បីឋវិមាន (ព្រះ​មោគ្គ​ល្លាន​សួរ​ថា) តាំង​របស់​នាង​ ជា​វិ​ការៈ​ នៃ​មាស​ដ៏​ធំ​ទូ​លាយ​ មាន​សន្ទុះ​លឿន​ដូច​ចិត្ត​ ទៅ​តាម​ប្រា​ថ្នា​បាន​ ម្នាល​នាង​មាន​ខ្លួន​ប្រ​ដាប់​ហើយ ទ្រ​ទ្រង់​នូវ​កម្រង​ផ្កា​ មាន​សំពត់​ល្អ​ នាង​ភ្លឺ​ស្វាង​ដូច​ជា​ផ្លេក​បន្ទោរ​ ញ៉ាំង​ទី​បំផុត​នៃ​ពពក​ឲ្យ​ភ្លឺ​ច្បាស់​ តើ​នាង​មាន​សម្បុរ​បែប​នេះ​ ដោយ​ហេតុ​អ្វី ផល​សម្រេច​ដល់​នាង​ក្នុង​ទី​នេះ​ផង​ ភោ​គៈ​ទាំង​ឡាយ​ ឯណា​នី​មួយ​ជា​ទី​គាប់​ចិត្ត​ ភោ​គៈ​ទាំង​នោះ​

ទណ្ឌ​ទាយក​ត្ថេរា​បទាន​ ក្នុង​កាល​នោះ​ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ធំ​ ហើយ​កាប់​នូវ​ឫស្សី​ យក​មក​ធ្វើ​បង្កាន់​ដៃ​ ប្រ​គេន​ដល់​ព្រះ​សង្ឃ​ ។ ដោយ​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា​នោះ ខ្ញុំ​ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​សង្ឃ​ ដែល​មាន​វត្ត​ដ៏​ល្អ​ លុះ​ប្រ​គេន​នូវ​បង្កាន់​ដៃ​ហើយ ក៏​បែរ​មុខ​ឆ្ពោះ​ទៅ​ឧត្ត​រ​ទិស​ ដើរ​ចេញ​ទៅ​ ។ ក្នុង​កប្ប​ទី​ ៩៤ អំពី​កប្ប​នេះ​ ក្នុង​កាល​នោះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​ បាន​ប្រ​គេន​នូវ​បង្កាន់​ដៃ​ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ស្គាល់​ទុគ្គ​តិ​ នេះ​ជា​ផល​នៃ​ការ​ប្រ​គេន​បង្កាន់​ដៃ​ ។

អម្ពយា​គុទា​យក​ត្ថេរា​បទាន​ ព្រះ​បច្ចេក​សម្ពុទ្ធ​ ព្រះ​នាម​សត​រង្សី​​ ត្រាស់​ដឹង​ឯង​ គ្មាន​សត្រូវ​ផ្ទាល​ផ្ទាញ់​បាន ទ្រង់​ចេញ​អំពី​សមា​ធិ​ ហើយ​ស្តេច​សំដៅ​​មក​រក​ខ្ញុំ​ដើម្បី​ភិក្ខា ។ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ព្រះ​បច្ចេក​ពុទ្ធ​ដែល​មាន​ព្រះ​ហឫទ័យ​ស្អាត​ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា​ បាន​ប្រ​គេន​បបរ​​ស្វាយ ដល់​ព្រះ​បច្ចេក​ពុទ្ធ​នោះ​ ។ ក្នុង​កប្ប​ទី ៩៤​ អំពី​កប្ប​នេះ​ ក្នុង​កាល​នោះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​ បាន​ធ្វើ​កុសល​កម្ម​

ឧប្បល​ហត្ថិយ​ត្ថេរា​បទាន​ ក្នុង​កាល​នោះ ខ្ញុំ​កើត​ជា​អ្នក​ក្រង​ផ្កា នៅ​អា​ស្រ័យ​ក្នុង​ក្រុង​ឈ្មោះ តិវរា បាន​ឃើញ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ព្រះ​នាម​សិទ្ធត្ថះ មាន​ធូលី​គឺ​រាគៈ​ទៅ​ប្រាស​ហើយ ដែល​សត្វ​លោក​បូជា​ហើយ ។ ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​ជ្រះ​ថ្លា មាន​ចិត្ត​រីក​រាយ​ បាន​ថ្វាយ​ផ្កា​ ១​ ក្តាប់​ ខ្ញុំ​ទៅ​កើត​ក្នុ​ង​ភព​ណា​ៗ តែ​សោយ​ផល​ជា​ទី​ប្រាថ្នា​ ដែល​ខ្លួន​ធ្វើ​ល្អ​ហើយ​ក្នុង​កាល​មុន (ក្នុង​ភព​នោះ​ៗ) ដោយ​អំណាច​អានិសង្ឃ​នៃ​កម្ម​នោះ​ ខ្ញុំ​មាន​ផ្កា​ម្លិះ​ព័ទ្ធ​ព័ន្ធ​ហើយ នេះ​ជា​ផល​នៃ​សេចក្តី​សម្គាល់ ។ ក្នុងកប្ប​ទី ៩៤​ អំពី​កប្ប​នេះ ព្រោះ​ហេតុ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ថ្វាយ​ផ្កា ខ្ញុំ​មិន​ដែល​ស្គាល់​ទុគ្គ​តិ​ នេះ​ជា​ផល​នៃ​ពុទ្ធ​បូជា ។ អាស្រ័យ​កប្ប​គម្រប់ ៩៤ វៀរ​លែង​កប្ប​បច្ចុប្បន្ន​នេះ​ចេញ​ ខ្ញុំ​បាន​កើត​ជា​សេ្តច​ ៥០០​ ជាតិ ព្រះ​នាម​នជ្ជុបមៈ​ ដូច​គ្នា​ក្នុង​កប្ប​នោះ ។ បដិសម្ភិទា​ ៤ វិមោក្ខ​ ៨ និង​អភិ​ញ្ញា​ ៦ នេះ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ ទាំង​សាសនា​ របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រ​តិបត្តិ​ហើយ ។ បាន​ឮ​ថា ព្រះ​ឧប្បល​ហត្ថិ​យ​ត្ថេរ​មាន​អា​យុ បាន​សម្តែង​ហើយ​នូវ​គា​ថា ទាំង​នេះ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ ។ ចប់​ ឧប្ប​លហត្ថិ​យ​ត្ថេរាប​ទាន ។ ដក​ស្រង់​ពី​ព្រះ​ត្រៃ​បិដកភាគ​ ៧៣ ទំព័រ ៣-៤ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

