បាប​មិត្ត​មាន​ន័យ​ថា មិត្ត​អាក្រក់​មិត្ត​នាំ​ឲ្យ​យើង​វិនាស​ចាក​គុណធម៌។ យើង​ត្រូវ​ដឹង​ថា​ មិត្ត​ប្លមមាន​ចំណុចធំៗ​៤​គឺ៖ ១- មនុស្ស​​ដែល​គិត​យក​តែ​ប្រយោជន៍​ខ្លួន ២- មនុស្ស​ល្អ​តែ​សំដី ៣- មនុស្សដែល​និយាយ​ចាក់​បណ្ដោយ​ឲ្យ​គាប់​ចិត្ត ៤- មនុស្ស​ជា​សំឡាញ់​ក្នុង​ផ្លូវ​វិនាស។ នេះ​ជា​គោល​ធំៗ របស់​បាប​មិត្ត ដែល​យើង​អាច​ស្ដាប់​បាន​តែ​យើង​ក៏​ត្រូវ​ដឹង​ថា យើង​អាច​ស្ដាប់​បាន​ដោយ​ស្ថាន៤ យ៉ាង​ទៀត​របស់​មិត្ត​ដែល​គិត​យក​តែ​ប្រយោជន៍​ខ្លួន​គឺ៖ ១- មិត្ត​គិត​តែ​ប្រយោជន៍​ខ្លួន ២- មិត្ត​ប្រាថ្នា​យក​របស់​ច្រើន​ដោយ​ឲ្យ​របស់​តិចតួច ៣- ទាល់​តែ​មាន​ភ័យ​ទើប​ជួយ​កិច្ចការ​របស់​មិត្ត ៤​- សេពគប់​មិត្ត​ព្រោះ​ហេតុ​តែ​ប្រយោជន៍។ មិត្តល្អតែសម្ដី​ត្រូវ​ស្គាល់​ដោយ​ស្ថាន ៤ យ៉ាង​គឺ៖ ១- មិត្ត​ទទួល​រាក់ទាក់​ដោយ​របស់​ដែល​កន្លង​ហើយ ២- ទទួល​រាក់​ទាក់​ដោយ​របស់​មិន​ទាន់​មាន​មក ៣- សង្គ្រោះ​ដោយ​អំពើ​ឥត​ប្រយោជន៍ ៤- កាល​កិច្ច​ទាំង​ឡាយ​កើត​ឡើយ​ភ្លាមៗ ក៏​សំដែង​អាង​របស់​ខូច​ខាត។ មិត្ត​និយាយ​ចាក់​បណ្ដោយ​ឲ្យ​គាប់​ចិត្ត​ត្រូវ​ស្គាល់​ដោយ​ស្ថាន​៤ យ៉ាង​គឺ៖ ១- បើ​មិត្ត​ធ្វើ​អំពើ​អាក្រក់​ក៏​យល់​ព្រម​តាម ២- មិត្ត​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ​ក៏​យល់​ព្រម​តាម ៣- ពណ៍នា​គុណ​មិត្ត​តែ​ចំពោះ​មុខ ៤- ពោល​ទោស​មិត្ត​តែ​ទី​កំបាំង​មុខ មនុស្ស​សំឡាញ់​ក្នុង​ផ្លូវ​វិនាស​យើង​ត្រូវ​ស្គាល់​ដោយ​ស្ថាន​ ៤ យ៉ាង​គឺ៖ ១- សំឡាញ់​នាំ​យើង​ទៅ​ផឹក​ស៊ី​ស្រីញី​អូន​បង ២- នាំ​យើង​ដើរ​លេង​យប់​ព្រលប់​ខុស​កាលវេលា ៣- នាំ​យើង​ទៅ​មើល​កុន វីឌីអូ មហោស្រព ខារ៉ាអូខេ ៤- នាំ​យើង​ទៅ​លេង​ភ្នាល់។ នេះ​ជា​កំពូល​បាបមិត្ត ដែល​នាំ​ឲ្យ​យើង​វិនាស​ហីន​ហោច​ចាក​គុណធម៌​ចាក​អំពើល្អ។ ព្រោះ​អាស្រ័យ​បាបមិត្ត​មនុស្ស​យើង​សព្វ​ថ្ងៃ ក្លាយ​ទៅ​ជា​មនុស្ស​ជើង​កាង អ្នកលេង​ប្រចាំ​ស្រុកភូមិ​និមួយៗ មិន​ហ៊ាន​ឆ្លង​ពី​ភូមិ​មួយ​ទៅ​ភូមិ​មួយ​ឡើយ មាន​ទាំង​បក្សពួក​បងធំ​បងតូច​ស្ទើរ​ពេញ​ប្រទេស គួរ​ឲ្យ​ភ័យ​ខ្លាចណាស់ គឺ​ថា​បាប​មិត្ត​នាំ​យើង​ជក់​គ្រឿង​ញៀន​មាន