រឿងយក្ខិនីមុខសេះ

( ចាក ម. អ. )

( ទោសផឹកសុរា និយាយកុហក និងក្បត់ចិត្តស្វាមី )

ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ មានអគ្គមហេសីនៃព្រះរាជាមួយព្រះអង្គសោយរាជក្នុងក្រុងពារាណសី ជាអ្នកផឹកសុរា និយាយកុហកនិងប្រព្រឹត្តក្បត់ចិត្តស្វាមី ។ អគ្គមហេសីនោះ លុះធ្វើមរណកាលទៅបានកើតជាយក្ខិនីប្លែកអំពីយក្សធម្មតា គឺមានខ្លួនជាយក្សមុខជាសេះ ហៅថា អស្សម្មុខិយក្ខិនី ស្ថិតនៅក្នុងលេណគុហា នាបាតភ្នំមួយ បានចូលទៅបំរើស្តេចវេស្សវ័ណអស់វរៈ ៣ ឆ្នាំ ស្តេចទ្រង់ប្រទានគោចរភក្សមួយមានបណ្តោយ ៣០ យោជន៍ ទទឹង ៥ យោជន៍ ដើម្បីចាប់សត្វម្រឹគនិងមនុស្សទាំងឡាយបរិភោគជាអាហារ ។

ថ្ងៃមួយយក្ខិនីមុខសេះចាប់បានព្រាហ្មណ៍កំឡោះម្នាក់ មានរូបឆោមសមរម្យល្អ លើកដាក់ឳ្យដេកលើខ្នង នាំយកទៅទុកក្នុងគុហា ដើម្បីធ្វើជាស្វាមី ។ ចាប់ដើមតាំងពីថ្ងៃនោះមកយក្ខិនីតែងស្វះស្វែងរកចាប់មនុស្ស ដើម្បីយកវត្ថុផ្សេងៗ មានសំពត់អាវនិងអង្ករ ស្លឹកគ្រៃ ម្ហូបចំណីដែលមានរស់ឆ្ងាញ់ពិសាទៅចិញ្ចឹមព្រាហ្មណ៍ជាស្វាមីតែរាល់ៗ ថ្ងៃ ។ ក្នុងពេលដែលយក្ខិនីចេញទៅរកអាហារ បានយកដុំថ្មមួយដុំធំខ្ទប់មាត់ទ្វារ ព្រោះខ្លាចព្រាហ្មណ៍នោះរត់ចោល ។

ក្នុងគ្រានោះ ព្រះពោធិសត្វបានសោយព្រះជាតិក្នុងគ័ភ៌ នៃនាងយក្ខិនីមុខសេះនោះ លុះគ្រប់ទសមាស ក៏ប្រសូតមកមានរូបល្អស្រស់ប្រិមប្រិយ នាងមានសេចក្តីស្នេហាចំពោះកូននិងបិតាយ៉ាងក្រៃលែង តែងទំនុកបម្រុងដោយភោជនាហារមានរសឆ្ងាញ់ផ្សេងៗ ។

លុះព្រះពោធិសត្វមានវ័យចម្រើនធំឡើង ក៏ប្រមៀលដំថ្មដែលមាតាបិទទ្វារគុហានោះចេញ ហើយនាំបិតាអង្គុយលេងកំសាន្តខាងក្រៅ ដល់យក្ខិនីជាមាតាត្រឡប់មកវិញ ព្រះពោធិសត្វក៏ប្រាប់ភ្លាមថា ខ្ញុំបានប្រមៀលដុំថ្មនេះចេញហើយ ព្រោះងងឹតអផ្សុកណាស់ យក្ខិនីហេតុតែស្រឡាញ់កូនក៏នៅស្ងៀមគ្មានថាអ្វីឡើយ ។ ថ្ងៃក្រោយព្រះពោធិសត្វមានសេចក្តីងឿងឆ្ងល់នឹងមាតារបស់ខ្លួនថា ហេតុអ្វីបានជាមាតាគាត់មានមុខដូចជាសេះ ទើបសួរទៅបិតាៗ ប្រាប់ថា ម្តាយបាឯងជាយក្សទេ យើងទាំងពីរនាក់ជាមនុស្ស ។

ព្រះពោធិសត្វបានដឹងហេតុនោះសព្វគ្រប់ហើយ ក៏នាំបិតារត់ចេញពីនោះទៅ ។ យក្ខិនី ជាមាតាដល់ត្រឡប់មកវិញ មិនឃើញកូននិងស្វាមីក៏ហោះទៅតាម មានសន្ទុះលឿនដូចជាខ្យល់ ទៅទាក់ពាក់កណ្តាលផ្លូវនាំយកមកវិញ ថ្ងៃក្រោយបាននាំបិតារត់ទៅទៀត យក្ខិនីតាមទាន់ទៀត ។ ថ្ងៃមួយព្រះពោធិសត្វបានគិតថា មាតារបស់អញមានឳកាសទីស្ថានបរិច្ឆេទ កំណត់ពីត្រឹមណាដល់ត្រឹមណា ? លុះគិតដូច្នេះហើយក៏សួរទៅមាតាៗ បានប្រាប់ទីស្ថានខែត្រដែនរបស់ខ្លួនសព្វគ្រប់ដល់ព្រះពោធិសត្វ ។

