ការ​សង្គ្រោះ​របស់​ស្វាមី​ចំពោះ​ភរិយា ក្នុង​ឋានៈ​ជា​ស្វាមី លោក​បាន​ចែក​ធម្មៈ ៥ ប្រការ សម្រាប់​អនុវន្តន៍​ចំពោះ​ភរិយា​របស់​ខ្លួន​គឺៈ ១. រាប់​អាន​ លើក​មុខ​ភរិយា ថា​ជា​ភរិយា​របស់​ខ្លួន ។ ត្រង់​នេះ យើង​ធ្លាប់​ឮ​ហើយ​ថា មាន​ប្រុសខ្លះ ពេល​គេ​សួរ​ថា​ដើរ​ជា​មួយ​នរណា ក៏​ប្រាប់​គេ​ថា​ជា​ប្អូន​ជា​បង ឬ​ជា​អ្នក​បំរើ ពួក​ម៉ាក​ខ្លួន​ទៅ​វិញ ដែល​ជា​ការ​ធ្វើ​ឲ្យ​ភរិយា​ខ្លួន​អន់​ចិត្ត​ និង​ខ្មាស់​គេ​ជា​ខ្លាំង និង​ជា​ការ​នាំ​ទៅ​រក​ការ

មិន​​បម្រើ​តណ្ហា ការ​តាម​ចិត្ត​ចង់​របស់​ខ្លួន​ឯង ទៅ​តាម​ដែល​ចិត្ត​មិន​បាន​សិក្សា​ មិន​បាន​អប់​រំ គឺ​ជា​មូល​ហេតុ​ដ៏​ចម្បង​នៃ​ការ​​ចាញ់​ខ្លួន​ឯង ។ ឯ​រី​ការ​ប្រ​ឆាំង​ជំទាស់​នឹង​ចិត្ត​របស់​ខ្លួន​ឲ្យ​ដំណើរ​ជីវិត​ឋិត​នៅ​ក្នុង​ផ្លូវ​ដែល​ព្រះធម៌​បាន​កំណត់​ឲ្យ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ​មាន​គោល​ធម៌​សម្រាប់​កសាង​ខ្លួន​ច្បាស់​លាស់​និង​មាន​ទិស​ដៅ នេះគឺ​ជា​មូល​ហេតុ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​ការ​ឈ្នះ​ខ្លួនឯង ។ ធម្ម​ជាតិ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​តាម​ច្បាប់​របស់​ធ្ម​ជាតិ

ពណ៌នា​បញ្ហា​ព្យាករណ៍ នរជនណា ប្រកប​ដោយ​សជាតិបញ្ញា តាំង​នៅ​ស៊ប់ ក្នុង​សីល ចម្រើន​សមាធិចិត្ត និង វិបស្សនាបញ្ញា​ឈ្មោះ​ថា ជាអ្នក​ឃើញ​ភ័យ ក្នុង​វដ្ដសំសារ អ្នក​មាន​ព្យាយាម​ជា​គ្រឿង​ដុត​កិលេស អ្នក​មាន​បញ្ញា​ជាគ្រឿង​រក្សា​នូវ​ខ្លួន, នរជន​នោះ គប្បី​​កាប់​ឆ្ការ​នូវ​ព្រៃ​ស្នាប់ គឺ​តណ្ហា​នោះ​បាន។ ហេតុ​នោះ​ បាន​ជា​ព្រះភគវ័ត ទ្រង់​ត្រាស់​ព្រះ​គាថា​នេះ។ សួរ​ថា ៖ ហេតុ​អ្វី? បាន​ជា​ព្រះភគវ័ន

