រឿង​ព្រះ​បាទ​អា​ភិង្គរាជ ( ចាក លោ. ជា. ) ( ជ័យ​ជំ​នះ​របស់​បុថុជ្ជន​ មិន​ដែល​​មាន​តែម្នាក់​ឯង ) កាល​ពី​ព្រេង​នាយ​មាន​ ព្រះ​រាជា​មួយ​អង្គ​ព្រះ​នាម​អា​ភិ​ង្គ​រាជ មាន​ឬ​ទ្ធិ​អំ​ណាច​ច្រើន​ អាច​រឹប​យក​នគរ​ដ៏​ទៃ​ៗ មក​ធ្វើ​ជា​នគរ​ចំណុះ​ខ្លួន​បាន ១០០នគរ

រឿង​ព្រាន​ព្រៃ ( ចាក សី. ឯ. ) ( ទោស​អកតញ្ញូ​ជន ធ្ងន់ជាង​ភ្នំ​សិនេរុ ) កាល​ពី​ព្រេង​នាយ​មាន​ ព្រាន​ព្រៃ​ម្នាក់​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី​ ធ្វើ​ដំ​ណើរ​ទៅ​ស្វែង​រក​ទ្រព្យ​ ទុក​បំរុង​ផ្គត់​ផ្គង់​ជីវិតរបស់​ខ្លួន​ក្នុង​ព្រៃហេមពាន្ភ

រឿង​នាង​វេទេហិកា​ ( ចាក​ ក. មូ. ) (​ កិត្តិ​សព្ទ​ល្អ​យ៉ា​ង​ណា​ក៏​ដោយ​​មាន​អាក្រក់​តែបន្តិច​រលត់​បាត់​អស់ ) បាន​ឮ​ថា​ កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ក្នុង​ក្រុង​សាវត្ថី​មាន​គហ​ប​តានី​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ វេទេហិកា ជា​អ្នក​ស្លូត​បូត ចេះ​លំ​អុត​លំ​អោន

រឿង​ស្តេច​ចណ្ឌ​ប្ប​ជ្ជោត ( ចាក ម. អ. ) ( កម្លាំង​នៃ​សេចក្តី ប្រាថ្នា​របស់​អ្នក​មាន​សទ្ធា ) កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​មាន​ឥ​ស្សរជន​ម្នាក់​ ធ្វើ​ដំ​ណើរ​ទៅ​ងូត​ទឹក​ខាង​ក្រៅ​នគរ លុះ​មក​វិញ​បាន​ប្រទះ​ព្រះ​បច្ចេកពុទ្ធមួយ​អង្គ ត្រាច់​បិណ្ឌ​បាត្រ​ត្រង់​ពាក់​កណ្តាល​ផ្លូវ​ មិន​បាន​ចង្ហាន់​សោះ​គឺ​មាន​បាត្រ​ទទេ

រឿង​សេដ្ឋី​បុត្រ ( ចាក ម. អ. ) ( គុណ​នៃ​ការ​ពោល​ពាក្យ​ពិតទៀង​ត្រង់ ) កាល​យូរ​លង់​ណាស់​មក​ហើយ​ មាន​សេដ្ឋី​បុត្រ​ ៣នាក់​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​ពារាណសី ។ ជូន​ជា​ក្នុង​នគរ​នោះ​មាន​ស្រះ​មួយ​ដ៏​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ផ្កា​ឈូក​ក្រហម​ ស

រឿង​​សាវ​ត្ថី​សេដ្ឋីបុត្រ ( ចាក ម. អ. ) ( គុណ​នៃ​ការ​បំ​រើ​មាតា​ បិតា ) បាន​ឮថា​មាន​សេដ្ឋី​បុត្រ​ម្នាក់​ក្នុង​ក្រុង​សាវត្ថី បាន​ស្តាប់​ធម៌​​ទេសនា​របស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ មាន​សេចក្តី​ជ្រះ​ថ្លា សូម​បួស​ជា​ឧ​ប្ប​សម្បទា ។​លុះ​ឧ​ប​សម្ប​ទា​រួច​ហើយ

រឿង​មណិ​កណ្ឋនាគរាជ ( ចាក​ ម. តិ. ) ( ការ​សូម​គេ​ហួស​ប្រ​មាណ ទុក​ជា​អំ​ពើ​រឹប​ជាប់​ខ្លួន ) កាល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​បរម​គ្រូ គង់​នៅ​អគ្គា​ឡវ​ចេតិយ ទ្រង់​ប្រ​ជុំ​ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ​ប្រារព្ធ​បញ្ញត្តិ នូវកុដិ​ការសិក្ខាបទ ដោយ​ហេតុ​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ដែន​អាឡា​វី ដើរ​អង្គាស​ឃោស​នាចតុ​ប្បច្ច័យ

រឿង​បុរស​កាឡ​កណ្ណី ( ចាក​ កា. ឯ. ) ( ការ​មិន​ឆ្មើង​ឆ្មៃ​ជា​លក្ខណៈ​របស់​បណ្ឌិត ) មាន​សេចក្តី​ដំ​ណាល​ថា អនា​ថបណ្ឌិក​សេ​ដ្ឋី មាន​សម្លាញ់​ម្នាក់​ឈ្មោះ​កាឡ​កណ្ណី ធ្លាប់​លេង​ល្បែង​ក្មេង​ជា​មួយ​គ្នា​កាល​នៅ​ពី​កុមារ​តូច​ៗ និង​ធ្លាប់​រៀន​សូត្រ​ក្នុង​សាលា​ជា​មួយគ្នា

រឿង​ប្រេត​ទាំង​៤​នាក់ ( ចាក បេ. ខុ. ) ( អំពើ​ទុច្ចរិត​ជា​ពូជ​​នៃ​ពៀរ​ទាំងឡាយ ) កាល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​គង់​នៅ​វត្ត​ជេតពន​នា​ក្រុង​សាវត្ថី មាន​ឈ្មួញ​ម្នាក់​ជួញ​ស្រូវ​បាន​យក​សំដី​ស្រូវ​ ( សង្កៀប​ស្រូវ ) លាយ​និង​ស្រូវ​វាល់​លក់​ឲ្យ​​អ្នក​ដ៏​ទៃ ។ ឯ​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់