ថ្ងៃមួយព្រះពោធិសត្វបានឳកាសស្ងាត់ល្អ ក៏បញ្ជិះបិតា លើកនាំរត់ទៅ ដោយសន្ទុះយ៉ាងលឿនដូចជាខ្យល់ បានទៅដល់ឆ្នេរស្ទឹងជាបំផុតនៃព្រំដែនរបស់យក្ខិនីជាមាតាហើយ នាំបិតាឆ្លងស្ទឹងនោះទៅ លុះដល់ពាក់កណ្តាលស្ទឹងមាតាទៅតាមទាន់ ប៉ុន្តែមិនអាចហ៊ានចាប់យកមកវិញឡើញ ព្រោះហួសព្រំដែនរបស់ខ្លួន. ក៏ខំនិយាយអង្វរកូននិងស្វាមីឳ្យត្រឡប់មកវិញដោយអាការៈផ្សេងៗ ដឹងថាជនទាំងពីរនាក់មិនត្រឡប់មកវិញហើយ ក៏មានសេចក្តីខ្សឹកខ្សួលយំសោកបោកខ្លួន ព្រោះស្រឡាញ់កូនយ៉ាក្រៃលែង ទើបស្រែកហៅព្រះពោធិសត្វថា នែកូនសំឡាញ់មាសម្តាយ បើអ្នកមិនត្រឡប់វិញទេចូរកូនរៀនយកមន្តវិជ្ជាឈ្មោះចិន្តាមណីពីម្តាយចុះ ព្រោះមនុស្សលោក បើគ្មានសិល្បៈហើយ រស់នៅបានដោយកម្រណាស់ ឯមន្តវិជ្ជាឈ្មោះចិន្តាមណីនេះមានតម្លៃកាត់មិនបាន ព្រោះមានអាយុភាពយ៉ាងវិសេស បើទុកជាចោរនាំយកនូវភណ្ឌៈទៅលាក់ទុកអស់ ១២ ឆ្នាំ ក៏អាចតាមដានជើងចាប់ចោរនោះបានភ្លាម ចូរកូនយកទៅរក្សាទុកឳ្យល្អចុះ ។

ព្រះពោធិសត្វ ឈរនៅពាក់កណ្តាលស្ទឹងបានស្តាប់មាតាថ្លែងគុណវិសេស នៃមន្តវិជ្ជាឈ្មោះចិន្តាមណីនោះរួចហើយក៏ថ្វាយបង្គំមាតា រៀនយកមន្តនោះដោយសព្វគ្រប់ ហើយលាមាតា សូមលោកម្តាយអញ្ជើញត្រឡប់ទៅវិញចុះ ខ្ញុំសូមក្រាបថ្វាយបង្គំលាហើយ ។ ចំណែកខាងយក្ខិនី ក៏ប្រហារដើមទ្រូងបែកហឫទ័យស្លាប់ក្នុងទីនោះទៅ ។ ព្រះពោធិសត្វឃើញមាតាស្លាប់ហើយ ក៏នាំបិតាចាត់ចែងធ្វើជើងថ្ករបូជាសព លុះបូជាហើយ បានបេះផ្ការុក្ខជាតិផ្សេងៗ យកទៅបូជាធាតុ ថ្វាយបង្គំលានាំបិតាទៅកាន់ក្រុងពារាណសីទៅ ។

វាយអត្ថបទដោយ ខ្ញុំព្រះករុណា ខ្ញុំបាទ យ៉ែម ភិរុណ ដកស្រង់ចេញប្រជុំនិទានជាតកភាគ១ របស់ព្រះបាឡាត់ឧត្តមលិខិត សុង ស៊ីវ សិទ្ធត្ថោ គ្រូបង្រៀនបាលីនៅវត្តលង្កា រាជធានីភ្នំពេញ ។ អព្រះគុណព្រះភិក្ខុ សិរីបញ្ញោ ហ៊ុល សុខារ៉ា ព្រះគ្រូចៅអធិការ វត្តកល្យាណមិត្តខ្សាច់ពោយនិងលោកអាចារ្យ ចយ ធិន ដែលបានផ្តល់សៀវភៅប្រជុំនិទានជាតកនេះ។

ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)