images/articles/2269/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣១ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៥,២៩៨ ដង)
បច្ចុប្បដ្ឋាន និង បទដ្ឋាន
សីលនេះនោះ ពួកវិញ្ញូជនពណ៌នាថា "មានសេចក្ដីស្អាត ជាបច្ចុប្បដ្ឋាន (ជាផល) ឱត្តប្បៈ និង ហិរិនុ៎ះឯង ជាបទដ្ឋាន (ជាហេតុជាទីតាំង) នៃសីលនោះ។
មែនពិត សីលនេះនោះ មានសេចក្ដីស្អាត ជាបច្ចុប្បន្ន ដែលព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ យ៉ាងនេះថា "សីល មានសេចក្ដីស្អាតខាងផ្លូវកាយ, ស្អាតខាងផ្លូវវាចា, ស្អាតខាងផ្លូវចិត្ត" ដូច្នេះ រមែងប្រាកដគឺ
images/articles/2254/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣១ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១៦,៥៣៩ ដង)
បុគ្គលធ្វើបាបសម្គាល់ថាខ្លួនធ្វើបុណ្យ
( ស្រង់ចាកបិ.អង្គុត្តរនិកាយ លេខ ៤៧ ទំព័រ ៧៩ )
គ្រានោះ ឧគ្គតសរីរព្រាហ្មណ៍ បានក្រាបទូលព្រះមានព្រះភាគថា បពិត្រព្រះគោតមដ៏ចម្រើន ខ្ញុំព្រះអង្គមានប្រាថ្នានឹងសម្លាប់គោបូជាយញ្ញ ( បញ្ជាក់នៅក្រោយ ) សូមព្រះគោតមដ៏ចម្រើន ទូន្មានប្រៀនប្រដៅខ្ញុំព្រះអង្គ ដោយពាក្យដែលប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីប្រយោជន៍ ដើម្បីសេចក្តីសុខ ដល់ខ្ញុំព្រះអង្គអស់កាលយូរអង្វែង
images/articles/2246/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣១ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៥៥,៥៦៨ ដង)
សុត្តន្តបិដក ខុទ្ទកនិកាយ
ធម្មបទគាថា បិដកលេខ ៥២
សូមនមស្ការព្រះមានព្រះភាគ អរហន្តសម្មាសម្ពុទ្ធព្រះអង្គនោះ។
(១១)- ធម៌ទាំងឡាយ មានចិត្តជាប្រធាន មានចិត្តប្រសើរបំផុត (មានចិត្តជាធំ) សម្រេចអំពីចិត្ត បើបុគ្គលមានចិត្តត្រូវទោស ប្រទូស្ដហើយ ពោលក្ដី ធ្វើក្ដី (នូវទុច្ចរិត) ព្រោះទុច្ចរិតទាំងនោះ ទុក្ខរមែងជាប់តាមបុគ្គលនោះទៅ ដូចកង់រទេះវិលតាមដាន
images/articles/2202/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៨,៤៩៣ ដង)
