មទ​ សេចក្តី​ស្រវឹង​ ៣ តយោ​ មទា​ សេចក្តី​ស្រវឹង​ ៣​ យ៉ាង​ គឺ៖ ១. អារោគ្យមទោ​ ស្រវឹង​ដោយ​ការ​មិន​មាន​រោគ ២. យោព្វនមទោ​ ស្រវឹង​ដោយ​វ័យ ៣. ជាតិមទោ​ ស្រវឹង​ដោយ​ជាតិត្រកូល [ ក្នុង​អដ្ឋកថា​៖ ជីវិត មទោ​ ស្រវឹង​ក្នុង​ជីវិត ] ( បិដក​លេខ​ ១៩​ ទំព័រ​ ១៤៤ ) អធិប្បាយ បទ​ថា​ មទា​ ប្រែ​ថា​ ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយ​អំណាច​នៃ​អាការ​ស្រវឹង ។​ ក្នុង​សេចក្តី​ស្រវឹង​ទាំង​នោះ​ ការ​មាន​មានះ​យ៉ាង​នេះ​ថា​ អញ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មិន​មាន​រោគ​ តាំង​ពី​ ៦០​ ឬ​ ៧០​ ឆ្នាំ​កន្លង​មក​ហើយ​ សូម្បី​តែ​ចំណិត​ផ្លែ​សម៉​ក៏​អញ​មិន​ដែល​ទំពា​ស៊ី​ ចំណែក​ជន​ដទៃ​ដើរ​និយាយ​យ៉ាង​នេះ​ថា​ ទី​ឯណោះ​ ត្រូវ​រោគ​បៀត​បៀន​ អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ ចូរ​លេប​ថ្នាំ​ ជន​ណា​ហ្ន៎​ ឈ្មោះ​ថា​ មិន​មាន​រោគ​ដូច​ជា​អាត្មា​អញ​សោត ដូច្នេះ​ ឈ្មោះ​ថា​ ស្រវឹង​ដោយ​ការ​មិន​មាន​រោគ ។ ការ​នៅ​ក្នុង​វ័យ​កំលោះ​ក្រមុំ​ ហើយ​មាន​មានះ​យ៉ាង​នេះ​ថា​ ពួក​យើង​នឹង​ធ្វើ​បុណ្យ​ក្នុង​វ័យ​ចាស់​ជរា​ ពេល​នេះ​ពួក​យើង​ជា​កំលោះ​ក្រមុំ​នៅ​ឡើយ​ ដូច្នេះ​ ឈ្មោះ​ថា​ ស្រវឹង​ក្នុង​វ័យ​ជា​កំលោះ​ក្រមុំ ។ ការ​មាន​មានះ​យ៉ាង​នេះ​ថា​ អាត្មា​អញ​រស់​នៅ​យូរ​ហើយ​ នឹង​រស់​នៅ​យូរ​អង្វែង​ត​ទៅ​ទៀត​ រស់​នៅ​ជា​សុខ​មក​ហើយ​ កំពុង​រស់​នៅ​ជា​សុខ​ នឹង​រស់​នៅ​ជា​សុខ​ ( ត​ទៅ​ទៀត )​ ដូច្នេះ​ ឈ្មោះ​ថា​ ស្រវឹង​ក្នុង​ជីវិត ។ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

បញ្ចសីលសមាទានិយត្ថេរាបទាន ក្នុងបិដកលេខ ៧២ ទំព័រ១៧៣។ គ្រានោះ ខ្ញុំកើតជាបុរសអ្នកស៊ីឈ្នួល ក្នុងក្រុងចន្ទវតី ខ្ញុំរវល់តែ​នឹងការងារ​របស់​ជន​ដទៃ ​មិនបាននូវបព្វជា្ជ។ ខ្ញុំគិតថា បុគ្គលទាំងឡាយ ដែលត្រូវងងឹតធំបិទបាំងហើយ​រមែង​ឆេះដោយភ្លើង ៣ យ៉ាង អញ​គប្បី​គេច​ចេញ​ដោយឧបាយណាហ្ន៍។ អញជា​មនុស្សកំព្រា​ ធ្វើនូវការ​ឈ្នួល​ ទាំងទេយ្យធម៌ក៏មិនមាន បើដូច្នោះ​គួរតែ​អញ​​រក្សា​សីល ៥ ឲ្យពេញ​លេញ​។ មានព្រះថេរៈមួយ អង្គឈ្មោះ និសភៈ ជាសាវ័ករបស់​ព្រះ​មុនី​ ព្រះនាម អនោមទស្សី ខ្ញុំក៏ចូលទៅរក ព្រះថេរៈ​អង្គ​នោះ ហើយទទួលនូវ​សិក្ខា​បទ​​​ទាំង ៥ ក្នុងសម័យនោះ អាយុ (របស់សត្វ) មានប្រមាណមួយសែនឆ្នាំ ខ្ញុំ​រក្សា​សីល​ ៥ ឲ្យបរិបូណ៍ អស់​កាល​ប៉ុណ្ណោះ​ដែរ។ លុះមរណកាលមកដល់ព្រមហើយ ទេវតា​ទាំងឡាយ​លួងលោមខ្ញុំថា នែ អ្នកនិទុ៍ក្ខ រថដែលទឹមដោយសេះ ១ ពាន់នេះ មក​ប្រាកដដល់អ្នកហើយ។ កាលបើចិត្តជា​ខាង​ក្រោយ កំពុងប្រព្រឹត្តទៅ ខ្ញុំ​បាន​រំលឹក​នូវសីល​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំបានទៅកាន់​ឋានតាវត្តឹង្ស ដោយ​​សារអំពើដែល​ខ្ញុំធ្វើល្អ​ហើយ​នោះ។ ខ្ញុំបានជាធំជាងទេវតាសោយរាជ្យ មាន​ពួកស្រីអប្សរចោមរោម សោយ​សេចក្តី​សុខដ៏ជាទិព្វអស់ ៣០ ដង។ ខ្ញុំបានជាស្តេចចក្រពត្តិ អស់ ៧៥ ដង បាន​សោយ​​រាជ្យ​ប្រទេស​ដ៏ធំទូលាយ រាប់បានមួយអសង្ខេយ្យជាតិ។ ខ្ញុំចុត្យ​ចាក​ទេវ​លោក​ ត្រូវ​កុសល​មួយដាស់តឿន ក៏មកកើត​ក្នុងត្រកូល​មហាសាល​ដ៏​ស្តុកស្តម្ភ ​ក្នុង​ក្រុង​​សាវត្ថី ​។​ កាលសាសនារបស់ព្រះជិនស្រី កំពុងរុងរឿង មាតានិង​បិតា​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ ទទួល​នូវ​សិក្ខាបទ​ទាំង ៥ ក្នុងកាលជិតចូលវស្សា។ ខ្ញុំបានទទួល​សីល​ជាមួយ (និង​មាតា) ហើយ​បាន​ដល់នូវអរហត្ត។ ខ្ញុំមានអាយុ ៥ ឆ្នាំអំពីកំណើត បានដល់​នូវ​អរហត្ត ​ព្រះពុទ្ធ​មានចក្ខុ ទ្រង់ជ្រាបនូវគុណ (របស់ខ្ញុំ) ហើយទ្រង់ឲ្យ​ឧប​សម្បទា​​ជា​​ភិក្ខុដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំរក្សានូវសិក្ខាបទទាំង ៥ ពេញលេញ ខ្ញុំមិនដែលទៅកាន់កំណើត អសុរកាយ​អស់​​កប្ប ​នឹង​ប្រមាណ​មិនបាន​អំពីភទ្ទកប្បនេះ។ ខ្ញុំនោះបានទទួលនូវ​យស ​ព្រោះហេតុ​នៃសីលទាំងនោះ ខ្ញុំកាល​សម្តែងនូវ​កោដិនៃ​កប្ប គប្បីសម្តែង​ជា​ឯកទេស (មួយ​ចំណែកៗ)។ ខ្ញុំរក្សាសីលទាំង ៥ ហើយបាននូវត្រៃហេតុ គឺខ្ញុំ​ជាអ្នក​​មាន អាយុវែង ១ មាន​ទ្រព្យច្រើន ១ មានប្រាជ្ញាមោះមុត ១ ។ មួយទៀត ខ្ញុំសម្តែង​នូវ​ភាព​ជាខ្លួនជាបុរសដ៏ក្រៃលែងជាងជនទាំងពួង អន្ទោល​ទៅ​ក្នុង​ភពតូច និងភពធំ ហើយ​តែងបាននូវឋានៈទាំងនុះ។ សាវ័កទាំងឡាយ របស់​ព្រះជិន​ស្រីកាលប្រព្រឹត្ត