ទីឃា ជា​គរតោ រត្តិ ទីឃំ សន្តស្ស យោជនំ ទីឃោ ពាលាន សំសារោ សទ្ធម្មំ អវិជានតំ ។ រាត្រីវែង ចំពោះ​តែ​អ្នក​ភ្ញាក់​រឮក (អ្នក​ដេក​មិន​លក់) យោជន៍​វែង ចំពោះ​តែ​អ្នក​នឿយ​ហត់ សង្សារ​វដ្ត​វែង​ចំពោះ​តែ​បុគ្គល​ពាល​មិន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ព្រះ​សទ្ធម្ម ។ ចរញ្ចេ នាធិគច្ឆេយ្យ សេយ្យំ សទិសមត្តនោ ឯកចរិយំ ទឡំ កយិរា នត្ថិ ពាលេ សហាយតា ។ បុគ្គល​ កាល​ស្វះ​ស្វែង​រក​កល្យាណ​មិត្ត បើ​មិន​បាន​មិត្ត​ដ៏​ប្រសើរ​ជាង​ខ្លួន ឬ​មិត្ត​ដែល​ស្មើ​និង​ខ្លួន​ទេ គប្បី​ប្រព្រឹត្ត​នៅ​តែ​ម្នាក់​ឯង ឲ្យ​ខ្ជាប់​ខ្ជួន វិញ ព្រោះ​ថា​សហាយតា មិន​មាន​ក្នុង​បុគ្គល​ពាល​ឡើយ ។ បុត្តា មត្ថិ ធនមត្ថី ឥតិ ពាលោ វិហញ្ញតិ អត្តា ហិ អត្តនោ នត្ថិ កុតោ បុត្តា កុតោ ធនំ ។ ជនពាល​តែង​ព្រួយ​លំបាក ដោយ​សេចក្តី​សំគាល់​ថា កូន​ទាំង​ឡាយ​របស់​អញ​មាន​ ទ្រព្យ​របស់​អញ​មាន តាម​ដែល​ពិត​សូម្បី​ខ្លួន​របស់​ខ្លួន​ក៏​មិន​មាន ចំណង់​បើ​កូន​ទាំង​ឡាយ នឹង​រាប់​ថា​មាន​អំពី​ណា​បាន ទ្រព្យ​នឹង​រាប់​ថា មាន​អំពី​ណា​បាន ។ យោ ពលោ មញ្ញតី ពាល្យំ បណ្ឌិតោ វាបិ តេន សោ ពាលោ ច បណ្ឌិតមានី ស វេ ពាលោតិ វុច្ចតិ ។ អ្នក​ណា ជា​មនុស្ស​ពាល ហើយ​ដឹង​នូវ​ភាព​នៃ​ខ្លួន​ថា​ជា​ពាល អ្នក​នោះ​នឹង​ទៅ​ជា​បណ្ឌិត​ខ្លះ ដោយ​ហេតុ​ដែល​ដឹង​ខ្លួន​ថា​ជា​ពាល​នោះ​ឯង ឯ​អ្នក​ណា ជា​មនុស្ស​ពាល មាន​សេចក្តី​ប្រកាន់​ថា ខ្លួន​ជា​បណ្ឌិត អ្នក​នោះ ឈ្មោះ​ថា​ជាមនុស្ស​ពាល​ដោយ​ពិត ។ យាវជីវម្បិ ចេ ពាលោ បណ្ឌិតំ បយិរុបាសតិ ន សោ ធម្មំ វិជានាតិ ទព្វី សូបរសំ យថា ។ មនុស្ស​ពាល បើ​ចូល​ទៅ​អង្គុយ​ជិត​អ្នក​ប្រាជ្ញ សូម្បី​អស់​មួយ​ជីវិត ក៏​ឥត​មាន​ដឹង​រស​ធម៌​អ្វី​ឲ្យ​ច្បាស់​លាស់​ឡើយ ដូច​វែក​ដែល​មិន​ដឹង​រស​សម្ល ។ មុហុត្តមបិ ចេ វិញ្ញូ បណ្ឌិតំ បយិរុបាសតិ ខិប្បំ ធម្មំ វិជានាតិ ជិវ្ហា សូបរសំ យថា ។ វិញ្ញជន បើ​ចូល​ទៅ​អង្គុយ​ជិត​អ្នក​ប្រាជ្ញ សូម្បី​តែ​មួយ​រំពេច​គេ​រមែង​ដឹង​រស​ធម៌​ដោយ​ឆាប់​រហ័ស ដូចអណ្តាត​ដឹង​នូវ​រស​សម្ល ។ ចរន្តិ ពាលា ទុម្មេធា អមិត្តេនេវ អត្តនា ករោន្តា បាបកំ កម្មំ យំ ហោតិ កដុកប្ផលំ ។ ពួក​ជន​ពាល​មិន​មាន​ប្រាជ្ញា មាន​ខ្លួន​ដូច​ជា​សត្រូវ តែង​ត្រាច់​ទៅ​ធ្វើ​នូវ​កម្ម​ដ៏​លាមក ដែល​ជា​អំពើ​មាន​ផល​ក្តៅ​ក្រហាយ ។ ន តំ កម្មំ កតំ សាធុ យំ កត្វា អនុតប្បតិ យស្ស អស្សុមុខោ រោទំ វិបាកំ បដិសេវតិ ។ បុគ្គល​ធ្វើ​កម្ម​ណា​ហើយ រមែង​ក្តៅ​ក្រហាយ​ជា​ខាង​ក្រោយ​មាន​មុខ​ទទឹក​ជោក​ដោយ​ទឹក​ភ្នែក ស្រែក​យំ ទទួល​ផល​នៃកម្ម​ណា​កម្ម​នោះ​ដែល​គេ​ធ្វើ​ហើយ ឈ្មោះ​ថា​កម្ម​មិន​ល្អ​ឡើយ ។ តញ្ច កម្មំ កតំ សាធុ យំ កត្វា នានុតប្បតិ យស្ស បតីតោ សុបនោ វិបាកម បដិសេវតិ ។ បុគ្គល​ធ្វើ​កម្ម​ណា​ហើយ រមែង​មិន​ក្តៅ​ក្រហាយ​តាម​ក្រោយ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ពេញ​ចិត្ត មាន​ចិត្ត​ល្អ ទទួល​ផល​នៃកម្ម​ណា កម្ម​ដែល​គេ​ធ្វើ​ហើយ​នោះ​ឯង ឈ្មោះ​ថា​ជា​កម្ម​ល្អ ។ មធុវា មញ្ញតី ពាលា យាវ បាបំ ន បច្ចតិ យទា ច បច្ចតី បាបំ អថ (ពាលោ) ទុក្ខំ និគច្ឆតិ ។ បាប​មិន​ទាន់​ឲ្យ​ផល​ត្រឹម​ណា ជន​ពាល តែង​សំគាល់​នូវ​បាប​នោះ​ថា ដូច​ទឹក​ឃ្មុំ លុះ​ដល់​កាល​ណា​បាប​ឲ្យ​ផល ជន​ពាល​ទើប​ប្រទះ​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ក្នុង​កាល​ណោះ ។ មាសេ មាសេ កុសគ្គេន ពាលា តុញ្ចេថ ភោជនំ ន សោ សង្ខាធម្មានំ កល្លំ អគ្ឃតិ សោឡសឹ ។ ជន​ពាល​ទុក​ជា​បរិភោគ​ភោជន ដោយ​ចុង ស្បូវ​រាល់​ៗ​ខែ​ជន​ពាល​នោះ ក៏​មិន​ដល់​មួយ​ចំណិត​នៃ​ចំណែក​ទី​១៦ (ដែល​គេ​ច្រៀក​១៦​លើក) របស់​បុគ្គល​ទាំង​ឡាយ ដែល​មានធម៌បាន​ដឹង​ឬ​មាន​ធម៌​បាន​ពិចារណា​ហើយ (រាប់​តាំង​ពី​ព្រះ​សោតាបន្ន​ឡើងទៅ) នោះ​ឡើយ ។ ន ហិ បាបំ កតំ កម្មំ សជ្ជុខីរំវ មុច្ចតិ ឌហន្តំ ពាលមន្ទេតិ តស្មាច្ឆន្មោវ បាវកោ ។ កម្មលាមក ដែល​ជន​ពាល​ធ្វើ​ហើយ មិន​ទាន់​ឲ្យ​ផល​នោះ​ក៏​ដូច​ជា​ទឹក​ដោះ​ស្រស់ ដែល​គេ​ទើប​តែ​រឹត​ក្នុង​ខណៈ​នោះ មិន​ទាន់​ប្រែក្លាយ​ដូច្នោះ បាបកម្ម​នោះ រមែង​តាម​ដុត​បុគ្គល​ពាល ដូច​រងើក​ភ្លើង​ដែល​បិទ​បាំង​ទុក​ដោយ​ផេះ​ដូច្នោះ​ឯង ។ យាវទេវ អនត្ថាយ ញត្តំ ពាលស្ស ជាយតិ ហន្តិ ពាលស្ស សុក្កំសំ មុទ្ធំ អស្ស វិបាតយំ ។ ការចេះ​ដឹង កើត​ឡើង​ដល់​បុគ្គល​ពាល