រឿង​គហបតីប្រេត (ទោសនៃ​ការ​មើល​ងាយ​ព្រះសារិរិកធាតុ) កាល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​បរមគ្រូ​បរិនិព្វាន​ហើយ ពួក​ពុទ្ធ​បរិស័ទ​ទាំង​ឡាយ មាន​ព្រះ​បាទ មល្លរាជជាប្រធាន បាន​រៀប​បូជា​ព្រះបរមសព​ព្រះសម្ពុទ្ធ លុះ​បូជាហើយ ព្រះមហាក្សត្រ​ទាំង​ឡាយ​ក្នុង​ជម្ពូទ្វីប លើក​ទ័ព​មក​ច្បាំង​ដើម្បី​ព្រះបរមធាតុ​កាល នោះ​ទោណអាចារ្យ បាន​សម្រុះសម្រួល​ចែក​ព្រះបរមធាតុ ដល់​ព្រះរាជា​ទាំង​ឡាយ នោះ ដោយ​សន្តិវិធី។

រឿង​អ្នក​កំណាញ់ (ចាក អ. សុ.) (ម្តាយ​ឪពុក​តែង​ប្រាថ្នា​ប្រយោជន៍​ឲ្យ​បុត្រ​ធីតា) ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី មាន​សេដ្ឋី​ម្នាក់​មាន​សម្បត្តិ​៨០​កោដិ ជា​មនុស្ស​មាន​សទ្ធា​យ៉ាង​ស៊ប់​សួន បាន​ចំណាយ​ទ្រព្យ​កសាង​សាលា​ទាន​៦​គឺ​ក្បែរ​ទ្វារ​នគរ​ទាំង​៤ ត្រង់​កណ្តាល​នគរ​១ ក្បែរ​ទ្វារ​នៃ​និវេសន៍​១ ហើយ​តែង​បរិច្ចាក​ទ្រព្យ​៦​សែន​កហាបណះ​រាល់​ថ្ងៃ ចែក​ចាយ​ដល់​ស្មូម​យាចក​មក​សុំ​គ្រប់ៗ​រូប ។

រឿង​នាង​បតិបូជិកា (ចាក ធ. ខុ.) (បុណ្យ​អាច​សម្រេច​ផល​បាន​តាម​បំណង​អ្នក​ធ្វើ) រឿង​រ៉ាវ​នេះ​កើត​ឡើង​ប្រាកដ​នៅ​ឋាន​តាវតឹង្ស​ទេវលោក​ឯ​ណោះ ។ សេចក្តី​ថា មាលាភារី​ទេវបុត្រ នាំ​ពួក​ស្រ្តី​ទេព​អប្សរ​បវរ​កញ្ញា​មួយ​ពាន់​រូប​ទៅ​ក្រសាល​លេង​ក្នុង​ឧទ្យាន​នា​ឋាន​តាវតឹង្ស​នោះ ។ កញ្ញា​អប្សរ​៥​រយ​រូប​ជា​អ្នក​ឡើង​បេះ​ផ្កា ៥​រយ​រូប​ទៀត​ជា​អ្នក​រើស​យក​មក​ប្រដាប់​ឲ្យ​ទេវបុត្រ ។ ពួក​ស្រ្តី​ដែល​ឡើង​បេះ​ផ្កា​ទាំង​នោះ

រឿង​មល្លិកាទេវី (ចាក អ. កុម្មា.) (ព្រះ​សម្តុទ្ធ​ជា​មហន្តា​តុល​ក្អេត្ត របស់​ទាយក​ទាយិកា) ជំនាន់​ពុទ្ធ​កាល នៅ​ក្រុង​សាវត្ថី មាន​ស្តី្រ​មួយ​រូប​អាយុ​១៦​ឆ្នាំ​មាន​រូប​ល្អ​ល្អះ ជា​ធីតា​នៃ​នាយ​មាលាការ ។ ពេល​មួយ​នាង​ធីតា​នោះ​យក​នំ​៣​មក​ដាក់​ក្នុង​ច្រែង​សម្រាប់​ដាក់​ផ្កា ដើរ​ទៅ​កាន់​សួន​ច្បារ បាន​ជួប​នឹង​ព្រះ​បរម​សាស្តា​ព្រម​ទាំង​ភិក្ខុ​សង្ឃ​ជា​បរិវារ កំពុង​និមន្ត​ចូល​ទៅ​កាន់​ក្រុង ដើម្បី​បិណ្ឌ​បាត។