ព្រះសាស្ដា កាលស្ដេចគង់នៅវត្តជេតពន ទ្រង់ប្រារព្ធនូវភិក្ខុដែលប្រដៅក្រមួយរូប បានត្រាស់ព្រះធម្មទេសនាមានពាក្យថា ន មេ រុចិ្ច ដូច្នេះជាដើម ។ គ្រានោះ ព្រះសាស្ដាត្រាស់ហៅភិក្ខុនោះមកហើយ ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុ បានឮថា អ្នកជាមនុស្សប្រដៅក្រ ពិតមែនឬ ? កាលភិក្ខុនោះទូលថា ពិតមែនហើយ ព្រះអង្គ ។ ព្រះអង្គទើបត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុ មិនមែនតែក្នុងពេលនេះទេ សូម្បីក្នុងកាលមុន អ្នកក៏ជាមនុស្សប្រដៅក្រដែរ ព្រោះអាស្រ័យភាពជាមនុស្សប្រដៅក្រ មិនស្ដាប់ពាក្យរបស់បណ្ឌិតទាំងឡាយ អ្នកបានដល់សេចក្ដីវិនាស ក្នុងមាត់ខ្យល់វេរម្ភៈ ហើយទ្រង់នាំយកអតីតនិទាន មកសម្ដែងថា ក្នុងអតីតកាល កាលព្រះបាទព្រហ្មទត្ត គ្រងរាជសម្បត្តិក្នុងនគរពារាណសី ព្រះពោធិសត្វកើតក្នុងកំណើតសត្វត្មាត មានឈ្មោះថា អបនន្ទៈ ។ ត្មាតពោធិសត្វនោះ មានហ្វូងត្មាតជាបរិវារ នៅលើភ្នំគិជ្ឈកូដ ។ ចំណែកកូនរបស់ព្រះពោធិសត្វមានឈ្មោះថា មិគាលោបៈ ជាអ្នកដល់ព្រមដោយថាមពល ត្មាតនោះហើរខ្ពស់ឡើង កន្លងនូវដែនរបស់ត្មាតដទៃទៀត ។ ត្មាតទាំងឡាយប្រាប់ស្ដេចត្មាតថា បុត្ររបស់ព្រះអង្គហើរឆ្ងាយណាស់ ។ ព្រះពោធិសត្វនោះប្រកាស់ហៅនូវបុត្រនោះថា ម្នាលកូន បានឮថា អ្នកហើរខ្ពស់ណាស់ កាលបើអ្នកហើរខ្ពស់ អ្នកនឹងដល់នូវការអស់ជីវិត ដូច្នេះហើយ ទើបពោលគាថាទាំងឡាយ ៣ ថា ន មេ រុច្ចិ មិគាលោប, យស្ស តេ តាទិសី គតី; អតុច្ចំ តាត បតសិ, អភូមិំ តាត សេវសិ។ ម្នាលមិគាលោបៈ ដំណើររបស់អ្នកប្រាកដដូច្នោះ មិនពេញចិត្តអញទេ ម្នាលកូន ដ្បិតអ្នកហើរទៅខ្ពស់ពេក ម្នាលកូន អ្នកសេពគប់នូវទីមិនមែនផែនដី ។ ចតុក្កណ្ណំវ កេទារំ, យទា តេ បថវី សិយា; តតោ តាត និវត្តស្សុ, មាស្សុ ឯត្តោ បរំ គមិ។ ផែនដីប្រាកដដល់អ្នក ដូចជាស្រែមានជ្រុង ៤ ម្នាលកូន ចូរអ្នកត្រឡប់អំពីទីនោះមកវិញ កុំទៅហួសអំពីទីនេះឡើយ ។ សន្តិ អញ្ញេបិ សកុណា, បត្តយានា វិហង្គមា; អក្ខិត្តា វាតវេគេន, នដ្ឋា តេ សស្សតីសម។ ពួកសកុណជាតិឯទៀត មានស្លាបជាយាន ទៅកាន់អាកាស ពួកសត្វទាំងនោះ សម្គាល់ខ្លួនថា ស្មើដោយវត្ថុដ៏ទៀងទាត់ ត្រូវកម្លាំងខ្យល់បក់បោកវិនាស ។ គប្បីជ្រាបវិនិច្ឆ័យក្នុងបទទាំងនោះ ត្មាតបិតាហៅកូនដោយឈ្មោះថា មិគាលោបៈ ។ បទថា អតុច្ចំ តាត បតសិ សេចក្ដីថា ម្នាលកូន អ្នកកុំហើរខ្ពស់ពេក កន្លងដែនរបស់ត្មាតដទៃឡើយ ។ ត្មាតបិតាប្រាប់ដែនដល់កូន ដោយពាក្យនេះថា ចតុក្កណ្ណំវ កេទារំ គឺដូចស្រែ មាន ៤ ជ្រុង អធិប្បាយថា កូនអើយ កាលផែនដីដ៏ធំនេះហាក់ដូចជាស្រែ ៤ ជ្រុង ដល់អ្នកហើយ គឺប្រាកដដូចជាតូចយ៉ាងនោះ កាលនោះអ្នកគួរត្រឡប់ អំពីឋានៈដែលមានសភាពដូចនោះ អ្នកកុំទៅទៀតឡើយ ។ បទថា សន្តិ អញ្ញេបិ សេចក្ដីថា មិនមែនតែអ្នកប៉ុណ្ណោះសូម្បីត្មាតទាំងឡាយដទៃ ក៏ធ្វើយ៉ាងនោះ ។ បទថា អក្ខិត្តា សេចក្ដីថា សូម្បីត្មាតទាំងនោះ កន្លងនូវដែនរបស់យើង ទៅហើយ ត្រូវកម្លាំងខ្យល់កន្ត្រាក់ហើយ ក៏វិនាស ។ បទថា សស្សតីសមា សេចក្ដីថា ពួកវាសម្គាល់ខ្លួនថា ជាអ្នកស្មើដោយផែនដី និងភ្នំទាំងឡាយដែលជាវត្ថុទៀងទាត់ សូម្បីតែមិនអាចបំពេញនូវអាយុដែលមានបរិមាណ ១០០០ ឆ្នាំរបស់ខ្លួន, បានវិនាសហើយ នៅរវាងនោះ ។ មិគាលោបៈមិនធ្វើនូវពាក្យរបស់បិតាព្រោះភាពជាអ្នកមិនស្ដាប់ឱវាទ កាលហើរទៅ បានឃើញនូវដែនតាមដែលបិតាប្រាប់ហើយ នៅតែហើរកន្លងដែននោះទៅ ក៏ដល់ខ្យល់ កាលវាត (ខ្យល់រដូវកាល) ហើយទន្លុះខ្យល់សូម្បីនោះ ហើរស្ទុះទៅកាន់មុខខ្យល់វេរម្ភៈ លំដាប់នោះ ខ្យល់វេរម្ភៈក៏ប្រហារនូវមិគាលោបៈនោះ ។ មិគាលោបៈគ្រាន់តែត្រូវខ្យល់ វេរម្ភៈនោះប្រហារហើយ ក៏ដាច់ជាបំណែកតូចធំ វិនាសទៅក្នុងអាកាសនោះឯង ។ ដោយហេតុនោះ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទើបសម្ដែងថា អកត្វា អបនន្ទស្ស, បិតុ វុទ្ធស្ស សាសនំ; កាលវាតេ អតិក្កម្ម, វេរម្ភានំ វសំ អគា។ មិគលោបៈ មិនធ្វើតាមពាក្យប្រដៅរបស់បិតាចាស់ ឈ្មោះអបនន្ទៈ ហើរកន្លងនូវខ្យល់ រដូវកាល បានទៅដល់អំណាចនៃខ្យល់ព្យុះ ។ តស្ស បុត្តា ច ទារា ច, យេ ចញ្ញេ អនុជីវិនោ; សព្ពេ ព្យសនមាបាទុំ, អនោវាទករេ ទិជេ។ កូនក្តី ប្រពន្ធក្តី ឬសត្វឯទៀត ជាអ្នកចិញ្ចឹមជីវិត តាមមិគាលោបៈនោះ ពួកសត្វស្លាបទំាងអស់ ក៏ដល់នូវសេចក្តីវិនាស ព្រោះទិជជាតិ (សត្វដែលកើតក្នុវារៈពីរដងបានដល់សត្វជាអណ្ឌជកំណើតមានសត្វស្លាបជាដើម) មិនធ្វើតាមឱវាទ ។ ឯវម្បិ ឥធ វុទ្ធានំ, យោ វាក្យំ នាវពុជ្ឈតិ; អតិសីមចរោ ទិត្តោ, គិជ្ឈោវាតីតសាសនោ; សព្ពេ ព្យសនំ បប្បោន្តិ, អកត្វា វុទ្ធសាសនំ។ បុគ្គលណា មិនយល់នូវពាក្យ របស់បុគ្គលចាស់ទុំ ក្នុងលោកនេះ បុគ្គលនោះ (ដល់នូវសេចក្តីវិនាស) ដូចជាត្មាតកន្លងពាក្យប្រៀនប្រដៅ ជាសត្វភ្លើតភ្លើនត្រាច់ទៅ កាន់ទីហួសដែន ជនទាំងអស់ដល់នូវសេចក្តីវិនាស ព្រោះមិនធ្វើតាមពាក្យប្រដៅរបស់ព្រះពុទ្ធ ។ គាថាទាំងឡាយ ៣ នេះ ជាអភិសម្ពុទ្ធគាថា ។ បណ្ដាបទទាំងនោះ បទថា អនុជីវិនោ បានដល់ ត្មាតដែលអាស្រ័យត្មាតមិគាលោបៈនោះ ។ បទថា អនោវាទករេ ទិជេ សេចក្ដីថា កាលត្មាតមិគាលោបៈនោះ មិនធ្វើតាមឱវាទ ត្មាតទាំងនោះហើរទៅជាមួយត្មាតមិគាលោបៈនោះកន្លងនូវដែន ដល់នូវសេចក្ដីវិនាស ។ បទថា ឯវម្បិ សេចក្ដីថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ត្មាតនោះដល់សេចក្ដីវិនាសហើយយ៉ាងណា សូម្បីអ្នកដទៃណា ជាគ្រហស្ថក្ដី ជាបព្វជិតក្ដី ក៏យ៉ាងនោះដូចគ្នា មិនកាន់នូវពាក្យរបស់បណ្ឌិតទាំងឡាយ ដែលជាអ្នកអនុគ្រោះដល់សេចក្ដីចម្រើន សូម្បីអ្នកនោះនឹងវិនាសដូចត្មាតនេះ ដែលត្រាច់ទៅកន្លងនូវដែន ជាអ្នករឹងរូសនោះឯង ។ ព្រះសាស្ដា កាលនាំព្រះធម្មទេសនានេះមកហើយ ទ្រង់ប្រកាសសច្ចៈទាំងឡាយ ហើយប្រជុំជាតកថា តទា មិគាលោបោ ទុព្ពចភិក្ខុ អហោសិ ត្មាតមិគាលោបៈក្នុងកាលនោះ បានមកជា ភិក្ខុប្រដៅក្រនេះ ។ អបនន្ទោ បន អហមេវ អហោសិំ ចំណែកស្ដេចត្មាតឈ្មោះអបនន្ទៈ គឺ តថាគត នេះឯង ។ ចប់ មិគាលោបជាតក ៕ (ជាតកដ្ឋកថា សុត្តន្តបិដក ខុទ្ទកនិកាយ ជាតក ឆក្កនិបាត អវារិយវគ្គ បិដកលេខ ៥៩ ទំព័រ ៤៣ ) ដោយខេមរ អភិធម្មាវតារ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

រឿងបញ្ចបក្ខី ( ចាក លោ. ជា. ) ( ការច្រណែន ជាពូជរបស់ពៀរក្នុងលោក ) កាល​ពី​បឋមកប្បនេះ មានសត្វបក្សី​ ៥​ គឺ៖ ហង្ស​ គ្រុឌ​ សេក​ ក្អែក​ មៀម​ ។​ សត្វ​ទាំង ​៥ នេះ​ជា​ប្រមុខ​របស់​បក្សី​ទាំង​ឡាយ​ក្នុងពេលនោះ ​ឯសត្វ​ទាំង

រឿងយក្ខិនីមុខសេះ ( ចាក ម. អ. ) ( ទោសផឹកសុរា និយាយកុហក និងក្បត់ចិត្តស្វាមី ) ក្នុងកាលកន្លងទៅហើយ មានអគ្គមហេសីនៃព្រះរាជាមួយព្រះអង្គ​សោយរាជ​ក្នុងក្រុង​ពារាណសី ​ជាអ្នកផឹកសុរា ​និយាយកុហកនិងប្រព្រឹត្ត​ក្បត់ចិត្តស្វាមី ​។​ អគ្គមហេសី​នោះ

