សទ្ធាសម្បទា ដល់ព្រមដោយសទ្ធា ការ​ជឿចំពោះ​បុគ្គល ឬ​វត្ថុ​ទៅ​តាម​តែ​ការ​ដឹង​ការ​ឮ​មិន​ជាក់​ច្បាស់ ហើយ​ចេះ​តែ​ជឿ​ដោយ​ការ​ចូល​ចិត្ត​ស៊ប់ (អធិមោក្ខៈ) ដែល​មិន​មាន​ហេតុ​ផល​គួរ​ជឿ​បាន លោក​មិន​ហៅ​ថា " សទ្ធា " ឡើយ ព្រោះ​ថា " សទ្ធា " នេះ ជា​គុណ​ជាតិ​ល្អ កើត​តែ​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ល្អ​ដែល​ជា​សោភណចិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ មិន​ដែល​កើត​ជា​មួយ​នឹង​អកុសល​ចិត្ត​ទេ។

រឿង​សោម​ទត្ត​ព្រាហ្មណ៏ (ចាក ម. វា. ) (គុណ​នៃ​ការ​បូជា​ប្រយោជន៏ ចំពោះ​មិត្ត​សំទ្បាញ់ ) កាល​ព្រះ​សម្តុទ្ធ​បរម​គ្រូ ព្រះ​អង្គ​បរិនិពា្វន​ទៅ​យូរ​ហើយ ក្នុង​ក្រុង​សាវត្ថី​មាន​ព្រាហ្មណ៏​ពីរ​រូប​ឈ្មោះ​សោម​ព្រាហ្មណ៏​១. សោមទត្ត​ព្រាហ្មណ៏​១ ជា​សំទ្បាញ់​នឹង​គ្នា ។ ព្រាហ្មណ៏​ទាំង​ពីរ​រូប​នេះ​ជា​អ្នក​ចូលចិត្ត​លេង​បាស្កា​ភ្នាល់​គ្នា​ដាក់​គ្រឿង​អលង្ការ និង​សំលៀក​បំពាក់ ។

រឿង​នាង​អម្ពបាលី (ចាក. ម. ទី.) (ឧទ្យាន​របស់​ស្រ្តី​ផ្កា​មាស​បាន​ក្លាយ​ជា​អារាម​របស់​ពុទ្ធ​សាសនា) កាល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​បរម​គ្រូ ស្តេច​យាង​ទៅ​ក្រុង​វេសាលី​កាល​នោះ នាង​អម្ព​បាលី​ជា​ស្រ្តី​ផ្កា​មាស បាន​ដឹង​ថា​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​គង់​នៅ​ក្នុង​អម្ពវ័ន​(ព្រៃ​ស្វាយ) របស់​ខ្លួន ហើយ​មាន​សេចក្តី​ជ្រះ​ថ្លា បាន​រៀប​ចំ​យាន​ដ៏​ថ្លៃ​ថ្លា ចេញ​ពី​ក្រុង​វេសាលីបរ​សំដៅ​ទៅ​អម្ពវ័ន ។

មិត្ត​មិន​គួរ​សេពគប់​៤យ៉ាងៈ ១/ មិត្ត​គិត​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន ​មាន ​៤ ក- មិត្ត​ ដែល​ចង់​បាន​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន គឺ​គិត​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន មិន​គិត​ដល់ប្រយោជន៍​មិត្ត ចេះ​ត្រេកអរ​តែ​ខាង​បាន​អំពី​មិត្ត​តែ​មិន​ចេះ​បរិច្ចាគ​ឲ្យ​មិត្ត​វិញ​ទេ ។ ខ- មិត្ត​ ប្រាថ្នា​របស់​ច្រើន​ដោយឲ្យ​របស់​តិចតួច គឺ​ថា​កាល​បើ​មាន​របស់​អ្វី​ឲ្យ​មិត្ត គឺ​គេឲ្យ​បន្តិចបន្តួច​ប៉ុណ្ណោះ តែ​គេ​ចង់​បាន​ពី​មិត្ត​មកវិញច្រើនៗដូច​ជា​ដាក់​នុយ​ដើម្បី​ស្ទូច​ត្រី​អ៊ីចឹង​ឯង។ គ- មិត្ត​ដែល​មិន​ជួយ​កិច្ចការ​មិត្ត នៅ​ពេល​ដែល​មិត្ត​មាន​ភ័យ ស៊ី​សេចក្ដី​នឹង​ភាសិត​បូរាណ​ថា " ចូលព្រៃ​សត្វ​សាហាវ ស្រែក​អំពាវគ្នា​មក​ជុំ បាន​ស្ករ​ឬ​ទឹក​ឃ្មុំ​ពួន​សម្ងំ​ឆី​តែ​ឯង "។ ឃ- មិត្ត​ដែល​សេពគប់​មិត្ត ព្រោះហេតុ​តែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន បុគ្គល​ប្រភេទ​នេះ គឺ​មិន​បាន​សម្លឹង​ឃើញ​នូវ​គុណ​ធម៌ និង​ទឹកចិត្ត​របស់​មិត្ត​នោះ​ទេ​ គឺ​សម្លឹង​ឃើញ​តែ​យសសក្ដិ និង​ទ្រព្យសម្បត្តិ​របស់​មិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ ដូច​មាន​ពាក្យ​ថា " ហុត​ទឹក​សម្លឹង​កាក ទាញ​ច្រវា​ក្រាក​សំឡឹង​ត្រើយ " ។ ២/ មិត្ត​ល្អ​តែ​សម្ដី ៤ យ៉ាង ក- មិត្ត​ទទួល​រាក់ទាក់​ដោយ​របស់ ដែល​កន្លង​ទៅ​ហើយ មិត្ត​ប្រភេទ​នេះ​ល្អ​តែ​មាត់ ដូច​ជា​និយាយ​ថា " ព្រឹកមិញ​នេះ ខ្ញុំ​មាន​ខ្នុរ​ទុំ​ច្រើន​ណាស់​ ខ្ញុំ​ទើប​តែ​លក់​អស់​អម្បាញ់​មិញ​នេះ​ឯង បើ​មិត្ត​មក​ទាន់​ពី​ព្រឹក​ ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​មិត្ត​ខ្លះ " ។ ខ- មិត្ត​ទទួលរាក់ទាក់​ដោយ​របស់ ដែល​មិន​ទាន់​មក​ដល់ បុគ្គល​ប្រភេទ​នេះ ចូលចិត្ត​សន្យា​ណាស់ តែ​មិន​គោរព​តាម​ពាក្យ​សន្យា​ទេ កាលកំណត់​មក​ដល់ ចេះ​តែ​ដោះ​ខ្លួន​ដោយ​អាង​លេស​ថា​យ៉ាង​នេះ​យ៉ាង​នោះ។ គ- មិត្ត​ដែល​សង្គ្រោះ​មិត្ត ដោយ​អំពើ​មិន​ជា​ប្រយោជន៍ បុគ្គល​ប្រភេទ​នេះ​និយាយ​ទៅ​កាន់​មិត្ត ហាក់​ដូច​ជា​ខ្លួន​ឯង​មាន​ចិត្ត​ល្អ តែ​គ្មាន​បាន​ការ​អ្វី​ទាំង​អស់ ដូច​ជា​និយាយ​ថា " ទាស់​តែ​ខ្ញុំ​មាន​វិទ្យុ​តែ​១ បើ​ខ្ញុំ​មាន​២ ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ឲ្យ​មិត្ត​ឯង​១ហើយ "។ ឃ- មិត្ត ដែល​មិត្ត​មាន​កិច្ច​ធុរៈ​ជា​បន្ទាន់ក៏​សំដែង​អាង​របស់​ដែល​ខូច​ទៅ​ហើយ ដូច​ជា​ពេល​ដែល​មិត្ត​មាន​ធុរៈ​ម្ដាយ​ឈឺ​ធ្ងន់ ហើយ​ពឹង​ឲ្យ​មិត្ត​ជួយ​ជូន​ទៅ​ពេទ្យ ខ្លួន​ក៏​ពោល​ឡើង​ថា " សោកស្ដាយ​ណាស់​សម្លាញ់ ឡាន​ខ្ញុំ​ខូច​បាត់​ទៅ​ហើយ បើ​មិន​ដូច្នោះ​ទេ ខ្ញុំ​នឹង​ជូន​ទៅ​ភ្លាម" ។ បើ​ពិត​ជា​មិត្ត​ល្អ​មែន សូម្បី​ឡាន​របស់​ខ្លួន​ខូច​មែន​ក៏​ដោយ​ក៏​នៅ​តែ​រក​មធ្យោបាយ​ជូន​ទៅ​ឲ្យ​ទាល់​តែ​បាន។ ៣/ មិត្ត​និយាយ​ចាក់​បណ្ដោយ ៤ យ៉ាង ក- មិត្ត ព្រមឲ្យ​មិត្ត​ធ្វើ​បាប ដូច​ជា​ព្រម​ឲ្យ​មិត្ត​សម្លាប់​សត្វ ឬ​លួច​ទ្រព្យ​គេ​ជា​ដើម។ អ្នក​ដែល​ព្រម​ឲ្យ​មិត្ត​ធ្វើ​បាប​ដូច្នេះ គឺ​ជា​ការ​បិទ​ផ្លូវ​សួស្ដី​ហើយ​បើក​ផ្លូវ​អន្តរាយ​អោយ​មិត្ត​ដោយ​ប្រាកដ។ ខ- មិត្ត ដែល​ព្រម​ឲ្យ​មិត្ត​ធ្វើ​អំពើ​ល្អ ការ​ដែល​គេ​ព្រម​ឲ្យ​មិត្ត​ធ្វើ​ល្អ​នោះ មិន​សំដៅ​ដល់​ការអនុគ្រោះ​ដោយ​ចិត្ត​ល្អ​ទេ គ្រាន់​តែ​និយាយ​ចាក់​បណ្ដោយ​ឲ្យ​ពីរោះ​ស្ដាប់​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។ គ- មិត្ត​និយាយ​សរសើរ​មិត្ត តែ​ក្នុង​ទី​ចំពោះ​មុខ មនុស្ស​ប្រភេទ​នេះ គេ​និយាយ​ល្អ​ក្នុង​ទី​ចំពោះ​មុខ​មិត្ត មិន​មែន​ដោយ​ចិត្ត​ល្អ​នោះទេ គោល​បំណង​គឺ​ចង់​តោង​យក​ផល​កម្រៃ​ពី​មិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ។ ឃ- មិត្ត ពោល​ទោស​មិត្ត​ក្នុង​ទី​កំបាំង​មុខ បុគ្គល​ប្រភេទ​នេះ គឺ​ជា​រោគ​ដំបៅ​សង្គម គេមិន​មាន​គំនិត​ស្ថាបនា​មិត្ត​ឲ្យ​បាន​ល្អ​ឡើយ ជា​មនុស្ស​មិន​ចេះ​ជួយ​ការពារ​មិត្ត​ឡើយ មាន​វាចា​គួរ​ឲ្យ​ខ្ពើមជាង​លាមក។ ៤/ មិត្ត​នាំ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ផ្លូវ​វិនាស​មាន​៤​យ៉ាង​ ក- មិត្ត ជា​សម្លាញ់​អ្នក​ប្រកប​រឿយៗ​នូវ​ការ​ផឹក​ទឹក​ស្រវឹង​គឺ​សុរានិង​មេរ័យ ដែល​ជា​ទីតាំង​នៃ​សេចក្ដី​ប្រមាទ អ្នក​ផឹក​ទឹក​ស្រវឹង​មិន​សូវ​បាន​នាំ​មក​នូវ​ប្រយោជន៍ពិត​ប្រាកដ ដល់​មិត្ត​ឡើយ ព្រោះ​គេ​ច្រើន​តែ​និយាយ​ធូរ​នៅ​ពេល​ដែល​គេ​ស្រវឹង​ប៉ុណ្ណោះ ដូច​មាន​ពាក្យ​និយាយ​តៗ​គ្នា​ថា​ "ស្វាងតឹង ស្រវឹងធូរ"។ ខ- មិត្ត ជាសម្លាញ់​អ្នក​ប្រកប​រឿយៗ​នូវ​ការ​ត្រាច​ទៅ​កាន់​ច្រក​ល្ហក​ខុស​កាល ការ​ដើរ​លេង​យប់​មិន​ជា​ការ​ល្អ​ទេ ជួន​កាល​អាច​ជាន់​ដានចោរ​ទៀត​ផង។ បើ​នៅ​ជាសិស្ស ត្រូវ​ទុក​ពេល​វេលា​មើល​មេរៀន ឬ​ធ្វើ​លំហាត់​វិញ​ទើប​ប្រសើរ​ត្រូវ​តាំង​ចិត្ត​ថា " អញ​ត្រូវ​តែ​បាន​ពិន្ទុ​ល្អ​ជានិច្ច " ។ បើ​ជា​ប្ដី ត្រូវ​តែ​នៅ​ការពារ​ផ្ទះសម្បែង ដើម្បី​ផ្ដល់​ភាព​កក់ក្ដៅ​ដល់​កូន​ប្រពន្ធ។ បើ​ជា​ប្រពន្ធ​រឹត​តែ​ត្រូវ​គិត​ឲ្យ​ណាស់​អំពី​បញ្ហា​នេះ ប្រយ័ត្ន​ចាញ់​សត្វ​បក្សី ព្រោះ​សត្វ​បក្សី​មិន​ងាយ​ភ្លេចពេល​ចូល​ទ្រនំ​ឡើយ។ គ- មិត្ត ជាសម្លាញ់​អ្នក​ប្រកប​រឿយៗ​ក្នុង​កិរិយា​ដើរ​មើល​ល្បែង​មហោស្រព ការ​ដើរ​មើល​មហោស្រព គឺ​ជា​ការ​ញៀន​ម្យ៉ាង​ដែល​អ្នកត្រូវ​ការ​ប្រយោជន៍​ត្រូវ​តែ​លះ​បង់ ព្រោះ​ជា​ការ​ខាង​បង់​ពេល​វេលា ខាង​បង់​ទាំង​ទ្រព្យ។ ឃ- មិត្ត ជាសម្លាញ់​អ្នក​ប្រកប​រឿយៗ​នូវ​ល្បែង​ភ្នាល់ ដែល​ជា​ទីតាំង​នៃ​សេចក្ដី​ប្រមាទ ការ​យកអ្នក​លេង​ល្បែង​ជា​មិត្ត សូម្បី​ពេល​នេះ​យើង​មិន​ទាន់​ក្លាយ​ជា​អ្នក​លេង តែ​យូរៗ​ទៅ​ គង់​តែ​រមាស​ដៃ​តាម​គេ​មិន​ខាន កាល​បើ​កើត​រោគ​រមាស់​ដៃ​ហើយ មិន​ងាយ​គ្រូ​ណា​ព្យាបាល​ជា​ឡើយទ្រព្យ​សម្បត្តិ​កប់​ទុក​ទីណា ក៏​ត្រូវ​វិនាស​ដែរ។ គ្រប់​ប្រភេទ​នៃ​បុគ្គល ដែល​បាន​រៀប​រាប់​មក​ខាង​លើ សុទ្ធ​តែ​ជា​បុគ្គល​ដែល​មិន​គួរ​សេពគប់ទាំង​អស់​ ត្បិត​សភាពជា​បុថុជ្ជន ហើយ​ថែម​ទាំង​មិន​សូវ​បាន​ស្ដាប់​ធម៌​របស់​សប្បុរស​ទៀត មិន​អាច​មាន​សតិ​សម្បជញ្ញៈគ្រប់គ្រាន់ ក្នុង​ការ​គ្រប់គ្រង​ខ្លួន​មិនឲ្យ​ឆ្លង​តាម​គេ​បាន​នោះ​ទេ ព្រោះ​ប្រាជ្ញា​ស្មារតី​នៅ​ទន់ខ្សោយ​ណាស់ ប្រៀប​ដូច​ជា​ដៃ​មាន​ដំបៅ កាល​បើ​លូក​ទៅ​ក្នុង​ថ្នាំ​ពិស ពិត​ជា​ជ្រាប​ចូល​មិន​ខាន​ឡើយ ដូច្នេះ​គួរ​តែ​កុំ​សេពគប់​ឬ​កុំ​យក​ជា​គ្នា​ទើប​ប្រសើរ។ ដកស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវភៅ ប្រយោជន៍​បី​ប្រការ រៀប​រៀង​ដោយ ភិក្ខុវជិរប្បញ្ញោ សាន សុជា ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