គ្រាន់​តែ​ដើម្បី​សេចក្តី​វិនាស​ប៉ុណ្ណោះ រមែង​ញ៉ាំង​ក្បាល​គឺ​បញ្ញា​ឲ្យ​ធ្លាក់​ចុះ បំផ្លិច​បំផ្លាញ ចំណែក​នៃ​ធម៌ស គឺ​កុសល​របស់​បុគ្គល​ពាល​នោះ​ឯង ។ អសន្តំ តាវមិច្ឆេយ្យ បុរេក្ខារញ្ច ភិក្ខុសុ អាវាសេសុ ច ឥស្សរិយំ បូជា បេកុលេសុ ច មមេវ កត មញ្ញន្តុ គិហិប្បព្វជិតា ឧតោ មមេវ អតិវសា អស្សុ កិច្ចាកិច្ចេសុ កិស្មិចិ ឥតិ ពាលស្ស សង្កប្បោ ឥស្សា មានោ ច វឌ្ឃតិ ។ ភិក្ខុ​ពាល រមែង​ប្រាថ្នា​នូវ​សេចក្តី​សរសើរ ដែល​មិន​មាន​( ក្នុង​ខ្លួន) ផង​នូវភាព​មាន​អ្នក​ហែហម គឺ​ជា​ប្រមុខ ក្នុង​ពួក​ភិក្ខុ​ផងនូវភាព​ជា​ឥស្សរៈ​ក្នុង​អាវាស​ទាំង​ឡាយ​ផង នូវ​ការបូជា​ទាំង​ឡាយ​ក្នុង​ត្រកូល​នៃ​ជន ទាំង​ឡាយ​ដទៃ​ផង ។ ភិក្ខុ​ពាល តែង​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ថា គ្រហស្ថ និង​បព្វជិត​ទាំង​២ ពួក ចូរ​សំគាល់​នូវ​កិច្ច​ដែល​មនុស្ស​ដទៃ​ធ្វើ​ហើយ​ថា​ជា​កិច្ច​របស់​អញ​វិញ អំណាច​ដ៏​ក្រៃ​លែង​របស់​អញ ចូរ​មាន​ក្នុង​កិច្ច តូច ធំ កិច្ចណា​មួយ​ក៏​ដោយ (កាល​បើ​យ៉ាង​នេះ) ឥស្សា និង​មានះ រមែង​ចម្រើន (ដល់​ភិក្ខុ​ពាល​នោះឯង) ។ អញ្ញា ហិ លាភូបនិសា អញ្ញា និព្វានគាមិនី ឯវមេតំ អភិញ្ញាយ ភិក្ខុ ពុទ្ធស្ស សាវកោ សក្ការំ នាភិនន្ទេយ្យ វិវេកមនុព្រូហយេ ។ បដិបទា អាស្រ័យ​នូវ​លាភ​ផ្សេង បដិបទា ជាដំណើរ​ទៅ​កាន់​ព្រះ​និព្វាន​ផ្សេង ភិក្ខុ​ជា​សាវ័ក​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ហេតុ​នោះ​យ៉ាង​នេះ​ហើយ មិន​គួរ​ត្រេកអរ​ចំពោះ​សក្ការៈ​ឡើយ គប្បី​ញ៉ាំង​វិវេក​ចម្រើន​ដោយ​លំដាប់ ។ អត្ថបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ជំនួយសតិ រៀបរៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស វាយអត្តបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

