អានអត្ថបទ
ផ្សាយ : ០៣ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២២ (អាន: ១២,០៥៥ ដង)
ភាវៈជាអ្នកដឹងប្រមាណក្នុងភត្ត
|
|
|
ភាវៈជាអ្នកដឹងប្រមាណក្នុងភត្ត
នោះ, ឲ្យមានសេចក្ដីពិស្ដារ ដើម្បីជាគ្រឿងប្រដាប់ សតិបញ្ញានិងជាវត្តប្រតិបត្តិរបស់សាធុជនពុទ្ធបរិស័ទ ដូចតទៅនេះ ៖ សភាពជាអ្នកដឹងការល្អ, ការល្មម និងការសមគួរហៅថា ភាវៈជាអ្នកដឹងប្រមាណ ភាវៈអ្នកដឹងប្រមាណនោះ មានប្រការដែលនឹងត្រូវពណ៌នាជាច្រើន ដូចយ៉ាងដឹងប្រមាណក្នុងការប្រើឥរិយាបថទាំង ៤ គឺ ឈរ, ដើរ, អង្គុយ, ដេក ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅស្មើ មិនប្រើឲ្យជ្រុលមួយ ៗ ដឹងប្រមាណក្នុងការធ្វើ, ការនិយាយ និងការគិត ឲ្យមានរបៀបរៀបរយតាមគន្លងធម៌ ឬដឹងប្រមាណក្នុងការប្រើកម្លាំងកាយ, កម្លាំងគំនិត, កម្លាំងទ្រព្យ ឲ្យល្មមសម ឬដឹងប្រមាណក្នុងការសូម និងការឲ្យដោយស្រួល អម្បាលនេះជាដើម។ តែក្នុងទីនេះ នឹងពណ៌នាចំពោះតែការដឹងប្រមាណ ៣ យ៉ាង។ ការដឹងប្រមាណ ៣ យ៉ាង ក). ដឹងប្រមាណក្នុងការស្វែងរក ខ). ដឹងប្រមាណក្នុងការទទួល គ). ដឹងប្រមាណក្នុងការបរិភោគ។ អធិប្បាយការដឹងប្រមាណ ក). ដឹងប្រមាណក្នុងការស្វែងរក នោះ, បើជាគ្រហស្ថស្វែងរកដោយផ្លូវដែលត្រូវតាមធម៌, វៀរចាកការស្វែងរកក្នុងផ្លូវខុសដូចវៀរចាកមិច្ឆាកម្មន្ត ៣ យ៉ាង គឺ៖ ១. មិនសម្លាប់សត្វ ២. មិនលួចទ្រព្យគេ ៣. មិនប្រព្រឹត្តខុសក្នុងកាម និងវៀរចាកមិច្ឆាអាជីវៈ ឬមិច្ឆាវាណិជ្ជ ៥ យ៉ាង គឺ៖ ១. មិនរកស៊ីលក់ដូរគ្រឿងប្រដាប់សម្រាប់ប្រហារ ២. មិនលក់មនុស្ស ៣. មិនលក់ដូរសាច់ គឺមិនចិញ្ចឹមសត្វទាំងឡាយ មានជ្រូកជាដើម ហើយសម្រាប់យកសាច់លក់ ឬក៏មិនទិញដូរមកសម្លាប់យកសាច់លក់ ៤. មិនលក់ដូរទឹកស្រវឹង គឺសុរានិងមេរ័យ ៥. មិនលក់ដូរឆ្នាំពិស ដែលជាគ្រឿងបំពុលមនុស្សនិងសត្វ អម្បាលនេះជាដើម។ បើជាបព្វជិត ស្វែងរកដោយផ្លូវដែលត្រូវតាមធម៌វិន័យវៀរចាកកុលទូសកៈ អនេសនៈ វេជ្ជកម្ម អម្បាលនេះជាដើម។ ខ). ដឹងប្រមាណក្នុងការទទួល នោះ, បើជាគហស្ថទទួលទិញទទួលបញ្ជាំតែរបស់ត្រជាក់ គឺរបស់ដែលកើតឡើងក្នុងផ្លូវបរិសុទ្ធ, មិនទទួលទិញទទួលបញ្ជាំរបស់ក្ដៅ គឺរបស់ដែលកើតអំពីចោរកម្មខុសចាកព្រះរាជប្បញ្ញត្តិ អម្បាលនេះជាដើម។ បើជាបព្វជិត ទទួលតែវត្ថុណាដែលជាកប្បិយៈគួរតាមធម៌វិន័យវៀរចាកវត្ថុដែលជាអកប្បិយៈ មិនគួរតាមធម៌វិន័យ អម្បាលនេះជាដើម។ គ). ដឹងប្រមាណក្នុងការបរិភោគ នោះ, បើជាគ្រហស្ថផ្លាស់ប្ដូរចាយវាយបរិភោគឲ្យគួរសមតាមកម្លាំងទ្រព្យ មិនរិះពេកមិនកញ្ជះកញ្ជាយពេក, ទាំងបរិភោគទៀតសោត ក៏ដឹងប្រមាណរបស់, ដឹងប្រមាណកាល, ដឹងប្រមាណពោះ មិនបរិភោគរបស់ដែលស្អុយ របស់ដែលខូច អម្បាលនេះជាដើម។ បើជាបព្វជិតវិញសោត ក៏ដឹងប្រមាណរបស់, ប្រមាណកាល, ប្រមាណផ្ទៃ ទាំង ៣ ប្រការនេះដូចគ្នា ។ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានត្រាស់ក្នុងអតីតកាលក្ដី អនាគតកាលក្ដី ឬព្រះបរមគ្រូរបស់យើងទាំងឡាយក្នុងបច្ចុប្បន្ននេះក្ដី ដែលទ្រង់បានតែងតាំងធម៌វិន័យ ចំពោះរឿង គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ឲ្យពួកបព្វជិតប្រតិបត្តិតាម ដូចទ្រង់ហាមប្រាមមិនឲ្យបរិភោគរបស់ដែលកើតដោយអធម្មកម្ម និងរបស់ដែលកន្លងហួសវេលា ទ្រង់កំណត់កាលវេលាឲ្យបរិភោគដោយស្រួល និងទ្រង់សំដែងបច្ចវេក្ខណវិធី សម្រាប់ឲ្យពិចារណាក្នុងខណៈដែលទទួល, ដែលកំពុងបរិភោគ, ដែលបរិភោគរួចហើយ ឲ្យឃើញថាគ្រាន់តែជាធាតុឬបដិកូល ដូច្នេះជាដើមនោះ ក៏ដើម្បីឲ្យស្គាល់ប្រមាណនេះឯង។ ការដឹងប្រមាណនេះ បើសំដែងចំពោះតែការដឹងប្រមាណក្នុងភត្តាហារម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះ ក៏គប្បីជ្រាបតាមន័យដែលមានក្នុង អប្បណ្ណកសូត្រ ថា៖ ឥធ ភិក្ខវេ ភិក្ខុ បដិសង្ខា យោនិសោ អាហារំ អាហារេតិ នេវទវាយ នមទាយ នមណ្ឌនាយ នវិភូសនាយ យាវទេវ ឥមស្ស កាយស្សថិតិយា យាបនាយ វិហឹសុបរតិយា ព្រហ្មចរិយានុគ្គហាយ ឥតិបុរាណញ្ច វេទនំ បដិហង្ខាមិ នវញ្ច វេទនំ ន ឧប្បាទេស្សាមិ យាត្រា ច មេ ភវិស្សតិ អនវជ្ជតា ច ផាសុវិហារោ ចាតិ។ សេចក្ដីថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ! ភិក្ខុក្នុងសាសនានេះ ពិចារណាដោយយោបល់ហើយទើបឆាន់ចង្ហាន់ មិនឆាន់ដើម្បីនឹងលេងដូចក្នុងអ្នកស្រុក, មិនឆាន់ដើម្បីឲ្យកើតបុរិសមានៈស្រវឹងដូចអ្នកចម្បាប់ប្រដាល់, មិនឆាន់ដើម្បីប្រកាប់តាក់តែងរាងកាយដូចស្ត្រីក្នុងបូរី, មិនឆាន់ដើម្បីធ្វើឲ្យផូរផង់ពណ៌សម្បុរដូចអ្នកលេងរបាំ ឆាន់ចង្ហាន់នេះ គ្រាន់តែឲ្យតាំងនៅនៃរាងកាយប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីញ៉ាំងជីវិតឲ្យប្រព្រឹត្តទៅ, ដើម្បីបំបាត់បង់នូវសេចក្ដីលំបាកគឺសេចក្ដីស្រេកឃ្លាន ដើម្បីទំនុកបម្រុងនូវព្រហ្មចរិយៈឆាន់ចង្ហាន់ដោយធ្វើទុកក្នុងចិត្តថា អាត្មាអញនឹងកំចាត់បង់នូវវេទនាចាស់ គឺសេចក្ដីស្រេកឃ្លានដែលមានហើយផង និងមិនញ៉ាំងវេទនាថ្មី គឺឆ្អែតហួសប្រមាណឲ្យកើតឡើងផង កិរិយាប្រព្រឹត្តទៅនៃឥរិយាបថទាំង ៤ ក្ដី សេចក្ដីមិនមានទោស គឺមិនច្រអូសកាយ ច្រអូសចិត្តជាដើមក្ដី កិរិយានៅសប្បាយក្នុងឥរិយាបថទាំង ៤ ក្ដី នឹងមានដល់អាត្មាអញដោយបានបរិភោគអាហារនេះមិនខានឡើយ។ ឯវំ ខោ ភិក្ខវេ ភិក្ខុ ភោជនេ មត្តញូ ហោតិ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ! យ៉ាងនេះឯង ទើបឈ្មោះថា ភិក្ខុ ជាអ្នកដឹងប្រមាណក្នុងភោជន។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ឱវាទបាតិមោក្ខ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ |
