Reading Article
Public date : 30, Jul 2021 (31,586 Read)
រឿងវង្គីសព្រាហ្មណ៍
|
|
|
រឿងវង្គីសព្រាហ្មណ៍
(ចាក ធ. ខុ..) (ចេះឯងមិនក្រែងចេះគេ) បានឮថា មានព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ឈ្មោះវង្គីសៈនៅក្នុងនគររាជគ្រឹះចេះគោះក្បាលខ្មោច ហើយដឹងថា " នេះជាក្បាលខ្មោចដែលស្លាប់ទៅកើតក្នុងនរក នេះជាក្បាលខ្មោចដែលស្លាប់ទៅ កើតក្នុងកំណើតសត្វតិរិច្ឆាន ក្បាលខ្មោចនេះកើតក្នុងកំណើតប្រេត ក្បាលខ្មោចនេះកើតក្នុងមនុស្សលោក ក្បាលខ្មោចនេះកើតក្នុងទេវលោក " ។ ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយគិតថា យើងអាចរស់នៅក្នុងលោក ព្រោះអាស្រ័យនូវវង្គីសព្រាហ្មណ៍នេះ ហើយឲ្យវង្គីសព្រាហ្មណ៍នោះស្លៀកដណ្តប់ពណ៌ក្រហមពីរនាំត្រាច់ទៅជនបទប្រកាសប្រាប់មហាជនថា ព្រាហ្មណ៍ឈ្មោះវង្គីសនេះចេះគោះក្បាលខ្មោច ហើយដឹងកន្លែងដែលខ្មោចនោះទៅកើត បើដូច្នេះចូរអ្នកទាំងឡាយសួរកន្លែងដែលពួកញាតិរបស់ខ្លួនទៅកើត ។ ពួកមហាជនឲ្យ ១០ កហាបណៈ ខ្លះ២០ កហាបណៈ ខ្លះ១០០ កហាបណៈតាមសមគួរដល់កំលាំង ហើយសួរពីទីកន្លែង ដែលពួកញាតិរបស់ខ្លួនទៅកើត ។ ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយទៅតាមលំដាប់បានដល់ក្រុងសាវត្ថី ហើយសំណាក់អាស្រ័យនៅក្នុងទីជិតវត្តជេតពន ។ ពួកព្រាហ្មណ៍បរិភោគអាហារពេលព្រឹកស្រេចហើយ ឃើញមហាជនកាន់យកផ្កាកម្រង នឹងគ្រឿងក្រអូបជាដើម កំពុងដើរទៅស្តាប់ធម៌ទេសនា ស្រែកសួរថា អ្នកទាំងអស់គ្នាទៅណា? ពួកមហាជនប្រាប់ថាទៅស្តាប់ធម៌ទេសនាក្នុងវត្ត ទើបពួកព្រាហ្មណ៍ប្រាប់ទៀតថា អ្នកទាំងអស់គ្នាទៅក្នុងវត្តនោះ នឹងធ្វើដូម្តេច? ព្រោះថាបុគ្គលដទៃប្រាកដស្មើដោយវង្គីសព្រាហ្មណ៍របស់យើងនេះ មិនមានទេ ព្រោះគាត់ចេះគោះក្បាលខ្មោច ហើយដឹងនូវទីកន្លែងដែលខ្មោចកើត បើដូច្នោះចូរអ្នកសួរកន្លែង ដែលពួកជនជាញាតិរបស់អ្នកកើតនឹងគាត់ចុះ ។ ជនទាំងនោះពោលថា វង្គីសចេះអី? គាត់មិនស្មើនឹងព្រះសាស្តារបស់យើងទេ រួចពួកព្រាហ្មណ៍និយាយទៅវិញថា ព្រះសាស្តារបស់អ្នកឯងមិនស្មើនិងវង្គីសរបស់យើងទេ ។ ពួកជនទាំងពីរពួកនោះចេះតែក្អេងក្អាងអួតសរសើរគ្រូរបស់ខ្លួនតែរៀងៗខ្លួន រួចទើបពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះព្រមទាំងវង្គីសផងទៅវត្ត ដោយមានបំណងថា យើងនឹងដឹងនូវចំណេះចេះដឹងរបស់វង្គីសជាគ្រូរបស់អ្នក ឬថានូវចំណេះចេះដឹងនៃព្រះសាស្តាជាគ្រូរបស់យើង ។ ព្រះបរមសាស្តាព្រះអង្គទ្រង់ជ្រាបនូវដំណើរដែលជនទាំងនោះនាំគ្នាមកហើយទ្រង់ឲ្យគេនាំយកក្បាលខ្មោច៥គឺក្បាលខ្មោច៤ដែលទៅកើតក្នុងទីទាំង៤ គឺកើតក្នុងនរក ១ តិរិច្ឆាន១ កើតក្នុងមនុស្សលោក១ ក្នុងទេវលោក១ និងព្រះសិរនៃព្រះខីណាស្រព១ ឲ្យដាក់តាមលំដាប់ ហើយទ្រង់វង្គីសៈ ព្រាហ្មណ៍ថា បានឮថាអ្នកចេះគោះក្បាលខ្មោច ហើយដឹងនូវកន្លែងដែលខ្មោចទៅកើតមែនឬ ? គាត់ឆ្លើយថាព្រះករុណាខ្ញុំដឹង ។ ព្រះអង្គត្រាស់សួរថា នេះជាក្បាលខ្មោចរបស់អ្នកណា ? វង្គីសៈព្រាហ្មណ៍គោះក្បាលខ្មោចនោះ រួចក្រាបទូលថា ក្បាលខ្មោចនេះកើតក្នុងនរក ។ លំដាប់នោះព្រះសាស្តាទ្រង់ឲ្យពរសព្វសាធុការដល់វង្គីសព្រាហ្មណ៍ថាប្រពៃហើយ ទើបទ្រង់សួរក្បាលខ្មោច៣ដទៃទៀត វង្គីសព្រាហ្មណ៍ឆ្លើយត្រូវទៀត ព្រះអង្គទ្រង់ឲ្យសព្វសាធុការពរដូច្នោះទៀត រួចបង្ហាញក្បាលខ្មោចទី៥ហើយទ្រង់សួរថា ក្បាលខ្មោចនេះរបស់អ្នកណា ? ។ វង្គីសព្រាហ្មណ៍គោះក្បាលខ្មោចនោះ មិនដឹងកន្លែងដែលបុគ្គលនោះកើតសោះ ។ គ្រានោះឯងព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់វង្គីសថា ម្នាលវង្គីសអ្នកឯងមិនដឹងទេឬ? វង្គីសក្រាបទូលថា ព្រះករុណាខ្ញុំព្រះអង្គមិនដឹងទេទើបព្រះអង្គត្រាស់ថា តថាគតដឹង ។ វង្គីសសួរថា ព្រះអង្គដឹងដោយហេតុដូម្តេច? ព្រះអង្គត្រាស់ថា តថាគតដឹងដោយកម្លំាងមន្ត ។ ទើបវង្គីសព្រាហ្មណ៍សុំរៀនមន្តនោះដល់ខ្ញុំព្រះអង្គ ។ ព្រះអង្គទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោសប្រទានមន្តនោះដល់ខ្ញុំព្រះអង្គ ។ ព្រះអង្គត្រាស់ថា តថាគតមិនអាចឲ្យដល់អ្នកដែលមិនបួសទេ ។ រួចវង្គីសព្រាហ្មណ៍គិតថា កាលបើអញរៀនមន្តនេះ អញនឹងបានជាមនុស្សច្បងក្នុងសកលជម្ពូទ្វីប លុះគិតដូច្នេះហើយទើបបញ្ចូនពួកព្រាហ្មណ៍ជាបរិវារទាំងនោះទៅវិញថា អ្នកទាំងអស់គ្នាចូរនៅក្នុងទីនេះអស់ពីរបីថ្ងៃសិន ខ្ញុំនឹងបួសក្នុងសំណាក់ព្រះសាស្តាលុះបួសរួចហើយ មាននាមប្បញ្ញត្តិថាវង្គីសត្ថេរ ។ កាលដែលវង្គីសៈចូលមកបួស ព្រះអង្គទ្រង់ឲ្យទ្វត្តីសាការកម្មដ្ឋាន ហើយទូន្មានថា ចូរអ្នកទន្ទេញមន្តនេះឲ្យចាំស្ទាត់ ។ វង្គីសត្ថេរកាលទន្ទេញមន្តនោះ ពួកព្រាហ្មណ៍ដទៃទៀតតែងចូលទៅសួរថា លោករៀនយកមន្តនោះហើយឬ? ទើបលោកប្រាប់ថា អ្នកទាំងអស់គ្នាចូររង់ចាំសិន ខ្ញុំនឹងរៀនយកមន្តនោះ ។ អស់កាលមិនយូរប៉ុន្មាន ក៏បានសម្រេចព្រះអរហត្តផល ទើបពួកព្រាហ្មណ៍ចូលមកសួរម្តងទៀត លោកប្រាប់ថា ម្នាលអ្នកដ៏មានអាយុទាំងឡាយក្នុងកាលឥឡូវនេះអាត្មាជាមនុស្សមិនគួរនឹងទៅទេ ព្រោះបានដល់នូវទីបំផុតនៃសេចក្តីទុក្ខពោលគឺនិព្វានហើយ ។ អត្ថបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ ប្រជុំជាតក វាយអត្ថបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
