អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០៦ កក្តដា ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ១២,៧២០ ដង)
អានិសង្សនៃការនៅទៀបគល់ឈើ
|
|
|
អានិសង្សនៃការនៅទៀបគល់ឈើ
កាលនៅទៀបគល់ឈើ ជាសេចក្ដីប្រតិបត្តិដ៏សមគួរដល់និស្ស័យ ព្រោះព្រះដ៏មានព្រះភាគជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់ថា៖ រុក្ខមូលសេនាសនំ និស្សាយ បព្វជ្ជា អ្នកបួសត្រូវអាស្រ័យនៅទៀបគល់ឈើជាសេនាសនៈ។ មួយវិញទៀត ភិក្ខុអ្នកទ្រទ្រង់រុក្ខមូលិកធុតង្គ ជាហេតុឲ្យព្រះដ៏មានបុណ្យជាម្ចាស់ត្រាស់សរសើរថា បច្ច័យនឹងកើតដល់ភិក្ខុនោះតិច តែបច្ច័យនោះបានដោយងាយ ឥតមានទោសជាទំនងឲ្យកើតអប្បិច្ឆតាគុណ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ អនិច្ចសញ្ញានឹងកើតឡើងដល់ព្រះយោគាវចរភិក្ខុនោះ ព្រោះហេតុប្រទះនូវវិការៈនៃដើមឈើរឿយ ៗ នឹងប្រាសចាកសេចក្ដីកំណាញ់ក្នុងសេនាសនៈ ប្រាសចាកសេចក្ដីត្រេកអរក្នុងនវកម្ម ( ការងារថ្មី ), ជាមួយនឹងរុក្ខទេវតា ហើយប្រព្រឹត្តទៅតាមគុណទាំងឡាយមានអប្បិច្ឆតាគុណជាប្រមាណ។ ព្រោះហេតុនោះបានជាព្រះពុទ្ធឃោសាចារ្យលោកនិពន្ធគាថា សរសើរអានិសង្សនៃភិក្ខុអ្នកកាន់រុក្ខមូលិកធុតង្គថា៖ សេចក្ដីថា លំនៅនៃបុគ្គលអ្នកស្ងាត់ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ពោលសរសើរថាជាទីសមគួរដល់និស្ស័យ, បណ្ដាទីស្ងាត់រកទីណាឲ្យស្មើនឹងរុក្ខមូលនេះគ្មាន, ភិក្ខុដែលទ្រទ្រង់រុក្ខមូលិកធុតង្គជាប្រក្រតី រមែងនាំបង់នូវអាវាសមច្ឆរិយៈ ( សេចក្ដីកំណាត់ក្នុងអាវាស ) បាន ធម្មតាភិក្ខុដែលមានវត្តប្រតិបត្តិល្អ កាលបើនៅក្នុងទីស្ងាត់ គឺរុក្ខមូលដែលទេវតារក្សាហើយ បានទស្សនាការឃើញដើមឈើមានស្លឹកខៀវខ្ចី និងទុំក្រហមដែលជ្រុះចាកទងរមែងបន្ទោបង់នូវនិច្ចសញ្ញា ( សេចក្ដីសំគាល់ថាទៀង ) ចេញបាន ព្រោះហេតុនោះបានជា ភិក្ខុដែលប្រកបដោយវិចារណប្បញ្ញាត្រេកអរក្នុងការភាវនា មិនត្រូវមើលងាយរុក្ខមូលសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់ដែលជាទ្រព្យមត៌ករបស់ព្រះអរហន្តសម្មាសម្ពុទ្ធគ្រូ ទ្រង់ប្រទានទុកឲ្យនេះឡើយ។ ព្រោះការនៅអាស្រ័យក្នុងទីសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់ទាំងឡាយមាន រុក្ខមូលជាដើម ជាទីប្រកបដោយប្រយោជន៍ច្រើនដូចពណ៌នាមកនេះ បានជាមានក្នុងអនុសាសនវិធី ( ដែលធ្លាប់ហៅថាផ្ដាំនាគ ) ព្រះដ៏មានព្រះភាគជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ឲ្យភិក្ខុប្រៀនប្រដៅភិក្ខុបួសថ្មីក្នុងវេលាចប់ញត្តិចតុត្ថវាចាថ្មី ៗ ថា៖ អ្នកបួសត្រូវអាស្រ័យនៅទៀបគល់ឈើជាសេនាសនៈ ( ទីដេកទីអង្គុយ ) , សេចក្ដីព្យាយាមក្នុងការអាស្រ័យនៅដោយរុក្ខមូលសេនាសនៈនោះអ្នកគប្បីធ្វើដរាបដល់អស់ជីវិត ដូច្នេះ។ រុក្ខមូលសេនាសនៈ រមែងជាទីអភិរម្យរបស់ព្រះយោគីអ្នកប្រាថ្នាសេចក្ដីស្ងប់រម្ងាប់ជាធម្មតា, ព្រោះហេតុនេះបានជា ព្រះសម្ពុទ្ធជាបរមសាស្ដារបស់យើង ទ្រង់ប្រសូតក្នុងលុម្ពិនីវនឱទ្យាន, ទ្រង់ត្រាស់អនុត្តរសម្ពោធិញាណនារុក្ខមូល គឺទៀបគល់ពោធិព្រឹក្ស ទ្រង់រំលក់ខន្ធបរិនិព្វានក្នុងសាលវនោទ្យានក្រោមលង្វែកមែករាំងទាំងគូរ។ ទីដែលព្រះបរមគ្រូទ្រង់ប្រសូត, ទ្រង់ត្រាស់ដឹង, ទ្រង់បរិនិព្វាន សុទ្ធតែក្នុងព្រៃជាសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់ទាំងអស់។ ការអាស្រ័យសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់ដូច្នោះ ហើយព្យាយាមចម្រើនសមណធម៌ ក៏ជាឧបការៈឲ្យបន្ទោបង់សេចក្ដីប្រមាទបាន។ ព្រោះហេតុនោះ បានជាព្រះយោគីអ្នកប្រាថ្នាសេចក្ដីស្ងប់ ច្រើនតែគាប់ចិត្តអាស្រ័យនៅក្នុងព្រៃជាទីស្ងាត់ គួរដល់កាយវិវេក ( សេចក្ដីស្ងាត់កាយ ) ដែលជាបច្ច័យឲ្យកើតចិត្តវិវេក ( សេចក្ដីស្ងាត់ចិត្ត ) និងឧបធិវិវេក ( សេចក្ដីស្ងាត់ចាកកិលេស ) ដូច្នេះហើយ, បើនៅព្រៃ កុំគ្រាន់តែស្ងាត់កាយប៉ុណ្ណោះ គួរឲ្យស្ងាត់ទាំងចិត្តនិងកិលេសផង ទើបឃើញថាការនៅក្នុងព្រៃសម្រេចប្រយោជន៍ល្អមែន ដូចភិក្ខុ ១ រូបដែលទៅចម្រើនសមណធម៌ក្នុងព្រៃស្ងាត់ ទោះបីឃើញវិសភាគារម្មណ៍ ក៏លោកខំសង្រួមចម្រើនសមណធម៌ដរាបដល់បានសម្រេចព្រះអរហត្តក្នុងទីនោះឯង។ សូមនាំរឿងនោះមកសំដែងជាឧទាហរណ៍ដូចតទៅនេះ៖ រឿងភិក្ខុមួយរូបចម្រើនធម៌ក្នុងព្រៃ ភិក្ខុ ១ រូបកំពុងអង្គុយចម្រើនធម៌ក្នុងព្រៃ, គ្រានោះ មានស្ត្រីម្នាក់មត់នឹងបុរសម្នាក់ថានឹងមកជួបគ្នាក្នុងទីនោះ កាលបុរសនោះមិនមក, ស្ត្រីនោះក៏ធ្វើកលមាយាប៉ងនឹងធ្វើឲ្យភិក្ខុនោះខូចសីល តែលោកមានសតិសម្បជញ្ញៈល្អ ក៏នឹកសង្វេគខំធ្មេចភ្នែកច្រើនធម៌ មិនរំភើបឡើយ។ វេលានោះ ព្រះបរមគ្រូទ្រង់គង់ក្នុងគន្ធកុដិ ទ្រង់ផ្សាយព្រះរស្មីទៅប្រោសប្រាណដូចជាទ្រង់ប្រថាប់ក្នុងទីចំពោះមុខភិក្ខុនោះ ហើយត្រាស់ថា៖ រមណីយានិ អរញ្ញានិ យត្ថ ន រមតិ ជនោ វីតរាគា រមេស្សន្តិ ន តេ កាមគវេសិនោ។ សេចក្ដី បណ្ឌិតទាំងឡាយជាអ្នកប្រាសចាករាគៈ មិនស្វែងរកកាម រមែងត្រេកអរក្នុងព្រៃជាទីគួររីករាយ ដែលមិនជាទីត្រេកអររបស់មហាជន។ នាំរឿងនេះមក ដើម្បីបញ្ជាក់សេចក្ដីឲ្យឃើញច្បាស់ថាព្រះយោគាវចរដែលនៅអាស្រ័យក្នុងទីសេនាសនៈដ៏ស្ងាត់ គប្បីជាអ្នកស្ងាត់កាយស្ងាត់ចិត្ត និងស្ងាត់ទាំងកិលេសផង ទើបឈ្មោះថា បានសម្រេចប្រយោជន៍តាមអរិយប្បវេណី។ បើកាយនៅក្នុងព្រៃ តែចិត្តត្រេចទៅស្វែងរកកាមឯក្នុងស្រុក ក៏មិនសម្រេចប្រយោជន៍។ ព្រោះហេតុនោះ ព្រះយោគាចវរគប្បីបង្អោនចិត្តគិតរំពឹងតាមន័យដែលព្រះបរមសាស្ដាចារ្យរបស់យើង កាលដែលទ្រង់កំពុងធ្វើទុក្ករកិរិយានៅឡើយ ទ្រង់រំពឹងឃើញច្បាស់ដោយសេចក្ដីឧបមា ៣ យ៉ាង នោះចុះ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ឱវាទបាតិមោក្ខ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
