បុញ្ញនិធិ កូនៗ​ទាំង​ឡាយ​ចូរ​ចាំ​ថា បុញ្ញនិធិ នេះ​ជា​ឈ្មោះ​មួយ​ដ៏​ល្អ​សម្រាប់​កូនៗ គួរ​តែ​ចាំ​ទាំង​អស់​គ្នា​ព្រោះ​វា​មាន​សារៈ​ប្រយោជន៍​ជា​ច្រើន​សម្រាប់​ខ្លួន​របស់​កូន និង​អ្នក​ដទៃ​ផង​ណា​កូន។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​សម្ដែង​ថា ឯស ទេវមនុស្សានំ សព្វកាម ទនោ និធិ យំ យំ ទេវាភិបត្ថេន្តិ សព្វមេតេន សព្តតិ កំណត់​ទ្រព្យ​ គឺ​បុណ្យ​នេះ​ឯង​រមែង​ជួយ​ឲ្យ​សព្វ​សត្វដែល​ប្រាថ្នា​បាន​ដល់​នូវ​ភាព​ជា​ទេវតា

ម៉ែ​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក​ពេល​ម៉ែ​នឹក​កូន ជាតិ​ជា​ម្ដាយ​គ្រប់​រូប មិន​ដែល​មាន​ម្ដាយ​ណា​ដែល​មិន​គិត​ដល់​កូន មិន​នឹក​កូន​នោះ​ទេ ម៉ែ​តែង​នឹក​កូន​គិត​កូន​រហូត​ហើយ​គ្រប់​ពេល​ដែល​ម៉ែ​នឹក​កូន ទឹក​ភ្នែក​របស់​ម៉ែ​តែង​ស្រក់​ហូរ​មក​ជានិច្ច ព្រោះ​ម៉ែ​ស្រឡាញ់​កូន ម៉ែ​ត្រូវ​ការ​កូន។ ក្នុង​ពេល​ដែល​កូន​ឃ្លាត​ឆ្ងាយ​ពី​ម៉ែ ឬ​ពេល​ដែល​កូន​មិន​នៅ​ជិត​ម៉ែ ក្នុង​ទ្រូង​ម៉ែ​តឹង​ណែន​ចង្អៀត អួល​អាក់​ព្រោះ​ម៉ែ​នឹក​កូន​ខ្លាំង​ណាស់។

ព្រះពុទ្ធអង្គ ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​ទ្រង់​មាន​ព្រះនាម​ដើម​ថា សិទ្ធត្ថ (​សំស្ក្រឹត​ហៅ​ថា​សិទ្ធាថិ) និង​ព្រះនាម​ដោយគោត្ត (​ត្រកូល) ថា គោតម (​សំស្ក្រឹត​ថា​គៅតម) ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​គង់​ប្រថាប់ នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ឥណ្ឌា ភាគ​ខាង​ជើង​ក្នុង​សតវត្សរ៍​ទី ៦ មុន​គ្រិស្ដសករាជ។ ព្រះ​រាជ​បិតា​របស់​ទ្រង់​មាន​ព្រះនាមថា សុទ្ធោទនៈ ជា​ក្សត្រ​នៃ​នគរសាក្ស (​បច្ចុប្បន្ន​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​នេប៉ាល់)។

កំណើត​បុណ្យ​ពូន​ភ្នំខ្សាច់ បើតាម​ក្នុង​គម្ពីរ​មហា​សំការ​សូត្របាន​បញ្ជាក់​ថា​ពេល​សង្ក្រាន្ត​ថ្មី​ជិត​មក​ដល់​ព្រះបាទ​បសេនតិកោសល​បាន​ទូល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា​ក្រោយ​ពេល​ព្រះអង្គ​បរិនិព្វាន​ទៅ កាល​បើ​ដល់​សង្ក្រាន្ត​ចូល​ឆ្នាំ​ម្ដងៗ តើ​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​គួរ​បំពេញ​កុសល​អ្វី​ខ្លះ? ព្រះពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​សម្ដែង​ថា គួរ​សាង​វា​លុក​ចេតិយ​នៅ​ឆ្នេរ​ស្ទឹង​ទន្លេ​ហើយ​នាំ​យក​គ្រឿង​សក្ការៈ ទៀន ធូប គ្រឿង​ក្រអូប