ក្នុងសីល​នឹងប្រមាណ​មិន​បាន បើលោកនៅត្រេកអរ ក្នុង​ភព តើនឹងបានផល​ដូច​ម្តេច​ទៅ។ សីល ៥ ដែលខ្ញុំជាអ្នកស៊ីឈ្នួលគេ មាន​ព្យាយាម​ប្រព្រឹត្តល្អហើយ ខ្ញុំបាន​រួច​ចាក​ចំណង​​ទាំងពួង ក្នុងថ្ងៃ​នេះដោយសារសីលនោះ។ ក្នុងកប្បប្រមាណមិនបាន អំពី​កប្ប​នេះ ព្រោះហេតុដែលខ្ញុំរក្សាសីល ៥ ខ្ញុំមិន​ដែល​ស្គាល់ទុគ្គតិ នេះជាផល​នៃ​សីល​​ ៥ ។ បដិសម្ភិទា ៤ វិមោក្ខ ៨ និងអភិញ្ញា ៦ នេះខ្ញុំបាន​ធ្វើឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​​ហើយ​ទាំង​សាសនា របស់ព្រះពុទ្ធ ខ្ញុំក៏បានប្រតិបត្តិហើយ។ បាន​ឮថា ព្រះបញ្ចសីលសមាទានិយត្ថេរមានអាយុ បានសម្តែងនូវគាថាទាំងនេះ ដោយប្រការដូច្នេះ។ ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ “ឃរាវាសធម៌”រៀបរៀងដោយ មុនីកោសល្យ នៅ-ហៃ​ឡុន​ ៕ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

ពាក្យប្រាមប្រៀនរបស់ ព្រះពុទ្ធសាសនា ជាគោលការណ៍​ពិត ស្ថិត​នៅ​ស្រាប់​​​តាម​​​ច្បាប់​ធម្មជាតិ​ដែល​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ទ្រង់​បាន​រក​ឃើញ​មិនមែន​ ព្រះអង្គ​ប្រឌិត​ផលិត​សាង​ឡើង​ដោយ​ខ្លួនឯង​

ក្នុ​ង​ចិត្ត​របស់​មនុស្ស​មាន​ការ​គិត​ដែល​កប់​ជ្រៅ​ (រហូត​យើង​មិន​ទាំង​ដឹង​ថា​វា​មាន​ថែម​ទៀត​ផង​) ២ ប្រការ​គឺៈ ១. គំនិតដែល​ត្រូវ​ការ​ការ​ពារ​ខ្លួន​ឯង​ ២. គំនិត​ដែល​ចង់​រក្សា​ខ្លួន​ឯង​ ។ តាម​រយៈ​ការ​គិត​ចង់​ការ​ពារ​ខ្លួន​ឯង​នេះ ទើប​មនុស្ស​បាន​បង្កើត​ព្រះ​ឡើង​មក​ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្លួន​បាន​ពឹង​ពាក់​អាស្រ័យ​និង​ជួយ​ការ​ពារ​ខ្លួន​ ឲ្យ​រួច​ចាក​ផុត​ពី​ទុក្ខ​ភ័យ​ និង​ដើម្បី​ភាព​រឹង​មាំ​របស់​ខ្លួន​ផ្ទាល់​ ប្រ​ដូច​ទៅ​នឹង​ទារក​ដែល​ត្រូវ​ពឹង​ពាក់​អាស្រ័យ​មាតា​បិតា​របស់​ខ្លួន​ដូច្នោះ​ដែរ​ ។ រីឯគំនិត​នៅ​ក្នុង​ប្រ​ការ​ទី​ពីរ​ដែល​គិត​ចង់​រក្សា​ខ្លួន​ឯង​នោះ​ មនុស្ស​បាន​បង្កើត​នូ​វ​ផ្នត់​គំនិត​ថា​ មាន​វិញ្ញាណ​ឬ​អាត្ម័ន​ដែល​មិន​ចេះ​ស្លាប់​ (អមតៈ​) មាន​ជីវិត​នៅ​អស់​កាល​ជា​និច្ច​ ដោយ​អាស្រ័យ​ហេតុ​មាន​អវិជ្ជា​ ភាព​ទន់​ខ្សោយ​ ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ និង​ចំណង់​នេះ​ឯង​ ទើប​មនុស្ស​ត្រូវ​ការ​វត្ថុ​ទាំង​ ២​ យ៉ាង​នេះ​ មក​ជួយ​លួង​លោម​ចិត្ត​ និង​បាន​ចង​ចិត្ត​ជាប់​ជា​មួយ​វត្ថុ​ទាំង​​ ២​នេះ យ៉ាង​រឹង​មាំ​រហូត​ងើបមុខ​លែង​រួច​ ។ ឱ​វាទ​ទូន្មាន​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ មិន​គាំ​ទ្រ​ឲ្យ​មាន​អវិជ្ជា​ ភាព​ទន់​ជ្រាយ​ ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ និង​ចំណង់​ទាំង​នេះ​ឡើយ ប៉ុន្តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​ គឺ​មាន​គោ​ល​បំណង​ដើម្បី​ដឹក​នាំ​មនុស្ស​ ឲ្យ​បាន​យល់​ច្បាស់​នូវ​សេ​ចក្តី​ពិត​ ដោយ​ការ​កម្ចាត់​និង​បំផ្លាញ​នូវ​សភាវៈ​ទាំង​នេះ​ ប្រភេទ​ជី​កឫស​ដក​គល់​ចោល​តែ​ម្តង​ ។ តាម​គោល​ការណ៍​របស់​ព្រះពុទ្ធ​សាសនា​ គំនិត​ដែល​ថា​មានព្រះ​ជា​ម្ចាស់​និង​មាន​អត្តា​នេះ​ ជា​គំនិត​ដែល​ខុស (មិច្ឆា​ទិដ្ឋិ​) និង​សោះ​សូន្យ​ទទេ​ឥ​ត​ប្រយោជន៍​ ទោះ​បី​ថា​ផ្នត់​គំនិត​ទាំង​នេះ​ បាន​វិវឌ្ឍ​ក្លាយ​មក​ជា​ទ្រឹស្តី​ហើយ​ក្តី​ តែ​ក៏​សុទ្ធ​តែ​ជា​ការ​ស្រមើ​ស្រមៃ​ដែល​ល្អិត​សុខុម​ និង​ពិបាក​ក្នុង​ការ​កែ​ប្រែ​ ។ ផ្នត់​គំនិត​ទាំង​នេះ​ បាន​កប់​ជ្រៅ​ទៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​មនុស្ស​ ជា​អ្វី​ដែល​មនុស្ស​មាន​ភាព​ស្និទ​ស្នាល​ជា​មួយ​ រហូត​លែង​ត្រូវ​ការ​ចង់​ដឹង​ ចង់ឮ​ និង​ចង់​យល់​នូវ​ទ្រឹស្តី​ទាំង​ឡាយ​ណា​ ដែល​ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង​គំនិត​ទាំង​នេះ ។ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវ​ភៅ​ " ព្រះ​ពុទ្ធ​ទ្រង់​បង្រៀន​អ្វី​ " បែ្រ​សម្រួល​ដោយ លីន​ កុសល ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​

កូន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ កាល​កូន​ទៅ​បម្រើ​ការ​រាជ​ការ​ ឬ​ទៅ​ធ្វើ​ការ​ស៊ី​ឈ្នួល​គេ​ គឺ​កូន​ធ្វើ​ការ​អ្វី​ក៏​ដោយ​ ចូរ​កូន​ធ្វើ​ឲ្យ​ពេញ​ដៃ​ពេញ​ជើង​ ប្រឹង​ប្រែង​ឲ្យ​អស់​សមត្ថ​ភាព ឲ្យ​សម​នឹង​តម្លៃ​ប្រាក់​ខែ​ ឬ​តម្លៃ​ឈ្នួល​ ។ ប្រសិន​បើ​កូន​ធ្វើ​ឲ្យ​លើស​ជាង​ប្រាក់​ខែ​ ឬ​តម្លៃ​ឈ្នួល​នោះ​គឺ​រឹត​តែ​ល្អ ។ កុំ​ធ្វើ​ការ​គ្រាន់​តែ​ ដើម្បី​ឲ្យ​បាន​ប្រាក់​តែ​ម៉្យាង​ កុំ​គិត​ត្រឹម​តែ​ឲ្យ​ការ​ងារ​ហើយ​ស្រេច​តែ​

