អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០៣ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៧,៨១៧ ដង)
ដំណើរជីវិត
|
|
|
ផ្ទាំងជីវិតគឺជាជញ្ជាំងផ្ទះមួយដែលគ្មានដំបូល ហើយគ្មានកំពស់ពិតប្រាកដផង។ មនុស្សម្នាក់ៗប្រៀបបាននឹងជាងសង់ផ្ទះដែលរៀបជញ្ជាំងក្នុងមួយថ្ងៃរៀបឥដ្ឋមួយដុំ។ ជីវិតចេះតែធ្វើដំណើរទៅមុខ រីឯជញ្ជាំងផ្ទះក៏ចេះតែខ្ពស់ឡើងៗទៅលើដែរ។ នៅពេលដែលគេឡើងទៅដល់ខ្ពស់ ទើបមនសិការ សីលធម៌ និងការចេះដឹងរបស់គេបើកទស្សនវិស័យទៅរកទុទិដ្ឋិនិយម ឬ សុទិដ្ឋិនិយមតាមទស្សនៈរៀងៗខ្លួន ។ កាលបើគេត្រេចចរទៅតាមស្នាមដានជីវិតដល់កំផែងខ្ពស់ហើយគេមិនត្រូវសំងំក្រាបក្បាលសុខសាន្តម្នាក់ឯង ធ្វើគធ្វើថ្លង់បិទប្រស្រីភ្នែកមិនសម្លឹង មកមើលអ្វីៗខាងក្រោមនោះទេ។
ការពិសោធន៍ដ៏យូរអង្វែងតាមស្នាមជឹបជល់ ប៉ះពាល់ លើគន្លងផ្ទាំងជីវិត បានធ្វើអោយមនុស្សមានស្មារតី រឹងប៉ឹងមោះមុត តស៊ូ និងក្លាហាន ។ ឡើងដល់ទីខ្ពស់នោះ គេនឹងងាកមកក្រោមឃើញឈូងសមុទ្រកម្មពៀរកោះសប្បាយ ភ្នំភ្លើងនៃការជម្លោះចាក់ដោត ទីវាលវិយោគសង្រេង កម្ពោតព្រៃសុទ្ធសាធ ព្រៃល្បាតបន្លាមួរហ្មង ត្រពាំងទឹកភ្នែក ថ្លុកស្ដាយក្រោយ ព្រែកបុណ្យ ស្ទឹងបាប ខ្ពង់រាបរមណីយ៍ និងដែនដីសណ្ដរនៃទន្លេស្នេហា។ កាលបើឡើងអោយខ្ពស់ៗទៅទៀតគេនឹងចោលនេត្រាបានឆ្ងាយជាងនេះ ហើយគេនឹងឃើញភ្នំធំៗឯនាយឆ្ងាយសន្លឹមមានជួរវែងៗជាប់គ្នា ដែលនៅពីក្រោយភ្នំនោះគេនឹងឃើញមានអាថ៌កំបាំងគួរអោយព្រឺក្បាលមិនខាន។ តើយើងធ្វើដូចម្ដេចទើបមើលឃើញអាថ៌កំបាំងនៅខាងក្រោមភ្នំនោះ។ តើនរណាអាចឆ្លើយត្រូវថា អាថ៌កំបាំងនោះមានអ្វីខ្លះ? តើជួរភ្នំព្រំប្រទល់ដែនភ្នំនោះមានឈ្មោះថាអ្វីទៅវិញ? កាលបើគ្មាននរណាដឹង ឬការដឹងនោះមិនសូវមានតម្លៃសម្រាប់យើង នាទីសុជីវធម៌របស់យើងតម្រូវឲ្យយើងរង់ចាំ ជញ្ជាំងរបស់យើងផ្ទាល់សង់ដល់កំពស់ដែលអាចមើលឃើញ ហើយថាត្រូវពិតប្រាកដនោះចុះ។ ត្រដោកកម្មដែលព្យួរជាប់នៅនឹងមនុស្សគ្រប់រូប ជួនក៏ជំរុញឲ្យសង់ជញ្ជាំងបានខ្ពស់ ជួនក៏សង់បានទាប ហើយទីបំផុតក្រាលផ្ទុកជីវិត ដែលយើងមិនដឹងនៅទីណា បានចុចកណ្ដឹងរោទិ៍ហៅអោយជីវិតវិលទៅទីនោះវិញ ដោយទុកអោយរូបកាយទៅជាចំណីនៃអគ្គី ឬសត្វធាតុនានា ។ អ្វីទៅជីវិតនេះ?។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ សុជីវធម៌ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