ព្រះត្រៃបិដកជាភាសាខ្មែរ ខ្មែរបានប្រែព្រះត្រៃបិដកចប់មុនគេក្នុងចំណោមប្រទេសពុទ្ធសាសនាក្នុងលោក សាសនាធំៗ សុទ្ធតែមានគម្ពីរ ដែលស្តីពីវចនៈរបស់មេសាសនា ។ គម្ពីរនេះ គេប្រកាន់ទុក​ជាគម្ពីរស័ក្តិសិទ្ធ ស្មើនឹងមេសាសនាដែរ ។ គម្ពីរព្រាហ្មណ៍ឈ្មោះ វេទ គេទុកជា “គ្រុតិ” (ការបានស្តាប់ឮមក=Révélation) ពីព្រះមហេឝ្វរ (អាទិទេព) ។ គម្ពីរនេះ ចាស់បរមបូរាណបំផុតក្នុងលោក

កុំ​ទំនេរ​ក្នុងកិច្ចការ​ ព្រោះ​ថា​វេលា​មិន​សម្បូណ៌ បើ​កូន​រង់​ចាំ​នូវ​អ្វី​មួយ កូន​ត្រូវ​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់​ជា​ប្រក្រតី កូន​ត្រូវ​ជា​មនុស្ស​ចេះ​អត់​ធន់ រង់​ចាំ​បាន​ដោយ​មិន​អន្ទះ​សា ។ មិន​មាន​មនុស្ស​ណា​ក្នុង​លោក​នេះ ដែល​មិន​ធ្លាប់​រង់​ចាំ​នោះ​ឡើយ ព្រោះ​ការ​រង់​ចាំ​ជា​សន្តាន​ចិត្ត​របស់​មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា តែ​សូម​ឲ្យ​កូន​ពូកែ​ក្នុង​ការ​រង់​ចាំ​ កូន​ត្រូវ​ការ​របស់​ណា​ដែល​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​ជីវិត ធ្វើ​កំដរ​ក្នុង​រវាង​ការ​រង់​ចាំ​នោះ​ទៅ

សត្វ​លោក វង្វេង​នឹង​ជីវិត ដោយ​ភាព​ស្រលាញ់​ពេញ​ចិត្ត ប្រកាន់​ហួងហែង លើកកម្ពស់ ឲ្យ​តម្លៃ​ដល់​ជីវិត​គ្រប់​ៗ​គ្នា ទើប​ធ្វើ​ឲ្យ​សត្វ​លោក ជាប់​ជំពាក់​ វង្វេងងងឹត ឥត​បាន​យល់​ស្គាល់​ ពី​ហេតុ​បច្ច័យ​របស់​ជីវិត​ពិត​ប្រាកដ រហូត​នាំ​គ្នា​ប្រមាទ​ភ្លេច​ខ្លួន គិត​ថា​បាន​កើត​​ជា​មនុស្ស​រស់​នៅ​មួយ​រយ​ឆ្នាំ វិសេស​វិសាល​យូរអង្វែង​ណាស់​ទៅ​ហើយ។ តាម​ពិត ជីវិត​ក្នុង​សង្សារ​វដ្ត​នេះ បាន​នាំ​មក​ជា​មួយ​នូវ​ការ​