ទុក្ខ​របស់​សត្វ​តិរច្ឆាន​នៅ​ត្រង់​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន​ បើ​ស្វែង​រក​បាន​បរិភោគ​ហើយ​ ក៏​ល្មម​គ្រប់​គ្រាន់​ ម៉្យាង​ទៀត​ ទុក្ខ​របស់​សត្វ​តិរច្ឆាន​គឺ​មាន​ភ័យ​ក្នុង​ជីវិត​ ដ្បិត​ខ្លួន​ត្រូវ​ជា​ចំណី​នៃ​សត្វ​ដទៃ​ និង​មាន​ភ័យ​ពី​ធម្ម​ជាតិ​ ។ មនុស្ស​យើង​ មិន​មែន​មាន​ទុក្ខ​ត្រឹម​តែ​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន​ ព្រោះ​មិន​មាន​អា​ហារ​បរិភោគតែ​ប៉ុណ្ណោះ​ឡើយ​ ពិត​ណាស់​ការ​ស្រេក​ឃ្លាន​ ជា​ទុក្ខ​ដ៏​ក្រៃ​លែង​ ប៉ុន្តែ​កាល​បើ​មាន​អា​ហារ​

ម៉ែ​ឪ​ ជា​បុគ្គល​ដែល​មាន​នូវ​ព្រះ​គុណ​យ៉ាង​ក្រៃ​លែង​លើ​កូន​ប្រុស​ស្រី​ ។ សូម្បី​ថា​គាត់​មិន​បាន​បំពេញ​តួ​នា​ទី​របស់​ម៉ែ​ឪ​ ដោយ​សព្វ​គ្រប់​យ៉ាង​ក៏​ដោយ​ ក៏​ត្រូវ​តែ​កូន​ជូន​នូវ​ប្រយោជន៍​ផ្សេង​ៗ​ដល់​គាត់​ កុំ​សម្តែង​អា​ការៈស្អប់​ខ្ពើម​ មើល​ងាយ​ មើល​ថោក​ ឬ​ផ្ចាញ់​ផ្ចាល​និយាយ​បញ្ចើច​បញ្ចើ​គាត់​ឲ្យ​សោះ​ ត្រូវ​យក​ល្អ​មក​ឲ្យ​ឈ្នះ​នូវ​អ្វី ដែល​មិន​ល្អ​វិញ​ នោះ​គឺ​តួ​នា​ទី​ខ្លួន​ជា​កូន​ល្អ​ ដូច​ជាៈ​

បើ​ក្នុង​លោក​នេះ​ គ្រប់​គ្នា​បាន​អ្វី​ៗ​តាម​ដែល​ចង់​ តាម​ដែល​សង្ឃឹម​នោះ​ មុខ​តែ​មិន​មាន​អ្នក​ណា​ក្រឡើយ​ ហើយ​ក៏​មិន​មាន​អ្នក​ណា​ខក​ចិត្ត​ខុស​សង្ឃឹម​ដែរ​ ព្រោះ​អ្នក​ណា​ៗ​ក៏​ចង់​មាន​បាន​ ចង់​សុខ​ និង​ចង់​សម​តាម​បំណង​ដែល​សង្ឃឹម​ទៅ​គ្រប់​យ៉ាង​ ។ ប៉ុន្តែ​ ព្រោះ​អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង​ មិន​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​យ៉ាង​នោះ​ ទើប​បាន​ជា​មាន​មនុស្ស​ក្រ​ ត្រូវ​មាន​ទុក្ខ​ និង​ត្រូវ​ខក​ចិត្ត​ ។

