30
ថ្ងៃ អង្គារ ទី ១៩ ខែ មីនា ឆ្នាំថោះ បញ្ច​ស័ក, ព.ស.​២៥៦៧  
ស្តាប់ព្រះធម៌ (mp3)
ការអានព្រះត្រៃបិដក (mp3)
ស្តាប់ជាតកនិងធម្មនិទាន (mp3)
​ការអាន​សៀវ​ភៅ​ធម៌​ (mp3)
កម្រងធម៌​សូធ្យនានា (mp3)
កម្រងបទធម៌ស្មូត្រនានា (mp3)
កម្រងកំណាព្យនានា (mp3)
កម្រងបទភ្លេងនិងចម្រៀង (mp3)
បណ្តុំសៀវភៅ (ebook)
បណ្តុំវីដេអូ (video)
ទើបស្តាប់/អានរួច






ការជូនដំណឹង
វិទ្យុផ្សាយផ្ទាល់
វិទ្យុកល្យាណមិត្ត
ទីតាំងៈ ខេត្តបាត់ដំបង
ម៉ោងផ្សាយៈ ៤.០០ - ២២.០០
វិទ្យុមេត្តា
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុគល់ទទឹង
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុវត្តខ្ចាស់
ទីតាំងៈ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុសំឡេងព្រះធម៌ (ភ្នំពេញ)
ទីតាំងៈ រាជធានីភ្នំពេញ
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
វិទ្យុសំឡេងព្រះធម៌ (កំពង់ឆ្នាំង)
ទីតាំងៈ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង
ម៉ោងផ្សាយៈ ២៤ម៉ោង
មើលច្រើនទៀត​
ទិន្នន័យសរុបការចុចលើ៥០០០ឆ្នាំ
ថ្ងៃនេះ ៧៦,២៥១
Today
ថ្ងៃម្សិលមិញ ១៩៥,៩៥៥
ខែនេះ ៤,៤២៥,៩៧១
សរុប ៣៨៣,៧១២,៦៦៤
អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៥ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១១,៩៤៩ ដង)

គាថា​របស់​ព្រះ​រដ្ឋបាល​ត្ថេរ



 
គាថា​របស់​ព្រះ​រដ្ឋបាល​ត្ថេរ

បិដកលេខ ៥៧ ទំព័រ ៥៦

បស្សាមិ លោកេ សធនេ មនុស្សេ
លទ្ធាន វិត្តំ ន ទទន្តិ មោហា​ ។

អាត្មា​បាន​ឃើញ​នូវ​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ បរិបូណ៌​ដោយ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ក្នុង​លោក (ពួក​មនុស្ស​ទាំង​នោះ) លុះ​បាន​ទ្រព្យ​គាប់​ចិត្ត​ហើយ មិន​ឲ្យ (ដល់​បុគ្គល​ណា​មួយ​ឡើយ) ព្រោះ​តែ​សេចក្តី​វង្វេង ។

លទ្ធា ធនំ សន្មិចយំ ករោន្តិ
ភិយ្យោ ច កាមេ អភិបត្ថយន្តិ ។

ពួក​មនុស្ស​បាន​ទ្រព្យ​ហើយ ក៏​ធ្វើ​នូវ​ការ​សន្សំ​ទុក ទាំង​ប្រាថ្នា​ក្នុង​កាកម​ដ៏​លើស​លប់ ។

រាជា បសយ្ហប្បឋវី វិជេត្វា
សសាគរន្តំ មហិមាវសន្តោ
ឱរំ សមុទ្ទស្ស អតិត្តរូបោ
បារំ សមុទ្ទស្សបិ បត្ថយេថ ។

ព្រះរាជា​ឈ្នះ​នូវ​ផែន​ដី ដែល​ព្រះ​អង្គ​រឹប​ជាន់​បាន​ហើយ​នៅ​គ្រប់​គ្រង​ផែន​ដី មាន​សាគរ​ជា​ទី​បំផុត មាន​សភាព​មិន​ឆ្អែត​នឹង​ត្រើយ​សមុទ្រ​ខាង​អាយ​ក៏​ប្រាថ្នា​នូវ​ត្រើយ​សមុទ្រ​ខាង​នាយ ។

