បុគ្គល​អ្នក​ធ្វើ​បុណ្យ​បាន​ផល​ឃើញ​នឹង​ភ្នែក ៦ រូបគឺ ១- នាយបុណ្ណទាសីនោះ បាន​ថ្វាយ​ភត្តាហារ​ដល់​ព្រះសារីបុត្តត្ថេរ ក៏​បាន​ជា​បុណ្ណកសេដ្ឋី​ក្នុង​ថ្ងៃ​ថ្វាយ​ភត្តាហារ​នុះឯង។ ២- ព្រះនាងគោបាលមាតា ប្រកបដោយសទ្ធា យកសក់ទៅលក់បាន ៨ កហាបណៈហើយក៏ទ្រព្យ ៨ កហាបណៈ​នោះ​ទៅទិញ​អាហារ​បិណ្ឌបាត ថ្វាយ​ដល់​ព្រះមហាកច្ចាយនត្ថេរ ក៏​បាន​ផល​ជាទិដ្ឋធម្មវេទនីយកម្ម

ម៉ែ​សូម​ឲ្យ​កូន​តាំង​ចិត្ត​រៀន​ដោយ​ល្អ គ្រប់​វិជ្ជា​ទាំង​អស់​ដែល​ជា​វិជ្ជា​មាន​ប្រយោជន៍។ ម៉ែ​សូមឲ្យ​កូន​អស់​ប្រាក់ក្នុង​ការ​ដូរ​យក​នូវ​ចំណេះ​វិជ្ជា។ ប្រាក់​នោះ​ឯង​ បើ​មិន​អស់ទៅ​ដើម្បី​ការ​បាន​នូវ​ចំណេះ​វិជ្ជា​ទេ ក៏​ត្រូវអស់​ទៅ​ក្នុង​ផ្លូវ​ដទៃ​ដែរ ដូច​ជា ការ​ប្រើប្រាស់​សម្លៀកបំពាក់ ការ​បរិភោគ​ចំណី​អាហារ​ជា​ដើម តែ​របស់​នោះ​មិន​មាន​តម្លៃ​ដូច​វិជ្ជា​ទេ ថែម​ទាំងមិន​ឋិត​ថេរ​យឺន​យូរ​ទៀត​ផង។ឯ​ចំណែក​វិជ្ជាវិញ ជា​របស់​ឋិត​ថេរ​ជាប់​តាម​ខ្លួន​កូន​រហូត​មួយ​ជីវិត ប្រើ​ប៉ុនណា​ក៏​មិន​ចេះ​អស់ រឹត​តែ​ជីក​រឹត​តែ​ជួប​រឹត​តែ​ស្រាវ​ជ្រាវ​រឹត​តែ​ចេះ រឹត​តែ​ប្រើ​រឹត​តែ​ជំនាញ ដូច្នេះ​ការចាយវាយ​ប្រាក់​ដូរ​នូវ​ចំណេះ​ចេះ​ដឹង ទើប​បណ្ឌិត​ពោល​សរសើរ។ ម៉ែ​សូម​ឲ្យ​កូន​នឹក​រលឹក​ជានិច្ច​ថា ប្រាក់​មួយ​រយៗនោះ​គឺ​ជា​តំណក់​ញើស​ឈាម​របស់​ម៉ែ​ឪ​ដែល​ខំប្រឹង​ធ្វើការ។ ម៉ែ​សូម​ឲ្យ​កូន​យល់​ដឹង​ក្នុងការ​ចាយ​ប្រាក់ គឺ​ត្រូវ​ចាយ​ឲ្យ​មាន​ប្រយោជន៍​ជាទីបំផុត។ ព្យាយាម​យក​ឈ្នះ​ចិត្ត​អាក្រក់​របស់​ខ្លួន​ឯង កុំ​ខ្ជះខ្ជាយ​ខ្ជោកខ្ជាក​ឲ្យ​សោះ។សូម​កូន​ម៉ែ ខំ​ប្រឹង​រៀន​ឲ្យ​បាន​ឡើង​ថ្នាក់​រាល់​ឆ្នាំ ព្រោះ​ការ​រៀន​ធ្លាក់​ត្រូវ​ត្រួត​ថ្នាក់ គឺ​ជា​ការ​ខូច​ពេលវេលា ខូច​កម្លាំង​ចិត្ត​និង​អស់​ប្រាក់​ថែម​ផ្ទួន​ទៅទៀត​ផង។ អ្នក​ប្រាជ្ញ​បាន​ពោល​ថា << មនុស្ស​ល្ងង់ កាល​បើ​មាន​ពេល ក៏​រីករាយ​ភ្លើតភ្លើន​ទៅ​ក្នុង​ការ​រក​អាហារ​ឆ្ងាញ់ៗមក​ដាក់​មាត់ ដាក់​ពោះ ចំណែក​មនុស្ស​ឆ្លាត កាល​បើ​មាន​ពេល​ហើយ ក៏​រីករាយ​ក្នុង​ការ​រក​អាហារ​មក​ដាក់​ខួរក្បាលនាំ​ឲ្យ​មាន​បញ្ញា ដូច្នេះ កូនម៉ែ​ត្រូវរៀន​ច្រើន អាច​ច្រើន ស្ដាប់​ច្រើន ហើយ​សំខាន់​បំផុត ត្រូវ​មាន​មិត្ត​ល្អ >> ។ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ ម៉ែ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

បុណ្យ​រមែង​ចម្រើន​ដល់​បុគ្គល​អ្នក​ឲ្យ បុណ្យ​កុសល មិន​មែន​ចេះ​តែ​កើត​ឡើង​ដល់​បុគ្គល​អ្នក​ខ្ជិល​ធ្វើ​បុណ្យ​ទេ តែ​បុណ្យ​កុសល​រមែង​កើត​ឡើង​ដល់​បុគ្គល​ ដែល​មាន​ចិត្ត​នឹក​បំពេញ​នូវ​បុណ្យ​កុសល។ បុគ្គល​ដែល​បាន​ធ្វើ​នូវ​បុណ្យ គឺ ជា​អ្នក​ដែល​ចេះ​ស្រលាញ់​ខ្លួន​ឯង​ដោយ​ពិត។ ខ្ញុំ​ចង់​ពោល​ពី​ជន​ពាល ដែល​មិន​ចេះ​ស្រលាញ់​បុណ្យ ស្អប់​ខ្ពើម​មិន​ចូល​ចិត្ត​បុណ្យ​បន្តិច​ស​ចុះ ដូច្នេះ​ចាំ​បន្ត​ទៅ​នេះ

អង្គុលិមាល​ចោរ យារ​ដាវ ដេញ​តាម​ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​មាន​បំណង​នឹង​ប្រហារ​ព្រះអង្គ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ចំនួន​មនុស្ស​ស្លាប់​ដោយ​ដៃ​របស់​ខ្លួន គ្រប់​មួយ​ពាន់​នាក់ ។ មាន​សេចក្ដី​អស្ចារ្យ​ក្នុង​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង ដែល​ខ្លួន​តាម​ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​មិន​ទាន់​កាល​ដែល​ហត់​ពេក​មិន​អាច​រត់​ត​ទៅ​ទៀត​បាន​ទើបហៅ​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​ឈប់​ថា <<​សមណៈ​ឈប់ សមណៈ​ឈប់>>។ ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​តប​ថា<<​ម្នាល​អង្គុលិមាល​ តថាគត​ឈប់​ហើយ អ្នក​ឯង​ទេ​ដែល​មិន​ទាន់​ឈប់​នោះ>>។ អង្គុលិមាល​សួរ​ព្រះអង្គ​ថា <<​បពិត្រ​ព្រះសមណៈ​ ព្រះអង្គ​កំពុង​ស្ដេច​យាង តែ​ពោល​ថា តថាគត​ឈប់ ទាំងពោល​ចំពោះ​ខ្ញុំ​ដែល​ឈប់ ថា​ជា​បុគ្គល​មិន​ទាន់​ឈប់​ដូច្នេះ​វិញ ។ បពិត្រ​ព្រះសមណៈ ខ្ញុំ​សូម​សួរ​សេចក្ដី​នោះ​នឹង​ព្រះអង្គ ព្រោះ​ហេតុ​អ្វី បាន​ជា​ព្រះអង្គ​ឈ្មោះ​ថាឈប់ ឯ​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ឈ្មោះ​ថា​មិនទាន់​ឈប់ >> ។ ព្រះ​ពុទ្ធ​អង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា << ម្នាល​អង្គុលិមាល តថាគត​ឈ្មោះ​ថាឈប់ ព្រោះ​ដាក់​ចុះ​នូវ​អាជ្ញា ចំពោះ​សត្វ​ទាំង​ពួង​គ្រប់​ពេល​វេលា​ហើយ ចំណែក​ឯ​អ្នក​វិញ ជា​បុគ្គល​មិន​សង្រួម​ក្នុង​ពពួក​សត្វ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ តថាគត​ទើបឈ្មោះ​ថា​ឈប់ ឯ​អ្នក​ឈ្មោះ​ថា​មិន​ទាន់​ឈប់​ទេ >> ។ អង្គុលិមាល​ចោរ​បាន​នូវ​សតិ ឃើញ​ទោស​របស់​ខ្លួន​ឯង គ្រវែង​ចោល​ដាវ​ព្រម​ទាំង​អាវុធ​ផ្សេងៗ​ទៀត​ហើយ​ចូល​ទៅ​ស្វាយ​បង្គំ​ព្រះបាទា​នៃ​ព្រះបរមសាស្ដា សូម​ផ្នួស​នឹង​ព្រះអង្គ លះ​បង់​ចោល​នូវ​បាប​កម្ម អំពើ​អាក្រក់​ដែល​ធ្លាប់​ធ្វើ​ទាំង​ពួង​នោះ លុះ​ក្រោយ​មក​ក៏​បាន​សម្រេច​ជា​ព្រះអរហន្ត​មួយ​អង្គ​ដែរ។ ចំណែក​យើង​វិញ ឈប់​ហើយ​ឬ​នៅ? ឈប់​ធ្វើ​អាក្រក់ ឈប់​ឈ្លោះ​គ្នា ... ដើម្បី​សេចក្ដី​សុខ​បរិសុទ្ធ​ជា​របស់​ចំពោះ​យើង​ខ្លួន​ឯង។ ដកស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ ពន្លឺ​ធម៌​ព្រះពុទ្ធ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

