វីទើបទ្រង់បានឮថាព្រះបិតាទិវង្គតហើយមិនសោកសា្តយរបស់ដែលគួរសោកស្តាយសេចក្តីទុក្ខមិនគ្របសង្កត់ទ្រង់។
លំដាប់នោះព្រះរាមបណ្ឌិតកាលនឹងសម្ដែងហេតុដែលរារាំងមិនឲ្យព្រះអង្គសោយសោកដល់ព្រះកុមារភរតៈនោះទើបត្រាស់ថាជីវិតណា(របស់ពួកសត្វ)បណ្តាពួកបុរសដែលរវើរវាយបុរស(សូម្បីតែ
មា្នក់)ក៏មិនអាចដើម្បីរក្សាជីវិតច្រើននោះបានទេវិញ្ញូជនជាមេធាវីនោះធ្វើខ្លួនឲ្យក្តៅក្រហាយដើម្បីអ្វី។សេចក្តីពិតថាជនទាំងឡាយណាទាំងក្មេងទាំងចាស់ទាំងល្ងង់ទាំងប្រាជ្ញទាំងអ្នកមានទាំងអ្នកក្រជនទាំងអស់នោះសុទ្ធតែមានសេចក្តីស្លាប់នៅខាងមុខ។ផ្លែឈើទុំទាំងឡាយមានសេចក្តីខ្លាចអំពីកិរិយាជ្រុះជានិច្ចយ៉ាងណាមិញពួកសត្វកើតហើយក៏មានសេចក្តីខ្លាចអំពីសេចក្តីស្លាប់ជានិច្ចយ៉ាងនោះដែរ។
ជនទាំងឡាយច្រើនពួកខ្លះគេឃើញក្នុងវេលាព្រឹកវេលាល្ងាចមិនឃើញជនទាំងឡាយច្រើនពួកខ្លះគេឃើញក្នុងវេលាល្ងាចវេលាព្រឹកមិនឃើញ។បើបុគ្គលអ្នកវង្វេងកាលខ្សឹកខ្សួលបៀតបៀនខ្លួនហើយគប្បីនាំមកនូវប្រយោជន៍បន្តិចបន្តួចបានអ្នកប្រាជ្ញក៏គប្បីធ្វើសេចក្តីខ្សឹកខ្សួលនោះដែរ។
(បុគ្គលខ្សឹកខ្សួល)បៀតបៀនខ្លួនរបស់ខ្លួនជាអ្នកស្គមមិនមានពណ៌សម្បុរពួកសត្វដែលទៅកាន់បរលោកមិនមែនញុំាងអត្តភាពឲ្យប្រព្រឹត្តទៅដោយសេចក្តីខ្សឹកខ្សួលនោះឡើយព្រោះថាសេចក្តីខ្សឹកខ្សួលមិនមានប្រយោជន៍ទេ។
(បណ្ឌិតបុរស)គប្បីញុំាងផ្ទះដែលភ្លើងឆេះឲ្យរលត់ដោយទឹកបានយ៉ាងណាមិញធីរជនជាមេធាវីបណ្ឌិតបានស្តាប់ហើយគប្បីញុំាងសេចក្តីសោកដែលកើតហើយឲ្យរលត់ឆាប់ដូចខ្យល់បក់ផាត់នូវប៉ុយយ៉ាងនោះដែរ។សត្វរមែងទៅកាន់បរលោកតែម្នាក់ឯងកើតក្នុងត្រកូលក៏តែម្នាក់ឯងការសមគប់នៃពួកសត្វទាំងអស់គឺមានការជួបជុំជាការប្រសើរបំផុត។ព្រោះហេតុនោះសេចក្តីសោកទាំងឡាយសូម្បីធំក៏មិនដុតកម្ដៅនូវហទយវត្ថុនិងចិត្តរបស់អ្នកប្រាជ្ញជាពហុស្សូតដែលឃើញច្បាស់នូវលោកនេះនិងលោកខាងមុខព្រោះដឹងច្បាស់នូវធម៌។
យើងនោះនឹងរក្សានូវយសផងភោគៈផងភរិយាទាំងឡាយផងញាតិទាំងឡាយផងនិងជនដ៏វិសេសផងនេះជាកិច្ចរបស់អ្នកប្រាជ្ញ។ព្រះរាមបណ្ឌិតបានប្រកាសនូវអនិច្ចតាធម៌ដោយគាថាទាំងឡាយ១០នេះ។ពួកជនស្ដាប់ធម្មទេសនាដែលប្រកាសសេចក្ដីមិនទៀងរបស់ព្រះរាមបណ្ឌិតនេះហើយនាំគ្នាស្រាកសោក។បន្ទាប់ពីនោះព្រះភរតកុមារថ្វាយបង្គំព្រះរាមបណ្ឌិតទូលថាសូមព្រះអង្គទ្រង់ទទួលរាជសម្បត្តិក្នុងនគរពារាណសី។ម្នាលប្អូនអ្នកចូរនាំព្រះលក្ខណ៍និងសីតាទេវីទៅគ្រងរាជសម្បត្តិចុះ។