រាជា ច អញ្ញេ ច ពហូ មនុស្សា
អវីតតណ្ហា មរណំ ឧបេន្តិ
ឧនាវ ហុត្វាន ជហន្តិ ទេហំ
កាមេហិ លោកម្ហិ ន ហត្ថិ តិត្តិ ។

ព្រះ​រាជា​ក្តី ពួក​មនុស្ស​ដទៃ​ច្រើន​នាក់​ក្តី មិន​ទាន់​ប្រាស​ចាក​តណ្ហា រមែង​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ស្លាប់ គឺ​ថា​ជា​អ្នក​មាន​សេចក្តី​ខ្វះ​ខាត​លះ​បង់​រាង​កាយ​ ព្រោះ​ថា​សេចក្តី​ឆ្អែត​ដោយ​កាម​ទាំង​ឡាយ​ក្នុង​លោក​មិន​មាន ។

កន្ទន្តិ នំ ញាតិ បកិរិយ កេសេ
អហោ វតា នោ អមរាតិ ចាហុ
វត្ថេន នំ បារុតំ នីហរិត្វា
ចិត្តំ សមោធាយ តតោ ទហន្តិ ។

ពួក​ញាតិ រំសាយ​សក់​កន្ទក់​កន្ទេញ ចំពោះ​បុគ្គល​ដែល​ស្លាប់​ហើយ​នោះ ទាំង​បាន​និយាយ​ថា ធ្វើ​ម្តេច​ហ្ន៎ ញាតិ​របស់​យើង​ទាំង​ឡាយ​កុំ​ស្លាប់​វិញ ក៏​នាំ​ខ្មោច​នោះ​ដែល​វុំ​ដោយ​សំពត់​ទៅ​កាន់​ជើង​ថ្ករ ប្រជុំ​គ្នា​ដុត​ក្នុង​ទី​នោះ ។

សោ ឌយ្ហតិ សូលេហិ តុជ្ជមានោ
ឯកេន វត្ថេន បហាយ ភោគេ
ន មិយ្យមានស្ស ភវន្តិ តាណា
ញាតី ច មិត្តា អថ វា សហាយា ។

បុគ្គល​ដែល​ស្លាប់​នោះ ត្រូវ​ពួក​អ្នក​ដុត​ចាក់​ដោយ​ឈើ​សូល​ដុត បុគ្គល​នោះ​លះ​បង់​នូវ​ភោគៈ​ទាំង​ឡាយ មាន​តែ​សំពត់​មួយ​ស្លាប់​ទៅ ញាតិ​ទាំង​ឡាយ​ក្តី មិត្ត​ទាំង​ឡាយ​ក្តី ឬ​សម្លាញ់​ទាំង​ឡាយ​ក្តី​ ជា​ទី​ពឹង​មិន​មាន​ទេ ។

ទាយាទកា តស្ស ធនម ហរន្តិ
សត្តោ បន គច្ឆតិ យេន កម្មំ
ន មិយ្យមានំ ធនមន្វេតិ កិញ្ចិ
បុត្តា ច ទារា ច ធនញ្ច រដ្ឋំ ។

ពួក​ទាយាទ (អ្នក​ត្រូវ​ទទួល​មត៌ក) រមែង​នាំ​ទៅ​នូវ​ទ្រព្យ​របស់​សត្វ​ដែល​ស្លាប់​នោះ ចំណែក​សត្វ​ដែល​ស្លាប់​នោះ ក៏​ទៅ​តាម​យថាកម្ម ទ្រព្យ​តិច​តួច កូន​ប្រពន្ធ​មាស​ប្រាក់ និង​ដែន ក៏​មិន​មែន​ជាប់​តាម​សត្វ​ដែល​ស្លាប់​នោះ​ទេ ។

ន ទីឃមាយុំ លភតេ ធនេន
ន ចាបិ វិត្តេន ជរំ វិហន្តិ
អប្បញ្ហិ នំ ជីវិតមាហុ ធីរា
អសស្សតំ វិបរិណាមធម្មំ ។