យ៉ាម៉ា (ថ្នាំសេះ) យ៉ាបា (ថ្នាំឆ្កួត) ថ្នាំក្រវីក្បាល និង​ហិតកាវ​ជា​ដើម បាប​មិត្ត​នាំ​យើង​ទៅ​ផឹក​គឺយើង​ជា​អ្នក​ផឹក បាប​មិត្ត​នាំ​យើង​ទៅ​លេង​ល្បែង​គឺ​យើង​អ្នក​លេង​ល្បែង បាប​មិត្ត​នាំ​យើង​លេង​ស្រី​គឺ​យើង​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ញៀន​ញ៉ាម​ក្នុង​កាមគុណ នេះ​ឯង​សុទ្ធ​តែ​ទោស​នៃ​ការ​សេព​គប់​បាប​មិត្ត។ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

កូន​ជាទី​ស្រឡាញ់! ធម៌​ដែល​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​គូ​គ្រង​នៅ​ជា​មួយ​គ្នា រហូត​ត​ទៅ​នោះ ក៏​គឺ​ការ​ស្មោះ​ត្រង់​ដល់​គ្នា មិន​ក្បត់​ចិត្ត​គ្នា រក្សា​ពាក្យ​សន្យា​ថា​ស្មោះ​ត្រង់​ដល់​គ្នា​ តាំង​តែ​ពី​ដំបូង​មក​នោះ​ឯង ។ សច្ចៈ​តាំង​ចិត្ត​ស្មោះ​ត្រង់​ មាន​តួនាទី​ធ្វើ​ជា​សោរ​មាស ចាក់​បេះ​ដូង​ស្វាមី​និង​បេះ​ដូង​ភរិយា​ឲ្យ​ជាប់​គ្នា ។ កាល​បើ​មាន​សច្ចៈ​ចិត្ត​មួយ​ថ្លើម​មួយ​ហើយ អ្វី​ដទៃ​ផ្សេង​ទៀត ដូច​ជា ការ​យល់​ចិត្ត​គ្នា ការ​ឲ្យ​អភ័យ សេចក្តី​អត់​ធន់​ការ​បរិច្ចាគ​លះ​បង់ ការ​ទូន្មាន​ចិត្ត​និង​ការ​ដឹង​គុណ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ជា​ដើម​ក៏​រមែង​តាម​មក​ដង្ហែ​សច្ចៈ ។ ការ​ស្មោះ​ត្រង់​នឹង​គ្នា​រវាង​ភរិយា​ស្វាមី ជា​ហេតុ​ធ្វើ​ឲ្យ​គ្រួសារ​រស់​នៅ​សុខ មិន​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ទាស់​ទែង​លែង​លះ​គ្នា មិន​រង្កៀស​សង្ស័យ​គ្នា មិន​ប្រច័ណ្ឌ​គ្នា​ជាដើម​ដូច្នេះ ការ​ស្មោះ​ត្រង់​ជា​សភាវៈ​ល្អ​ខ្លាំង​ណាស់​សម្រាប់ភរិយាស្វាមី គួរ​ថែរក្សា​ថ្នាក់​ថ្នម​ទុក​ឲ្យ​ល្អ​ជា​ទី​បំផុត ។ ដល់​ពេល​កូនមាន​គ្រួសារ កូន​ត្រូវ​ចាប់​យក​នូវ​ការ​ស្មោះ​ត្រង់​នេះ​មក​រក្សា​ទុក​កុំ​ខាន ដើម្បី​ឲ្យ​គ្រួ​សារ​របស់​កូន​បាន​សុខ​សប្បាយ​និង​ភ្លឺ​ស្វាង ។ បើ​ចំណែក​ខាង​ណា​មួយ​មិន​ស្មោះ​ត្រង់​ទៅ​វិញ​នោះ និង​រស់នៅ​មិន​បាន​សុខ​ឡើយ កូន​គិត​មើល​ចុះ ការ​ដែល​ត្រូវ​ឃើញ​មុខ​គ្នា​នឹង​រស់​នៅ​ជាមួយ​មនុស្ស​ដែល​មិន​ស្មោះ​ត្រង់​នោះ តើ​មាន​ការ​ចង្អៀត​ចង្អល់​តូច​ចិត្ត លំបាក​ចិត្ត​យ៉ាងណា កូន​គង់​តែ​គិត​ឃើញ​មិន​ខាន​ដូច្នេះ ទើប​ប្តី​ប្រពន្ធ​មិន​ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​ឲ្យ​ជា​មនុស្ស​នៅ​ក្រៅ​បេះ​ដូង​របស់​គូគ្រង​ឡើយ ពោល​គឺ​មិន​ត្រូវ​ក្បត់​ចិត្ត​គ្នា ។ មនុស្សយើង បើ​សូម្បី​តែ​សច្ចៈ​ចំពោះ​គូ​គ្រង​ដែល​ខ្លួន​ស្រឡាញ់ រក្សា​មិន​បាន​ទៅ​ហើយ តើ​ត្រូវ​ការ​អ្វី​ឲ្យ​គូគ្រង​របស់​ខ្លួន​បានទៅ ហើយ​នឹង​ត្រូវ​ការ​សេចក្តី​ល្អ​អ្វី​ដទៃ​ទៀត​បាន​ដែរ​ទៅ ។ ការ​ដែល​គួរ​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​និង​យសសិរី របស់​មនុស្ស​យើង​នោះ គឺ​ចាប់​ផ្តើម​ពី​សច្ចៈ​នេះ​ឯង ។ មាន​តែ​មនុស្ស​ដែល​រក្សា​នូវ​សច្ចៈ មាន​ការ​ស្មោះ​ត្រង់​ប៉ុណ្ណោះ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​បាន ចំណែក​មនុស្ស​​ដែល​ខ្វះ​សច្ចៈ សូម្បី​តែ​ជា​មួយ​នឹង​អ្នក​ដទៃ​នោះ ជា​ការ​លំ​បាក​នឹង​ឲ្យ​ជឿណាស់ ។ គ្រប់​ទី​កន្លែង ដែល​គេ​តែង​ប្រកាន់​រហូត​មក គឺ​ថា​ជា​ការ​អាប់​ឳន​កិត្តិយស ខ្លាំង​ណាស់ ក្នុង​រឿង​ដែល​មិន​មាន​ចិត្ត​មួយ​ថ្លើម​មួយ ហើយ​ទៅ​រំលែក​ចែក​ចិត្ត​ឲ្យ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ជា​ពិសេស​ស្រ្តី​ខ្មែរ ....។ បើ​កូន​ប្រុស​ស្រី មាន​បំណង​ចង់​ជួប​ភរិយា​ស្វាមី ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​សុខ​សាន្ត​ត​ភព​ជាតិ​កំណើត រហូត​ដល់​បរម​សុខ​គឺ​ព្រះ​និព្វាន កូនត្រូវ​តែ​ជា​គូ​គ្រង​ដែល​មាន​សទ្ធា​ស្មើគ្នា មាន​សីល​ស្មើ​គ្នា មាន​ការ​បរិច្ចាគ​ស្មើគ្នា និង​មាន​បញ្ញា​ស្មើគ្នា ព្រម​ទាំង​ចេះ​និយាយ​ស្តាប់​គ្នា​មាន​ហេតុ​មាន​ផល​ជា​គោល​កាន់​យក មិន​ចចេស​អាង​អញ​យ៉ាង​នេះ​អាងអញ​យ៉ាង​នោះ​ឡើយ ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ពាក្យ​ពេចន៍​ម៉ែ​ឳ រៀបរៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយអត្ថបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់!ក្នុង​លោក​នេះ មិន​មាន​អ្នក​ណា​ដែល​ធ្វើ​អ្វី​ត្រឹម​ត្រូវ​ឬ​ល្អ​ទៅ​ទាំង​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​ថា គឺ​ជា​អ្នក​នៅ​មាន​​កិលេស​ដែល​ជា​គ្រឿង​សៅ​ហ្មង​ចិត្ត ហើយ​ក៏​មិន​មាន​អ្នក​ណា​ធ្វើ​អ្វី​ៗ ឲ្យ​ត្រូវ​ចិត្ត​យើង​គ្រប់​បែប​យ៉ាង​នោះ​ដែរ ។ចំណែក​យើង​ក៏​ដូច​គ្នា ទោះ​ជា​យើង​ខំ​ធ្វើ​ល្អ ធ្វើ​ត្រូវ​ទៅ​គ្រប់​យ៉ាង​​ក៏​ដោយ ក៏​គង់​មាន​គេ​ទាស់​ចិត្ត​នឹង​យើង​ដែរ ។អ្នក​ដទៃ​គេ​ធ្វើ​ខុស មាន​ការ​ខ្វះខាត ឬ​ធ្វើ​អ្វី​មិន​ត្រូវ​ចិត្ត មិន​ត្រូវ​អធ្យាស្រ័យ​របស់​កូន កូន​ត្រូវ​ចេះ​ឲ្យ​អភ័យ​ដល់​គេ កុំ​ប្រកាន់​កុំ​ខឹង​ក្រោធ និង​កុំ​ទៅ​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ទាស់​ទែង​អ្វី​នឹង​គេ​ឡើយ​កូន​ត្រូវ​នៅ​ស្ងៀម​ឲ្យ​បាន​ល្អ បើ​មាន​អ្វី​ត្រូវ​បក​ស្រាយ កូន​ត្រូវ​មើល​ឱកាស មើល​អ្នក​ដទៃ​ហើយ​ចិត្ត​របស់​កូន ត្រូវ​តែ​ត្រជាក់ មិន​ក្តៅ​ក្រហាយ​ពិចារណា​ឃើញ​ហេតុ​ឃើញ​ផល​ច្បាស់​សិន សឹម​និយាយ ។ កូន​ត្រូវ​ចាំ​ពាក្យ​នេះ​ទុក​ថាៈឬស្សី​អាង​បន្លា​ការ​ពារ​ខ្លួន ប្រាជ្ញ​អាង​ច្បាប់​ក្បួន​ការពារ​ខ្លួន​ជនពាល​គ្មាន​អាងអ្វី​ទាំង​អស់ អាង​តែ​ឈ្លោះ​តទល់​កម្លាំង​បាយ ។កាល​កូន​ឲ្យ​អភ័យ​ដល់​គេ​ហើយ អ្នក​ដែល​សប្បាយ​​ចិត្ត​គឺ​កូន​ហ្នឹង​ឯង ។ ការ​ចង​នូវ​សេចក្តី​ក្រោធ​ទុក គឺ​ជា​ការ​ចង​ដុំ​ភ្លើង​នឹង​ចិត្ត ត្រូវ​គិត​អាឃាត​ព្យាបាទ គិត​រក​ឧបាយ​បៀតបៀន​គេ​រឿយៗ ជា​ដើម មាន​តែ​អាក្រក់​ប៉ុណ្ណោះ មិន​មាន​អ្វី​ល្អ​ឡើយ ។ ការ​ឲ្យ​អភ័យ​ម្យ៉ាង​ទៀត គឺ​ឲ្យ​ការមិន​មាន​ភ័យ​ដល់​អ្នក​ដទៃ បានសេចក្តី​ថា ធ្វើ​ខ្លួន​របស់​យើង​មិន​ឲ្យ​មាន​ពិស​មិន​ឲ្យ​មាន​ភ័យ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ មិន​បង្កការ​ភ័យ​ខ្លាច​ សេចក្តី​ក្តៅ​ក្រហាយ​ផ្សេងៗ ឲ្យ​ដល់​អ្នក​ណា​ៗ​ឡើយ ។កូន​ត្រូវ​ធ្វើ​ខ្លួន​ឲ្យ​គេ​ស្គាល់​ចិត្ត​ជា​គ្នា​ឯង មិន​មាន​ស្នៀត មិន​ក្រឡេច​ក្រឡុច និង​ជា​ទី​ទុក​ចិត្ត​របស់​អ្នក​ដទៃ​ធ្វើ​យ៉ា​ង​នេះ​ឈ្មោះ​ថា​ឲ្យ​អភ័យ ។ កូន​ត្រូវ​យល់​ថា ការ​ឲ្យ​អភ័យ គឺ​ការ​ឲ្យ​សេចក្តី​ល្អ​ដល់​ខ្លួន​កូន​ហ្នឹង​ឯង