អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២១ កក្តដា ឆ្នាំ២០២១ (អាន: ១៨,៣១៧ ដង)
គុណានិសង្សនៃខន្តីយ៉ាងអស្ចារ្យ
|
|
|
គុណានិសង្សនៃខន្តីយ៉ាងអស្ចារ្យ
អ្នកប្រាជ្ញដ៏មានប្រាជ្ញា គួរឃើញគុណានិសង្សរបស់ខន្តីយ៉ាងអស្ចារ្យ ដូច ទីឃាវុកុមារ ដែលបានសោយរាជ្យជាមហាក្សត្រិយ៍ក្នុងនគរពីរ ក៏ព្រោះអានិសង្សរបស់ខន្តីនេះឯង។ សូមនាំរឿងនោះមកសម្ដែងជាឧទាហរណ៍ដូចតទៅនេះ៖ រឿង ទីឃាវុកុមារ កាលព្រះបាទព្រហ្មទត្ត គ្រងរាជសម្បត្តិនៅក្រុងពារាណសីដែនកាសី, ព្រះបាទទីឃីតិគ្រងរាជសម្បត្តិក្នុងក្រុងសាវត្ថី ដែនកោសល។ គ្រានោះ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តលើកពលទៅវាយក្រុងសាវត្ថីបាន។ ព្រះបាទទីឃីតិនាំព្រះអគ្គមហេសីទៅនៅអាស្រ័យនឹងស្មូនឆ្នាំងម្នាក់ក្នុងប្រទេស១ ជាទីបំផុតដែន។ ចំណេរមកខាងក្រោយ ព្រះអគ្គមហេសីមានព្រះរាជបុត្រ សន្មតព្រះនាមថា " ទីឃាវុកុមារ " ។ វេលាមួយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តចាប់ព្រះបាទទីឃីតិបាន ក៏ឲ្យពេជ្ឈឃាតនាំទៅសម្លាប់, គេកំពុងបណ្ដើរទៅ ទីឃាវុមកទាន់។ ព្រះបាទទីឃីតិទ្រង់ប្រដៅព្រះរាជបុត្រថា ៖ " នែ៎ទីឃាវុ! អ្នកកុំឃើញកាលវែងពេក ខ្លីពេក ធម្មតាពៀរមិនដែលរម្ងាប់ដោយពៀរទេ ពៀរតែងរម្ងាប់ដោយការមិនចងពៀរ " ទ្រង់ផ្ដាំស្រេចពេជ្ឈឃាតក៏សម្លាប់ទៅ។ ថ្ងៃក្រោយ ទីឃាវុបានចូលថ្វាយខ្លួនជាខ្ញុំរាជការយ៉ាងជិតដិតនឹងព្រះបាទព្រហ្មទត្ត។ សម័យ ១ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តទ្រង់ស្ដេចទៅប្រពាតព្រៃ ឲ្យទីឃាវុធ្វើជានាយសាថីបររាជរថ។ ទីឃាវុបានឱកាស ក៏ប្រឹងបររាជរថបង្ហូសទៅមុនពយកពលសេនាដោយប្រាថ្នានឹងសម្លាប់ព្រះបាទព្រហ្មទត្តនោះ។ វេលានោះព្រះបាទព្រហ្មទត្តទ្រង់ផ្ទំកើយភ្លៅទីឃាវុ ដោយសេចក្ដីនឿយព្រួយព្រះកាយពល កំពុងតែផ្ទំស្កល់, ទីឃាវុចាប់ព្រះខាន់លើកឡើងប្រាថ្នានឹងសម្លាប់ តែនឹកភ្នកដល់បណ្ដាំព្រះបិតាក៏ឈប់ទៅវិញ, គ្រាន់តែស្រែកសន្ធាប់ឲ្យព្រះបាទព្រហ្មទត្តជ្រាប់ថាជាបុត្រព្រះបាទទីឃីតិប៉ុណ្ណោះ។ គ្រានោះ ក្សត្រិយ៍ទាំង ២ ព្រះអង្គទ្រង់បានឲ្យជីវិតដល់គ្នានិងគ្នា ហើយទ្រង់ស្ដេចត្រឡប់ទៅព្រះនគរ។ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តបង្វែរក្រុងសាវត្ថីប្រទានមកឃាវុវិញ ព្រមទាំងប្រទានព្រះរាជធីតាឲ្យជាអគ្គមហេសី។ លុះតមកខាងក្រោយ ព្រះបាទទីឃាវុបានគ្រងរាជ្យជាធំក្នុងដែនទាំង ២ គឺដែនកាសី និងដែនកោសល។ ខន្តី សេចក្ដីអត់ធន់ មានគុណានិសង្សជាអស្ចារ្យក្រៃពេកដូចយ៉ាងទីឃាវុកុមារដែលបានសោយរាជ្យជាធំក្នុងដែនទាំង ២ នោះ ក៏មិនមកពីអ្វីឡើយ មកតែពីខន្តីសេចក្ដីអត់ធន់ប៉ុណ្ណោះ, បើប្រសិនជាទីខាវុចងពៀរតបនឹងព្រះបាទព្រហ្មទត្តវិញ; ពៀរនោះធ្វើម្ដេចឡើយនឹងស្ងប់រម្ងាប់ទៅបាន មុខជាមានអ្នកដទៃដែលខ្ញុំរាជការរបស់ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត គេនឹងសម្លាប់ព្រះអង្គវិញមិនលែង។ ព្រោះហេតុនេះបានជា ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាម្ចាស់ត្រាស់ទេសនាថា៖ " ពៀរមិនដែលស្ងប់រម្ងាប់ដោយពៀរឡើយ, ពៀរដែលនឹងស្ងប់រម្ងាប់បាន តែដោយការមិនចងពៀរ " ។ ព្រោះហេតុដូច្នេះ សាធុជនអ្នកប្រាថ្នាសេចក្ដីសុខ សេចក្ដីចម្រើនក្នុងលោក និងលោកខាងមុខ គប្បីមានខន្តីគ្រប់វេលាកុំបោះបង់ចោលខន្តីឡើយ។ ពាក្យដែលប្រដៅឲ្យមានខន្តីសេចក្ដីអត់ធន់ ដូចពោលមកហើយនេះ រាប់ថាជា ពុទ្ធសាសនា ពាក្យប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ គឺព្រះពុទ្ធរាល់ព្រះអង្គដែលបានត្រាស់ក្នុងកាលទាំងពួង តែងទ្រង់ប្រដៅដូច្នេះ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ឱវាទបាតិមោក្ខ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