ព្រះតេជ~ព្រះគុណ ក្នុង​លោក​នេះ មាន​ធម្មជាតិ​ដែល​នាំ​ឲ្យមាន​ពន្លឺ​ភ្លឺ​ស្វាង​សឹង​ឃើញ​បាន​ដោយ​ងាយ ២ ប្រការ​គឺ ១ ដួង​អាទិត្យ​ និង​ ១ ទៀត​គឺ​ដួង​ចន្ទ។ ដួង​អាទិត្យ​នោះ មាន​លក្ខណៈ​ក្ដៅ​ខ្លាំង មាន​អំណាច​តេជះ​ជាទី​គួរ​ខ្លាច គួរ​ញញើត ចំណែក​ដួង​ចន្ទ​វិញ​មាន​លក្ខណៈ​ត្រជាក់ ស្រទន់ ជាទី​គួរ​ឲ្យ​រីករាយ ព្រោះ​ភ្លឺ​ស្វាង​ព្រម​ដោយ​សភាព​ស្ងប់​ស្ងាត់។ ម្យ៉ាង​ទៀត ដួង​អាទិត្យ​ជា​ដួង​ភ្លើង​ដ៏​ធំក្រៃ​លែង

ស្រណោះ​មេ​អក មេ​បក្សី នៅ​ពេល​ដែល​ពង​ហើយ ត្រូវ​ក្រាប​ត្រូវ​រក្សា​ពង​ក្នុង​សំបុក ឯ​បក្សី​ឈ្មោល​ដែល​ត្រូវ​ជា​គូ ក៏​ដឹង​តួនាទី​របស់​ខ្លួន ត្រូវ​ទៅ​ស្វែង​រក​ចំណី​ដើម្បី​ខ្លួន​ឯង​ផង ដើម្បី​គូគ្រង​របស់​ខ្លួន​ផង និង​ជួយ​ក្រាប​ពង​ក្នុង​វេលា​ផ្លាស់​ប្ដូរ​គ្នា​ផង។ យ៉ាង​នោះ រហូត​ដល់​កូន​ញាស់​ចេញ​ចាក​ស៊ុត ទាំង​មេទាំង​ឈ្មោល​ត្រូវ​បន្ថែម​ភារៈ​បន្ថែម​យ៉ាង​ធ្ងន់​ ដោយ​ការ​ហើរ​ឡើង ហើរ​ចុះ ដើម្បី​រកចំណី​មក​ចិញ្ចឹម​កូន​តូចៗ​ទាំង​ព្រឹក​ទាំង​ល្ងាច។

ពេល​ស្រាង​ៗ​ មេ​មាន់ក្រោក​ឡើង​ឈរ បន្ទាប់​ពី​ដេក​ក្រុង​កូន​តូចៗ ទុក​ក្នុង​ស្លាបអស់​ពេញ​មួយ​យប់​មក។ មេ​មាត់​បបួល​កូន​ចេញ​រក​ស៊ី ដោយ​ជើង​កកាយ និង​ភ្នែក​សម្លឹង​រក​ចំណី បាន​អ្វីៗ ហៅ​កូន​មក​ជុំ បើ​ចំណី​រាង​ធំ មេ​ចឹក​បំបែក​ឲ្យ​ជា​បំណែក​តូចៗ។ ពេល​មេ​មាន់​ដឹង​ថា មាន​សត្រូវ​ហើរ​ឆ្វែល​ពី​លើ​មាន​ខ្លែង​ជា​ដើម គឺ​ក្រៃ​លែង​ក្នុង​ការ​ហួង​ហែង​កូន

សម្បត្តិ​ស្ដេច​ចក្រពត្តិ ស្ដេច​ចក្រពត្តិ ជា​ស្ដេច​ធំ​គ្រប់គ្រងលើ​ពិភព​នៃ​មនុស្ស​ទាំង​អស់ ប្រកប​ដោយ​សុចរិត​ធម៌ ហើយ​ដឹក​នាំ​ពពួក​ជន​ឲ្យ​កាន់​សីល ៥ បាន​ទៀត​ផង។ ព្រះអង្គ​មាន​រតនៈ​ ៧ ប្រការ ១- ចក្ករតនៈ​នាំ​ចតុរង្គសេនាហោះ​ទៅ​គ្រប់​ទី​កន្លែង ២- ហត្ថិរតនៈ​ ដំរី​ដែល​អាច​ហោះ​បាន ៣- អស្សរតនៈ សេះ​ដែល​អាច​ហោះ​បាន ៤- មណី​រតនៈ កែវ​មណី​ភ្លឺ​ខ្លាំង​ពេល​យប់