ពិចារណាថាសត្វមានកម្មជារបស់ខ្លួន

គប្បីពិចារណាថា ទាំងយើងទាំងគេ សុទ្ធតែមានកម្មជារបស់ខ្លួន រៀងៗ ខ្លួន ធ្វើកម្មអ្វីទុកមកក៏បានទទួលផលនៃកម្មនោះ ។ ផ្តើមដោយការពិចារណាខ្លួនឯងថាបើយើងក្រោធហើយ ទោះជាធ្វើអ្វីក៏ដោយ ការធ្វើរបស់យើងនោះកើតពីទោសៈដែលជាអកុសលមូល កម្មរបស់យើងក៏រមែងជាកម្មអាក្រក់ ដែលនឹងបង្កឲ្យកើតផលអាក្រក់ មានតែសេចក្តីក្តៅក្រហាយ មិនជាប្រយោជន៍ក្នុងលោកនេះ ហើយយើងនឹងទទួលផលរបស់កម្មនោះតទៅមុខវែងឆ្ងាយទៀត ។

ម្យ៉ាងទៀត កាលបើយើងធ្វើកម្មអាក្រក់ដែលកើតអំពីទោសៈនោះ មុននឹងយើងបៀតបៀនបំផ្លាញអ្នកដទៃ យើងបានប្រទូសរ៉ាយជាមួយនឹងខ្លួនឯង ដុតរោលខ្លួនឯងជាមុនស្រេចទៅហើយ ដូចយកដៃទាំងពីរចាប់ដុំរងើកភ្លើងគប់គ្រវែងដាក់អ្នកដទៃ វារមែងឆេះដៃ ខ្លួនឯងជាមុនឬដូចយកដៃចាប់លោមកចោលដាក់ទៅគេ ក៏ធ្វើឲ្យខ្លួនឯងស្អុយជាមុនរួចស្រេចហើយដែរ ។

កាលពិចារណអំពីកម្មដែលខ្លួនឯងបានធ្វើ ដូច្នេះហើយ គប្បីពិចារណា ទៅលើអ្នកដទៃក្នុងទំនងដូចគ្នា គឺកាលដែលគេក្រោធហើយ គេបានធ្វើនូវអាក្រក់ គេនឹងទទួលផលកម្មរបស់គេតទៅ កម្មអាក្រក់នោះនឹងមិនជួយឲ្យគេបានទទួលផលល្អ មានសេចក្តីសុខអ្វីឡើយ មានតែផលអាក្រក់ ចាប់ផ្តើមតាំងអំពីដុតរោលចិត្តរបស់គេជាដើមទៅ ។

ក្នុងកាលដែលមនុស្សយើងមានកម្មជារបស់ខ្លួនរៀងៗខ្លួន ទទួលផលកម្មរៀងៗខ្លួន ដូច្នេះ យើងមិនចាំបាច់គិតខ្វល់ខ្វាយក្តៅក្រហាយចិត្តនោះទេ តាំងចិត្តធ្វើតែអំពើល្អទៅបានហើយ ។

អត្តបទនេះដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅៈ វិធីរម្ងាប់សេចក្តីក្រោធ

រៀបរៀងដោយៈ អគ្គបណ្ឌិតធម្មាចារ្យ ប៊ុត សាវង្ស

វាយអត្តបទដោយៈ កញ្ញា ជា ម៉ានិត

ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

Array
(
    [data] => Array
        (
            [0] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 1
                    [shortcode] => [ADS1]
                    [full_code] => 
                )

            [1] => Array
                (
                    [shortcode_id] => 2
                    [shortcode] => [ADS2]
                    [full_code] => c
                )

        )

)

ពិចារណា​ថា​សត្វ​មាន​កម្ម​ជា​របស់​ខ្លួន​

ពិចារណាថាសត្វមានកម្មជារបស់ខ្លួន