អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០៥ មករា ឆ្នាំ២០២៣ (អាន: ២៣,៨៥១ ដង)
រឿងទិសាបាមោក្ខព្រាហ្មណ៍
|
|
|
រឿងទិសាបាមោក្ខព្រាហ្មណ៍
( ចាក អ. ឯ. )
( ការមិនប្រាកដ មិនស្គាល់កាល ជាថ្នាំពិសក្នុងលោក )
កាលកន្លងទៅហើយ ព្រះបាទព្រហ្មទត្តសោយរាជសម្បត្តិក្នុងក្រុងពារាណសី។ កាលនោះព្រះសម្ពុទ្ធបរមគ្រូរបស់យើង ទ្រង់សោយព្រះជាតិក្នុងត្រកូលព្រាហ្មណ៍ឈ្មោះឧទិច្ចៈ លុះមានវ័យចំរើនឡើងទ្រង់បរិបូរណ៌ដោយរូបកាយនិងបញ្ញា ប្រសើរវិសេសជាងព្រាហ្មណ៍ទាំងអស់ក្នុងជាតិភូមិ ។ ព្រាហ្មណ៍ជាមាតាបិតា បានបញ្ជូនឳ្យទៅរៀនសិល្បសាស្ត្រក្នុងមហាវិទ្យាល័យក្រុងពារាណសី មិនយូប៉ុន្មានព្រាហ្មណ៍បុត្រក៏បានចេះចប់ត្រៃវេទ ហើយយល់នូវអត្ថនិងធម៌ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ។
ព្រះបាទព្រហ្មណ៍ទត្តបានជ្រាបថា ព្រាហ្មណ៍បុត្រជាអ្នកប្រាជ្ញវិសេសដូច្នោះ ក៏តាំងឳ្យធ្វើជាអាចារ្យទិសាបាមោក្ខ ក្នុងព្រះរាជាអាណាចក្ររបស់ព្រះអង្គ ។ ទិសាបាមោក្ខព្រាហ្មណ៍ក៏បានបង្រៀនសិល្ប៍សាស្រ្តដល់មាណព ៥០០ នាក់ មាណពទាំងឡាយ តែងក្រោកឡើងស្វាធ្យាយសិល្ប៍សាស្ត្រដោយសំឡេងមាន់រងាវនោះគ្រប់ៗ គ្នា ។ មាណពទាំងឡាយតែងនាំគ្នារក្សាកាន់នោះ ដោយប្រពៃ ។ ក្នុងកាលជាខាងក្រោយមកមាន់នោះក៏ស្លាប់ទៅ មាណពទាំងឡាយបាននាំគ្នារកមាន់ថ្មីមួយទៀត ។ គ្រានោះមានមាណពម្នាក់ ចូលទៅកាច់ ឧសក្នុងព្រៃខ្មោចបានឃើញមាន់ឈ្មោលមួយ ក៏ចាប់យកមកចិញ្ចឹម ទុកនៅក្នុងទ្រុង ដើម្បីឳ្យរងាវ ។ មាន់នោះជាសត្វមិនមានប្រក្រតី មិនស្គាល់កាល ចេះតែរងាវមិនប្រាកដ ព្រោះជាសត្វកើតក្នុងព្រៃខ្មោចតែម្នាក់ឯង មិនដែលឮសូររងាវរបស់មាន់ចាស់ៗ ឡើយ ជាសត្វប្រាសចាកដំបូន្មាន ជួនកាលរងាវខុសក្នុងវេលាអាធ្រាត្រ ជួនកាលរងាវក្នុងពេលអារុណរះ ជួនកាលរងាវក្នុងពេលថ្ងៃត្រង់ ។ មាណពទាំងនោះជួនកាលក្រោកទាំងកណ្តាលអាធ្រាត្រសិក្សាសិល្បសាស្រ្តក៏មាន ជួនកាលដេកដល់អរុណរះក៏មាន ជាអ្នកមានការសិក្សាមិនប្រាកដសិល្បសាស្រ្តទាំងឡាយ កាលបើខ្វះការស្វាធ្យាយន៍ហើយ ក៏ភ្លេចបាត់បង់ជាច្រើន ទើបមាណពទាំងនោះប្រឹក្សាគ្នាថា មាន់នេះគ្មានប្រក្រតីទេ ជាសត្វមិនស្គាល់កាល រងាវមិនប្រាកដ បើយើងយកមាន់នេះជាប្រមាណ មុខតែវិនាសសិល្បសាស្ត្រអស់មិនខាន និយាយប្រឹក្សាគ្នាដូច្នេះហើយ ក៏ចាប់មួលកមាន់នោះស្ងោរស៊ីទៅ ( នេះហើយហៅថាមាន់សម្ល បើជាមនុស្សវិញហៅថាមនុស្សសម្ល ) ។ មាណពទាំងនោះ ក៏នាំគ្នាទៅជំរាបអាចារ្យទិសាបាមោក្ខ ថាមាន់ដែលចាប់ពីព្រៃខ្មោចមក ចេះតែរងាវខុសពេលវេលា យើងខ្ញុំទាំងឡាយមួលកស្លាប់ទៅហើយ ។ អាចារ្យទិសាបាមោក្ខ ក៏និយាយប្រាប់សិស្សទាំងនោះថា មាន់នេះជាសត្វមិនចំរើនឡើងក្នុងសំណាក់មាតាបិតា មិនដែលនៅក្នុងសំណាក់អាចារ្យទេ បានជាមិនដឹងនូវកាលគួរនិងមិនគួរ ការមិនដឹងនេះហើយ ជាទោសរបស់មាន់នោះ ។ វាយអត្ថបទដោយ ខ្ញុំព្រះករុណា ខ្ញុំបាទ យ៉ែម ភិរុណ ដកស្រង់ចេញប្រជុំនិទានជាតកភាគ១ របស់ព្រះបាឡាត់ឧត្តមលិខិត សុង ស៊ីវ សិទ្ធត្ថោ គ្រូបង្រៀនបាលីនៅវត្តលង្កា រាជធានីភ្នំពេញ ។ អព្រះគុណព្រះភិក្ខុ សិរីបញ្ញោ ហ៊ុល សុខារ៉ា ព្រះគ្រូចៅអធិការ វត្តកល្យាណមិត្តខ្សាច់ពោយនិងលោកអាចារ្យ ចយ ធិន ដែលបានផ្តល់សៀវភៅប្រជុំនិទានជាតកនេះ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
