សត្តា​ហ​បព្វ​ជិត​ត្ថេ​រា​ប​ទាន​ ក្នុង​ភព​មុន​ មាន​ព្រះ​សង្ឃ​របស់​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ព្រះ​នាម​វិបស្សី ដែល​ទេ​វតា​និង​មនុស្ស​ធ្វើ​សក្ការៈ​ រាប់​អាន​ហើយ ខ្ញុំ​ឯង​ក៏​ដល់​នូវ​សេច​ក្តី​វិ​នាស​ បាន​បែក​ចាក​ពួក​ញាតិ​ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​កាន់​ផ្នួស​ ដើម្បី​រម្ងាប់​ទុក្ខ​ព្រួយ​ ព្រោះ​សេចក្តី​វិនាស​នោះ ខ្ញុំ​ត្រេក​អរ​ក្នុង​ផ្នួស​នោះ​ អស់​ ៧​ ថ្ងៃ​ ព្រោះ​ប្រាថ្នា​បំពេញ​កិច្ច​ក្នុង​ព្រះ​សាសនា​របស់​ព្រះ​សាស្តា ។

បីឋវិមាន (ព្រះ​មោគ្គ​ល្លាន​សួរ​ថា) តាំង​របស់​នាង​ ជា​វិ​ការៈ​ នៃ​មាស​ដ៏​ធំ​ទូ​លាយ​ មាន​សន្ទុះ​លឿន​ដូច​ចិត្ត​ ទៅ​តាម​ប្រា​ថ្នា​បាន​ ម្នាល​នាង​មាន​ខ្លួន​ប្រ​ដាប់​ហើយ ទ្រ​ទ្រង់​នូវ​កម្រង​ផ្កា​ មាន​សំពត់​ល្អ​ នាង​ភ្លឺ​ស្វាង​ដូច​ជា​ផ្លេក​បន្ទោរ​ ញ៉ាំង​ទី​បំផុត​នៃ​ពពក​ឲ្យ​ភ្លឺ​ច្បាស់​ តើ​នាង​មាន​សម្បុរ​បែប​នេះ​ ដោយ​ហេតុ​អ្វី ផល​សម្រេច​ដល់​នាង​ក្នុង​ទី​នេះ​ផង​ ភោ​គៈ​ទាំង​ឡាយ​ ឯណា​នី​មួយ​ជា​ទី​គាប់​ចិត្ត​ ភោ​គៈ​ទាំង​នោះ​

ទណ្ឌ​ទាយក​ត្ថេរា​បទាន​ ក្នុង​កាល​នោះ​ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ធំ​ ហើយ​កាប់​នូវ​ឫស្សី​ យក​មក​ធ្វើ​បង្កាន់​ដៃ​ ប្រ​គេន​ដល់​ព្រះ​សង្ឃ​ ។ ដោយ​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា​នោះ ខ្ញុំ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​សង្ឃ​ ដែល​មាន​វត្ត​ដ៏​ល្អ​ លុះ​ប្រ​គេន​នូវ​បង្កាន់​ដៃ​ហើយ ក៏​បែរ​មុខ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ឧត្ត​រ​ទិស​ ដើរ​ចេញ​ទៅ​ ។ ក្នុង​កប្ប​ទី​ ៩៤ អំពី​កប្ប​នេះ​ ក្នុង​កាល​នោះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​ បាន​ប្រ​គេន​នូវ​បង្កាន់​ដៃ​ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ស្គាល់​ទុគ្គ​តិ​ នេះ​ជា​ផល​នៃ​ការ​ប្រ​គេន​បង្កាន់​ដៃ​ ។

អម្ពយា​គុទា​យក​ត្ថេរា​បទាន​ ព្រះ​បច្ចេក​សម្ពុទ្ធ​ ព្រះ​នាម​សត​រង្សី​​ ត្រាស់​ដឹង​ឯង​ គ្មាន​សត្រូវ​ផ្ទាល​ផ្ទាញ់​បាន ទ្រង់​ចេញ​អំពី​សមា​ធិ​ ហើយ​ស្តេច​សំដៅ​​មក​រក​ខ្ញុំ​ដើម្បី​ភិក្ខា ។ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ព្រះ​បច្ចេក​ពុទ្ធ​ដែល​មាន​ព្រះ​ហឫទ័យ​ស្អាត​ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា​ បាន​ប្រ​គេន​បបរ​​ស្វាយ ដល់​ព្រះ​បច្ចេក​ពុទ្ធ​នោះ​ ។ ក្នុង​កប្ប​ទី ៩៤​ អំពី​កប្ប​នេះ​ ក្នុង​កាល​នោះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​ បាន​ធ្វើ​កុសល​កម្ម​

ឧប្បល​ហត្ថិយ​ត្ថេរា​បទាន​ ក្នុង​កាល​នោះ ខ្ញុំ​កើត​ជា​អ្នក​ក្រង​ផ្កា នៅ​អា​ស្រ័យ​ក្នុង​ក្រុង​ឈ្មោះ តិវរា បាន​ឃើញ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ព្រះ​នាម​សិទ្ធត្ថះ មាន​ធូលី​គឺ​រាគៈ​ទៅ​ប្រាស​ហើយ ដែល​សត្វ​លោក​បូជា​ហើយ ។ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា មាន​ចិត្ត​រីក​រាយ​ បាន​ថ្វាយ​ផ្កា​ ១​ ក្តាប់​ ខ្ញុំ​ទៅ​កើត​ក្នុ​ង​ភព​ណា​ៗ តែ​សោយ​ផល​ជា​ទី​ប្រាថ្នា​ ដែល​ខ្លួន​ធ្វើ​ល្អ​ហើយ​ក្នុង​កាល​មុន (ក្នុង​ភព​នោះ​ៗ) ដោយ​អំណាច​អានិសង្ឃ​នៃ​កម្ម​នោះ​ ខ្ញុំ​មាន​ផ្កា​ម្លិះ​ព័ទ្ធ​ព័ន្ធ​ហើយ នេះ​ជា​ផល​នៃ​សេចក្តី​សម្គាល់ ។ ក្នុងកប្ប​ទី ៩៤​ អំពី​កប្ប​នេះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ផ្កា ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ស្គាល់​ទុគ្គ​តិ​ នេះ​ជា​ផល​នៃ​ពុទ្ធ​បូជា ។ អាស្រ័យ​កប្ប​គម្រប់ ៩៤ វៀរ​លែង​កប្ប​បច្ចុប្បន្ន​នេះ​ចេញ​ ខ្ញុំ​បាន​កើត​ជា​សេ្តច​ ៥០០​ ជាតិ ព្រះ​នាម​នជ្ជុបមៈ​ ដូច​គ្នា​ក្នុង​កប្ប​នោះ ។ បដិសម្ភិទា​ ៤ វិមោក្ខ​ ៨ និង​អភិ​ញ្ញា​ ៦ នេះ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ ទាំង​សាសនា​ របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រ​តិបត្តិ​ហើយ ។ បាន​ឮ​ថា ព្រះ​ឧប្បល​ហត្ថិ​យ​ត្ថេរ​មាន​អា​យុ បាន​សម្តែង​ហើយ​នូវ​គា​ថា ទាំង​នេះ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ ។ ចប់​ ឧប្ប​លហត្ថិ​យ​ត្ថេរាប​ទាន ។ ដក​ស្រង់​ពី​ព្រះ​ត្រៃ​បិដកភាគ​ ៧៣ ទំព័រ ៣-៤ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​!ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា (បើ​បុគ្គល​បាន​ដឹង​ថា​ខ្លួន​ឯង​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​ខ្លួន​ គប្បី​រក្សា​ខ្លួន​ឲ្យ​ជា​ការ​រក្សា​ដ៏​ល្អ) ។ពាក្យ​ថា (ខ្លួន) ក្នុង​ទី​នេះ បាន​ដល់​ដំណើរ​ជីវិត​របស់​យើង ដំណើរ​ជីវិត​គឺ​ជា​ក្រសែ​របស់​ចិត្ត​ ដូច្នេះ​ដែល​ថា​រក្សា​ខ្លួន បាន​ដល់​ការ​រក្សា​ចិត្ត​ហ្នឹង​ឯង ។ពាក្យ​ថា (រក្សា​ខ្លួន) បាន​សេចក្តី​ថា​រក្សា​ចិត្ត​ទូន្មាន​ចិត្ត​គ្រប់​គ្រង​ដំណើរ​ជីវិតអប់រំ​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌ ឲ្យ​មាន​ភាព​ភ្លឺ ស្វាង​រុង​រឿង និង​ឲ្យ​បាន​ជួប​ប្រសព្វ​ចំពោះ​សេចក្តី​សុខ​ក្សេម​ក្សាន្ត ។ ឪពុក​ម្តាយ​បាន​បញ្ជាក់​ប្រាប់​កូន​ហើយ ថា​កូន​ត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​ចំពោះ​គំនិត​គិត​ចង់​បាន​សប្បាយ ព្រោះ​បើ​មិន​បាន​ប្រយ័ត្ន​ចំពោះ​គំនិត​នេះ​ទេ វា​នឹង​នាំ​ឲ្យ​កូន​រក​ការ​សប្បាយ​ក្នុង​ផ្លូវ​បិសាច ហើយ​កូន​ត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​ចំពោះ​ចិត្ត​ស្រឡាញ់​របស់​កូន​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ទៀត​ផង ទោះ​ជា​ស្រឡាញ់​អ្វី​ក៏​ដោយ​ព្រោះ​ចិត្ត​ស្រឡាញ់​នាំ​ឲ្យ​មាន​ការ​ហួង​ហែង ការ​ហួង​ហែង​ជា​មាត់​ជ្រោះ​ដ៏​រអិល គឺ​ថា​វាងាយ​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​កូន​ធ្លាក់​ចុះ​ទៅ​ក្នុង​ជម្លោះ​ឈ្លោះ​ទាស់​ទែង ពោល​នូវ​ពាក្យ​អាក្រក់ ពាក្យ​កុហក​ពាក្យ​ញុះ​ញង់ និង​ប្រព្រឹត្ត​ការ​បៀត​បៀន​ដោយ​អំពើ​ឃោរ​ឃៅ​ផ្សេងៗ​ណាស់ ។ បើ​កូន​ដឹង​ថា ខ្លួន​ជា​ទីស្រឡាញ់​របស់​ខ្លួន​កូន​ពិត​ប្រាកដ​ហើយ​កូនត្រូវ​ប្រយ័ត្ន​ប្រយែង​ឲ្យ​ណាស់ ចំពោះ​កិលេស​ដែល​មាន​ក្នុង​ចិត្ត​កូន​ខ្លួន​ឯង ។ កូន​ត្រូវ​ពិចារណា​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធភាសិត​មួយ​បាទ​នេះចិត្ថំ គុត្ថំ សុខាវហំព្យាយាម​ដេញ​ខ្មាំង​ពីចិត្ត​សន្តាន​គ្រប់​គ្រង​ស្ងួន​ចិត្ត​ដោយកម្មកល្យាណ នាំ​សុខ​មក​បាន​ក្សេមក្សាន្ត​ពេក​ក្រៃ ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញពីសៀវភៅៈ ពាក្យ​ពេចន៍ម៉ែឪ រៀបរៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយ​អត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

ត្រូវ​គិត​ថា កូន​ជា​មនុស្ស​សំខាន់​សម្រាប់​យើង យើង​កុំ​គិត​ឃើញ​ថា កូន​ជា​ផល​ដែល​បាន​មក​ពី​រាគៈ​របស់​យើង​តែ​ម្យ៉ាង​ឲ្យ​សោះ កាល​យើង​គិត​យ៉ាង​នេះ យើង​មិន​ជា​អ្នក​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​ចំពោះ​កូន​ឡើយ មិន​ព្យាយាម​ចិញ្ចឹម​កូន​ឲ្យ​ល្អ យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​កូន​វា​ជា​ឈាម​ជ័រ​របស់​យើង​ទាំង​ពីរ​នាក់​ផង​ដែរ។ កាល​ដែល​យើង​មាន​កូន​ទៅ​បាន​អាស្រ័យការ​ប្រជុំព្រម​នៃ​បច្ច័យ ៣ គឺ៖ ១- មាតា​បិតា​នៅ​រួម​គ្នា ២- មាតា​មាន​រដូវ

អវជាតបុត្រ អវជាតបុត្រ​ជា​កូន​បាប ដែល​បាន​រៀបរាប់​មក​ពី​ខាង​ដើម​ហើយ។ ដើម្បី​កុំ​ឲ្យ​យើង​ជួប​ប្រទះ​កូន​បាប ខ្លួន​យើងជា​ឪពុក​ម្ដាយ​ត្រូវ​ធ្វើ​បុណ្យ​ទាន រក្សា​សីល​ឲ្យ​បាន​ល្អ ហើយ​សច្ចាប្រាថ្នា សូម​ឲ្យ​ជួប​តែ​កូន​បុណ្យ ដោយ​អំណាចបុណ្យ​ដែល​បាន​ធ្វើ​នេះ។ ព្រោះ​ហេតុ​អ្វី ទើប​ត្រូវ​ប្រាថ្នា​កូន​បុណ្យព្រោះ​ថា កូន​បុណ្យ​នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​ចម្រើន កូន​បាប​នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​វិនាស