បញ្ញាដែលបានពិចារណា ឃើញសង្ខារធម៌ទាំងឡាយ តែងមានការអស់ទៅ សូន្យទៅនោះព្រោះក្នុងសត្តន្តបិដក ខុទ្ទកនិកាយ បដិសម្ភិទាមគ្គ ក្នុងភង្គញាណនិទ្ទេស ដែលសម្ដែងអំពីប្រាជ្ញាឃើញ ការអស់ទៅសូន្យទៅបែកធ្លាយទៅនៃសង្ខារធម៌ លោកបានពន្យល់ដោយព្រះអដ្ឋកថា ចំពោះព្រះពុទ្ធដីកា ដែលព្រះអង្គសម្ដែងថា តស្ស ចិត្តស្ស ភង្គំ អនុបស្សតិ គឺសម្ដែងអំពីវិបស្សនា ដែលបានឃើញអំពីការបែកធ្លាយទៅនៃចិត្តនោះ ដែលចិត្តនោះឯង លោកបានលើកជាឧទាហរណ៍ថា រូបារម្មណាចិត្តំ គឺចិត្តដែលមានរូបារម្មណ៍ ឧបជ្ជេត្វាភិជ្ជតិ មានការកើតឡើង និងបែកធ្លាយគឺថាចិត្តនោះឯងដឹងនូវ រូបារម្មណ៍បានជាដើមហើយមានការដែលកើតឡើង និងបែកធ្លាយទៅចំពោះចិត្តដែលមានការដឹងអារម្មណ៍ ហើយមានការបែកធ្លាយទៅគឺចិត្តនោះឯង វិបស្សនាបានឃើញក្នុងព្រះអដ្ឋកថាលោកបានពន្យល់ទៀតថា ព្រោះចិត្តដទៃ។
សភាពនៃជីវិតរបស់យើងជាសង្ខារធម៌ គឺមានការកើត នឹងរលត់ដូចការដែលធ្លាប់បានពិចារណាហើយ គឺមានតំណគ្នារវាងសង្ខារធម៌ ដូច្នេះតំណនៃសង្ខារធម៌នោះឯងដែលធ្វើឲ្យឃើញថា ហាក់ដូចជាមិនបែកធ្លាយ ប៉ុន្តែសេចក្ដីពិតគឺតំណនៃសង្ខារធម៌ ប៉ុន្តែជាមួយគ្នានឹងតំណនៃសង្ខារធម៌ដែលកើតឡើង ចុះត្រង់ការរលត់ទៅនៃសង្ខារធម៌នោះម៉េចក៏យើងមិនឃើញផងទៅព្រោះវាមានតំណនៃការកើតតជាប់គ្នា ដូចជារបស់នោះមិនបែកធ្លាយ អាការៈដែលរលត់ទៅនៃសង្ខារធម៌នោះមិនបែកធ្លាយ អាការៈដែលរលត់ទៅនៃសង្ខារធម៌នោះក៏រលត់ជាប់គ្នាដែរ ការដែលរលត់ជាប់គ្នានេះ ដូចម្ដេចក៏មិនឃើញការរលត់ជាប់គ្នារបស់សង្ខារធម៌ផង ថាមិនបានអប់រំបញ្ញា មិនបានឃើញការកើតប្រាកដនៃសង្ខារធម៌តែមួយលក្ខណៈៗ ម្លោះហើយក៏សម្គាល់ថារបស់នោះទៀង មិនឃើញពីការដែលកើតឡើងនឹងរលត់ទៅយ៉ាងឆាប់រហ័សទេ តែចំពោះការអប់រំបញ្ញារមែងឃើញសង្ខារធម៌ដែលកើតបន្តគ្នា ចំពោះចិត្តវិញ្ញាណនោះរមែងកើតបន្ត។
យើងចង់ឲ្យអ្នកដទៃដូចយើងទៅគេមិនដូចយើង យើងកើតទុក្ខ សួរថា ដែលកើតទុក្ខហ្នឹងមកពីគេមិនដូច ឬ មកពីចិត្តមានទោសចេតសិកប្រកបមកជាមួយរឿងនោះជួយខ្លួនឯងមិនទាន់បានផង ចង់ជួយអ្នកដទៃមិនទាន់ជាបានជួយអ្នកដទៃផង ខ្លួនឯងដួលតូង......! ការសន្សំអធ្យាស្រ័យចរិតផ្សេងៗពីគ្នា ធ្វើម៉េចឲ្យគេដូចយើងបាន។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជំនួយសុខភាពផ្លូលចិត្ត១
រៀបរៀងដោយ សាមណេរ ចាន់ សុជន
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2185/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៥,៨៩៩ ដង)
ថ្នាំឱសថមានកិច្ចព្យាបាលរក្សាអ្នកជម្ងឺ ឲ្យបានសុខស្រួលឡើងវិញយ៉ាងណាមនុស្សល្អជាអ្នកមានសីលមានសម្ដីផ្អែមពីរោះពិតប្រាកដមានធម៌ក្នុងខ្លួន មនុស្សនោះអាចជា ឱសថដ៏ប្រសើរសម្រាប់ព្យាបាលរោគផ្លូវចិត្តរបស់ញាតិមិត្តឲ្យបានធូរស្រាលអស់នូវសេចក្ដីកង្វល់សេចក្ដីស្មុគស្មាញតាមផ្លូវចិត្តឲ្យបានស្រឡះសះស្បើយ។
