អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ២៦ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១៦,៤២៦ ដង)
ខ្លួនទីពឹងខ្លួន
|
|
|
ខ្លួនទីពឹងខ្លួន
អត្តាហិ អត្តនោ នាថោ ពុទ្ធសាសនិកជនគ្រប់រូបបានយល់ដឹងហើយថា ទ្រឹស្តីកម្មផល ជាមូលដ្ឋាននៃព្រះពុទ្ធសាសនា ។ ដូចនេះ យើងអាចហៅព្រះពុទ្ធសាសនា ជាលទ្ធិកម្មនិយម (លទ្ធិស្តីពីកម្ម) វិញក៏បានឥតខុសទាស់ ។ ព្រះពុទ្ធសាសនាស្តីពីកម្ម (អំពើ=action) គឺសំដៅយក កម្ម ដែលមានចេតនាជាដើមចម ។ កម្មនេះពិតជាឲ្យផលវិបាកខ្លួនឯងពិត ព្រោះកម្មមានចេតនា ។ ចេតនា គឺសីលចេតនា ចាគចេតនា ទុស្សីលចេតនា ។ល។ លក្ខណៈអ្វីជាអទិទេព ដែលថាមានអនុភាពលើអ្វីទាំងអស់ ឬអ្វីដទៃទៀត ដែលជាភាពតំណាងអាទិទេព មានឫទ្ធានុភាពនោះ ពុំមានចំណែកណាមួយទាល់តែសោះ នៅក្នុងលក្ខណៈព្រះពុទ្ធសាសនា ។ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា ពុំមានអ្នកណាមួយជាអ្នកចាំប្រទានរង្វាន់ ឬជាអ្នកចាំដាក់បណ្តាសា ឲ្យមានបាបនោះទេ ។ សុខក្តី ទុក្ខក្តី សុទ្ធតែជាផលដែលកើតចេញមកអំពីកម្ម (អំពើ) របស់ខ្លួនគ្រប់គ្នាទាំងអស់ ។ គំនិតដែលគិតថា ទេព្តាពេញព្រះទ័យ ហើយប្រោសប្រទានរង្វាន់ក្តី ឬទេព្តាមិនសព្វព្រះទ័យ ហើយក្រេវក្រោធដាក់បណ្តាសា ឲ្យមានបាបក្តី ឬគំនិតដែលគិតថា ទេព្តាគូសក្រយៅឲ្យមនុស្ស ឬព្រះព្រហ្មដាក់កំហិត កម្រិតវាសនាមនុស្សក្តី ពុំមែនជាសម្មាទិដ្ឋិ (right understanding) ពុំមែនជាសទ្ធា (ជំនឿហេតុផលប្រកបដោយបញ្ញា) ហើយក៏ពុំមាននៅក្នុងទ្រឹស្តីពុទ្ធសាសនាដែរ ។ យើងបានដឹងតាមរយៈពុទ្ធប្បវត្តិហើយថា ព្រះពុទ្ធជាមនុស្សសុទ្ធសាធ ព្រះអង្គពុំមែនជាអទិទេព ពុំមែនជាតួអង្គអវតារ (incarnation) ពុំមែនជាព្រះវិស្ណុ ឬជាបរមទេព្តា មិនចេះស្លាប់នោះឡើយ ។ ដោយព្រះអង្គមានភាពជាមនុស្ស ហើយប្រើវិរយភាពខ្លាំងក្លា ឲ្យបានសម្រេចនូវ ពុទ្ធភាព និងមោក្ខធម៌ ទ្រង់ប្រកាសប្រាប់លោកទាំងមូលឲ្យយល់ច្បាស់ តាមសេចក្តីពិតថា មនុស្សលោកមានភាពអាចបាន (possibilities) និងអនុភាពអាចធ្វើឲ្យសម្រេចបាន (creative power) កប់នៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ។ វាសនាមនុស្សស្ថិតនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃមនុស្ស ។ មនុស្សជាអ្នកច្នៃវាសនារបស់ខ្លួន ពុំមែនជាព្រះព្រហ្ម ឬទេវតាជាអ្នកដាក់កំហិត ឬច្នៃវាសនាមនុស្សទេ ។ មនុស្សមួយចំនួនធ្លាប់ពោលថា " វាសនាមនុស្សម្នាក់ៗស្រេចទៅលើព្រហ្មលិខិត ស្រេចលើទេវតាដៅគូទឲ្យ " ។ ពាក្យសម្តីនេះ ជាសម្តីមនុស្សខ្វះសេចក្តីក្លាហាន ទទួលចុះចាញ់ វិរិយភាព បន្ថោកបន្ទាបអត្តភាពរបស់ខ្លួន ។ មនុស្សជំពូកនេះ រមែងជួបប្រទះនូវទុក្ខសោក ផលវិបាកជាច្រើនក្នុងជីវិត លុះស្មុគស្មាគទ័លគំនិត ខ្វះមធ្យោបាយដោះស្រាយ ក៏តាំងសម្លឹងមើលមេឃ មើលផ្កាយ ហើយឧទានឡើងថា " ជាតិនេះអភ័ព្វណាស់! ស្គាល់តែទុក្ខ! ព្រហ្មលិខិតឥតមេត្តា ទេវតាឥតប្រណី! " ។ ទោះបីខំប្រឹងស្រែកឲ្យបែកផែនដី ក៏ឥតអំពើរដែរ ព្រោះពុំមានព្រះព្រហ្ម ឬទេវតាណាមួយចុះពីស្ថានលើ មកជួយដោះស្រាយ យើងបានក្រៅពីតែខ្លួនយើងទេ ប្រសិនបើមាន ក៏មានតែក្នុងរឿងព្រេងនិទានតែប៉ុណ្ណោះ ។ ទ្រឹស្តីកម្មផល បានបញ្ជាក់រួចមកហើយថា អ្វីៗដែលយើងមានក្នុងជាតិនេះ គឺជាផលនៃកម្មដែលយើងបានសាងពីអតីតជាតិផង ក្នុងបច្ចុប្បន្នជាតិនេះផង ។ យើងសាងកម្ម (អំពើ) យើងត្រូវទទួលផលនៃកម្ម ជាចាំបាច់ចៀសមិនរួច អាស្រ័យហេតុនេះហើយ ទើបព្រះពុទ្ធទ្រង់ចែងនូវពុទ្ធសុភាសិតថា អត្តាហិ អត្តនោ នាថោ មានន័យថា ខ្លួនជាទីពឹងនៃខ្លួន ទេវតាឥន្ទព្រហ្មពុំមែនជាទីពឹងរបស់យើងទេ ។ ព្រះសមណគោតម បរមគ្រូនៃយើង ទ្រង់បានបណ្តុះកម្លាំងចិត្តសាវ័កព្រះអង្គឲ្យចេះទីពឹងខ្លួន ដើម្បីរួចចាកទុក្ខភ័យខ្លួនឯង បញ្ចេះឲ្យយល់ពិតថា បរិសុទ្ធិ និងមិនបរិសុទ្ធិ ស្រេចលើបុគ្គលម្នាក់ៗទេ ។ ពុទ្ធវចនៈ ដែលបណ្តុះកម្លាំងចិត្តសាវ័កទាំងឡាយ ឲ្យចេះទីពឹងខ្លួន ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ទុកក្នុងមហាបរិនិព្វានសូត្រថា " ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ! អ្នកទាំងឡាយ ចូរយកខ្លួន ជាកោះពឹងខ្លួនឯង ចូរយកខ្លួនជាទីពឹង ចូរកុំយកអ្នកដទៃមកធ្វើជាទីពឹងខ្លួនឡើង " ភិក្ខវេ អត្តទីបា វិហរថ អត្តសរណា អនញ្ញសរណា ។ ក្នុងលោកសន្និវាសនេះ តម្រិះវិជ្ជាក្តី ទ្រព្យសម្បត្តិក្តី រមែងតែងកើតឡើងដល់បុគ្គលដែលមាន វិរិយភាព ខន្តី គោលបំណងមោះមុត តស៊ូអត់ធន់ ពុះពារឧបសគ្គគ្រប់បែបយ៉ាង ក្នុងជីវិត សមដូចបុរាណភាសិតមួយថា ចេះពីរៀន មានពីរក ពុំមែនបានមកពីការបន់ស្រន់ សុំអង្វរកពីទេវតា ឥន្ទព្រហ្មទេ ។ លុះត្រាតែយើងខំប្រឹងប្រែងព្យាយាម ខំស្វះស្វែងរកទ្រព្យសម្បត្តិទើបយើងមានភោគទ្រព្យ ។ ស្រីហិតោបទេសពោលថា " ម្រឹគទាំងឡាយ មិនដែលបោលចូលមាត់សីហៈដេកលក់ឡើយ " ។ យ៉ាងណាមិញ ទ្រព្យសម្បត្តិ មិនដែលហូរចូលមកដល់បុគ្គលណា ដែលបណ្តោយឲ្យកោសជ្ជភាព (ភាពខ្ជិលច្រអូស) គ្របសង្កត់ ដេកចាំព្រេងវាសនាដែរ ។ បណ្ឌិតលោកចាត់ទុក សេចក្តីព្យាយាម ជាទ្រព្យដ៏ប្រសើររបស់មនុស្សប្រុសស្រីគ្រប់រូប ។ ព្រះពុទ្ធទ្រង់សម្តែងថា វិរិយេន ទុក្ខមច្ឆេតិ ប្រែថា ដោយសេចក្តីព្យាយាម មនុស្សអាចឆ្លងផុតទុក្ខទោស គ្រប់យ៉ាងបាន ។ បញ្ញាឬប្រាជ្ញាកើតឡើងពីវិជ្ជា ។ វិជ្ជានាំឲ្យមានវិន័យ វិន័យនាំឲ្យបានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ សេចក្តីថ្លៃថ្នូរនាំឲ្យបានទ្រព្យសម្បត្តិ ទ្រព្យសម្បត្តិនាំឲ្យមានធម៌ ធម៌ដឹកនាំឲ្យបានសេចក្តីសុខ ។ មនុស្សគ្មានវិជ្ជា លោកចាត់ទុកថា ជាមនុស្សគ្មានប្រាជ្ញា ល្ងង់ខ្លៅខ្វះទ្រព្យសម្បត្តិ អាប់ឱនកិត្តិយស គ្មានរស្មី គ្មានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ ។ បុរាណលោកពោលថា " មនុស្សល្ងង់មិនផ្អើលភ្ញាក់ ដូចភ្នែកខ្វាក់ទាំងសងខាង មានរូបគ្មានអ្វីអាង សាងថោកទាប កើតមកខ្លៅ " ។ បញ្ញាឬប្រាជ្ញានេះចែកចេញជាពីប្រការ គឺ លោកីយបញ្ញា និង លោកុត្តរបញ្ញា ។ លោកិយបញ្ញា បានដល់ការចេះដឹង ការយល់ស្គាល់នូវដំណើរវិវឌ្ឍន៍នៃស្ថានការណ៍ និងព្រឹត្តិការណ៍ផ្សេងៗ ក្នុងពិភពលោក ។ បើយើងមិនអើពើ មិនយល់កិច្ចការ ឬវិជ្ជាខាងផ្លូវលោកផង យើងមិនអាចរស់នៅក្នុងលោកនេះ បានដោយស្រួលឡើយ ។ លោកិយបញ្ញា ជាជំនួយជួយឲ្យយើងវាងវៃ ក្នុងការប្រកបការងារ ឬមុខរបរជំនួញជួញប្រែ តាមសម្មាអាជីវៈ ស្គាល់កាលៈទេសៈ ស្គាល់ការនិយមនៃពិភពលោកបច្ចុប្បន្ន ដែលជាសម្ភារនិយម (materialist) ។ លោកុត្តរបញ្ញា បានដល់ការចេះដឹងខាងផ្លូវធម៌ គឺសច្ចធម៌ ។ បើនិយាយតាមលោកុត្តរ បានដល់សម្មាទិដ្ឋិ (right understanding) ការយល់ត្រូវ និងសម្មាសង្កប្បៈ (right thought) ការត្រិះរិះត្រូវដែលជាបញ្ញាសិក្ខា (wisdom) ដែលជាផ្លូវតែមួយគត់សម្រាប់នាំសត្វទៅកាន់ការរួចចាកទុក្ខ (មោក្ខធម៌) គឺព្រះនិព្វាន ។ បញ្ញា ជាអាវុធដ៏ប្រសើរ សម្រាប់កាប់ឆ្ការនូវព្រៃស្នាប់ គឺកិលេសតណ្ហា ។ អ្នកមានបញ្ញាទើបពិចារណាឃើញទោសរបស់ខ្លួនឯង មិនថ្កោលទោសអ្នកដទៃ ដឹងថាខ្លួនឯង ជាទាសៈនៃកិលេសតណ្ហា ។ បញ្ញា ជាបារមីមួយ ក្នុងបណ្តាបារមីធម៌ (state of perfection) ទាំងដប់ហៅថាទសបារមី ដែលព្រះពុទ្ធបរមសាស្តា បំពេញជាច្រើនជាតិមកហើយ ហើយបានសម្រេចព្រះនិព្វាន ។ សរុបសេចក្តីមក តាមព្រះពុទ្ធោវាទ បុគ្គលម្នាក់ៗ ត្រូវយកខ្លួនជាទីពឹងរបស់ខ្លួន ត្រូវប្រើបញ្ញារបស់ខ្លួនរចនាជីវិតរបស់ខ្លួន ដោយការយកវិរិយភាព ខន្តី ជាមធ្យោបាយ ។ បុគ្គលម្នាក់ៗ មិនត្រូវពឹងអ្នកដទៃ មិនត្រូវធ្វើជាស្រមោល ឬអាយ៉ងរបស់អ្នកដទៃ មិនត្រូវពឹងផ្អែកលើព្រេងវាសនា មើលងាយអត្តភាពរបស់ខ្លួន ហើយរត់ទៅពឹងអទិទេព ឥន្ទព្រហ្ម ទេ ។ ក្នុងការស្វែងរកទ្រព្យក្តី រកធម៌ក្តី ត្រូវប្រកាន់យកពុទ្ធភាសិត ខ្លួនទីពឹងខ្លួន អត្តាហិ អត្តនោ នាថោ ជានិច្ច ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ " ទ្រឹស្តីកម្មផល " រៀបរៀងដោយ ឈុន គីមអៀត ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