អឌ្ឍ​ចន្ទិយ​ត្ថេរា​បទាន ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ក្បាច់​អឌ្ឍ​ចន្ទ ចំពោះ​ពោធិ​ព្រឹក្ស​ដ៏​ឧត្ត​ម​ របស់​ព្រះ​មាន​ព្រះភាគ​ព្រះ​នាម​តិស្សៈ​ ដែល​ជា​ឈើ​ដុះ​លើ​ធរណី ។ ក្នុង​កប្ប​ទី ៩២ អំពី​កប្ប​នេះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​អឌ្ឍ​ចន្ទ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ស្គាល់​ទុគ្គ​តិ​ នេះ​ជា​ផល​នៃ​ការ​បូជា​ពោ​ធិ​ព្រឹក្ស​ ។ ក្នុង​កប្ប​ទី ២៥ អំពី​កប្ប​នេះ ខ្ញុំ​បាន​កើត​ជា​ស្តេច​ចក្រ​ពត្តិ​ ព្រះ​នាម​ទេ​វ​លៈ ទ្រង់​បរិបូណ៌​ដោយ​កែវ​ ៧ ប្រ​ការ​ មាន​កម្លាំង​ច្រើន ។

ភិក្ខុ​ណា​ បន្ទោរ​បង់​សេច​ក្តី​ក្រោ​ធ​ ដែល​ឆួល​ឡើង​ហើយ​ ដូច​បុគ្គល​បន្សាប​ពិស​ពស់​ ដែល​ជ្រាប​ទៅ​ ដោយ​ឱ​សថ​ទាំង​ឡាយ​ ភិក្ខុ​នោះ​ឈ្មោះ​ថា លះ​បង់​ត្រើយ​ខាង​​អាយ​(១) ដូច​ពស់​ សក​សំណក​ ចាស់​គ្រាំ​គ្រា​ចេញ ។ ភិក្ខុ​ណា​ ផ្តាច់​បង់​រាគៈ​មិន​មាន​សេស​សល់​ ដូច​គេ​កាត់​ផ្កា​ឈូក​ ដែល​ដុះ​ក្នុង​ស្រះ​ ភិក្ខុ​នោះ​ឈ្មោះ​ថា​ លះ​បង់​ត្រើយ​ខាង​អាយ​ ដូច​ពស់​សក​សំណក​ចាស់​គ្រាំ​គ្រា​ចេញ​ ។

រឿង​តិ​រោ​កុឌ្ឌ​ប្រេត​ (ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​ទ្រង់​សម្តែង​ថា​) ប្រេត​ទាំង​ឡាយ​ មក​កាន់​ផ្ទះ​របស់​ខ្លួន​ ឋិត​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ជញ្ជាំង​​ទាំង​ឡាយ​ខ្លះ​ នា​ផ្លូវ​បែក​ជា​ ៤ និង​ផ្លូវ​បែក​ជា​ ៣ ទាំង​ឡាយ​ខ្លះ ជិត​ទ្វារ​ក្រុង​ និង​ទ្វារ​ផ្ទះ​ទាំង​ឡាយ​ខ្លះ ។ កាល​បើ​បាយ​ ទឹក​ បង្អែម​ ចំអាប​ដ៏​ច្រើន​ ដែល​ពួក​ញាតិ​ ចូល​ទៅ​តាំង​ទុក​ហើយ​ ញាតិ​ណា​មួយ​ មិននឹក​រលឹក​ដល់​ប្រេត​ទាំង​ឡាយ​នោះ​ ព្រោះ​បច្ច័យ​ គឺ​កម្ម​របស់​សត្វ​ទាំង​ឡាយ​ ។

ចុន្ទី​សូត្រ នៅ​ក្នុង​បិដកលេខ​ ៤៤ ទំព័រ​៦៧ ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ជា​ម្ចាស់​ ទ្រង់​ត្រាស់​អំពី (​វត្ថុ​ដែល​មាន​ផល​ដ៏​ប្រ​សើរ​) មាន​សេច​ក្តី​ថា ៖ សម័យ​មួយ​ ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​គង់​នៅ​​ក្នុង​​វត្ត​វេឡុវន​ ជា​កលន្ទ​ក​និ​វាប​ដ្ឋាន​ ទៀប​ក្រុង​រាជ​គ្រឹះ ។ គ្រា​នោះ​នាង​ចុន្ទី​រាជ​កុមា​រី​ មាន​រថ​ ៥០០ និង​កុមា​រី​ ៥០០ ហែ​ហម​ទៅ​គាល់​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ លុះ​ចូល​ទៅ​ដល់​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ហើយ​ប្រ​ថាប់​ក្នុង​ទី​សម​គួរ​ ។ លុះ​នាង​ចុន្ទី​រាជ​កុមា​រី