បុត្តា វត្ថុ មនុស្សានំ កូនទាំងឡាយ​ជា​អ្នក​បន្ត​នូវ​ពូជ​មនុស្ស។ នេះ​ជា​ពុទ្ធ​ភាសិត ដែល​ផ្ដល់​សារសំខាន់​យ៉ាង​ខ្លាំង​ទៅ​លើ​បុត្រា​បុត្រីរបស់​យើង​ទាំង​ឡាយ ដែល​ជា​អ្នក​បន្ត​មរតក​មនុស្ស​ជាតិ​ពីយើង​រាល់​គ្នា​ដែល​ជា​គូស្វាមី​ភរិយា ។កូន​ជា​ផលិតផល​អនុស្សាវរីយ៍​តែ​មួយ​គត់ ដែល​បង្កើត​ឡើង​ដោយ​រួម​កាយ រួម​ចិត្ត​របស់​មាតាបិតា។ យើង​អាច​និយាយ​ថា " ជីវិត​ពីរ​រួម​គ្នា​តែ​មួយ " ដែល​គូ​ស្វាមី​ភរិយា​ចំណាំ​និយាយ​នោះ គឺ​បាន​ទៅ​រួម​គ្នានៅ​ពេល​ដែល​គូស្វាមី​ភរិយា​នោះ​មាន​បុត្រ​ឡើង។ សារសំខាន់​របស់​បុត្រ​យ៉ាង​ហោច​ណាស់ មាន ៣ យ៉ាង​ធំ​ៗគឺៈ - ជា​អ្នក​បន្ត​ពូជ​មនុស្ស​ជាតិ - ជា​អ្នក​បន្ត​វង្ស​ត្រកូល - ជា​ចំណង​សំរាប់​មិន​ឲ្យ​មាតា បិតា បែកបាក់​គ្នា តាម​ពុទ្ធវចនៈថា " បុត្តោ គីវេ " កូន​ជា​ចំណង​ ក ។ មាតាបិតា​ព្រោះ​សម្លឹង​ឃើញនូវ​សារសំខាន់ ៣ យ៉ាង​នេះហើយ ទើបសុខចិត្ត​ទ្រាំទ្រ​នូវ​ការ​លំបាក​ទាំង​ពួក ដើម្បីការ​លូតលាស់​របស់​បុត្រ។ ដូច្នេះ ជា​ការ​ដែល​មិន​អាច​ចៀស​បាន​ឡើយ ដែលមាតា​ត្រូវ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ចំពោះ​វាសនា​អនាគត​របស់​ខ្លួន ដែល​ជា​ផលិតផលមាន​ជីវិត​ម្យ៉ាង​រួម​នូវ​ជីវិត ២ មក​បង្កជា​ជីវិត​មួយ។ ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​របស់​មាតា មិន​មែន​ត្រឹម​តែ​មាន​ឡើង​នៅ​ពេល​ដែល​កូន​ប្រសូត​ហើយ​នោះ​ទេ តាម​ពិត មាន​តាំង​ពី​កូន​មិន​ទាន់​ចាប់​បដិសន្ធិ​ម្ល៉េះ។ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ថា​ដូច្នេះ ព្រោះ​ថា បើ​យើង​ពិនិត្យ​ទៅ​លើ​បច្ច័យ​នៃ​ការ​មាន​ជីវិត​របស់​កូន​យើង​អាច​បែង​ចែក​ការ​មាន​ជីវិត​របស់​កូន និង​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​របស់​មាតាបិតា ជា ៣ រយៈ​គឺ -រយៈ​មុន​កូន​មក​ចាប់​បដិសន្ធិ -រយៈពេល​កូន​មក​ទំនៅ​ក្នុង​ផ្ទៃ​រហូតដល់​ថ្ងៃ​ប្រសូត, -រយៈ​នៃ​ការ​លូតលាស់​របស់​កូន រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ដែល​យើង​លាចាក​លោក​លែង​ឃើញ​មុខ​កូន​នោះ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ រៀប​រៀង​ដោយ ឥន្ទបញ្ញោភិក្ខុ ហ មណីចិន្ដា ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ

ព្រហ្មជាលសូត្រ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ជា​មួយនឹង​ភិក្ខុ​សង្ឃ ៥០០ អង្គ គង់​នៅ​វត្ត​ក្នុង​ព្រះរាជ​ដំណាក់ ក្នុង​សួនឈ្មោះ​អម្ពលដ្ឋិកា នៅ​រវាង​ក្រុង​រាជគ្រឹះ​និង​ស្រុក​នាឡន្ទា។ ក្នុង​កាល​នោះ សុប្បិយបរិព្វាជក តិះដៀល​ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ ឯ​ចំណែក​ព្រហ្មទត្ត​មាណព​ដែល​ជា​កូន​សិស្ស​របស់​សុប្បិយបរិព្វាជក​នោះ​ឯង បែរ​ទៅ​ជា​ពោល​សរសើរ​ព្រះពុទ្ធ ព្រះធម៌ ព្រះសង្ឃ ដែល​ធ្វើឲ្យ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​ជា​គ្រូ​និង​