រឿងនាងសេសវតី ( ចាក វិ. ខុ. ) ( លទ្ធផលនៃការបូជាព្រះសារីរិកធាតុ ) ក្នុងសាសនា​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​កស្សបៈ ​ព្រះអង្គ​បរិនិព្វាន​ទៅហើយ​

រឿងកែវមក៌ត​ ( ចាក រ. វ. ) ​ ( ព្រះកែវ​មក៌ត​ ជាមក៌ត​របស់​ប្រទេស​កម្ពុជា ) ​ ព្រះ​កែវ​មក៌ត ​កើត​ឡើង​ក្នុង​ព.ស.៥០០​ កើត​ដោយ​អានុភាព​របស់​ព្រះនាគ​សេនត្ថេរ​ជា​ព្រះ​អរហន្ត ​

រឿងស្វាទេវទត្ត ( ចាក ត. ឯ. ) ( ព្យាបាទចំពោះអ្នកមិនព្យាបាទតប ដូចបាចធូលីច្រាសខ្យល់ ) ក្នុងអ​វ​សរ ដែល​កន្លង​​ទៅហើយ​ ព្រះ​បាទ​ព្រហ្ម​ទត្ត សោយ​រាជ្យ​ក្នុង​ក្រុង​ពា​រា​ណសី​ កាល​នោះភិក្ខុ​ទេវទត្ត​កើត​ជា​ស្វា

រឿងនាងសុភទ្ទ្រា ( ចាក វិ. ខុ. ) ( គុណនៃការធ្វើសង្ឃគតាទក្ខិណាទាន ) កាល​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​បរម​គ្រូ គង់នៅ​ក្នុង​វត្ត​ជេតពន នាក្រុងសា​វត្ថី។ កាល​នោះ​មាន​កុដុម្ពិ​ក៍​ម្នាក់ ជា​ញោម​ឧបដ្ឋា​កព្រះ​រេវត​ត្ថេរ នៅក្នុង​នាឡន្ត​គ្រាម ។ កុដុម្ពិ​ក៍​​​នោះ មាន​កូន​ស្រី​ពីរ​នាក់ ឈ្មោះ​ភទ្រ្ទា​ ១. សុភទ្ទ្រា ១. នាង​ភទ្ទ្រា មាន​​ស្វា​មី ទៅ​នៅក្នុង​ត្រ​កូល​មាតា​បិតា​ក្មេក ប៉ុ​ន្តែ​នាង​ជា​ស្ត្រី​អា​ឥត​កូន​ នាង​បាន​និ​យាយ​នឹង​ស្វា​មី​ថា​ ខ្ញុំ​មាន​ប្អូន​ស្រី​មួយ​ឈ្មោះ​សុភទ្ទ្រា ខ្ញុំ​នឹង​នាំ​មក​ជា​ភ​រិ​យារបស់​អ្នក ដើម្បីឱ្យ​បាន​បុត្រ​ ។ បុរស​ជា​ស្វា​មី​ព្រម​ទទួល​តាម​ពាក្យ​របស់​នាង​ ។ ឯនា​ង​ភ​ទ្ទ្រា ជា​ស្ត្រី​មាន​សទ្ធា​មុត​មាំ​ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធ​សាស​នា បាន​រំ​ឭក​ដាស់​តឿន នាង​សុ​ភទ្ទ្រា​ជា​ប្អូន ឱ្យ​ខំ​ធ្វើ​ទាន​រក្សា​សីល បំ​ពេញ​ការ​កុ​សល​​គ្រប់​បែប​យ៉ាង ​។ នាង​សុ​ភ​ទ្ទ្រា ក៏​ខំ​ប្រតិ​បត្តិ​តាម​ឱវា​ទ​ រប​ស់​បង ។ថ្ងៃ​មួយ​ នាង​បាន​និម​ន្ត​ព្រះរេ​វត​ត្ថេរ ព្រម​ទាំង​ភិ​ក្ខុ​ដទៃ​ទៀត​ជាគំ​រប់​ ៨ ​អង្គ​ មក​ថ្វាយ​សង្ឃ​ទាន​ ក្នុង​គេហ​ស្ថាន​របស់​នាង ។​ ព្រះ​រេវត​ត្ថេរ​ លោក​មាន​ព្រះ​ទ័យ​ករុ​ណា ចង់​ឱ្យនាង​សុភ​ទ្ទ្រា​បាន​បុណ្យ​ច្រើន​ លោក​ក៏​នាំ​ភិក្ខុ​សង្ឃ​ទាំង​ ៧ ​អង្គ​ ឡើង​គង់​លើ ​អាស​នៈហើយ​ប្រាប់​ថា ​នាង​ចូរ​ថ្វាយ​ទាន​ដល់​សង្ឃ​ចុះ ​។ នាង​សុភ​ទ្ទ្រា ក៏​លើក​ភោជន​ហារ​ ទៅ​ប្រគេន​ព្រះសង្ឃ​ទាំង ​៨ អង្គ​ បាន​តាំង​ចិត្ត​ចំពោះ​សង្ឃ​តែ​ម្យ៉ាង លុះ​ឆាន់​ហើយ​ព្រះ​រេវត​ត្ថេរ បាន​ធ្វើ​ភត្តា​នុមោ​ទនា​រួច​ ក៏​និមន្ត​ទៅ ​អារា​មវិ​ញទៅ​ ។ ចំណែក​ ខាង​នាង​សុភ​ទ្ទ្រា ដល់​អស់​អាយុ​ បាន​ទៅកើ​តក្នុង​ស្ថា​ន និ​ម្មាន​រតី ​។​ ឯ​នាង​ភទ្ទ្រាជា​បង ដែល​ជា​អ្នក​ពេញចិត្ត​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ទាន ដល់អ​ស់អា​យុ ​បាន​ទៅកើ​តជា​បាទ​ប​រិ​ច្ចារិ​កា របស់​ព្រះឥ​ន្ទ្រ​ នា​ស្ថាន​ត្រៃ​ត្រឹង្ស ​។ ក្នុង​ពេល​នោះ​នាង​សុភ​ទ្ទ្រា​ទេវ​ធីតា​ បាន​រំ​ពឹង​មើល​បុព្វ​កម្ម​របស់ខ្លួន​ ឃើញ​ថា​ដែល​បាន​មក​កើត​ក្នុង ស្ថាន​និម្មា​នរ​តីនេះ​ ដោយ​សា​ឱវាទ​របស់​នាងភ​ទ្ទ្រា​ជាប​ង ​។ ​ទើប​នាង​នឹក​រក​នាង​ភទ្ទ្រា ​ក៏ឃើញ​ក្នុង​ស្ថាន​ត្រៃ​ត្រឹង្ស​ មាន​យស​ស័ក្តិ​ទាប​ជាង​នាង​ នាង​ មាន​ចិត្ត​អាណិត​បង​ខ្លាំង​ណាស់ ​ទើប​ហោះ​ចុះ​ទៅស្ថាន​ត្រៃ​ត្រឹង្ស​ ចូល​ទៅ​ក្នុង​ប្រាសាទ​នាង​ភទ្ទ្រា​ទេវ​ធីតា ។ នាង​ភទ្ទ្រា​ទេវធី​តានោះ ​មិន​ស្គាល់​ជា​ប្អូនរបស់​ខ្លួន​ឡើយ ​ទើប​សួរ​ថា ​ម្នាល​នា​ងមា​ន​តេជៈ​ច្រើន ​ថ្កើង​រុង​រឿង​ដោយ​ពន្លឺ​រស្មី​ គ្រប់​ដណ្តប់​នូវ​ពួក​ទេវតា​ក្នុង​ជាន់​ត្រៃ​តឹង្ស ​។ ​នាង​មក​ពីស្ថាន​ណា ? បាន​ធ្វើបុណ្យ​ដូច​ម្តេច​ពីជាតិ​មុន​ ? ។​ នាង​សុ​ភទ្ទ្រាទេ​វ​ធី​តា​ប្រាប់​ថា បពិត្រ​អ្នក​បង ខ្ញុំមក​ពីស្ថាន​និម្មានរ​តី កាល​​ពី​ជាតិ​មុន ខ្ញុំ​ត្រូវ​ជា​ប្អូន​បង្កើត​របស់​អ្នកបង​ ដែល​ខ្ញុំ​មាន​តេជៈរុ​ង​រឿង​យ៉ាង​នេះ ​ដោយ​សា​ឱ​វា​ទ​របស់​អ្នក​បង ។ នាង​ភទ្ទ្រា​សួរ​ទៀត​ថា​ ម្នាល​នាង​ទេព​ធីតា ​នាង​បាន​ធ្វើ​បុណ្យ​អ្វី​ បាន​មាន​បុណ្យ​ស័ក្ត​ធំជា​ងយើង​ ? យើង​ កាល​នៅស្ថាន​មនុស្ស បាន​ធ្វើបុណ្យ​ច្រើន​ណាស់ ហេតុ​អ្វី​ក៏​មាន​ស័ក្តិ​តូច​ដូច្នេះ ? ។ នាង​សុភទ្ទ្រា​ប្រាប់​ថា ​អ្នកបង​ធ្វើ​ទាន​ច្រើន​មែន ប៉ុន្តែ​បាន​ធ្វើតែ​បុគ្គ​លិក​ទាន ឯ​ខ្លួន​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ទាន​ តែចំ​ពោះព្រះស​ង្ឃ ៨ អង្គ ទាន​នោះ​ឈ្មោះ​ថា​សង្ឃ​ទាន ​ព្រោះ​ខ្ញុំ​តាំង​ចិត្ត​ចំពោះ​សង្ឃ​តែ​ម្យ៉ាង​ បានជា​ខ្ញុំមាន​ស័ក្តិ​ធំជាង​អ្ន​កបង​ ។ និ​យាយ​ដូច្នេះ​ហើយ​ ក៏​លា​នាង​ភទ្ទ្រា​ត្រឡប់​ទៅស្ថាន​របស់​ខ្លួន​វិញ ​។ ថ្ងៃ​មួយ​ ព្រះ​មោគ្គ​ល្លាន​និមន្ត​ទៅ​ស្ថាន​ត្រៃ​ត្រឹង្ស​ បាន​ជ្រាប​ប្រវត្តិ​របស់​នាង​ទាំង​ពីរ​ អំ​ពី​សំណាក់​ព្រះ​ឥន្ទ្រ​ហើយ ក៏​ចុះមក​ស្ថាន​មនុស្ស​វិញ នាំ​ដំណើរ​នោះ ​ទៅ​ក្រាប​ទូលដល់​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ព្រះ​ដ៏មាន​ព្រះ​ភាគ​ ទ្រង់​ប្រា​រព្ធ​នូវ​រឿង​នោះ ​ឱ្យ​ជាហេតុ​ហើយ ទើប​សំ​ដែងនូវ​ អានិ​សង្ឃ​នៃ​សង្ឃ​គ​តា​ទក្ខិ​ណា​ទាន​ ជា​ភិ​យ្យោ​ភាព​តទៅ​ ។​ វាយ​អត្ថបទ​ដោយ ខ្ញុំ​ព្រះករុណា ខ្ញុំបាទ យ៉ែម ភិរុណ ។ ដក​ស្រង់​ចេញ​ពី​សៀវ​​ភៅ​​ប្រ​ជុំនិទានជាតកភាគ១ របស់ព្រះបាឡាត់ឧត្តមលិខិត សុង ស៊ីវ សិទ្ធ​ត្ថោ ​​គ្រូបង្រៀនបាលីនៅវត្តលង្កា រាជធានីភ្នំពេញ ។ អរព្រះ​គុណ​ព្រះ​ភិក្ខុ​ សិរីបញ្ញោ ហ៊ុល សុខារ៉ា ព្រះគ្រូចៅអធិការ វត្ត​កល្យាណ​មិត្ត​ខ្សាច់​ពោយ​​និងលោកអាចារ្យ ចយ ធិន ដែល​បាន​ផ្តល់​សៀវ​ភៅ​ប្រ​ជុំ​និទា​ន​ជាតក​នេះ។​ ដោយ៥០០០ឆ្នាំ

រឿងឥល្លិសសេដ្ឋី ( ចាក ឥ. តិ. ) ( មាតាបិតាតែង​ប្រាថ្នាឱ្យប្រយោជន៍ ដល់បុត្រធីតា ) ក្នុង​កាល​កន្លង​ទៅ​ហើយ​ ព្រះ​បាទ​ព្រហ្ម​ទត្ត សោយរាជ​សម្ប​ត្តិ​ ក្នុង​ក្រុង​ពា​រាណ​សី​ ។​ កាល​នោះ​មាន​ម​ហាសេ​ដ្ឋី​ម្នាក់​

រឿង​កិន្នរ (​ ចាក​ ត. តេ. ) (​ គុណ​នៃ​ពាក្យ​សុ​ភា​សិត​ ) តាម​ដំ​ណឹង​ថា​ កាល​ពី​ព្រេង​នាយ​ មាន​ព្រាន​ម្នាក់​នៅ​ក្នុង​ក្រុង​ពា​រាណ​សី​ តែង​សញ្ចរ​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ​ហេម​ពាន្ត​ ហើយ​ចាប់​បាន​កិន្នរ​ពីរ​រូប​ជា​ប្តី​ប្រ​ពន្ធ​ នាំយក​ទៅ​ថ្វាយ​ព្រះ​ចៅ​ពា​រាណ​សី​ ទ្រង់​ក៏​ទទួល​ដោយ​អណរ​ដ៏​ខ្លាំង​ ហើយ​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​សួរ​ថា​