អ្នក​ផង​ទាំង​ពួង​គេ​ទុក​ចិត្ត ប្រគល់​ការ​ងារ​សំខាន់ៗ​ឲ្យ​កូន​ធ្វើ ខុស​អំពី​មនុស្ស​ដែល​មាន​ពិស ។មនុស្ស​ដែល​មាន​ពិស ទុក​ចិត្ត​មិន​បាន ទៅ​ទី​ណា​ៗ គេ​មិន​ចង់​ឲ្យ​ចូល​ជិត នៅ​ក្នុង​ណា​ៗ គេខ្លាច គេ​បារម្ភ ធ្វើ​ការ​អ្វីៗ គេ​មិន​ទុក​ចិត្ត វា​ជា​ការ​មិន​ល្អ​គ្រប់​យ៉ាង​ចូរ​កូន​កុំ​ជា​មនុស្ស​មាន​ពិស​មាន​ភ័យ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ឡើយ ។ បើ​កូន​ឲ្យ​អភ័យ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​បាន កូន​នឹង​បាន​សុខ​សប្បាយ បើ​កូន​ធ្វើ​ខ្លួន​មិន​ឲ្យ​មាន​ពិស​មាន​ភ័យ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​បាន កូន​នឹង​នៅ​ក្នុង​ទីណាក៏​នៅ​បាន មិន​មាន​អ្នក​ណា​រង្កៀស​ភ័យ​ព្រួយ​បារម្ភអ្វីឡើយ ដូច្នេះ​កូន​ត្រូវ​ហ្វឹក​ហាត់​ឲ្យ​អភ័យ​កុំ​ទៅ​គិត​ថា ជា​ការ​អន់​ខ្សោយ ខូច​យស ខូច​សក្តិ ព្រោះ​ការ​ឲ្យ​អភ័យ​នោះ ។ ដោយ​ហេតុ​តែ​មនុស្ស​យើង​ស្រឡាញ់​យស ស្រឡាញ់​សក្តិ ប្រកាន់​អំណាច​ខ្លាំង​ក្លា​ពេក​ទៅ​ហ្នឹង​ឯង ទើប​ត្រូវ​មក​បង្ក​កម្ម​ពៀរ​នឹង​គ្នា​មិន​មាន​ទី​បំផុត ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ពាក្យពេចន៍​ម៉ែឪ រៀបរៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយ​អត្ថបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់! កូន​គួរ​ប្រយ័ត្ន​ពាក្យ​និយាយ​របស់​អ្នក​ដទៃ ដោយ​ចំពោះ​ពាក្យ​ផ្អែម​ល្ហែម ។ ទឹក​អំពៅ ទឹក​ត្នោត​ដែល​មាន​រស​ផ្អែម កាល​បើ​ទុក​យូរ​ទៅ ហើយ​ត្រូវ​ផ្សំ​នឹង​មេ​ផង​ក៏​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ទឹក​ស្រវឹង យ៉ាង​ណា​មិញ ពាក្យ​សម្តី​ផ្អែម​ល្ហែម​របស់​មនុស្ស​ខ្លះ ក៏​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​ស្រវឹង​បាន យ៉ាង​នោះ​ដែរ ។ កាល​បើ​ស្រវឹង​ហើយ ក៏​ធ្វើ​ឲ្យ​វង្វេង​ភ្លេច​ខ្លួន បាត់​បង់​ស្មារតី ខូច​ប្រក្រតី​ដែល​ធ្លាប់​តែ​រាប​សា រហូត​ដល់​មាន​ពេល​ខ្លះ​ត្រូវ​អស់​មាស អស់​ប្រាក់​ទៀត​ផង ព្រោះ​ជឿ​ពាក្យ​ផ្អែម​ល្ហែមរបស់គេ ។ ចូរ​កូន​ពិចារណ​ឲ្យ​បាន​ល្អ អ្នក​ណា​ៗ មក​និយាយ​ផ្អែម​ល្ហែម លើក​តម្កើង​កូន ថា​កូន​ល្អ​យ៉ាង​នេះ ពូកែ​យ៉ាងនេះ​កូន​ត្រូវ​តែ​ប្រយ័ត្ន​ឲ្យ​មែន​ទែន កុំ​ប្រញាប់​ស៊ី​ជោរ​រីក​រាយ​សប្បាយ​ភ្លេច​ខ្លួន​ឲ្យ​សោះ បើ​កូន​មិន​ស្រវឹង​នឹង​ពាក្យ​ផ្អែម​ល្ហែម​របស់​អ្នក​ដទៃ​ទេ កូន​នឹង​មិន​ក្តៅ​ក្រហាយ​ស្តាយ​ក្រោយ​ឡើយ ។ត្រី​ដែល​ស្លាប់​ទៅ​ហើយ មួយ​ចំណែក​នោះ ព្រោះ​ត្រូវ​គេ​បញ្ឆោត​ដោយ​នុយ ដោយ​លំនៅ​ឋាន​ជា​ដើម បើ​វា​មិន​ទាក់​ចិត្តជាប់​នឹង​គ្រឿង​បញ្ឆោត​ទេ វាក៏​មិន​ស្លាប់​ដែរ​ក្នុង​រឿង​នេះ​កូន​ត្រូវ​តែ​ចេះ​ប្រយ័ត្ន​នឹង​អ្វីៗ គ្រប់​យ៉ាង​ មិន​ចំពោះ​តែ​ពាក្យ​សម្តី​ផ្អែម​ល្ហែម​របស់​អ្នក​ដទៃ​ប៉ុណ្ណោះ​ឡើយ​ពោល​គឺ​ប្រយ័ត្ន​ចំពោះ​គ្រឿង​បោក​បញ្ឆោត​ក្នុងលោក​កុំ​ឲ្យ​ស្លាប់​ដូច​ត្រី​ដែល​ចាប់​នុយ​នោះ ។ កូន​អើយ ប្រយ័ត្ន​គឺ​ជា​ស្មារតី ប្រយ័ត្ន​នឹងអ្វី​គឺ​ល្អ ទាំង​អស់ កូន​ត្រូវ​ចាំ​ពាក្យ​ក្នុង​សៀវភៅ​កូន​មាស​ឪពុក​ថាៈ ភ្លេច​អ្វី​ភ្លេច​បាន​ តែ​បើ​ភ្លេច​ប្រាណ ឈាន​ធ្លាក់​រណ្តៅ បើ​បាន​ជា​ភ្លាត់ មិន​ទាន់​ធ្លាក់​ជ្រៅ ប្រឹង​ឡើង​ណា​ពៅ​ កុំ​នៅ​នាំ​ជ្រុល ។ ខូច​អ្វី​មិន​គ្រោះ តែ​បើ​ខូច​ឈ្មោះ មិន​ងាយ​ជួស​ជុល កូន​ត្រូវ​ប្រយ័ត្ន កុំ​ងប់​ងុល កាម​ជា​គ្រឿង​ពុល​ ខូច​អស់​ទាំង​ខ្លួន ។ ខូច​ខ្លួន​ខូច​ឈ្មោះ ខូច​នេះ​ពេញ​គ្រោះ រស់​លែង​ស៊ប់​សួន តែ​ទោះ​យ៉ាង​ណា កុំ​ឲ្យ​ខូច​ផ្ទួន ត្រូវ​ប្រឹង​កែ​ខ្លួន​ កុំ​ចោល​អាត្មា ។ ចោល​អ្វី​ចោល​បាន តែ​កុំ​ចោល​ប្រាណ ក្នុង​វដ្ត​សង្សារ ព្រោះ​តែ​លោក​នេះ ឥត​មាន​នរណា ជួយ​ស្រង់​អាត្មា ក្រៅ​ពី​ខ្លួន​ឡើយ ។ កូន​ត្រូវ​រក្សា ការ​ពារ​អាត្មា ឲ្យ​បាន​ដល់​ត្រើយ​ ដោយ​ការ​ប្រយ័ត្ន និង​មិន​កន្តើយ ប្រយ័ត្ន​ហ្នឹង​ហើយ ជា​ព្រះ​ក្នុង​ខ្លួន ។ ប្រយ័ត្ន​ជា​ម្តាយ ញ៉ាំង​គុណ​ទាំង​ឡាយ ឲ្យ​កើត​មាំ​មួន អត់​ធន់​ជា​ឪ រក្សា​គ្រង​ស្ងួន គុណ​ធម៌​ក្នុង​ខ្លួន​ ដូច​ខែ​ខាង​ខ្នើត ។ ខន្តីដូច​ថ្នាំ លេប​ជា​ប្រចាំ រស​ជាតិ​ល្វីង​ឆើត លំបាក​ទ្រាំ​ណាស់ លុះ​ដល់​ផល​កើត រស​ជាតិ​ល្វីង​ឆើត​ មាន​គុណ​គាប់​ហោង ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ពាក្យ​ពេចន៍ ម៉ែឪ រៀប​ររៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយ​អត្ថបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