- មនុស្សល្អជាឱសថដ៏ប្រសើរ
- មនុស្សអាក្រក់ជាមេរោគដ៏កំណាច
- ម្ដាយឪពុកល្អជាអ្នកមានសីលជាដើម ជាថ្នាំកែរោគកូនប្រុសស្រី
- ម្ដាយឪពុកទ្រុស្ដសីល ជាថ្នាំពុលសម្រាប់កូនប្រុសស្រី
- កូនប្រុសស្រីល្អ ជាថ្នាំកែរោគរបស់ឪពុកម្ដាយ
- កូនប្រុសស្រីអាក្រក់ មានមាយាទថោកទាបជាថ្នាំពុលបំពុលម្ដាយឪពុកខ្លួនឯង
- ភរិយាល្អ គឺជាឱសថដ៏ប្រសើរ ព្យាបាលរោគផ្លូវចិត្តរបស់ស្វាមី
- ស្វាមីល្អ គឺជាឱសថដ៏ប្រសើរ ព្យាបាលរោគផ្លូវចិត្តរបស់ភរិយា
- ភរិយាមិនល្អ គឺជាថ្នាំពុល បំពុលចិត្តស្វាមី
- ស្វាមីមិនល្អ គឺជាថ្នាំពុល បំពុលចិត្តភរិយា
- ពុទ្ធសាវ័កល្អ គឺជាឱសថដ៏ប្រសើរធ្វើឲ្យ ព្រះពុទ្ធសាសនារុងរឿង
- ពុទ្ធសាវ័កមិនល្អ ជាថ្នាំបំពុលសាសនា ធ្វើឲ្យសាសនារោយរាយ
- មនុស្សល្អ ជាឱសថដ៏ប្រសើរ ធ្វើឲ្យសង្គមបានសន្តិភាព
- មនុស្សអាក្រក់ ជាថ្នាំបំពុលសង្គមឲ្យវឹកវរមិនឲ្យមានសន្ដិភាព
- មនុស្សមានចំណេះដឹងល្អ ជាទីពឹងនៃជនជាច្រើន។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ មេត្តាចិត្ត
រៀបរៀងដោយ កែវ វិមុត្ត
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2164/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៨៨,៤៤៦ ដង)
បុគ្គលដូចម្តេច ទើបឈ្មោះថាបាននៅជិតព្រះពុទ្ធ?
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ទ្រង់មិនមានបំណងបង្កើតសាសនា គ្រាន់តែសម្រាប់បុគ្គលមកធ្វើសក្ការៈបូជា និងសូត្រធម៌ប៉ុណ្ណោះទេ ។
ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា "សាវ័កទាំងឡាយណា ដែលដើរតាមតថាគតដោយកាន់ដៃ ឬកាន់ចីពររបស់តថាគត មិនឲ្យឈ្មោះថា នៅជិតនឹងតថាគតទេ ប្រសិនបើចិត្តរបស់គេមិនបរិសុទ្ធ" ។ សាវ័កទាំងឡាយ
images/articles/2142/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៦១,៦៦៩ ដង)
សុត្តន្តបិដក សំយុត្តនិកាយ ខន្ធវារវគ្គ
ខន្ធសំយុត្ត អន្តវគ្គ បិដកលេខ ៣៤ ទំព័រ ១+៧+៨
(១)- ក្រុងសាវត្ថី ។បេ។ ក្នុងទីនោះឯង ។បេ។ ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អន្តៈ (ចំណែក) នេះមាន ៤ យ៉ាង។ អន្តៈ ៤យ៉ាង តើដូចម្ដេច។ គឺ
១- អន្តៈ គឺ សកាយ
២- អន្តៈ គឺ ហេតុឲ្យកើតឡើងនៃសកាយ
៣- អន្តៈ គឺ សេចក្ដីរលត់នៃសកាយ
images/articles/2136/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៣៩,១១០ ដង)
មុននឹងឈានទៅដល់ការយល់ព្រះធម៌
ដើម្បីងាយស្រួលចំពោះពុទ្ធបរិស័ទ ជាអ្នកសិក្សានូវធម៌ ឬក៏ងាយស្រួលដល់អ្នកស្រាវជ្រាវមួយចំនួន ដែលចង់ដឹងអំពីប្រវត្តិរបស់ព្រះពុទ្ធ មុននឹងអ្នកឈានទៅដល់ការជឿអ្វី ដែលអ្នកធ្លាប់តែស្ដាប់អំពី បរតោឃោសៈ (អ្នកដទៃ) និយាយយ៉ាងនេះថាជាពុទ្ធដីកា ទុកជាយ៉ាងនោះ ក្ដី ព្រះអង្គមិនឲ្យចេះតែជឿនោះឡើយ មុននឹងជឿសូមអ្នកអានទាំងអស់
images/articles/2121/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១៤,៥១១ ដង)
បរមត្ថប្រយោជន៍
ប្រយោជន៍គឺព្រះនិព្វាន
និព្វាន គឺជាឈ្មោះនៃសេចក្ដីសុខដ៏កំពូល និងចុងក្រោយបង្អស់ ដែលសត្វលោកនឹងត្រូវជួបប្រទះព្រោះអាស្រ័យការប្រកប នូវប្រយោជន៍ថ្នាក់ក្រោមនិងប្រយោជន៍ថ្នាក់កណ្ដាល ដែលបានរៀបរាប់រួចមកហើយនោះឯង។
និព្វាន ជាសេចក្ដីសុខដែលមានពិត ដោយប្រាសចាកការហួងហែង ប្រាសចាកការកង្វល់ ប្រាសចាកការភ័យតក់ស្លុតគ្រប់ប្រការ។
images/articles/2113/Untitl765rfed-1.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៨,៩៤២ ដង)
សោណទណ្ឌសូត្រ
ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ពុទ្ធដំណើរទៅកាន់ចារិក ក្នុងអង្គជនបទ ព្រមដោយភិក្ខុសង្ឃ ៥០០ អង្គ។ ព្រះសុគតសាស្ដា ទ្រង់គង់នៅមាត់ស្រះបោក្ខរណី ឈ្មោះគគ្គរា ជិតក្រុងចម្ប៉ា ក្នុងនគរដែលសម្បូណ៌ទៅដោយដើមចម្ប៉ា មានផ្កាឈើ ៥ ពណ៌។
សោណទណ្ឌព្រាហ្មណ៍ ជាព្រាហ្មណ៍ល្បីល្បាញដោយមន្តដោយសិស្សនិងដោយទ្រព្យជាដើម មានសភាពដូចជាបោក្ខរសាតិព្រាហ្មណ៍ដែរ
images/articles/2095/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៨,០៨៥ ដង)
ជីវិតអន្ធការ
ភាពងងឹតអន្ធការ មិនមែនជារបស់ដែលអ្នកណាម្នាក់បង្កើតមកទេ ជារបស់ដែលមានជាធម្មតាប្រចាំលោកនេះឲ្យតែទីណាខ្វះពន្លឺ ងងឹតក៏នឹងមាននៅក្នុងទីនោះ។
អវិជ្ជា ក៏ជាធម្មជាតិម្យ៉ាង កើតអាស្រ័យនឹងជីវិតសត្វលោកគ្រប់គ្នា វៀរលែងតែបុគ្គលដែលបានសម្រេចជាព្រះអរហន្ត។
តាមន័យនៃបដិសមុប្បាទសម្ដែងថា អវិជ្ជា គឺជាមេនៃសង្ខារធម៌ទាំងឡាយ
images/articles/2094/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៨,២៦៥ ដង)
កូនគឺជាអ្នកបន្តចម្លងនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ពីមាតាបិតា តាំងពីសាច់ឈាម ចិត្តគំនិត ការប្រព្រឹត្ត និងទ្រព្យសម្បត្តិពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ទៀត ដរាបណានៅតែមានមាតាបិតារស់នៅ ។ ដូច្នេះ ទើបមាតាបិតាជាមេពុម្ពរបស់កូន មេពុម្ពរបស់សង្គម មេពុម្ពរបស់ប្រទេស និងជាមេពុម្ពមនុស្សលោក ។ បើមេពុម្ពយ៉ាងណាវត្ថុដែលចេញពីពុម្ពក៏យ៉ាងនោះដែរ។ក្នុងទស្សនៈពុទ្ធសាសនា មនុស្សម្នាក់ៗ កើតមកតែងមានទីពឹងទីអាស្រ័យសម្រាប់ជាកម្លាំងក្នុងការដើរលើផ្លូវជីវិត ។ ទីពឹងនេះ មាន ៣ យ៉ាងគឺ ពឹងលើខ្លួនឯង ពឹងលើសង្គម និងពឹងលើធម្មជាតិ ។
បើតាមពុទ្ធភាសិត ព្រហ្មាតិ មាតាបិតរោ បុព្វាចរិយាតិ វុច្ចរេ អាហុនេយ្យា ច បុត្តានំ បជាយ អនុកម្បកា ដែលប្រែថា មាតាបិតាជាព្រហ្មរបស់បុត្រ ជាបុព្វាចារ្យ ជាអាហុនេយ្យៈរបស់បុត្រទាំងឡាយ និងជាអ្នកអនុគ្រោះដល់ពួកសត្វលោក នោះខ្ញុំយល់ថា មាតាបិតាមានសារសំខាន់ណាស់សម្រាប់សត្វលោកទាំងឡាយដែលមានជីវិតជាឯកជន ដែលរស់នៅក្នុងសង្គម និងដែលពឹងពាក់ទៅលើទ្រព្យសម្បត្តិធម្មជាតិ។ ឬបើនឹងនិយាយផ្ទុយមកវិញ យើងអាចនិយាយថា ទាំងបុគ្គលម្នាក់ៗ ទាំងសង្គមទាំងមូល និងទាំងធម្មជាតិដែលនៅជុំវិញយើង ឬពិភពលោកនេះ សុទ្ធតែត្រូវពឹងពាក់លើមាតាបិតាទាំងអស់ ព្រោះជាកត្តាកំណត់នូវការរីកចំរើន ឬថយក្រោយ និងការគង់វង្ស ឬរលំរលាយ ។មាតាបិតាបង្កើតកូនឲ្យទៅជាកសិករ កម្មករ ឧស្សាហករ ពាណិជ្ជករ គ្រូ អ្នកស្រាវជ្រាវ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ អ្នកបួស ទាហាន និងជាចៅកូវរដ្ឋ។
បើមាតាបិតាបានបំពេញនាទីខ្លួនជាអាហុនេយ្យបុគ្គលរបស់បុត្រគឺ ជាអ្នកបានបំពេញនាទីឬបដិបត្តិធម៌របស់មាតាបិតាដោយប្រពៃ ( សុបដិបន្នោ ) ។ជាអ្នកបំពេញនាទី ឬបដិបត្តិធម៌ដោយត្រង់ គឺបដិបត្តិជាមជ្ឈិមាបដិទាមិនតឹងពេក មិនធូរពេក ដោយឈរលើដ្ឋានទាំង ៨ គឺការយល់ត្រូវ ការគិតត្រូវ ការប្រព្រឹត្តត្រូវ ការចិញ្ចឹមជីវិតត្រូវ ការព្យាយាមត្រូវ ការមានសតិរលឹកត្រូវ និងការតម្កល់ចិត្តឲ្យនឹងត្រូវហើយនោះ កសិករ កម្មករ ... និងចៅកូវរដ្ឋទាំងនោះ ក៏នឹងទៅជាកសិករល្អ កម្មករល្អ ... និងចៅកូនរដ្ឋល្អជាមិនខាន ។ ហើយបើមាតាបិតានៃជំនាន់នីមួយៗ បំពេញនាទីដោយប្រពៃ និងដោយត្រង់គ្រប់ៗជំនាន់នោះ សង្គមយើងពិភពលោកយើងនេះនឹងមិនមានសភាពឃោរឃៅ ប្រកួតប្រជែងខ្ទេចខ្ទីទ្រព្យធម្មជាតិដូចសព្វថ្ងៃនេះឡើយ។ ម្នាក់ៗនៅក្នុងសង្គម នឹងមានសេចក្ដីមេត្តាដល់គ្នានឹងគ្នា សង្គមមនុស្សនឹងគួរឲ្យចង់រស់នៅជាងបច្ចុប្បន្ននេះជាមិនខាន ហើយធម្មជាតិ ក៏នឹងនៅជាគូជីវិតសម្រាប់មនុស្សជាតិ ជានិរន្តន៍តទៅ ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍
រៀបរៀងដោយ ឥន្ទបញ្ញោភិក្ខុ ហ មណីចិន្ដា
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ
images/articles/2090/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១១,០៩៣ ដង)
សម្បរាយិកត្ថប្រយោជន៍
ប្រយោជន៍ក្នុងបរលោក
ប្រយោជន៍ដែលបុគ្គលគួរបំពេញ ដើម្បីជាបុញ្ញនិធិ គឺកំណប់បុណ្យទៅក្នុងលោកខាងមុខ ហៅថា " សម្បរាយិកត្ថៈ " គឺជាប្រយោជន៍សម្រាប់ជីវិតតទៅក្នុងភពខាងមុខ។
សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សយើងមានអាយុក្ខ័យ ចុះមកសល់ត្រឹមតែ៧៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ បើមានបុណ្យច្រើនក៏អាចរស់បានយូរជាងនោះ បន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែក៏មិន
images/articles/2085/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ១០,៩៨៨ ដង)
សាមញ្ញផលសូត្រ
ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់គង់នៅក្នុងវត្តអម្ពវ័ន ជាវត្តដែលពេទ្យជីវកកោមារភច្ច វេរចម្ការស្វាយថ្វាយសង្ឃ ព្រមដោយសេនាសនៈផ្សេងៗ នៅជិតភ្នំគិជ្ឈកូដជាប់នឹងក្រុងរាជគ្រឹះ ក្នុងកាលនោះ ព្រះអង្គទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងភិក្ខុសង្ឃ ១២៥០ អង្គ។
ពេទ្យជីវកកោមារភច្ច នៅពេលថ្វាយសំពត់សាច់ល្អពីរផ្ទាំងដល់ព្រះដ៏មានព្រះភាគ នៅនាព្រះគន្ធកុដិលើភ្នំគិជ្ឈកូដ បានស្ដាប់ព្រះធម៌ទេសនា
images/articles/2083/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៧,៤៥៧ ដង)
មិនផឹកទឹកស្រវឹង
មនុស្សឆ្កួតឬវិកលចរិត ព្រោះគេបាត់បង់សតិសម្បជញ្ញៈ ឯសុរាគឺជាគ្រឿងពង្វក់ស្មារតី ដូច្នេះទើបមនុស្សត្រូវវៀរចាកការផឹកសុរា។ តាមទស្សនៈអ្នកញៀនសុរាខ្លះនិយាយថា ការផឹកសុរាបន្តិចបន្តួចដើម្បីអោយបាយឆ្ងាញ់មិនមានទោសទេ ទាល់តែផឹកច្រើនទើបមានទោស តែនៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនាបានប្រដៅឲ្យមនុស្សវៀរចាកស្រឡះ សូម្បីតែបន្តិចបន្តួចក៏ដោយ
images/articles/2082/Untitled-1-Recovered.jpg
ផ្សាយ : ៣០ កក្តដា ឆ្នាំ២០១៩ (អាន: ៧,២៣៣ ដង)