ព្រះ​ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​សម្តែង​ឲ្យ​យើង​ចេះ​អប់​រំ​កាយ​វា​ចា​ដើម្បី​រស់​នៅ​ក្នុង​សង្គម​គ្រួ​សារ​ក្តី​ សង្គម​ជាតិ​ក្តី បាន​ទទួល​នូវ​សិរី​សួ​ស្តី សុភ​មង្គល ។ ចំណែក​ក្នុង​មង្គល​ត​ទៅ​មុខ​នេះ ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​សម្តែង​ការ​អប់​រំ​ចិត្ត​ ។ ការ​កាប់​សម្លាប់​ លួច​ឆក់​ប្លន់​ សភាព​វឹក​វរ​ ចលា​ចល គ្មាន​សណ្តាប់​ធ្នាប់ ក្នុង​សង្គម​សុទ្ធ​តែ​កើត​មក​ពី​អំពើ​បាប​ ។ មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ មិន​ចង់​បាន​សភាព​ដូច្នោះទេ ដើម្បី​សម្រេច​នូវ​គោ​ល​បំណង ចាំ​បាច់​ខាន​មិន​បាន​ ដែល​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ចង់​បានដូច្នេះ គ្រប់​គ្នា​ត្រូវ​ជៀស​វាងពី​អំពើ​បាប ។ ១. បាប​ មាន​ន័យ​ដូច​ម្តេច?បាប​ មាន​ន័យ​ថា អំពើ​ឃោរ​ឃៅ​ បៀត​បៀន​ បង្ក​វិនាស​កម្ម​ នាំ​ឲ្យ​បាត់​បង់​ផល​ប្រ​យោជន៍ អ្នក​ដទៃ​ ។ អំពើ​បាប​នេះ កកើត​ឡើង​តាំង​ពី​តិច​តួ​ច​ ដូច​ជា​ខ្ជិល​មិន​ស្តាប់​បង្គាប់​ឪ​ពុក​ម្តាយ​ ដើរ​លេង​ប៉ោ​ឡែ​ រហូត​ដល់​ចេះ​លួ​ច​ ឆក់​ប្លន់ គេ​ជា​ដើម​ ។ ២. ការ​ប្រព្រឹត្តិ​ធ្វើ​អំពើ​បាប​ អំពើ​អា​ក្រក់ស្តែង​ចេញ​តាម​រយៈ​ផ្លូវ​កាយ​ វា​ចា​ ចិត្ត​ ក. អំពើ​អាក្រក់​ផ្លូវ​ ហៅ​ថា កាយ​ទុច្ច​រិត​ មាន​ ៣ ៖ - សម្លាប់​បៀត​បៀន​ជី​វិត​អ្នក​ដទៃ​ - លួច​ឆក់​ប្លន់​ ឆ​បោក​ ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​គេ​ - ផឹក​ទឹក​ស្រ​វឹង​ សេព​គ្រឿង​ញៀន​ ដែល​នាំ​ឲ្យ​ខូច​ស្មា​រតី​ *ការ​ប្រ​ព្រឹត្ត​ខុស​លើ​កូន​ប្រ​ពន្ធ​អ្នក​ដទៃ​ ក៏​សង្គ្រោះ​ចូល​ក្នុង​ទី​នេះ​ដែរ ខ. អំពើ​អា​ក្រក់​ផ្លូវ​វា​ចា​ ហៅ​ថា វ​ចី​ទុ​ច្ច​រិត​ មាន ៤ ៖ - និ​យាយ​ភូត​ភរ​ កុហក មិន​ប្រ​កាន់​ពាក្យ​សត្យ - និ​យាយ​ពាក្យ​សម្តី​ជេ​រ​ប្រ​ទេច​ ផ្តាសា គម្រោះ​គម្រើយ - និយាយ​ពាក្យ​មិន​បាន​ការ​ឥត​ប្រ​យោជន៍ គ. អំពើ​អា​ក្រក់​ផ្លូវ​ចិត្ត​ ហៅ​ថា មនោ​ទុច្ច​រិត មាន​ ៣ - គិត​ល្មោភ​ លោភ​លន់​ ចង់​បាន​ទ្រ​ព្យ​សម្ប​ត្តិ​អ្នក​ដទៃ​ - គិត​ព្យា​បាទ ចង​គំនុំ​គំគួន ឈ្នា​នីស​អ្នក​ដទៃ​ - យល់​ខុស​ គឺ​យល់​ថា បា​ប​គ្មាន​ បុណ្យ​គ្មាន ឪ​ពុក​ម្តាយ​គ្មាន​គុណ​ ជា​ដើម ។ អំពើ​ទាំង​នេះ​ បាន​បំ​ផ្លាញ​នូវ​ប្រ​យោជន៍​ខ្លួន​ឯង​ ផង អ្នក​ដទៃ​ផង ព្រោះ​ហេតុ​ដូច្នោះ​ គ្រប់​គ្នា​ត្រូវ​រៀន​លះ​បង់​ វៀរ​ចេញ​ ដើម្បី​សេច​ក្តី​សុខ​ខ្លួន​ឯង​​ផង​ និង​អ្នក​ដទៃ​ផង​ ។ មូល​ហេតុ​ដើម​នៃ​បញ្ហា​ គឺ​ឋិត​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​យើង កាល​ណា​ចិត្ត​របស់​​យើង​បាន​ស្ងប់​រម្ងាប់​ពី​អំពើ​បាប​ហើយ សង្គម​ជាតិ​ ក៏​ស្ងប់​រម្ងាប់​ មាន​សន្តិ​ភាព​ដែរ ។ " ដើម្បី​រស់​នៅ​ក្នុង​សង្គម​គ្រួ​សារ​ក្តី​ ក្នុង​សង្គម​ជាតិ​ក្តី​ មាន​សិរី​សួ​ស្តី​ សុភ​មង្គល​ លុះ​ត្រា​តែ​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​ ជៀស​វាង​អំពី​អំពើ​បាប​ " ដក​ស្រង់​ពី​សៀវភៅ " មង្គល​ជីវិត " រៀប​រៀង​ដោយ ភិក្ខុ គូ-សុភាព ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

សទ្ធាសម្បទា ដល់ព្រមដោយសទ្ធា ការ​ជឿចំពោះ​បុគ្គល ឬ​វត្ថុ​ទៅ​តាម​តែ​ការ​ដឹង​ការ​ឮ​មិន​ជាក់​ច្បាស់ ហើយ​ចេះ​តែ​ជឿ​ដោយ​ការ​ចូល​ចិត្ត​ស៊ប់ (អធិមោក្ខៈ) ដែល​មិន​មាន​ហេតុ​ផល​គួរ​ជឿ​បាន លោក​មិន​ហៅ​ថា " សទ្ធា " ឡើយ ព្រោះ​ថា " សទ្ធា " នេះ ជា​គុណ​ជាតិ​ល្អ កើត​តែ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ល្អ​ដែល​ជា​សោភណចិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ មិន​ដែល​កើត​ជា​មួយ​នឹង​អកុសល​ចិត្ត​ទេ។

រឿង​សោម​ទត្ត​ព្រាហ្មណ៏ (ចាក ម. វា. ) (គុណ​នៃ​ការ​បូជា​ប្រយោជន៏ ចំពោះ​មិត្ត​សំទ្បាញ់ ) កាល​ព្រះ​សម្តុទ្ធ​បរម​គ្រូ ព្រះ​អង្គ​បរិនិពា្វន​ទៅ​យូរ​ហើយ ក្នុង​ក្រុង​សាវត្ថី​មាន​ព្រាហ្មណ៏​ពីរ​រូប​ឈ្មោះ​សោម​ព្រាហ្មណ៏​១. សោមទត្ត​ព្រាហ្មណ៏​១ ជា​សំទ្បាញ់​នឹង​គ្នា ។ ព្រាហ្មណ៏​ទាំង​ពីរ​រូប​នេះ​ជា​អ្នក​ចូលចិត្ត​លេង​បាស្កា​ភ្នាល់​គ្នា​ដាក់​គ្រឿង​អលង្ការ និង​សំលៀក​បំពាក់ ។