បុគ្គល​មិន​មែន​បាន​នូវ​អាយុវែង ដោយ​សារ​ទ្រព្យ​ទេ ទាំង​មិន​មែន​កម្ចាត់​បង់​នូវ​ជរាដោយ​សារ​ទ្រព្យ​បាន​ទេ ព្រោះ​ថា អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំង​ឡាយ​បាន​ពោល​នូវ​ជីវិត​នេះ​ថា តិច មិន​ទៀង មាន​ការ​ប្រែ​ប្រួល​ទៅ ជា​ធម្មតា ។

អទ្ធា ទលិទ្ទា ច ផុសន្តិ ផស្សំ
ពាលោ ច ធីរោ ច តថេវ ផុដ្ឋោ
ពាលា ហិ ពាល្យា វធិតោវ សេតិ
ធីរោ ច ន វេធតិ ផស្សផុដ្ឋោ ។

ជន​ទាំង​ឡាយ អ្នក​ស្តុក​ស្តម្ភ និង អ្នក​ទ័ល​ក្រ រមែង​ប៉ះ​ពាល់​នូវ​ផស្សៈ (មិន​ជាទី​ប្រាថ្នា) បុគ្គល​ពាល​និង អ្នក​ប្រាជ្ញ រមែង​ប៉ះ​ពាល់​ដូច​គ្នា ប៉ុន្តែ​បុគ្គល​ពាល បើ​មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ​បៀត​បៀន​ហើយ​រមែង​ដេក​(សោក​ស្តាយ) ព្រោះ​ភាវៈ​នៃ​ខ្លួន​ពាល ឯ​អ្នក​ប្រាជ្ញ បើ​ទុក​ជា​ប៉ះ​ពាល់​នូវ​ផស្សៈ ក៏​មិន​បា​ន​ញាប់​ញ័រ ។

តស្មា ហិ បញ្ញាវ ធនេន សេយ្យោ
យាយ វោសានមិធាធិគច្ឆតិ
អប្យោសិតត្ថា ហិ ភវាភវេសុ
បាបានិ កម្មានិ ករោន្តិ មោហា ។

ព្រោះ​ហេតុ​នោះ បុគ្គល​បាន​នូវ​ព្រះ​និព្វាន ជា​ទី​បំផុត​នៃ​ភព​ក្នុង​លោក​នេះ ដោយ​បញ្ញា​ណា បញ្ញា​នោះ​ជា​ធម្មជាតិ​ប្រសើរ​ជាង​ទ្រព្យ​ ដ្បិត​បុគ្គល​ទាំងឡាយ​មិន​ទាន់​បាន​សម្រេច​ប្រយោជន៍​រមែង​ធ្វើ​នូវ​បាប​កម្ម​ទាំង​ឡាយ ក្នុង​ភព​តូច និង​ភព​ធំ ព្រោះ​តែ​មោហៈ ។

ឧបេតិ គព្ភញ្ច បរញ្ច លោកំ
សំសារមាបជ្ជ បរម្បរាយ
តស្សប្បបញ្ញោ អភិសទ្ទហន្តោ
ឧបេតិ គព្ភញ្ច បរញ្ច លោកំ ។

បុគ្គល​ណា (បាន​ធ្វើ​បាបកម្ម) ក៏​ដល់​នូវ​ការ​អន្ទោល​ទៅ​មក រមែង​ចូល​ទៅ​កាន់​គភ៌ និង​បរលោក បុគ្គល​អ្នក​អប្ប​ប្រាជ្ញា​( ឯទៀត) កាល​បើ​ជឿ​បុគ្គល​អ្នក​ធ្វើ​បាប​កម្ម​នោះ ក៏​ទៅ​កាន់​គភ៌​និង បរលោក ។

ចោរោ យថា សន្ធិមុខេ គហីតោ
សកម្មុនា ហញ្ញតិ បាប​ធម្មោ
ឯវំ បជា បេច្ច បរម្ហិ លោកេ
សកម្មុនា ហញ្ញតិ បាបធម្មោ ។