បេក្ខជនអាពាហ៍ពិពាហ៍គួរដឹងថា បន្ទាប់ពីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងរួមរស់អស់ឋានៈជាស្វាមីភរិយាហើយ អ្នកនឹងមានបុត្រជាមិនខាន។ ដូច្នេះ គួរអ្នកគិតគូរឲ្យបានមែនទែនដែរ ចំពោះការសម្រេចចិត្តដែលមានតែម្ដងរបស់អ្នក ដែលមិនត្រឹមតែប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់អ្នកទេ តែចំពោះកូនអ្នកទៀតផង ព្រោះការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ពីក្មេងពេកតាមក្បួនវេជ្ជសាស្ត្របាននិយាយថានឹងនាំឲ្យកូនមានសុខភាពមិនមាំទាំ ព្រោះមេជីវិតរបស់បុរសស្ត្រី មិនទាន់មាំមួនល្អ។
ក្បួនវេជ្ជសាស្ត្របាននិយាយថា បុរសស្ត្រី គួររៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ពេលបុរសអាយុបាន ២៥ ឆ្នាំ និងស្ត្រី ២៣ ឆ្នាំ។ ម្យ៉ាងទៀត អាយុប៉ុណ្ណោះក៏រយះពេលដែលបានទទួលការសិក្សាល្មម នឹងចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនបាន និងស្គាល់សុខទុក្ខរបស់ជីវិតបានគួរសមហើយ។ ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ពីអាយុ ១៦ ឬ ១៨ ឆ្នាំ ពេលនេះជាពេលកំពុងរៀនសូត្រ បើរៀបហើយនឹងមិនបានរៀនសូត្រទៀតឡើយ បើតាមច្បាប់ប្រទេសខ្លះ យកអាយុ ១៨ ឆ្នាំ ខ្លះ ២០ ឆ្នាំ ទើបជាអាយុដែលពេញនីតិភាវៈ។
គូស្រករដែលមានមាឌតូចៗ លុះបានកូនមក កូននោះក៏នឹងមិនធំជាងឪពុកម្ដាយដែល។ រឿងនេះ ទាក់ទងទៅនឹងកម្លាំងសមត្ថភាពក្នុងការការពារប្រទេសផងដែរ ។ការយកសាច់ញាតិជិតៗពេក មកធ្វើជាគ្រួសារ ក៏មានពាក្យថា សតិបញ្ញាមិនសូវមានខ្លាំងពូកែដែរ ព្រោះ Gene របស់យើងមិនមានការអភិវឌ្ឍន៍។ បើមាតាបិតា ជាអ្នកមានជំងឺកាមរោគផងនោះ ជំងឺនេះអាចនឹងឆ្លងដល់កូន និងអាចធ្វើឲ្យកូនមានពិការភាព ឬ សតិបញ្ញាទន់ខ្សោយ ជាពិសេស សព្វថ្ងៃនេះ ជំងឺអេដស៍ (AIDS) ជាជំងឺមួយដ៏កាចសាហាវដែលឆ្លងទៅកូន ហើយដែលគ្មានថ្នាំព្យាបាល បានឡើយ រង់ចាំតែថ្ងៃស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ។
បើគូស្រករយើងគ្មានសីល ជាមនុស្សទុច្ចរិត ដល់ពេលរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ហើយ ស្រាប់តែមានទោសទណ្ឌ ត្រូវគេចាប់ដាក់ឃុំឃាំងនោះ កូនយើងក៏ប្រាកដជាកំព្រា និងខ្វះទីពឹងសម្រាប់អភិវឌ្ឍន៍ខ្លួនគ្នាជាមិនខាន ។ល។ចំណុចទាំងនេះ ជាចំណុចដែលអនាគតមាតាបិតា គួរពិចារណានិងទទួលខុសត្រូវចំពោះកូនយើងដែលនឹងត្រូវកើតពីយើង ពេលដែលយើងរៀបការហើយ។
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍
រៀបរៀងដោយ ឥន្ទបញ្ញោភិក្ខុ ហ មណីចិន្ដា
ដោយ៥០០០ឆ្នាំ