ព្រះភរតៈទូលថាព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះជាអ្នកគ្រងរាជសម្បត្តិ។ព្រះរាមត្រាស់ថាម្នាលប្អូនព្រះបិតារបស់យើងបានត្រាស់ទុកនឹងបងថាតទៅដោយកន្លង១២ឆ្នាំអ្នកចូរមកគ្រងរាជសម្បត្តិកាលបងនឹងទៅក្នុងកាលឥឡូវនេះក៏ឈ្មោះថាមិនធ្វើតាមព្រះតម្រាស់របស់ព្រះអង្គតែក្នុងកាលផុតអំពី៣ឆ្នាំដទៃទៅបងនឹងទៅ។ព្រះភរតៈទូលសួរថារហូតកាលត្រឹមប៉ុណ្ណេះអ្នកណានឹងគ្រងរាជសម្បត្តិ។ព្រះរាមត្រាស់ថាពួកអ្នកចូរគ្រងរាជសម្បត្តិចុះ។ព្រះភរតៈទូលថាពួកខ្ញុំនឹងមិនគ្រងរាជសម្បត្តិទេ។ទើបព្រះរាមត្រាស់ថាបើយ៉ាងនោះទ្រនាប់ជើងទាំងនេះនឹងគ្រងរាជសម្បត្តិរហូតដល់បងទៅហើយទ្រង់ដោះតិណបាទុកា(ទ្រនាប់ជើងដែលធ្វើដោយស្មៅ)របស់ព្រះអង្គប្រទានឲ្យ។
ក្សត្រទាំង៣ព្រះអង្គទទួលទ្រនាប់ជើងហើយថ្វាយបង្គំព្រះរាមបណ្ឌិតឡោមព័ទ្ធដោយមហាជនស្ដេចទៅកាន់នគរពារាណសី។ទ្រនាប់ជើងគ្រងនូវរាជសម្បត្តិអស់៣ឆ្នាំ។ពួកអាមាត្យនាំគ្នាតម្កល់តិណបាទុកា(ទ្រនាប់ជើងដែលធ្វើដោយស្មៅ)លើរាជបល្ល័ង្កហើយនាំគ្នាកាត់ក្ដី។បើកាត់ក្ដីមិនល្អទ្រនាប់ជើងរមែងខ្ទាំងខ្ទប់នូវគ្នានឹងគ្នាដោយសញ្ញានោះត្រូវនាំគ្នាកាត់ក្ដីជាថ្មី។ពេលដែលកាត់ក្ដីល្អប្រពៃហើយទ្រនាប់ជើងប្រាសចាកសំឡេងនឹងនៅស្ងៀម។ដោយកាលកន្លងទៅ៣ឆ្នាំព្រះរាមបណ្ឌិតចេញចាកព្រៃហើយបានដល់នគរពារាណសីបានចូលទៅហើយកាន់ឧទ្យាន។ព្រះកុមារទាំងឡាយទ្រង់ជ្រាបសេចក្ដីដែលព្រះរាមស្ដេចមកមានពួកអាមាត្យឡោមព័ទ្ធទៅកាន់ព្រះឧទ្យានទ្រង់ធ្វើព្រះនាងសីតាឲ្យជាអគ្គមហេសីហើយធ្វើនូវការអភិសេកសូម្បីដល់ក្សត្រទាំងពីរ។
ព្រះមហាសត្វទ្រង់ដល់ការអភិសេកយ៉ាងនេះហើយប្រថាប់លើរាជរថដែលគេប្រដាប់តាក់តែងហើយស្ដេចចូលកាន់ព្រះនគរដោយបរិវារដ៏ច្រើនទ្រង់ប្រទក្សិណនគរហើយស្ដេចឡើងកាន់ទីអាស្រ័យនៃចន្ទកប្រាសាទតាំងតែពេលនោះទ្រង់គ្រងរាជសម្បត្តិដោយធម៌អស់១៦០០០ឆ្នាំក្នុងវេលាអស់ព្រះជន្មាយុទ្រង់ញ៉ាំងសគ្គបុរីឲ្យពេញ(ទ្រង់កើតក្នុងស្ថានសួគ៌)។
អភិសម្ពុទ្ធគាថានេះសម្ដែងសេចក្ដីនោះថាព្រះបាទរាមៈមានព្រះសូរង្គដូចជារូបសំណាកមាសមានព្រះពាហុធំបានសោយរាជ្យអស់១៦០០០ឆ្នាំ។ព្រះសាស្ដាទ្រង់នាំព្រះធម្មទេសនានេះមកហើយទ្រង់ប្រកាសសច្ចៈក្នុងវេលាចប់សច្ចៈកុដុម្ពិកៈតាំងនៅក្នុងសោតាបត្តិផល។ទ្រង់ប្រជុំជាតកថាព្រះបាទទសរថមហារាជគ្រានោះបានមកជាព្រះបាទសុទ្ធោទនមហារាជ,ព្រះមាតាបានមកជាព្រះនាងមហាមាយាទេវី,នាងសីតាបានមកជារាហុលមាតា,ភតរៈបានមកជាអានន្ទ,លក្ខណកុមារបានមកជាសារីបុត្រ,បរិស័ទបានមកជាពុទ្ធបរិស័ទ,រាមបណ្ឌិតបានមកជាតថាគតនេះឯង។ចប់ទសរថជាតក។
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