ចោរ​អ្នក​មាន​ធម៌​ដ៏​លាមក​ដែល​គេ​ចាប់​បាន​ត្រង់​មុខ​តំណ (នៃ​ផ្ទះ) រមែង​ក្តៅ​ក្រហាយ​ដោយ​កម្ម​របស់​ខ្លួណ​ យ៉ាង​ណា​មិញ​សត្វ​អ្នក​មាន​ធម៌​ដ៏​លាមក លុះ​ស្លាប់​ទៅ រមែង​ក្តៅ​ក្រហាយ​ក្នុង​លោក​ខាង​មុខ ដោយ​កម្ម​របស់​ខ្លួន ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ ។

កាមា ហិ ចិត្រា មធុរា មនោរមា
វិរូបរូបេន មថេន្តិ ចិត្តំ
អាទីនវំ កាមគុណេសុ ទិស្វា
តស្មា អហម បព្វជិតោម្ហិ រាជ ។

កាម​ទាំង​ឡាយ​ដ៏​វិចិត្រ មាន​រស​ឆ្ងាញ់ ជា​ទី​រីក​រាយ​នៃ​ចិត្ត​តែង​ញាំ​ញី​ចិត្ត​ដោយ​សភាព​ផ្សេង​ៗ បពិត្រ​មហារាជ ហេតុ​នោះ​អាត្មា​ភាព​ឃើញ​ទោស​ក្នុង​កាម​គុណ​ទាំងឡាយ ទើប​ចេញ​ទៅ​បួស ។

ទុមប្ឆលានីវ បតន្តិ មាណវា
ទហរា ច វុឌ្ឍា ច សរីរភេទា
ឯតម្បិ ទិស្វា បព្វជិតោម្ហិ រាជ
អបណ្ណកំ សាមញ្ញមេវ សេយ្យោ ។

សត្វ​ទាំង​ឡាយ​ទោះ​ក្មេង​ក្តី ចាស់​ក្តី តែង​បែក​ធ្លាយ​នូវ​សីររៈ​ដូច​ជា​ផ្លែ​ឈើ​ជ្រុះ (ចាក​ដើម) បពិត្រ​មហារាជ អាត្មា​ភាព​បាន​ឃើញ​នូវ​របស់​មិន​ទៀង​នេះ​ឯង​បាន​ជា​ចេញ​បួស ភាព​ជា​សមណៈ​មិន​សូវ​ខុស​ភ្លាត់ ជា​របស់​ប្រសើរ​លើស​លប់ ។

សទ្ធាយាហំ បព្វជិតោ ឧបេតោ ជិនសាសនេ
អវជ្ជា មយ្ហំ បព្វជ្ជា អនណោ ភុញ្ជាមិ ភោជនំ ។

អាត្មាភាព​បួស​ដោយ​សទ្ធា បាន​ប្រកប​សេចក្តី​ប្រតិបត្តិ​ ក្នុង​សាសនា​នៃ​ព្រះ​ជិន​ស្រី បព្វជ្ជារបស់​អាត្មាភាព មិន​មាន​ទោស​អាត្មា​ភាព​បរិភោគ​ជន មិន​មាន​បំណុល​ទេ ។

កាមេ អាទិត្តតោ ទិស្វា ជាតរូបានិ សត្ថតោ
គព្ភេ វោក្កន្តិតោ ទុក្ខំ និរយេសុ មហព្ភយំ ។

អាត្មា​ភាព​ឃើញ​នូវ​កាម​ទាំង​ឡាយ ហាក់​ដូច​ជា​ភ្លើង​ឆេះ​សព្វ​ហើយ ឃើញ​នូវ​ជា​រូប ហាក់​ដូច​ជា​គ្រឿង​សស្ត្រា​វុធ ឃើញ​ហេតុនាំមក​នូវ​​ទុក្ខ តាំង​តែ​អំពី​ការ​ចុះ​ចាប់​បដិសន្ធិ​ក្នុង​គភ៌ ឃើញ​នូវ​ភ័យ​ធំ ក្នុង​នរក​ទាំង​ឡាយ ។