ជីវិតស្ដុកលោក ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ បានប្រៀបធៀប​សាក​សព​ទៅ​នឹង​អង្កត់​ឧស ដែល​នៅ​ក្នុង​ព្រៃ ដោយ​សេចក្ដី​ថា អង្កត់​ឧស​ជាវត្ថុ​មិន​មាន​ប្រយោជន៍ តែ​បើ​គេ​ត្រូវ​ការ​ដោយ​ប្រកា​ណា​មួយ គង់​អាច​នឹង​យក​មក​ប្រើ​ឲ្យ​បាន​សម្រេច​ប្រយោជន៍​ខ្លះ​មិន​ខាន ឯសាកសព​មនុស្ស​យើង មិន​ត្រឹម​តែ​មិន​មាន​ប្រយោជន៍​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ថែម​ទាំង​មាន​ក្លិន​អសោចិ៍​ទៀត​ផង។ សាកសព​អាក្រក់​មែន​ហើយ

សម័យ​មួយ ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ទ្រង់​ស្តេច​យាង​ទៅ​កាន់​អង្គុត្តរាប​ជន​បទ ព្រម​ទាំង​ភិក្ខុ​សង្ឃ ១២៥០ អង្គ ដែល​ជា​ព្រះភិក្ខុ​សង្ឃ​ក្នុង​ចតុរង្គ​សន្និបាត​នោះ​ឯង ។ សម័យ​នោះ កេណិយជដិល បាន​ចូល​គាល់​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ស្ដាប់​ព្រះធម្មទេសនា មាន​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា អារាធនា​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ និង​ព្រះភិក្ខុ​សង្ឃ​ទាំង​អស់​អង្គ ទទួល​ភត្តាហារ​ក្នុង​ថ្ងៃ​ស្អែក ។ ក្នុង​សម័យ​នោះ​ដែរ សេលព្រាហ្មណ៍ អាស្រ័យ​នៅ​ក្នុង​អាបណនិគម ចេះ​ចប់​ក្នុង​គម្ពីរ​ត្រៃវេទ និង​គម្ពីរ​ផ្សេង​ៗ​ទៀត បង្រៀន​កូន​សិស្ស ៣០០ នាក់ ហើយ​សេល​ព្រាហ្មណ៍​នេះ​ឯង​ធ្លាប់​ជាទី​ជ្រះថ្លា​របស់​កេណិយជដិល​រហូត​មក ។ សេល​ព្រាហ្មណ៍ ព្រម​ទាំង​កូន​សិស្ស បាន​ចូល​ទៅ​កាន់​អាស្រម​របស់​កេណិយ​ជដិល ក៏​បាន​ឃើញ​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ កំពុង​តែ​ធ្វើ​កិច្ចការ​ផ្សេង​ៗ អ៊ូអរ​ក្នុង​ទី​នោះ លុះ​សាក​សួរ​ដឹង​រឿង​ថា មាន​ការ​រៀបចំ​ថ្វាយ​ទាន​ចំពោះ​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ និង​ភិក្ខុ​សង្ឃ​ សេល​ព្រាហ្មណ៍​មាន​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ដ៏​ក្រៃលែង​ទាំង​សួរ​បញ្ជាក់​ពាក្យ​ថា​ព្រះពុទ្ធ​ជា​ច្រើន​ដង​ទៀត​ផង ហើយ​បាន​គិត​ថា ពាក្យ​ថា​ព្រះពុទ្ធ​នេះ រក​បាន​ដោយ​ក្រ​ក្នុង​លោក ។ សេល​ព្រាហ្មណ៍​បាន​ចូល​គាល់​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ បាន​ឃើញ​នូវ​មហា​បុរិស​លក្ខណៈ ៣២ ប្រការ​របស់​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ​សព្វ​គ្រប់​ហើយ ទើប​បាន​ពោល​សរសើរ ក្នុង​ទី​ចំពោះ​ព្រះភក្ត្រ​នៃ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ដូច្នេះ​ថា​បពិត្រ​ព្រះដ៏​មាន​បុណ្យ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះកាយ​ពេញ​លេញ មាន​ព្រះសរីរៈ​ល្អ មាន​កំពស់​និង​ទំហំ​សម​សួន អ្នក​ផង​មើល​មិន​ចេះ​ឆ្អែត​ឆ្អន់ មាន​សម្បុរ​ដូច​មាស មាន​ព្រះ​ទាឋាស​ស្អាត ទ្រង់​ប្រកប ដោយ​សេចក្ដី​ព្យាយាម មហាបុរិស​លក្ខណ​ទាំង​ឡាយ ដែល​មាន​ដល់​ជន​អ្នកមាន​កំណើត​ល្អ​យ៉ាង​ណា មហាបុរិស​លក្ខណៈ​ទាំង​អស់​នោះ ក៏​មាន​ក្នុង​ព្រះកាយ​របស់​ព្រះអង្គ​យ៉ាង​នោះ​ដែរ ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះនេត្រ​ថ្លា មាន​ព្រះភក្ត្រ​ស្រស់​បស់ មាន​ព្រះអង្គាវយវៈ​ត្រង់​ដូច​ជា​អង្គព្រហ្ម មាន​ព្រះ​រស្មី មាន​ព្រះញាណ​ដ៏​ល្អ ទ្រង់​ខ្លាច​ភ័យ​ក្នុង​សង្សារ​វដ្ដ ទ្រង់​មាន​ព្រះតចៈ​ភ្លឺ​ដូច​មាស រុង​រឿង​កណ្ដាល​ពពួក​សមណៈ​ដូច​ជា​ព្រះអាទិត្យ ព្រះអង្គ​មាន​ពន្លឺ​ដ៏​ថ្លៃថ្លា​យ៉ាង​នេះ ត្រូវ​ការ​អ្វី​ដោយ​សមណភាព គួរ​ណាស់​តែ​សោយរាជ្យ​ជា​ស្ដេច​ចក្រពត្តិ ( ទូន្មាន​ប្រជាជន ឲ្យ​ត្រឹម​ត្រូវ​តាម​ធម៌ ) ដូច​ជា​សារថី​ដ៏​ឧត្ដម ទ្រង់​គ្រប់​គ្រង​ផែនដី​រហូត​ដល់​សមុទ្រ​ទាំង ៤ ជាទី​បំផុត ជា​ស្ដេច​ឈ្នះ​សង្គ្រាម ជា​ឥស្សរៈ​នៃ​ជម្ពូទ្វីប ពួក​ខត្តិយ​ជាតិ​ដែល​សោយ​រាជ្យ ដោយ​ភោគ​សម្បត្តិ ចូល​មក​ជាក្សត្រិយ៍​ចំណុះ​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះគោតម សូម​ព្រះអង្គ​សោយ​រាជ​សម្បត្តិ ជា​ព្រះរាជាធិរាជ​ដ៏​ធំ​ជាង​មនុស្ស ព្រះមាន​ព្រះភាគ ត្រាស់​ថា ម្នាល​សេលព្រាហ្មណ៍ តថាគតជា​ស្ដេចព្រោះ​ធម៌ ប្រសើរ​ដោយ​គុណ​ឥត​បុគ្គល​ណា​ស្មើ ញ៉ាំង​ចក្រ​ជា​ចក្រ​ដែល​បុគ្គល​ដទៃ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​មិន​កើត ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​តាម​ធម៌​បាន​សេលព្រាហ្មណ៍ ក្រាប​បង្គំ​ទូល​ថាបើ​​ដូច្នោះ ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះសម្ពុទ្ធ បាន​ត្រាស់​ដឹង​ហើយ​តើ​ព្រះអង្គត្រាស់​ថា តថាគត​ជា​ស្ដេច​ព្រោះ​ធម៌​ហើយ ប្រសើរ​ដោយ​គុណ ឥត​បុគ្គល​ណា​ស្មើ ញ៉ាំង​ចក្រ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​តាម​ធម៌​បាន​សេលព្រាហ្មណ៍​ក្រាប​បង្គំ​ទូល​ថា បពិត្រ​ព្រះគោតម សូម​ព្រះអង្គ​ប្រាប់​ខ្ញុំ ចុះ​លោក​ណា​ជា​សេនាបតី ជា​សាវ័ក​របស់​ព្រះសាស្ដា ចុះ​លោក​ណា​ញ៉ាំង​ធម្មចក្រ​ដែល​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ហើយ​នេះ ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​បាន​ព្រះមានព្រះភាគ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា ម្នាល​សេលព្រាហ្មណ៍ ធម្មចក្រ​ណា ដែល​តថាគត​ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ សារីបុត្ត​ជា​អនុជាត ក៏​ញ៉ាំង​ធម្មចក្រ​នោះ ឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ ទុក្ខសច្ច និង​និរោធសច្ច ដែល​តថាគត​ត្រូវ​ដឹង​ច្បាស់ ក៏​តថាគត​បាន​ដឹង​ច្បាស់​ហើយ មគ្គសច្ច​ដែល​តថាគត​ត្រូវ​អប់រំ ក៏​តថាគត បាន​អប់រំ​ហើយ សមុទយសច្ច ដែល​តថាគត​ត្រូវ​លះ​បង់ ក៏​តថាគត បាន​លះបង់​ហើយ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ បាន​ជាតថាគត​ឈ្មោះ​ថា​ព្រះពុទ្ធ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នក​ចូរ​នាំ​បង់ ជម្រះ​បង់ នូវ​សេចក្ដី​សង្ស័យ​ក្នុង​តថាគត​ចេញ ការ​ជួប​ប្រទះ​នឹង​ព្រះសម្ពុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ​រឿយ​ៗ គេ​មិន​ងាយ​នឹង​បាន​ទេ ការ​កើត​ប្រាកដ​ឡើង​ក្នុង​លោក​រឿយៗ នៃ​ព្រះសម្ពុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ ក៏​គេ​មិន​ងាយ​នឹង​បាន​ដែរ ម្នាលព្រាហ្មណ៍ តថាគត​ហ្នឹង​ឯង​ជា​ព្រះពុទ្ធ ជា​ពេទ្យ​វះ មិន​មាន​ពេទ្យ​ដទៃ​ប្រសើរ​ជាង​ឡើយ មាន​សភាព​ជា​អ្នក​ប្រសើរ កន្លង​បង់​នូវ​សេចក្ដី​ប្រៀប​ផ្ទឹម ជា​អ្នក​ញាំ​ញី​នូវ​មារ និង​សេនា​របស់​មារ ធ្វើ​ពួក​សត្រូវ​ទាំង​អស់ ឲ្យ​លុះ​ក្នុង​អំណាច​បាន ឥត​មាន​ភ័យ​អំពី​អ្វី រមែង​រីករាយ ទើប​សេលព្រាហ្មណ៍ និយាយ​នឹង​ពួក​មាណព​ទាំង​នោះ​ថា ម្នាល​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ដ៏​ចម្រើន ចូរ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ស្ដាប់ នូវ​ព្រះពុទ្ធ​ដីកា​នេះ​ចុះ ព្រះមានចក្ខុ ជា​ពេទ្យ​វះ ( ដ៏ប្រសើរ ) មាន​ព្យាយាម​ធំ ទ្រង់​មានព្រះពុទ្ធដី​កាមក​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដូច​ជា​សីហៈ​បន្លឺ​ក្នុង​ព្រៃ នរណា​បាន​ឃើញ​ព្រះសាស្ដា មាន​សភាព​ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ កន្លង​បង់​នូវ​សេចក្ដី​ប្រៀប​ផ្ទឹម ជា​អ្នក​ញាំញី​នូវ​មារ​និង​សេនា​នៃ​មារ​ហើយ ( ដូច​ម្ដេច​ឡើយ ) នឹង​អត់​ទ្រាំ​មិន​ជ្រះ​ថ្លា​បាន សូម្បី​ជន​អ្នក​កើត​ក្នុង ត្រកូល​ដ៏​ថោក​ទាប ( ក៏​គង់​ជ្រះ​ថ្លា​នឹង​ព្រះអង្គ​ដែរ ) អ្នក​ណា​ចូល​ចិត្ត​តាម​ខ្ញុំ អ្នក​នោះ​ចូរ​មក អ្នក​ណា​មិន​ចូល​ចិត្ត​ទេ អ្នក​នោះ​ចូរ​ទៅ​ចុះ ខ្ញុំ​នឹង​បួស​ក្នុង​សម្នាក់​នៃ​ព្រះសម្ពុទ្ធ ព្រះអង្គ​មាន​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ប្រសើរ ក្នុង​ទី​នេះ​ហើយ ពួក​មាណព​ទាំង​អស់ ក៏​និយាយ​នឹង​សេលព្រាហ្មណ៍​ថា បើ​លោក​ដ៏​ចម្រើន ពេញ​ចិត្ត​នឹង​សាសនា របស់​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​យ៉ាង​នេះ យើង​ទាំង​ឡាយ​ក៏​នឹង​បួស​ក្នុង​សម្នាក់​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ទ្រង់​មាន​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ប្រសើរ​ដែរ ( សេលព្រាហ្មណ៍​ក្រាប​បង្គំ​ទូល​ថា ) ព្រាហ្មណ៍​ទាំង ៣០០ នាក់​នេះ លើក​កម្បង់​អញ្ជលី​សូម​ផ្នួស បពិត្រព្រះ​មាន​បុណ្យ យើង​ទាំង​ឡាយ​នឹង​ប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយៈ ក្នុងសម្នាក់​ព្រះអង្គព្រះមាន​ព្រះភាគ​ត្រាស់ថា ម្នាល​សេលព្រាហ្មណ៍ ព្រហ្មចរិយៈ​ដែល​តថាគត​សម្ដែង ដោយ​ប្រពៃហើយ ជា​ព្រហ្មចរិយៈ​ដែល​បុគ្គល​ឃើញ​ច្បាស់ ដោយ​ខ្លួន​ឯង ឲ្យ​ផល​មិន​រង់ចាំ​កាល បព្វជ្ជា​របស់​បុគ្គល​អ្នក​មិន​ប្រហែសធ្វេស ជា​អ្នក​សិក្សា ជា​បព្វជ្ជា​មិន​សោះ​សូន្យ​ទេ ។ សេលព្រាហ្មណ៍ ព្រម​ទាំង​បរិស័ទ ក៏​បាន​បព្វជ្ជា​និង​ឧបសម្បទា ក្នុង​សម្នាក់​នៃ​ព្រះមានព្រះភាគ ។ ថ្ងៃ​ស្អែក​ឡើង ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ មួយ​អន្លើ​ដោយ​ភិក្ខុ​សង្ឃ​ទាំង​អស់​អង្គ បាន​ទទួល​ចង្ហាន់​របស់​កេណិយ​ជដិល នៅ​ក្នុង​អាស្រមបទ​របស់​គាត់ រួច​ហើយ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​អនុមោទនា​គាថា ២ ព្រះគាថា ៖ អគ្គិហុត្តមុខា យញ្ញា សាវិត្តិ ឆន្ទសោ មុខំ រាជា មុខំ មនុស្សានំ នទីនំ សាគរោ មុខំ ។ យញ្ញ​ទាំង​ឡាយ មាន​ការ​បូជា​ភ្លើង​ជា​ប្រធាន គម្ពីរសាវិត្តិសាស្ត្រ ជា​ប្រធាន​នៃ​ឆន្ទសាស្ត្រ ព្រះរាជា​ជា​ប្រធាន​នៃ​ពួក​មនុស្ស សាគរ​ជា​ប្រធាន​នៃពួកនទី ។ នក្ខត្តានំ មុខំ ចន្ទោ អាទិច្ចោ តបតំ មុខំ បុញ្ញមាកង្ខមានានំ សង្ឃោ វេ យជតំ មុខន្តិ ។ ព្រះ​ចន្ទ​ជា​ប្រធាន​នៃ​ពួក​ផ្កាយ ព្រះអាទិត្យ​ជាប្រធាន​នៃ​ពួក​កម្ដៅ ព្រះសង្ឃ​ក៏​ជា​ប្រធាន​នៃ​មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ដែល​ប្រាថ្នា​បុណ្យ​ហើយ​បូជា ។ សេលភិក្ខុ ព្រម​ដោយ​បរិស័ទ បាន​ព្យាយាម​បដិបត្តិ មិន​ជា​យូរ​ប៉ុន្មាន ក៏​បាន​អស់​នូវ​អាសវក្កិលេស នាំ​គ្នា​ចូល​គាល់​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ហើយ​បាន​ពោល​គាថា​ទាំង​ឡាយ​ថ្វាយ​ព្រះអង្គ ដែល​មាន​សេចក្តី​ថា​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​មាន​បញ្ញាចក្ខុ យើង​ខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ បាន​ដល់​នូវ​ទី​ពឹង រាប់​មក​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ គម្រប់​ជា ៨ ថ្ងៃ​ហើយ បពិត្រ​ព្រះមាន​បុណ្យ យើង​ខ្ញុំ​ទាំង​ឡាយ បាន​ទូន្មាន​ខ្លួន​តាម​ព្រះសាសនា​របស់​ព្រះអង្គ​អស់ ៧ រាត្រី​ហើយ ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះពុទ្ធ ព្រះអង្គ​ជា​បរមសាស្ដា ព្រះអង្គ​ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ​គ្រប​សង្កត់​នូវ​មារ ព្រះអង្គ​ជា​អ្នក​ឈ្លាសវៃ ក្នុង​អនុសយធម៌ ទ្រង់​ឆ្លង ( ចាក​សង្សារ​វដ្ដ ) បាន​ដោយ​ព្រះអង្គ​ឯង ហើយ​ទ្រង់​ចម្លង​ពពួក​សត្វ​នេះ​ឲ្យ​ឆ្លង​បាន​ផង ព្រះអង្គ​កន្លង​ផុត​ឧបធិ ព្រះអង្គ​ទម្លាយ នូវ​អាសវៈ​ទាំង​ឡាយ ព្រះអង្គ​មិន​មាន​ឧបាទាន ទ្រង់​លះ​បង់​នូវ​ភ័យ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​ទាំង​អស់ ដូច​សីហៈ ភិក្ខុ​ទាំង ៣០០ រូបនេះ ឈរ​ប្រណម្យ​អញ្ជលី បពិត្រ​ព្រះអង្គ​អ្នក​មាន​ព្យាយាម សូម​ព្រះអង្គ​លា​ព្រះបាទ​ទាំង​គូ ពួក​នាគ​គឺ​ភិក្ខុ សូម​ក្រាប​ថ្វាយ​បង្គំ​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ជាបរមសាស្ដា ។ ដកស្រង់ពីសៀវភៅ ជំនួយសតិភាគទី២២ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