រឿង​បុរស​ខ្វិន (ចាក អ. សា.) (សិប្បះ​តិច​តួច បើ​ចេះ​ឲ្យ​ស្ទាត់ អាច​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​បាន) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី មាន​បុរស​ខ្វិន​ម្នាក់​ ជា​អ្នក​ចេះ​ស្ទាត់​សិប្បះ​ខាង​ផ្ទាត់​គ្រាប់​គ្រួស ។ ថ្ងៃ​មួយ ក្មេង​ទាំង​ឡាយ​បាន​ឲ្យ​បុរស​ខ្វិន​នោះ​ជិះ​រថ​ទៅ​កាន់​ដើម​ជ្រៃ​ធំ​មួយ​ក្បែរ​ទ្វា​នគរ ឲ្យ​បុរស​នោះ​ធ្វើ​រូប​ដំរី ធ្វើ​រូប​សេះ​ដោយ​ស្លឹក​ជ្រៃ​ ហើយ​សើច​លេង​សប្បាយ ទើប​ឲ្យ​រង្វាន់​ដល់​បុរស​ខ្វិន​នោះ​ឯង ។

រឿងមហល្លកចណ្ឌាលី ( ចាក វិ. ខុ. ) (​ ការចំរើននូវ​ពុទ្ធ​គុណ មាន​តម្លៃ​កាត់​មិន​បាន​ ) ថ្ងៃ​មួយ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​បរម​គ្រូ​ ទ្រង់​ស្ថិត​នៅ​ជា​សុខ​ក្នុង​និរោធ​សា​មា​បត្តិ នាក្រុង​រាជ​គ្រឹះ​ ។ ក្នុង​ពេល​ជិត​ភ្លឺ​ ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ប្រមើល​និស្ស័យ​របស់​សត្វ​លោក

រឿងនាងគព្ភិនី ( ចាក វិ. ខុ. ) ( គ្រាប់ល្ងបន្តិច ដូរយកសម្បត្តិក្នុងស្ថានសួគ៌បាន ) ក្នុងពុទ្ធកាល មានស្រ្តីម្នាក់មានគត៌ ​នៅក្នុង​ក្រុងរាជគ្រឹះ ថ្ងៃមួយ​នាង​​មាន​បំណង​ចង់​ផឹក​ប្រេងល្ង ​បានយកគ្រាប់ល្ង​​ទៅ​លាង​ទឹក​ហើយ​ហាល

រឿង​ចុន្ទសូករិកៈ ដើម្បី​ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​ថា តើ​នរក​មានដែរ​ឬ​ទេ? នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​សង្ខេប​រឿង​ដែល​មាន​សម្ដែង​ក្នុង​គម្ពី​រធម្មបទ ដើម្បី​ឲ្យ​ញាតិ​ញ៉ោម​បងប្អូន​ប្រុស​ស្រី​បាន​អាន ហើយ​ពិចារណា​ដោយ​ឧបាយ​នៃ​ប្រាជ្ញា​ចុះ។ ចុន្ទសូករិកៈ​នោះ ជា​អ្នក​សម្លាប់​តែ​សត្វ​ជ្រូក​យក​សាច់​លក់​ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ពេញ ៥៥​ឆ្នាំ។ កាល​ដែល​គាត់​សម្លាប់​ម្ដងៗ​គាត់​ចាប់​ជ្រូក​ចង​ជើង រួច​យក​កំណាត់​ឈើ​ទៅ​ដាក់​ក្នុង​មាត់​ជ្រូក​

រឿងមាតុឃាតក (ចាក ប.ន.) (បុ​រស​ក្នុង​លោក​ មិន​គួរ​ជឿ​ពាក្យ​​ភរិយា​គ្រប់​មាត់​) ក្នុង​កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ មាន​បុរស​ម្នាក់​នៅ​ក្នុង​ដែន​កេ​សី

រឿងស្តេចដំរី ( ចាគ ម. អ. ) ( អានិសង្ស នៃការចិញ្ចឹមមាតាដោយគោរព ) កាល​ពី​ព្រេង​នាយ ព្រះ​បរម​ពោធិ​សត្វ​របស់​យើង​ ទ្រង់​សោយ​ព្រះ​ជាតិ​ ជា​ស្តេច​ដំរី

រឿងសត្វមៀម ( ចាក អ. ចូ. ) ( ជ្រះថ្លាចំពោះ​ព្រះពុទ្ធ តែងរួចចាកទុក្ខសព្វយ៉ាង ) សេច​ក្តី​ដំ​ណាល​ថា​ ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ទ្រង់​គង់​អា​ស្រ័យ​ក្នុង​ ឥន្ទ​សាល​គុ​ហា​នា​វេ​ទី​យក​បព៍​ត​ ។ គ្រា​នោះ​មាន​សត្វ​មៀម​មួយ​

តាមព្រះពុទ្ធ​តម្រាស់ដែល​ត្រាស់​ដល់​ព្រះមាលុក្យបុត្រថា៖ តំ កឹ មញ្ញសិ មាលុក្យបុត្ត យេ តេ ចក្ខុវិញ្ញេយ្យា រូបា អទិដ្ឋា អទិដ្ឋាបុព្វា ។ ន ច បស្សសិ ។ ន ច តេ ហោតិ បស្សេយ្យន្តិ ។ អត្ថិ តេ តត្ថ ឆន្ទោ វា រាគោ វា បេមំ វា ៕