ឯតមាទីនវំ ទិស្វា សំវេគំ អលភឹ តទា
សោហំ វិទ្ធោ តទា សន្តោ សម្បត្តោ អាសវក្ខយំ ។

អាត្មាភាព​ឃើញ​នូវ​ទោស​នេះ​ឯង ក៏​បាន​នូវ​សេចក្តី​សង្វេគ​ក្នុង​កាល​នោះ អាត្មា​ភាព​ហ្នឹង​ឯង ក៏​បាន​នូវ​សេចក្តី​សង្វេគ​ក្នុង​កាលនោះ អាត្មាភាព​ហ្នឹង​ឯង ក៏​បាន​នូវ​សេចក្តី​សង្វេគ​ក្នុង​កាល​នោះ​អាត្មាភាព​ហ្នឹង​ឯង​ ជា​អ្នក​ត្រូវ​សរមុត​ហើយ ក្នុង​កាលនោះ (ឥឡូវ​នេះ) បាន​ដល់​ហើយ នូវ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​អាសវៈ ។

បរិចិណ្ណោ មយា សត្ថា កតំ ពុទ្ធស្ស សាសនំ
ឱហិតោ គរុកោ ភារោ ភវនេត្តិ សមូហតា ។

ព្រះ​សាស្តា អាត្មា​ភាព​បាន​បម្រើ​ហើយ ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា អាត្មា​ភាព​ក៏​បាន​ធ្វើ​ហើយ ភារៈ​ដ៏​ធ្ងន់​ អាត្មា​ភាព​បាន​ដាក់​ចុះ​ហើយ​តណ្ហា​ជា​គ្រឿង​នាំ​សត្វ​ទៅ​កាន់​ភព អាត្មា​ភាព បាន​ដក​ចោល​ហើយ ។

យស្ស ចត្ថាយ​ បព្វជិតោ អគារស្មា អនគារិយំ
សោ មេ អត្ថោ អនុប្បត្តោ សព្វ​សំយោជនក្ខយោតិ ។

កុល​បុត្រ​បាន​ចេញ​ចាក​ផ្ទះ ចូល​កាន់​ផ្នួស​ ដើម្បី​ប្រយោជន៍ ប្រយោជន៍​នោះ គឺ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​សំយោជនៈ​ទាំង​ពួង អាត្មា​ភាព​បាន​ដល់​ហើយ ។

អត្តបទ​នេះ​ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅៈ ជំនួយ​សតិ
រៀបរៀង​ដោយៈ អគ្គបណ្ឌិត​ ធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស
វាយ​អត្តបទ​ដោយៈ កញ្ញា ជា​ ម៉ានិត

ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​ 
 
Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
) [1] => Array ( [shortcode_id] => 2 [shortcode] => [ADS2] [full_code] => c ) ) )
អត្ថបទអ្នកអាចអានបន្ត
ផ្សាយ : ០៥ ធ្នូ ឆ្នាំ២០២០ (អាន: ១៨,៧៤០ ដង)
ធម៌ពិត​ផ្សេងគ្នា​ក្នុង​លោក ៦
ផ្សាយ : ០៦ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ១៥,៩៧៧ ដង)
ពុទ្ធកិច្ចរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ
៥០០០ឆ្នាំ បង្កើតក្នុងខែពិសាខ ព.ស.២៥៥៥ ។ ផ្សាយជាធម្មទាន ៕
CPU Usage: 2.24
បិទ
ទ្រទ្រង់ការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំ ABA 000 185 807
   ✿ សម្រាប់ឆ្នាំ២០២៤ ✿  សូមលោកអ្នកករុណាជួយទ្រទ្រង់ដំណើរការផ្សាយ៥០០០ឆ្នាំជាប្រចាំឆ្នាំ ឬប្រចាំខែ  ដើម្បីគេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំយើងខ្ញុំមានលទ្ធភាពពង្រីកនិងរក្សាបន្តការផ្សាយតទៅ ។  សូមបរិច្ចាគទានមក ឧបាសក ស្រុង ចាន់ណា Srong Channa ( 012 887 987 | 081 81 5000 )  ជាម្ចាស់គេហទំព័រ៥០០០ឆ្នាំ   តាមរយ ៖ ១. ផ្ញើតាម វីង acc: 0012 68 69  ឬផ្ញើមកលេខ 081 815 000 ២. គណនី ABA 000 185 807 Acleda 0001 01 222863 13 ឬ Acleda Unity 012 887 987  ✿✿✿