ត្រង់​ពាក្យ​ថា បាន​ទុក្ខ ឬ​សុខ ក៏​ព្រោះ​ចិត្ត​នោះមាន​អធិប្បាយ​ថា ៖ បុគ្គល​នឹង​ធ្វើ​កិច្ចការ​អ្វីៗ ដោយ​កាយ​ក្ដី ដោយ​វាចាក្ដី ក៏ព្រោះ​ចិត្ត​រិះគិត​ផ្ដើម​ឡើង​ជា​មុនទើប​ធ្វើ​បាន កាល​បើ​ចិត្ត​គិត​ខុស​ហើយ កិច្ចការ​នោះ ៗ ក៏​មិន​ល្អ ថែម​ទាំង​មាន​ទោស​ទុក្ខ​កើត​ឡើង​ផង បើ​ចិត្តរិះ​គិត​ត្រូវ ទើប​មាន​ផល​ល្អ​និង​ជា​គុណ​ឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​សុខ សេចក្ដី​ចម្រើន​ដល់​ខ្លួន។ ម្យ៉ាង​ទៀត ចិត្ត​ដែល​លោភ​ចង់​បាន​ក្ដី​ ចិត្ត​ដែល​ត្រេកត្រអាល​ក្នុងកាមគុណ​ក្ដី ចិត្ត​ដែល​ក្រោធ​ខឹង​ប្រទូស្ដក្ដី ចិត្ត​ដែល​វង្វេង​មិន​ដឹង​ខុស​ត្រូវ​ក្ដី សូម្បី​តែម្យ៉ាងៗ ក៏​សុទ្ធតែជាភ្លើង​ដុត​រោលឲ្យក្ដៅក្រហាយ​ឲ្យ​កើត​ទុក្ខព្រួយ​លំបាក​ទាំងអស់។ ចិត្ត​នេះ​បើ​ប្រាស​ចាក​សេចក្ដី​លោភ សេចក្ដីត្រេកត្រអាល សេចក្ដី​ក្រោធខឹង​ប្រទូស្ដ​និង​សេចក្ដី​វង្វេង​ហើយ ទើប​អស់​សេចក្ដី​ក្ដៅក្រហាយ​ជាសុខ​សប្បាយ​ទៅ​បាន ទោះ​បី​មិន​អស់​ជា​សមុច្ឆេទប្បហាន​ផ្ដាច់​ផ្ដិល​ព្រម​ទាំង​ឫសគល់​ក៏ដោយ ឲ្យ​តែ​បាន​ត្រឹម​តទង្គប្បហាន​ស្ងប់រម្ងាប់​ដោយខណៈៗ ក៏​គង់​ជាសុខ​ស្រួល​ក្នុង​ចន្លោះៗ ដែល​ព្រោះ​ហេតុ​នោះ​បាន​ជា​ព្រះដ៏មានបុណ្យ​ជាម្ចាស់ ទ្រង់​ព្រះមេត្តា​ប្រោស​សេចក្ដី​សុខ​សេចក្ដីចម្រើន មាន​ទ្រង់​ប្រដៅ​មិន​ឲ្យលុះ​អំណាច​សេចក្ដី​សុខ​សេចក្ដីចម្រើន ឲ្យសន្ដោស​តាម​មាន​តាម​បាន ឲ្យលះ​បង់សេចក្ដី​ក្រោធ និង​សេចក្ដីវង្វេង​ជាដើម។ ឯព្រះពុទ្ធដីកា​ដែល​ទ្រង់​ប្រដៅ​ឲ្យលះសេចក្ដី​លោភជាដើម​នេះ​សូម្បី​តែម្យ៉ាងៗ ក៏សុទ្ធ​តែ​ជា​ផ្លូវ​សុខ ផ្លូវ​ចម្រើន​ទាំង​អស់ ។សេចក្ដី​ដែលបាន​អធិប្បាយ​មក​នេះ ដើម្បី​បង្ហាញ​ឲ្យ​ឃើញ​ថា បាន​ទុក្ខឬសុខ​ក៏​ព្រោះ​តែចិត្ត។ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ ឱវាទបាតិមោក្ខ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​