កាល​គ្រា​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ឋ​ ទ្រង់​គង់នៅ​ក្នុងវត្ត​ជេតពន ដែលជាអារាម​របស់​អនាថ​បិណ្ឌិក​សេដ្ឋី ក្នុង​ក្រុង​សាវត្ថី​ ទ្រង់​សម្តែង​ពី​ទង្វើ​របស់​ នាងបុរាណ​ទុតិយិកា (ភរិយាមុន) ដល់ភិក្ខុ​មួយអង្គ​ដែលលះបង់​កាលប្រព្រិត្តធម៏ ទើប​ទ្រង់​លើកជាតក​មកតំណាល​ដូចតទៅ៖ កាលកន្លងទៅ​ នៅក្នុង​ដែន​ដីមគធៈ​មានប្រើសព្រៃ​ជ្រៅ​មួយចេញមកពីរកស៊ី​នៅ​តាមព្រៃ​ជ្រៅ ក្នុងពេល​នោះ​បានប្រទះឃើញប្រើស​ញីមួយ​អាស្រ័យ​នៅទី​នោះ ក៏​កើតមាន​ចិត្ត​ប្រតិពទ្ឋ័​ចំពោះ​នាងប្រើសនោះ​ជាខ្លាំង​ទើប​សម្រេច​ចិត្ត​បែក​ចេញ​ពីហ្វូង​របស់​ខ្លួន​ដើម្បីដើរ​តាមហ្វូងរបស់ប្រើស​ញី​នោះវិញ។ ប្រើសញី​ដឹងថាប្រើស​ព្រៃឈ្មោល​នេះ​មិនសូវ​ស្គាល់​តំ​បន់ជាយ​ព្រៃនេះ​ទេ ទើបនាង​ជា​ប្រើស​ញី​នោះបាន​ដាស់តឿន​អោយគេ​វិល​ត្រឡប់​ទៅព្រៃ​ជ្រៅ​របស់ខ្លួន​វិញ តែប្រើស​ឈ្មោល​នោះ​នៅ​​តែចចេស​មិន​ព្រម​ស្តាប់​ហើយ​ក៏ចេះតែ​ដើរ​តាម​នាងជាប្រើស​ញីរហូត​ដល់ជើងភ្នំ​មួយ។ រំពេច​នោះប្រើសញី​បានធំក្លិនចម្លែក​​ដូចជាមាន​ព្រាន​ព្រៃនៅ​ក្បែនោះ​ ទើប​នាងថយមក​នៅពី​ក្រោយប្រើសឈ្មោលព្រៃ​នោះវិញ​ ដើម្បី​សម្លឹង​មើលនាយ​មើលអាយដែល​នៅជុំ​វិញខ្លួន ។ ព្រានដែលកំពុង​តែលាក់ខ្លួន​ នៅ​ពេលឃើញ​ប្រើសទាំង​ពីរនោះ​ដើរ​ចូលមកជិត​ដល់​ហើយ គេក៏​ងើប​ចេញ​ពីកន្លែង​ពួន រួចទាញធ្នូ​បាញ់​តម្រង់​ទៅ​រកប្រើសព្រៃ​ឈ្មោល​នោះ​យ៉ាងលឿន​។​ ពេលនោះ ប្រើស​ព្រៃ​ឈ្មោល​នោះ​មិន​បានដឹង​ខ្លូន​ជាមុន​ ក៏ត្រូវព្រួញ​ចាក់ទម្លុះ​ដងខ្លួន ដេកដូល​ដោយក្តី​ឈឺផ្សាជា​ខ្លាំង។ ចំណែកឯប្រើស​ញី​នោះវិញ កាល​បើឃើញប្រើសព្រៃ​ឈ្មោលនោះ​ត្រូវព្រួញ​ដូច្នោះ នាង​ប្រើស​ញី​នោះគិតតែពី​បោល​រត់គេច​យក​រួចតែ​ខ្លួន ដោយ​មិនបាន​ខ្វល់​ពី​ប្រើស​ឈ្មោល​​នោះឡើយ។ កាល​គ្រានោះ ព្រះតថាគត​បានកើត​ជាទេវតា ដែល​អាស្រ័យនៅតាមជើង​ភ្នំនោះ​ ដោយ​បានឃើញ​ហេតុកាណ៏នោះទាំងអស់ ទើបព្រះអង្គតិះទៀន​ដល់​ប្រើស​ព្រៃ​ឈ្មោល​​នោះថា ៖ « អ្នកគួរ​ណាតែ មានជីវិត​រស់នៅដើម្បី​តបស្នង​គុណមាតា​បិតា បែរជា​មកត្រូវ​បាត់បង់ជិវិត ព្រោះ​តែកាមគុណ និងក្លាយមកជា​អាហាររបស់​ព្រាន​ព្រៃទៅវិញ » ក្នុងកាលក្រោយមក ប្រើស​ព្រៃ​ឈ្មោល និង ប្រើសញី​នោះបានមក​កើតជាប្តីប្រពន្ធ​នឹងគ្នា​ រីឯ ទេវតាអង្គនោះ បានមកជាតថាគត។ វាយអត្ថបទ ដោយ​ឧបាសក ទី វ៉េងណៃ ។ ដោយ​៥០០០​ឆ្នាំ​