ចាលាសូត្រ បិដកលេខ ៣០ ទំព័រ ១២ សាវត្ថីនិទាន ។ គ្រានោះ ចាលាភិក្ខុនី ស្លៀក​ដណ្តប់​ក្នុង​បុព្វណ្ហ​សម័យ។អង្គុយ​សម្រាក​ក្នុង​វេលាថ្ងៃ​ ក្រោម​ម្លប់​ឈើ​មួយ ។ គ្រានោះ​មារមាន​ចិត្ត​បាប ចូល​ទៅ​រក​ចាលា​ភិក្ខុនី ។ លុះ​ចូល​ទៅ​ដល់​ហើយ បាន​ពោល​ពាក្យនេះ​នឹងចាលាភិក្ខុនី ថា ម្នាល​ភិក្ខុនី នាង​មិន​គាប់​ចិត្ត នឹង​អ្វី ។ ម្នាល​អាវុសោ យើង​មិន​គាប់​ចិត្ត នឹង​ជាតិ ។

ធម្មបទគាថា បណ្ឌិត​វគ្គទី ៦ បិដកលេខ ៥២ ទំព័រ ៣៧ និធីនំវ បវត្តារំ យំ បស្សេ វជ្ជទស្សិនំ និគ្គយ្ហវាទឹ មេធាវឹ តាទិសំ បណ្ឌិតំ ភជេ តាទិសំ ភជមានស្ស សេយ្យោ ហោតិ ន បាបិយោ ។ បុគ្គល​គួរ​ឃើញ​នូវ​អ្នក​ប្រាជ្ញ​ណា ដែល​ជាអ្នក​ពោល​សង្កត់​សង្កិន ចង្អុល​ប្រាប់​ទោស ថា​ដូច​ជា​បុគ្គល​អ្នក​ប្រាប់​កំណប់​ទ្រព្យ​ឲ្យ​ដូច្នោះ គួរ​គប់​អ្នក​ប្រាជ្ញ​បែប​នោះ​ដែល​ជា​បណ្ឌិត

ធម្មបទគាថា អរហន្តវគ្គទី ៧ បិដកលេខ ៥២ ទំព័រ ៤០ គតទ្ធិនោ វិសោកស្ស វិប្បមុត្តស្ស សព្វធិ សព្វគន្ថប្បហីនស្ស បរិឡាហោ ន វិជ្ជតិ ។ សេចក្តី​ក្តៅ​ក្រហាយ រមែង​មិន​មាន​ដល់​អ្នក​ដែល​មាន​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ បាន​ទៅ​ដល់​ហើយ មិន​មាន​សេចក្តី​សោក រួច​ស្រឡះ​ចាក​ធម៌ទាំង​ពួង (មាន​ខន្ធជាដើម) មាន​កិលេស​ជា​គ្រឿង​ចាក់​ស្រែ​ទាំង​ពួង​លះ​បង់​ហើយ ។ ឧយ្យុញ្ចន្តិ សតីមន្តោ ន និកេតេ រមន្តិ តេ

ធម្មបទគាថា អត្តវគ្គទី ១២ បិដកលេខ ៥២ ទំព័រ ៥៥ អត្តានញ្ចេ បិយំ ជញ្ញា រក្ខេយ្យ នំ សុរក្ខិតំ តិណ្ណំ អញ្ញតរំ យាមំ បដិជគ្គេយ្យ បណ្ឌិតោ ។ បើ​បណ្ឌិត​ដឹង​ថា ខ្លួន​ជាទី​ស្រឡាញ់ គួរ​រក្សាខ្លួន​នោះ​ឲ្យ​ល្អ​គួរ​ស្ងួន គ្រង​ខ្លួន​ទុក​ក្នុង​វ័យ​ទាំង​ ៣ វ័យ​ណាមួយ ។ អត្តានមេវ បឋមំ បដិរូបេ និវេសយេ អថញ្ញមនុសាសេយ្យ ន កិលិស្សេយ្ស បណ្ឌិតោ ។ បណ្ឌិត គួរ​តម្កល់​ខ្លួន​ទុក ក្នុង​គុណ​ដ៏​សម​គួរ​ជាមុន​សិន​ហើយ​