ការ​ស្រលាញ់​ខ្លួន​ស្ងួន​ជីវិត ត្រឹម​តែ​គិត​ការពារ ថែរក្សា​ទំនុក​បម្រុង​ព្យាយាម​រក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ចំណេះ​វិជ្ជា លាភ​ យស សុខ សរសើរ អំណាច​តំណែង​នាទី មក​បំប៉ន​បំពេញ​ចំណូល​ចំណង់​របស់​ខ្លួន​ត្រឹម​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ឃើញ​ថាការ​សប្បាយ​ណាស់​ទៅ​ហើយដោយ​មិន​ចាំ​បាច់​គិត​ខ្វល់​អំពល់​ចិត្ត​អ្វី អំពី​អ្នក​ដទៃ​សោះ​ ម្ល៉ោះ​ហើយ​ក៏​ខំ​ព្យាយាម​បម្រើ​ទៅ​តាម​តណ្ហា ការ​យល់​ឃើញ​របស់​ខ្លួន​ ទោះ​បី​កិច្ច​ការ​នាទី​ខ្លួន ត្រូវ​ប៉ះពាល់​បៀតបៀន​សង្កត់​សង្កិន​ដល់​សិទ្ធិ​សេរីភាព​ផល​ប្រយោជន៍ ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃ​ទទួល​នូវ​ក្ដី​ទុក្ខ​ពិបាកវេទនា​យ៉ាង​ណា ក៏​មិន​ខ្ចី​អើពើ​យក​ភ្នែក​មើល ឬ​មាន​ចិត្ត​អាណិត​អាសូរ សូម្បី​តែ​បន្តិច​បន្តួច​ក៏​ទេ​ដែរ។ ទាំង​នេះ​ឈ្មោះ​ថា​ជា​អ្នក​ស្រលាញ់​ខ្លួន​ស្ងួន​ជីវិត​ ពិត​ដែរ​ឬ​ទេ?។ សូម​កុំ​បោះ​បង់​ខ្លួន​ចោល​សោះ​ឡើយ ជីវិត​មាន​តិច​ណាស់​កាល​វេលា​ទំពារ​ស៊ី​អាយុ​ឲ្យ​អស់​ទៅ​រាល់ៗ​ខណៈ សូម​កុំ​យក​ជីវិត​ទៅ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​អាក្រក់​លាមក សូម​កុំ​ឈ្លក់​វង្វេង​ដោយ​អំណាច​តណ្ហា​អវិជ្ជា។ជីវិត​មនុស្ស​បាន​មក​ដោយ​កម្រ​ពេក​ណាស់ បាន​មក​ដោយបុណ្យ​ចាស់​ដែល​ខំបំពេញ​មក​ពី​អតីត​ជាតិ ជីវិត​បច្ចុប្បន្ន​ដែល​ឋិន​នៅ​បាន ឈ្មោះ​ថា​កំពុង​ទទួល​ទាន​អាហារ​ចាស់ (បុណ្យ​ចាស់) ដូច្នេះ​សូម​កុំ​យក​ជីវិត​នេះ ទៅ​បម្រើ​ប្រើ​ប្រាស់​ក្នុង​អំពើ​បាប​កម្ម​ឲ្យ​សោះ បើ​ពុំ​នោះ​សោត​ទេ​នឹង​ឈ្មោះ​ថា​ជា​អ្នក​បំផ្លាញ់​ខ្លួន បោះ​បង់ខ្លួន​ចោល​ដោយ​ឥត​មាន​ស្ដាយ​ស្រណោះ ព្រោះ​តែ​អំពើ​បាប អាច​ប្ដូរ​អត្តភាព​ពី​មនុស្ស ឲ្យ​ធ្លាក់​ចុះ​កាន់​អបាយ។ អបាយ​ជា​កន្លែង​ហាយនៈ មាន​តែ​សេចក្ដី​វិនាស ប្រាសសេចក្ដីសុខ​ ឥត​មាន​នុយ​គឺ​កាមគុណ មិន​អាចបណ្ដុះ​បុណ្យ​កុសល​បាន មាន​តែ​ទុក្ខ​ធរមាន និង​ការ​ស្រេកឃ្លាន​ខ្វះ​ខាត​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។ជីវិត​មនុស្ស​ពិត​ជា​មាន​តម្លៃ​ ត្រង់​ដែល​ជីវិត​មាន​កម្រៃ​គឺ​បុណ្យ បុណ្យ​ជា​ធនទ្រព្យ​ជាប់​មក​ជា​មួយ​ជីវិត​ អ្នក​មាន​ទ្រព្យ​មិន​គប្បី​យក​ទៅ​បម្រើ​សេចក្ដី​សប្បាយ ត្រេក​ត្រអាល​ភ្លើតភ្លើន រហូត​ដល់​ភ្លេច​ស្មារតី អស់​គ្មាន​សល់​អ្វី​បន្តិចបន្តួច​នោះ​ទេ ត្រូវ​ព្យាយាម​ធ្វើ​ជំនួញ ជួញ​យក​ចំនេញ​បំពេញ សម្រាប់​ជា​កម្រៃ​សម​តាម​ពាក្យ​ថា ជីវិត​ពិត​មាន​តម្លៃ។ ជីវិត​ក្នុង​ឋាន​មនុស្ស ជា​ឋាន​កណ្ដាល ខាង​ក្រោម​ពិត​ជា​មាន​ជ្រោះ ងាក​ទៅខាង​ខ្ពស់​មាន​ឋាន​ទេវតា ទេវតា​មនុស្ស​នរក​ពិត​ជា​នៅ​ជិត​ជាប់​គ្នា​បង្កើយ មិន​បាន​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​គ្នា​សោះ​ឡើយ។តាម​ពុទ្ធ​ដីកា​ ក្នុង​ អាទិត្តបរិយាយសូត្ត ព្រះ​សាស្ដាសម្មាសម្ពុទ្ធ​ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​សម្ដែង​ថា លោក​គឺ​ភ្នែក, ត្រចៀក, ច្រមុះ, អណ្ដាត, កាយ, ចិត្ត នេះ​ហើយ​ដែល​សាង​នរក សាង​ទេវតា។ ពេល​ណា​លោក​ទាំង​ប្រាំមួយ​នេះ ប្រកប​ដោយ​ភ្លើង​មាន​កម្ដៅ គឺ​ប្រកប​ដោយ រាគគ្គិ, ទោសគ្គិ, មោហគ្គិ ឋាន​នរក​ក៏​ប្រាកដ​មក​ក្នុង​នោះ។ ពេល​ណា​លោក​ទាំង​ប្រាំមួយ​នេះ រលត់​អស់​ចំហាយ​កម្ដៅ ចំហាយ​ត្រជាក់​កើត​ឡើង ពេល​នោះ​ឋាន​ទេវតា ក៏​កើត​មាន​ព្រម​ជា​មួយ​គ្នា​ដែរ។ ដូច្នេះ​ត្រូវ​តែ​មាន​ស្មារតី យល់​ថ្ងៃ​ត្រូវ​កុំ​បី​ធ្វេស​ប្រហែស​បណ្ដោយ​ឲ្យ​ជីវិត​នេះ​របូត​ធ្លាក់​ទៅ​កាន់​ជ្រោះ​សោះ​ឡើយ ត្រូវ​ព្យាយាម​រក​កម្រៃ​ផ្ដល់ឲ្យ​តម្លៃ​ទៅ​លើ​ជីវិតពិត គឺ​ខំ​សន្សំ​បុណ្យ​ជា​ ធន ទ្រព្យ ជាប់​បន្ត​សម្រាប់​ខ្លួន​ក្នុង​ការ​ធ្វើដំណើរ ឆ្លង​កាត់​អន្លង់​កាត់​ជ្រោះ ទើប​ឈ្មោះ​ថា​អ្នក​ស្រលាញ់​ខ្លួន មិន​បាន​បោះ​បង់​ខ្លួន​ចោល​ឡើយ។ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ ជីវិតកថា ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

អំពី​ការងារ​ចាយ​វាយ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដែល​បាន​មក​អំពី​ការងារ​ប្រាសចាក​ទោស មនុស្ស​យើង​មិន​ត្រូវ​ធ្វេស​ប្រហែស​ឡើយ មិន​មែន​មិន​ឲ្យ​អស់​ទេ ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​អស់ក្នុងហេតុ​ដែលគួរ ហើយ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​តេ​ឲ្យ​អស់​ទៀត​ផង ហេតុ​ដែល​គួរ​មាន​ ៤ ប្រការ​គឺៈ ១- ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ខ្លួន​ឯង ចិញ្ចឹម​ជីវិត​មាតា​បិតា បុត្រ​ភរិយា​ ទាសកម្មករ អ្នក​ដែល​មក​អាស្រ័យ​ជា​មួយ​និង​ញាតិមិត្ត