អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ៣១ តុលា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១៩,៧៦២ ដង)
ពិចារណាទោសនៃសេចក្ដីក្រោធ
|
|
|
ពិចារណាទោសនៃសេចក្ដីក្រោធ
ក្នុងចំណុចនេះព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ ទ្រង់ត្រាស់សម្ដែងទុកមកច្រើនណាស់ ដូចជា បុគ្គលក្រោធរមែងមានពណ៍សម្បុរមិនស្អាត ដេកជាទុក្ខ បែកមិត្ត អស់យស ។ល។ បុគ្គលអ្នកក្រោធមិនដឹងថាសេចក្ដីក្រោធនោះ គឺជាភ័យដែលកើតឡើងក្នុងខ្លួនទេ។ បុគ្គលអ្នកក្រោធខឹង រមែងមិនដឹងប្រយោជន៍ រមែងមិនឃើញធម៌។ បុគ្គលដែលសេចក្ដីក្រោធគ្របសង្កត់មានតែភាពងងឹតប៉ុណ្ណោះ។ បុគ្គលអ្នកក្រោធធ្វើនូវអំពើអាក្រក់បានដោយងាយហាក់ដូចជាធ្វើអំពើល្អ ប៉ុន្តែលុះដល់ក្រោយមក កាលបើបាត់ក្រោធហើយ ក៏មានការក្ដៅក្រហាយស្ដាយក្រោយដូចជាត្រូវភ្លើងឆេះ។ មនុស្សក្រោធ រមែងសម្ដែងនូវមុខក្រញូវជាដំបូង ដូចភ្លើងមុននឹងឆេះរមែងញ៉ាំងផ្សេងឲ្យកើតឡើងសិន លុះដល់កាលណា សេចក្ដីក្រោធសម្ដែងនូវតេជានុភាពហើយកាលនោះ មនុស្សក្រោធ រមែងមិនខ្លាចអ្វីឡើយ ការខ្មាសអៀនក៏មិនមាន សេចក្ដីគោរពក៏មិនមាន គេរមែងធ្វើនូវអំពើវិនាសផ្សេងៗ ដូចជាភ្លើងឆេះព្រៃឬឆេះភូមិអ្នកស្រុកដូច្នោះឯង។ មនុស្សក្រោធសម្លាប់ឪពុក សម្លាប់ម្ដាយរបស់ខ្លួនឯងក៏បាន សម្លាប់ព្រះអរហន្តក៏បាន សម្លាប់មនុស្សណាៗក៏បានទាំងអស់ សូម្បីតែខ្លួនឯង។ គ្រោះកាចង្វីស្មើនឹងទោសៈមិនមាន។ កំហុសអ្វីស្មើនឹងទោសៈមិនមាន។ សេចក្ដីក្រោធមានទោស បង្កផលអាក្រក់ឲ្យមកសន្ធឹកសន្ធាប់ ដូចជាព្រះពុទ្ធវចនៈដែលបានសម្ដែងមកមានបញ្ជាក់ឲ្យដឹងស្រាប់ហើយ។ សូម្បីរឿងរ៉ាវនៅក្នុងរឿងនិទានផ្សេងៗ និងក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្មពិតៗក៏មានសន្ធឹកសន្ធាប់ដែរសុទ្ធតែសម្ដែងឲ្យឃើញថា ការខឹងក្រោធមានតែធ្វើឲ្យកើតសេចក្ដីវិនាសខូចខាត មិនមានផលអ្វីល្អទេ ទើបគួរកម្ចាត់បង់ចោល មិនត្រូវទុកឲ្យឋិននៅឡើយ។ សម្លាប់អ្វីដទៃអាចមកដេកជាទុក្ខ តែសម្លាប់សេចក្ដីក្រោធហើយរមែងដេកជាសុខជារៀងរហូត។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ វិធីរម្ងាប់សេចក្ដីក្រោធ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
